Πρόσωπα Power:Κώστας Στεφανής

Αμέτρητες…

Ιστορίες, εμπειρίες, γνωριμίες, συμμετοχές σε αγώνες, διακρίσεις, αμέτρητα κύπελλα και πρωταθλήματα… Πληθωρική προσωπικότητα, οικεία και ιδιαίτερα συμπαθής φυσιογνωμία, ο Κώστας Στεφανής είναι ο άνθρωπος, που -επί 17 ολόκληρα χρόνια-είναι ο επίτιμος καλεσμένος το μεσημέρι της Κυριακής. Αυτόν το μήνα, με αφορμή τον εορτασμό των 500 επεισοδίων του TractioN, της μακροβιότερης και συνεπέστερης εβδομαδιαίας εκπομπής αυτοκινήτου, είναι ο επίτιμος καλεσμένος του Power για μια κουβέντα εφ’όλης της ύλης…  

Θα μπορούσατε να φανταστείτε τη ζωή σας χωρίς το αυτοκίνητο ως γενικότερη, αλλά και ειδικότερη έννοια? Έχετε μπει ποτέ στη διαδικασία να σκεφτείτε ή ακόμα και να προχωρήσετε σε μια εναλλακτική ενασχόληση?

Χωρίς καμιά  αμφιβολία, το αυτοκίνητο έχει σημαντική παρουσία στη ζωή μου, τόσο σαν επάγγελμα όσο και σαν χόμπι και από κάποια υπέροχη σύμπτωση δεν έχει χρειαστεί να ασχοληθώ με κάτι άλλο εκτός αυτοκινήτου. Ναι, έχω σκεφτεί  αρκετές φορές ν’ ασχοληθώ παράλληλα  με άλλα πράγματα, αλλά ποτέ δεν βρέθηκε ο ανάλογος ελεύθερος χρόνος για να δοκιμάσω. Είχαν προτεραιότητα στη ζωή μου η οικογένειά μου και έπρεπε να καλύπτω ό,τι απαιτούσε η ζωή τους, οπότε δεν υπήρχε η δυνατότητα πειραματισμού.

Ποιά ήταν η «σπίθα», προκειμένου να ασχοληθεί ο Κώστας Στεφανής με το αυτοκίνητο και τους αγώνες? Πώς προέκυψε, σε ηλικία 21 ετών, να τρέξετε στο Εαρινό Ράλι και πώς είχατε αντεπεξέλθει στις οικονομικές απαιτήσεις μιας τέτοιας δραστηριότητας την εποχή εκείνη?                                                                                                 

Η αφορμή μου δόθηκε σε κάποιο Ράλι Ακρόπολις, στα τέλη της δεκαετίας του ’60, όπου ύστερα από κοπάνα στο σχολείο, βρεθήκαμε μαζί με ένα συμμαθητή μου, με το τρίκυκλο ποδήλατο του μπακάλη της γειτονιάς μου στους πρόποδες της Πάρνηθας. Η ανάβαση του βουνού ήταν μέσα στη διαδρομή του αγώνα και μετρούσε στην κατάταξη. Βλέποντας τα αγωνιστικά της εποχής, μαγεύτηκα από το δεξί  κάθισμα του συνοδηγού, Hot Seat το λένε οι Άγγλοι, και έβαλα στόχο ζωής να γίνω συνοδηγός. Σπούδασα σε σχολή δημοσιογραφίας, με σκοπό να γίνω συντάκτης αυτοκινήτου και έτσι να ανοίξω την πόρτα του συνοδηγού μέσα από τη δουλειά μου, αφού δεν προερχόμουν από κάποιο «τζάκι», που θα μου εξασφάλιζε επαφές με αυτούς τους ανθρώπους. Παράλληλα με τη σχολή, δούλευα βοηθός του Γιώργου Λιβέρη στην εφημερίδα Βραδινή. Τη θέση αυτή την εξασφάλισα, αφού προηγουμένως για πολλά χρόνια, τα ξημερώματα δούλευα διανομέας στην οικονομική εφημερίδα Ναυτεμπορική, που ήταν ίδιας ιδιοκτησίας με την πολιτική εφημερίδα που προανέφερα. Άρχισαν, λοιπόν, οι γνωριμίες με το μαγικό κόσμο των αγώνων και, έχοντας κάνει φιλίες με το Γιάννη Μπελέγρη, συμφωνήσαμε να πάμε μαζί στο Εαρινό Ράλι με ένα NSU TT με αριθμό κυκλοφορίας 330410! Μισά-μισά τα έξοδα, η δική μου αναλογία ήταν 500 δραχμές και τις βρήκα χορηγία από μία Discotheque στην παραλία του Μοσχάτου, που λεγότανε Dizzy και εγώ έκανα εκεί τις δημόσιες σχέσεις!                                                                                                                       

