Από το tragic, στο classic

Αν δεν κάνω λάθος και διορθώστε με αν κάνω (αλλά δεν κάνω), το POWER είναι το μοναδικό περιοδικό αυτοκινήτου στην Ελλάδα που παρουσιάζει συστηματικά κλασσικά (ή έστω απλά παλαιότερα) αυτοκίνητα. Σημειώστε το «συστηματικά», γιατί όλο και κάποια παρουσίαση ξεπέφτει στις σελίδες κάποιου «άλλου» περιοδικού όταν κατά τύχη βρεθεί το αυτοκίνητο κάποιου φίλου/θείου/πεθερού. Ξέρετε ότι τα αγαπάμε, ξέρουμε ότι τα αγαπάτε (το «Old School Issue» του Ιανουαρίου έκανε ρεκόρ πωλήσεων) και συχνά αναφερόμαστε σε αυτά και την κουλτούρα τους στις στήλες γνώμης όπως αυτή που διαβάζετε τώρα. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και άγουροι νεανίες, όπως ο Γάκης, πέφτουν στα δίχτυα της νοσταλγίας και γράφουν άρθρα σαν το Overboost του προηγούμενου μήνα. Το τι είναι ακριβώς αυτό το μαγικό που κρύβουν οι παλιές λαμαρίνες το έχουμε γράψει και θα το ξαναγράψουμε μελλοντικά, να είστε σίγουροι γι’ αυτό. Έχετε αναρωτηθεί όμως τι μεσολαβεί ανάμεσα στο παρατημένο στο οικόπεδο σαπάκι του ’70 και τις καλογυαλισμένες λαμαρίνες που θαυμάζετε στο δρόμο, σε κάποια classic συγκέντρωση ή στις σελίδες του περιοδικού? Διαβάστε λοιπόν τον μικρό γολγοθά του classic από έναν παθόντα (που δεν έμαθε όμως, και δεν πρόκειται κιόλας…).

Θεωρούμε λοιπόν ότι για κάποιο περίεργο λόγο έχετε αποφασίσει να καταπιαστείτε με την χρονοβόρα, ψυχοφθόρα και εντελώς αντιοικονομική περίπτωση της ανακατασκευής ενός παλαιότερου αυτοκινήτου. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να βρείτε είναι φυσικά το αυτοκίνητο. Η ονειρεμένη περίπτωση του barn find, αυτή δηλαδή που αγοράσατε μια εγκαταλειμμένη παράγκα για να βάζετε τα πρόβατα και τυχαία βρήκατε μέσα μια πεταμένη GTO είναι εξίσου πιθανή με το να βρείτε στον δρόμο το λαχείο που κέρδισε τον πρώτο λαχνό, οπότε ας σοβαρευτούμε… Οι περιπτώσεις εδώ είναι δύο: η πρώτη είναι να έχετε ήδη το αυτοκίνητο από τον πατέρα/παππού/προγιαγιά σας και να θέλετε να το αναστήσετε και η δεύτερη να ψάξετε να αγοράσετε ένα. Η πρώτη είναι μακράν προτιμότερη γιατί, αφενός γλυτώνετε το κόστος της αγοράς, αφετέρου ξέρετε τι πραγματικά χρειάζεται το αυτοκίνητο για να επανέρθει στην πρότερή του νιότη και επιπλέον είστε συναισθηματικά δεμένοι μαζί του ώστε να βάλετε τον καλύτερό σας εαυτό και να το κρατήσετε για την υπόλοιπη ζωή σας. Στην δεύτερη περίπτωση χρειάζεται προσοχή, ψάξιμο και πολύ υπομονή γιατί οι πονηροί που θα πάνε να σας πουλήσουν σκουριά για μεταξωτές κορδέλες είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Ιδανική περίπτωση είναι να βρείτε κάποιον μερακλή υπερήλικα που έχει το αυτοκίνητο από τα νιάτα του και το προσέχει σαν τα μάτια του και να τον πείσετε να σας το πουλήσει (δύσκολο) και η χειρότερη να βρείτε κάποιο ημι-φτιαγμένο από wannabe παντιλικο-racer που θα σας πείσει ότι το «αμάξι είναι πένα» και θα ανακαλύψετε ότι η «πένα» μόνο Mont Blanc δεν είναι, αλλά πιο πολύ προς το Bic πατημένο από τριαξονικό τείνει και ο στόκος που κουβαλάει μόνο με τα ιμιτασιόν και ότι-να-ναι ανταλλακτικά συναγωνίζεται…

