…ένα Μ52!

Απόψεις για τα πάντα. Αλλωστε ξέρετε τι λένε για τις γνώμες και τις...

Αυτό τον μήνα θα σας απασχολήσω με...

 …ένα Μ52!

 Τον παλιό καιρό, που υπηρετούσα την θητεία μου στην μακρινή Χαλκίδα, είχαμε στο στρατόπεδο έναν τράκτορα με την κωδική ονομασία Μ52. Αυτός ο τράκτορας λοιπόν, είχε έναν κινητήρα των 24lt περίπου, που έβγαζε στα καλά του 205 άλογα στις 2.600rpm και έκαιγε κατά βάση βενζίνη. Πίσω από τον τράκτορα, βρισκόταν ένα υδροφόρο τρέιλερ με μήκος καμιά 15άρα μέτρα και όλο μαζί ήταν παρατημένο σε μία γωνία του μεγάλου στρατοπέδου.

Ο αξιωματικός που ήταν υπεύθυνος λοιπόν στο γραφείο κινήσεως, του οποίου γραφείου ήμουν ο υπαξιωματικός, ανακάλυψε πως είχαμε έλλειμμα στην βενζίνη και με κάποιο τρόπο έπρεπε να την δικαιολογήσουμε. Το μόνο όχημα που μπορούσε να κάνει τη δουλειά αυτή, ήταν εκείνο το Μ52. Μέχρι εδώ όλα καλά, με μία μικρή λεπτομέρεια. Η τελευταία φορά που κινήθηκε με την βοήθεια του κινητήρα του το Μ52, πρέπει να ήταν λίγο μετά το τέλος του πολέμου. Στην Κορέα.

Για να λειτουργήσει ξανά, χρειαζόντουσαν πολλά πράγματα, όπως δύο μπαταρίες των 12V, βενζίνη, ένα άδειο μπουκάλι νερού, καλώδια με κροκοδειλάκια, ένας τάκος, μία πόρτα για 240GD, ένα Stayer, έξι μπουζί, τέσσερα μέτρα συρματόσχοινο, μία Καναδέζα, δώδεκα άτομα, λίγη ακόμα βενζίνη, μία συλλογή εργαλείων και ένας μαντρότοιχος. Περίεργος συνδυασμός, αντικειμένων, ε?

Ας τα δούμε λίγο αναλυτικά. Η συλλογή εργαλείων χρειάστηκε για να λύσουμε και να καθαρίσουμε το καρμπυρατέρ το οποίο είχε μέσα χώμα, πέτρες και μία φωλιά αγνώστου περιεχομένου, αλλά και για να αλλάξουμε τα μπουζί, τα οποία είχαν αλλαχθεί πριν από 30 χρόνια.

Η πόρτα για το 240GD χρειάστηκε όταν έπεσε πάνω της ένα Stayer από το οποίο πήραμε τον ένα και μοναδικό τάκο που το κράταγε ακινητοποιημένο στον όρχο.

Το άδειο μπουκάλι του νερού, γέμισε με βενζίνη για να ποτίσουμε το καρμπυρατέρ, όταν καθαρίστηκε και μπήκε ξανά στη θέση του, ενώ οι δύο μπαταρίες που είχαν αδειάσει πλέον από τις μιζιές, πήραν ρεύμα από μία Καναδέζα.

Το Stayer, μαζί με το συρματόσχοινο, το χρησιμοποιήσαμε στο τέλος, όταν αφού πήρε μπρος το Μ52 και τσούλησε για 5 μέτρα, ο κινητήρας ξαφνικά σταμάτησε και το Μ52 έμεινε μέσα στη μέση του στρατοπέδου, στο σημείο που εμπόδιζε τα πάντα.

Πριν το δέσουμε με το συρματόσχοινο και μείνει, ήθελα ντε και καλά να το πάρω βόλτα, αλλά επειδή είχε ένα πρόβλημα με το ρελαντί ο κινητήρας, έσβησε ενώ τα φρένα που δεν είχε σκεφτεί κανείς μας να κοιτάξει, ήταν η αιτία που μπλέχτηκε και ο μαντρότοιχος στην ιστορία.

Μετά από τρεις μέρες πάντως, το Μ52 δούλευε σαν καινούργιο και κάθε μεσημέρι, το έβγαζα βόλτα μέσα στο στρατόπεδο. Αφήστε που έκανε ωραία σημάδια στον υπόλοιπο μαντρότοιχο με τους προφυλακτήρες του!