Πώς γνωρίσατε την γυναίκα σας, πώς σας φάνηκε το γεγονός ότι οδηγούσε ένα Fiat 124 Coupe 1.6lt και τι ρόλο έπαιξε στη ζωή σας? Υπήρξαν στιγμές, που προσπάθησε να σας «φρενάρει»?

Με τη σύζυγο μου γνωριστήκαμε το 1976, εντελώς τυχαία και με ασυνήθιστο τρόπο. Είναι τεράστια ιστορία και δεν υπάρχει ο διαθέσιμος χώρος για να περιγραφεί. Αναμφίβολα, εκείνη την εποχή, ήταν πολύ διαφορετικό μια νεαρή και όμορφη κοπέλα να οδηγεί ένα τόσο ιδιαίτερο αυτοκίνητο και θυμάμαι ήταν κόκκινο, με μαύρες  δερμάτινες ταπετσαρίες και αριθμό κυκλοφορίας 432954. Ήταν ένα υπέροχο αυτοκίνητο, με πολλή δύναμη για την εποχή εκείνη, με ξεχωριστό σχεδιασμό από τον Pininfarina, που μας χάρισε υπέροχες στιγμές, μοναδικές εκδρομές και -λόγω ελάχιστης κυκλοφορίας συγκριτικά με σήμερα- πολύ…ταξίδι με το πλάι!

Ποιά θεωρείτε ότι ήταν η καλύτερη εποχή για το αυτοκίνητο στην Ελλάδα, «αγωνιστικά», αλλά και «πολιτικά»? Συγκριτικά με το παρελθόν, πόσο δύσκολο πιστεύετε ότι είναι στις μέρες μας να ασχοληθεί κάποιος με τους αγώνες? Αναφέρετε μας νέα ταλέντα, που έχουν βρεθεί στο δρόμο σας, τη σχέση σας με αυτά και πώς αυτά εξελίχθηκαν?

