Tests

Dacia Sandero Stepway 1.5DCi 90Ps

Μια κατηγορία πιο χρήσιμη

Τα τελευταία χρόνια ο έντονος ανταγωνισμός και η συνεχής αναζήτηση για μεγαλύτερα επιτεύγματα οδήγησαν τις περισσότερες φίρμες να αυξήσουν κατά πολύ τα κοστολόγιά τους. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί ένα κενό όσον αφορά την κατηγορία των αυτοκινήτων που προορίζονται για τον απλό καθημερινό οδηγό, ο οποίος αδιαφορεί για τα λούσα, τον υπερβολικό εξοπλισμό και την πολυτέλεια και θέλει ένα αυτοκίνητο για να κάνει πραγματικά τη δουλειά του. Σιγά σιγά, όμως, όλο και περισσότερες αυτοκινητοβιομηχανίες αναγνωρίζουν την ανάγκη της αγοράς για οικονομικά αυτοκίνητα και μην εκπλαγείτε αν στο άμεσο μέλλον έχουν οι περισσότερες εταιρείες ένα αντίστοιχο οικονομικό υπό-brand.

Γείτονα, καλό το Dacia?

Οφείλω να ομολογήσω ότι το Sandero Stepway προκάλεσε μεγαλύτερο ενδιαφέρον στους γείτονές μου σε σχέση με άλλα πολύ ακριβότερα αυτοκίνητα που έχω παρκάρει κάτω από το σπίτι. Πλάκα είχε το ότι κανένας δεν με ρώτησε αν “πάει”, αν στρίβει ή αν φρενάρει. Όλοι με ρώτησαν πόσο κάνει και πόσο καίει. Έτσι είναι, όποιος ενδιαφέρεται για τέτοιο αυτοκίνητο, δεν ασχολείται με τα δυναμικά χαρακτηριστικά και τις επιδόσεις, γι’ αυτό και δεν έχει και ιδιαίτερο νόημα να τα αναλύσουμε εκτενώς. Αρκεί να αναφέρουμε ότι το Sandero δεν θα προβληματίσει και δεν θα προδώσει σε μια δύσκολη στιγμή, αλλά δεν θα προσφέρει και οδηγικές συγκινήσεις. Είναι αρκετά άνετο, γέρνει, το ESP δουλεύει υπερωρίες αν το πιέσεις και έχει έντονο torque steer όταν πατάς απότομα το γκάζι, ειδικά με τις τρεις πρώτες σχέσεις. Σε καθημερινή χρήση, όμως, με έμφαση στην οικονομία καυσίμου δεν θα φανεί τίποτε από αυτά.

Δεν θέλω μεταχειρισμένο!

Σε όποιον και αν το έδειξα αυτό το αυτοκίνητο, όλοι την ίδια “εξυπνάδα” μου πέταξαν… Γιατί να μην πάρω ένα καλύτερο μεταχειρισμένο? Γιατί εξ ορισμού το μεταχειρισμένο δεν είναι ποτέ καλύτερο από το καινούριο, και εξηγούμαι. Το μεταχειρισμένο θέλει λάστιχα, φρένα, δίσκο, service, και φυσικά τυχόν ζημιές που δεν επισκεύασε ο προηγούμενος επειδή θα το πουλούσε, πιθανή μικρή ή μεγάλη «τράκα» που το έχει σακατέψει και πενήντα ακόμα λόγους πιο ιδιαίτερους, του τύπου ότι δεν θέλω να κάθεται η γυναίκα μου στο κάθισμα όπου «τα έκανε» το griffon της κυρα-Δέσποινας, ούτε να ξαπλώνει το παιδί μου στο πίσω κάθισμα που τα “έφτιαξε” ο γιος της με το Μαράκι…

Θέλω ένα αυτοκίνητο που να μην καίει, να κάνω τη δουλειά μου, να πηγαίνω τα ταξίδια μου, να είμαι σίγουρος ότι για τα επόμενα 5-6 χρόνια δεν θα τρέχω στα συνεργεία και θέλω να καθίσει ο ποπός μου πρώτος στο κάθισμα, ρε αδερφέ. Δεν με ενδιαφέρει αν τα πλαστικά στο ταμπλό και τις πόρτες δείχνουν φθηνά. Δείχνουν φθηνά γιατί είναι φθηνά. Όμως στο κάτω-κάτω της γραφής και εγώ φτηνά το πλήρωσα!

Χωρίς ουσιαστικούς συμβιβασμούς

Και στην τελική, ποιος λογικός άνθρωπος θέλει ένα αυτοκίνητο-εργαλείο και ασχολείται με το αν δείχνει ακριβό ή με το αν είναι φίρμα? Τα λέω αυτά γιατί θέμα ουσιαστικής ποιότητας δεν υπάρχει. Το 1.5DCiπου φοράει αυτό το Dacia το φορούν τα μισά Renault, πολλά Nissan και ακόμα και κάποια Mercedes-Benz, παρακαλώ. Άρα τουλάχιστον από ποιότητα μηχανικών μερών και αξιοπιστία, το αυτοκίνητο είναι ΟΚ.

Επίσης, στα 13.000km που είχε «γράψει» το συγκεκριμένο, δεν ακουγόταν το παραμικρό τρίξιμο στην καμπίνα. Η κεντρική οθόνη του είναι η πιο εύχρηστη που έχω δει, όντας πραγματικά “παππούλης-friendly” με μεγάλα ευδιάκριτα γράμματα και απλές λειτουργίες για το ραδιόφωνο, το GPS και το τηλέφωνο. Οι τιμές του ξεκινούν από τα €11.950 χωρίς απόσυρση για το βενζινοκίνητο 0,9 TCe 90HP με τον βασικό εξοπλισμό και φτάνουν τα €15.390, επίσης χωρίς απόσυρση, για ένα full extra diesel, σαν αυτό της δοκιμής.

ΚΙΝΗΤΗΡΑΣ