Αφού λοιπόν έχετε το αντικείμενο του πόθου σας στα χέρια σας, ήρθε η ώρα για την χρηματοοικονομική ανάλυση του project. Ναι, το ιδανικό θα ήταν αυτή να γίνει πριν την αγορά του αυτοκινήτου, αλλά αντιλαμβάνεστε πόσο εκτός πραγματικότητας θα ήταν κάτι τέτοιο… Εδώ πρέπει να αποφασίσετε αν θα το φτιάξετε μόνος σας ή θα το εμπιστευτείτε σε κάποιον ειδικό. Αν δεν έχετε τον κατάλληλο χώρο, χρόνο, εργαλεία, γνώσεις και όρεξη για κάτι τέτοιο η περίπτωση να το φτιάξετε μόνος σας απορρίπτεται ασυζητητί. Αν το αναθέσετε σε κάποιον μηχανικό, πρέπει απαραίτητα αυτός να ασχολείται με αναπαλαιώσεις αυτοκινήτων, ιδανικά του ίδιου τύπου με το δικό σας. Σε καμία περίπτωση μην εμπιστευτείτε γενικό συνεργείο που δεν έχει σχέση με το αντικείμενο. Στην καλύτερη θα κάνει ανορθόδοξη δουλειά λόγω άγνοιας*, στην χειρότερη θα το αντιμετωπίσει σαν «το μπουρδέλο που μου φέρανε και ας όψεται η κρίση, αλλιώς δεν θα έμπλεκα με την μ@λακία...». Στην συνέχεια προσπαθήστε να το φανταστείτε τελειωμένο, μέχρι βίδας και μην αφήσετε τίποτε απολύτως στο «θα δούμε». Μόνο έτσι θα έχετε ρεαλιστική εικόνα του τι θα χρειαστείτε. Κάπου εδώ πρέπει να αποφασίσετε αν θα ακολουθήσετε την original οδό (tricky και βαρετό…) ή αν θα κάνετε customιές και βελτιώσεις. Στην δεύτερη περίπτωση προτιμήστε after market και μετατροπές που συνηθίζονταν την εποχή του αυτοκινήτου, έτσι θα αποφύγετε περιπέτειες με άγνωστη κατάληξη, αλλά και το καμάρι σας να βγει υβρίδιο ανάμεσα σε καγκουρό και μαϊμού. Κάνετε έρευνα αγοράς για το κόστος των ανταλλακτικών και τις εξειδικευμένες εργασίες που θα χρειαστούν και κάνετε την πρόσθεση μόνο ΑΦΟΥ αποφασίσετε ΚΑΙ το από πού θα αγοράσετε ΚΑΙ το που θα το φτιάξετε. Τώρα διπλασιάστε το άθροισμα…

Μην πέσετε στην λούμπα «του εμπόρου». Η δικαιολογία του «θα δώσω ένα κάρο λεφτά, αλλά θα τα πάρω πίσω με το παραπάνω όταν το πουλήσω» δεν πιάνει ούτε στην σύζυγο που δεν μπορεί να καταλάβει γιατί πρέπει να δώσετε τόσα για την αρχαιολογία και δεν πάτε να πάρετε ένα δεύτερο μικρό για εκείνη (εννοείται ότι έχετε και ένα κανονικό πρώτο αυτοκίνητο, έτσι?). Αν εξαιρέσουμε το γεγονός να ασχολείστε με κάποιο γνήσιο GT40, 300SL ή 330 Testa Rossa, δεν υπάρχει καμία, μα καμία (αλλά εντελώς καμία) περίπτωση να πάρετε πίσω τα χρήματα που δώσατε, ειδικά στην Ελλάδα.

Αν φτάσατε μέχρι εδώ και ακόμη δεν το έχετε μετανιώσει, προχωρήστε άφοβα. Από εδώ και πέρα το μόνο που χρειάζεστε είναι γερά νεύρα και ΠΟΛΥ υπομονή. Το αποτέλεσμα όμως όχι μόνο θα σας αποζημιώσει, αλλά είναι και απόλυτα εθιστικό. Ο γράφων ήδη έχει στο μυαλό του το επόμενο project: ένα Mini Van ή Traveller σε Snowberry White με 10άρες Minilite Deepdish και στο –πολύ- απώτερο μέλλον επιμένει (γ@μώ την κρίση μας) να οραματίζεται ένα Datsun 240Z…

(* Μικρό παράδειγμα του τι μπορεί να σημαίνει αυτό: Έρχεται φίλος χαρούμενος να μου δείξει το φρεσκοτελειωμένο Mini του. Αν εξαιρέσω τα angel eyes (…) το αυτοκίνητο όντως έδειχνε προσεγμένο εξωτερικά και εσωτερικά και με αρκετό χρήμα και φαιά ουσία να έχει καταναλωθεί πάνω του. Επιμένει να το πάρω βόλτα και δεν του χαλάω χατίρι, όπου και ανακαλύπτω ότι το αυτοκίνητο δεν φρενάρει, πράγμα πολύ περίεργο για Mini με φρένα Copper MPi -βλέπε τετραπίστονα, αεριζόμενα, με servo. Πάνω στην κουβέντα, μου σκάει το εξής: Επειδή δεν μπορούσαν να περάσουν την κίνηση από το πεντάλ του φρένου στο servo, πρόσθεσαν μια τρόμπα συμπλέκτη (!) ανάμεσα. Φυσικά η σχέση υποπολλαπλασιασμού πήγε στο διάολο και το πεντάλ έφτανε στην μοκέτα από τις ελαστικότητες του ενδιάμεσου υδραυλικού συστήματος. Το πρόβλημα έχει ως εξής: τα αριστεροτίμονα Mini με τα φρένα τελευταίας γενιάς με servo έχουν διαφορετική πεταλιέρα από τα παλαιότερα (χωρίς servo), η οποία μεταφέρει μηχανικά την κίνηση από το μεσαίο πεντάλ στο δεξί μέρος του μηχανοστασίου όπου βρίσκεται το servo. Η μετατροπή γίνεται στη φάση του φαναρτζή, με το αυτοκίνητο λυμένο και χωρίς το μοτέρ στη θέση του, μετά την έκατσες την βάρκα… Ερώτηση: ο μηχανικός που έφτιαξε το αυτοκίνητο έφτιαχνε Mini? Απάντηση: όχι, γενικό συνεργείο είναι…)