Επειδή δεν είμαι νοσταλγός του παρελθόντος, αλλά του αύριο και του μέλλοντος, θεωρώ ότι η κάθε εποχή είχε και έχει τις ομορφιές της. Για παράδειγμα, και παλιότερα υπήρχαν καθαρόαιμα αγωνιστικά διαμάντια, με την τεχνολογία, βέβαια, της εποχής. Όμως, τότε, υπήρχαν εξελικτικοί οίκοι, που μπορούσες να αγοράσεις ανταλλακτικά και με ένα καλό μηχανικό τεχνίτη να έχεις ένα καλό αγωνιστικό αυτοκίνητο. Τρανό παράδειγμα, το πρωτότυπο, που συναρμολόγησε με απλά υλικά ο Μπούμπης σε συνεργασία με τον φανοποιό Γιώργο Μπουλούζο, οδήγησε ο Ιαβέρης το 1975 και κέρδισε πρωτάθλημα αναβάσεων και ταχύτητας! Χρησιμοποίησαν, λοιπόν, κόντρα πλακέ θαλάσσης για το πάτωμα, βαρκάρης πλαστικατζής έφτιαξε τα καλύμματα, για να αποκτήσει  σχήμα και πάντρεψε κινητήρα Alfa Romeo με κιβώτιο ταχυτήτων NSU. Η δυσκολία, βέβαια, ήταν στο γεγονός ότι ο κινητήρας της Alfa Romeo γύριζε ανάποδα από αυτόν της NSU και συνεπώς το πρωτότυπο θα είχε 4 ταχύτητες για όπισθεν και μόνο μία για εμπρός. Ο Μπούμπης, λοιπόν, άλλαξε την περιστροφή λειτουργίας του κινητήρα και όλα δούλεψαν άψογα. Σήμερα, έχουμε πιο καθαρόαιμα αγωνιστικά, με τετρακίνηση ή όχι, και ιπποδυνάμεις, που ούτε μπορούσαμε να τις φανταστούμε τότε. Για παράδειγμα, το Gr. 4 του αξέχαστου Bjorn Waldegaard απέδιδε, το 1977–1979, γύρω  στα 240 άλογα, σήμερα τα 240 άλογα τα συναντάμε σε απλά και καθημερινά αυτοκίνητα. Επίσης, τις 10ετίες του ’70 αλλά και του ’80, άνετα το οικογενειακό αυτοκίνητο με μικρές τροποποιήσεις και κόστος μπορούσε να γίνει αγωνιστικό όπλο το Σαββατοκύριακο και τη Δευτέρα να σε πάει στο γραφείο. Όσον αφορά την εμπλοκή, σαφέστατα είναι πιο δύσκολα σήμερα, γιατί οι αγώνες σχεδόν έχουν διαλυθεί, τα κοστολόγια είναι τεράστια, τα χρήματα σχεδόν αγνοούνται και η εξειδίκευση των αυτοκινήτων για να εμπλακούν σε αγωνιστική δραστηριότητα έχει μεγάλο κόστος. Είχα την τύχη να συνεργαστώ με πολλούς οδηγούς, που αρκετοί διέθεταν και ταλέντο, όλοι, όμως, υπέκυψαν στη μοίρα της καταγωγής τους, που δεν στάθηκε ικανή να τους βοηθήσει. Τρανό παράδειγμα, αυτό του Γιάννη Αντωνιάδη, ο οποίος δεν έχει τρέξει ποτέ σε ράλι και συνεπώς δεν έχουμε συνεργαστεί, αλλά στα καρτ ήταν στην ίδια ομάδα με τον Jenson Button και μάλιστα σε πολλές πίστες ήταν γρηγορότερος από εκείνον. Όταν, λοιπόν, έφτασαν στο υψηλότερο επίπεδο αυτών των αγώνων και επόμενο σκαλί ήταν η Formula 1, γύρισαν για τις γιορτές Χριστουγέννων στα σπίτια τους με την  υπόσχεση του μάνατζερ ότι του χρόνου πάνε και οι 2 στην Formula 1. Τελικά, προτιμήθηκε ο Button και ο Γιάννης ξεχάστηκε στην Ελλάδα. Άλλο τρανό παράδειγμα, ο Ιαβέρης, όταν στο Ακρόπολις του 1979, που τρέχαμε με το Ford Escort Gr. 4 του Roger Klark, στην ανασυγκρότηση της Ολυμπίας, ο τότε μάνατζερ της ομάδας, ο αείμνηστος  Peter Ashcroft, του είχε πει: «Τάσο μου, είσαι πολύ μεγάλο ταλέντο, αλλά γεννήθηκες σε λάθος χώρα για το σπορ του αυτοκινήτου. Έχω τουλάχιστον άλλους 10 σαν κι εσένα, σαφέστατα όχι με το ίδιο φυσικό ταλέντο με το δικό σου, αλλά δίπλα μου στην Αγγλία και θα προτιμήσω εκείνους για να τους δώσω τις ευκαιρίες και να δημιουργήσω τον επόμενο επαγγελματία». Μεγάλο ταλέντο ήταν ο «Jigger», εκείνος, βέβαια, σταμάτησε για διαφορετικούς λόγους, αλλά και ο Ιαβέρης Jr., ο Πάνος Χατζητσοπάνης, ποιά ήταν η εξέλιξη τους?     

Είστε αισιόδοξος για το μέλλον των Ελληνικών αγώνων?                                     

Και βέβαια όχι, όπως δεν είμαι και για το μέλλον της Ελλάδας.  

Τι αυτοκίνητα έχουν περάσει από τα χέρια σας, υπό το καθεστώς ιδιοκτησίας? Τι σας εξιτάρει σε ένα αυτοκίνητο, τι είναι αυτό, που σας δελεάζει, ώστε να μπείτε στη διαδικασία να το αποκτήσετε?                                                                                                          Ανεξάρτητα από το ιδιοκτησιακό καθεστώς, τα αυτοκίνητα, που εξυπηρέτησαν τις οικογενειακές ανάγκες όλα αυτά τα χρόνια, ήταν το Fiat 124, που προαναφέραμε, μια Alfa Romeo Sprint, μια Toyota Celica και ένα Subaru Impreza. Δεν είμαι αντιπροσωπευτικός καταναλωτής, που καθοδηγείται από τις υποχρεώσεις της οικογενείας του και από ό,τι βλέπετε, με εξαίρεση το Impreza, όλα τα «οικογενειακά» αυτοκίνητα ήταν δίπορτα και coupe. Θα μου άρεσε πολύ να είχα ένα Caterham ή μία Lotus Seven ή ένα Morgan, γυμνή «μπανιέρα» με δυνατό κινητήρα, ξερό από αναρτήσεις. Άλλωστε, το ωραιότερο ταξίδι, που έχω κάνει, ήταν με μια Barchetta, βράδυ παραμονής Χριστουγέννων, χιονισμένα, με ανοικτή οροφή, καλοριφέρ, μπουφάν, σκούφο, κλειστά παράθυρα και  Jean Michel Jarre Oxygene στο στερεοφωνικό!                                                                                                                           

Ποιό αυτοκίνητο θα θέλατε ιδανικά να «κοσμεί» το γκαράζ σας και γιατί?                 

Το κοσμεί ήδη μια Fiat Barchetta, που λατρεύω και ο λόγος είναι ότι σχεδιάστηκε από τον αγαπημένο μου φίλο, Αντρέα Ζαπατίνα, ο οποίος  μάλιστα έχει υπογράψει επάνω στο «κορμί της».                                                                                                                    

Πόσο θεωρείτε ότι έχει βελτιωθεί η παιδεία των Ελλήνων οδηγών στη διάρκεια πέντε δεκαετιών? Αν μπορούσατε να επέμβετε στον τρόπο, με τον οποίο «εκπαιδεύονται», εξετάζονται και πιστοποιούνται οι νέοι οδηγοί, τι θα αλλάζατε?                                                

Θα έλεγα, αναλαμβάνοντας την απόλυτη ευθύνη, ότι όχι μόνο δεν έχει βελτιωθεί, αλλά έχει κάνει τεράστια βήματα οπισθοδρόμησης, με καθημερινά παραδείγματα παραβίασης κόκκινων φαναριών, STOP, αγένειας και σωρείας παραβατικών συμπεριφορών, με αποτέλεσμα οικτρά ατυχήματα. Αν μπορούσα, θα καταργούσα ακαριαίως το σημερινό τρόπο εκπαίδευσης–εξετάσεων των νέων οδηγών και δεν θα έκανα τίποτε περισσότερο από το να διαλέξω από κάποια άλλη χώρα το ιδανικότερο σύστημα. Θα το εφάρμοζα παράλληλα με πλήρη ενημέρωση, ώστε να μάθουν επιτέλους πόσο εγκληματική ενέργεια είναι η παραβίαση των φαναριών, του STOP και να γνωρίσουν τις συνέπειες των παραβάσεων. Αφού  αποκτούσαν επιτέλους αγωγή, τότε θα υπήρχε αυστηρή εφαρμογή των νόμων, που -στην κυριολεξία- θα έπαιρναν τα κεφάλια των παραβατών. Διότι σήμερα, ακόμη και αν τιμωρήσεις, είναι τέτοια η άγνοια, που δεν πιάνει τόπο. Είναι σαν να μαλώνεις ένα παιδί, γιατί έσπασε για πλάκα ένα ποτήρι, χωρίς προηγουμένως να του έχεις εξηγήσει, σε τι μας χρησιμεύει  το ποτήρι.                                                                                                                                  

Από την -ως επί το πλείστον - θέση του συνοδηγού στους αγώνες περάσατε σε αυτήν του «οδηγού» στο Traction, χαράζοντας εσείς την πορεία για 17 ολόκληρα χρόνια. Πόσο δύσκολο είναι να κρατήσεις ψηλά τα νούμερα της τηλεθέασης και ποιές θυσίες και υποχωρήσεις πρέπει να κάνεις?                                                                                                      Είναι αλήθεια ότι δεν ζω με το άγχος για τα νούμερα τηλεθέασης, να περιμένω, δηλαδή, με αγωνία να ξημερώσει η Δευτέρα για να δω τι κάναμε. Δεν χρειάζεται να κάνεις καμία θυσία ή υποχώρηση, αν δουλεύεις με ειλικρίνεια, αγαπάς αυτό που κάνεις και δεν αντικαθιστάς την πραγματικότητα λόγω προσωπικών μικροτήτων. Είναι αλήθεια ότι έχω εισπράξει απαράδεκτες συμπεριφορές από εκπροσώπους εταιρειών (ευτυχώς ελάχιστους), αλλά δεν μπήκα ποτέ στη διαδικασία να εμπλακώ στο μίζερο μικρόκοσμό τους, μετατρέποντας το Traction σε αρένα ξεκατινιάσματος. Τους άφησα στη μιζέρια τους και εφόσον στην εταιρεία τους αρκούν, εμένα μου περισσεύουν, ατυχώς, όμως, μας στερούν το δικαίωμα να ενημερώνουμε τους τηλεθεατές και τους αναγνώστες μας. Δεδομένης της σύγχρονης τάσης φυγής από την Ελλάδα, ήταν ποτέ κάτι που πέρασε από το μυαλό σας και αν ναι, που σκεφτόσασταν να πάτε? Αν σας έλεγαν ο Μάνος ή η Ινώ ότι θέλουν να φύγουν, πώς θα αντιδρούσατε? Η αλήθεια είναι ότι βιώνουμε τραγικές καταστάσεις, που όμοιες τους δεν έχουμε ζήσει ξανά. Δεν έχει χρειαστεί να το σκεφτώ και εύχομαι να μην το βιώσω, ίσως η Ιταλία είναι ένα μέρος που θα μου άρεσε να ζω. Το ίδιο ισχύει και για τα παιδιά μου, που αν ήταν για το καλό τους, σαφέστατα και θα ήμουν σύμφωνος, αλλά αισθανόμενος πολλή πίκρα και στενοχώρια, που δεν θα είμαστε κοντά.                                                                                                                                         

Πρόσφατα, γιορτάσατε τα 500 επεισόδια του Traction. Ξεκινώντας τη μακροβιότερη και συνεπέστερη, όπως αποδείχθηκε, εβδομαδιαία εκπομπή αυτοκινήτου, μπορούσατε ποτέ να φανταστείτε κάτι τέτοιο έχοντας μάλιστα στο πλευρό σας τον Μάνο και την Ινώ? Νιώθετε έτοιμος να παραδώσετε τη σκυτάλη ή λαχταράτε ακόμα να «γράψετε» και άλλα χιλιόμετρα?

Σαφέστατα, όταν ξεκινούσαμε, δεν είχαμε κατά νου μέχρι που  μπορούμε να φτάσουμε χρονικά. Δουλέψαμε με μεράκι, με την καρδιά μας και το κοντέρ έγραψε 17 χρόνια και 500 επεισόδια. Η αλήθεια είναι ότι τόσο ο Μάνος, όσο και η Ινώ δεν ήταν από την αρχή μαζί, γιατί τότε πήγαιναν σχολείο και ούτε υπήρχε στόχος ή η σκέψη κάποια μέρα να ενταχθούν στην ομάδα του Traction. Συνέβη από συμπτώσεις ή από ατυχή συμπεριφορά συνεργατών, που αντικαταστάθηκαν και έτσι δημιουργήθηκε η κατάλληλη στιγμή. Σαφέστατα και έχω το ίδιο κέφι, μεράκι και διάθεση για άλλα 500 επεισόδια, αλλά και με χαρά θα παρέδιδα τη σκυτάλη, γιατί ξέρω ότι το Traction θα είναι στα καλύτερα χέρια.                                                                                                                                                                                                                                                              

Ποιά συμβουλή θα δίνατε σαν πατέρας, αλλά και σα συνάδελφος στα παιδιά σας?

Σαν πατέρας, τους λέω να είναι προσγειωμένοι σαν άτομα, να λειτουργούν με ταπεινότητα, υπευθυνότητα και εντιμότητα. Σα συνάδελφος, να αφιερώνουν κάθε ικμάδα στη δουλειά τους και όταν επιστρέφουν στα σπίτια τους ή στις οικογένειές τους, όταν δημιουργήσουν, να αφήνουν τα προβλήματα στο στούντιο ή στην παράσταση ή στο σήριαλ ή όπου δουλεύουν, για να μπορούν να ξεκουράζονται, να ανανεώνονται και να μην κουράζουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα.

Έχετε χόμπι εκτός αυτοκινήτου και ποιά είναι αυτά?                                                        

Χόμπι είχα. Χρόνο δεν έχω. Μου αρέσει η ιστιοπλοΐα και το τράϊαλ με μοτοσικλέτα. Δυστυχώς, και με τα δύο έχω χρόνια να ασχοληθώ.