Autobianchi A112 Abarth

Η γυναίκα αυτή ονομάζεται Ελένη Μαλακτάρη, γνωστή για την πολύχρονη εμπλοκή της με αγώνες αυτοκινήτου. Τυπάκι από τα λίγα, που πραγματικά ξέρει πώς να περνάει καλά με τα αυτοκίνητα. Η ιστορία ξεκινάει πολλά χρόνια πίσω, όταν το Autobianchi αυτό αγοράστηκε από τον Νίκο Χρυσάφη. Παλιά καραβάνα στην προετοιμασία αγωνιστικών ο Νίκος, ήξερε ότι αυτά τα αυτοκινητάκια σε ξεσηκώνουν  με την οδήγησή τους και το είχε βάλει στόχο της ζωής του να πάρει ένα κα να το κάνει «όπως πρέπει». Είχε Fiat 127 αρχικά που όπως θα δούμε παρακάτω, το 127 αποτέλεσε την βάση για την κατασκευή των A112 αργότερα. Για εκείνο το 127, είχε προμηθευτεί ένα σοβαρής κατασκευής roll cage το οποίο κόστιζε τότε όσο ένα μηνιάτικο (μιλάμε για κάπου στα μέσα του 1980...), κινητήρα Abarth ανακατασκευασμένο, σασμάν με σχέσεις της Colotti και Alquati μπλοκέ διαφορικό. Καινούργια φρένα, ψαλίδα, αναρτήσεις... Πρέπει να ήταν το καλύτερο 127 της εποχής. Δεν συγκράτησα το γιατί, αλλά το αυτοκίνητο αυτό δεν έζησε για πολύ. Αυτό που μετράει και κρατήστε στην άκρη του μυαλού σας, είναι ότι όλα τα ολοκαίνουργια πράγματα, βρήκαν τότε την θέση τους στην αποθήκη του εξοχικού του Ν. Χρυσάφη. Πριν πάμε παρακάτω, ας πούμε δυο πράγματα για το Autobianchi A112 για να ξέρουμε με τι έχουμε να κάνουμε...

 Λίγη ιστορία

Η ιστορία του Autobianchi A112 Abarth δεν ξεκινάει φυσικά από την Abarth έκδοσή του, αλλά από το Fiat 127 το οποίο αποτέλεσε την βάση για την εξέλιξή του. Ήταν το 1969 όταν παρουσιάστηκε στο κοινό, αντικαθιστώντας το Bianchina και το Primula και η αυτοκινητιστική ζωή του έφτασε έως το 1986 όταν την θέση του πήρε το Lancia Y10, όπως το έλεγαν στην Ελλάδα. Δεν ήταν και λίγα τα 1.254.178 Autobianchi A112 που κατασκευάστηκαν συνολικά και φυσικά έγιναν ανάρπαστα μιας και ήταν ένα συμπαθητικό supermini, με άνετους χώρους. Ξεχώριζε όμως και για την οδική του συμπεριφορά πράγμα που ο Carlo Abarth γνώριζε και ήθελε να αναδείξει περισσότερο. Το πρωτότυπο Abarth A112 φορούσε έναν 1000άρη κινητήρα που λέγεται ότι έβγαζε 100 άλογα. Δεν ήταν και λίγοι αυτοί που το είχαν δει στους δρόμους του Μιλάνο. Η τελική μορφή δόθηκε όμως από την αγωνιστική ομάδα της Fiat: 982cc, ροπάτο, ελεύθερη εξάτμιση και διπλά καρμπυρατέρ. Όνειρο! Το 1971 έκανε την εμφάνισή του στο κοινό λοιπόν! Σχεδόν κάθε χρόνο κάτι προσέθεταν στο Α112, το οποίο έφτασε το 1975 να διαθέτει κινητήρα 1.049cc με 70 άλογα,  να έχει στροφόμετρο, όργανο πίεσης και θερμοκρασίας λαδιού, αμπερόμετρο, ψυγείο λαδιού και πεντατάχυτο σασμάν. Αυτά μάλιστα, με το πεντάρι σασμάν ξεχώριζαν μιας και τα πίσω φανάρια τους ήταν μεγαλύτερα από τα υπόλοιπα. Κάποια Abarth έχουν και αεραγωγό στο καπό, ο οποίος όμως δεν έχει λειτουργικό σκοπό, παρά μόνο εμφανισιακό. Δυστυχώς τα Α112 είχαν πρόβλημα με την σκουριά και δύσκολα θα βρείτε κάποιο σε άριστη κατάσταση καθώς θέλουν μπόλικη δουλειά για να συνέλθουν.

Πάμε πάλι

Εν συντομία, μάθατε δυο πραγματάκια για το λιλιπούτειο αλλά τρομερό αυτοκίνητο της Autobianchi. Τι γίνεται με το δικό μας? Μετά από χρόνια και αφού ο Νίκος είχε ενημερώσει φίλους και γνωστούς ότι ψάχνει ένα A112 Abarth ήρθε η στιγμή που ένας από αυτούς τον πήρε τηλέφωνο: Έλα τώρα από εδώ. Αυτό έφτανε για να φτάσει σε χρόνο dt στο φιλαράκο του όπου τον περίμενε μία ευχάριστη έκπληξη. Ένα παρατημένο κίτρινο Autobianchi A112 Abarth του 1974! Σε λίγα λεπτά ήταν στο μαγαζί του, όπου και έμεινε στην άκρη για μελλοντική χρήση. Αφού υπάρχει, θα έρθει η ώρα του... Φτάνουμε στο 2009, κάποιες μέρες πριν τον αγώνα του Ιστορικού Ράλι Ακρόπολις. Η δουλειά ήταν πεσμένη και όπως φαινόταν, ο Νίκος δεν θα είχε να προετοιμάσει κάποιο αγωνιστικό. Η καλή του φίλη, Ελένη Μαλακτάρη, μπήκε στο μαγαζί και ρωτάει: θέλω να τρέξω στο Ιστορικό. Έχεις κανένα αυτοκίνητο? Όχι βρε συ... Τέτοια ώρα, τι ζητάς? Αυτό εκεί το κιτρινάκι? Ρωτάει η Ελένη. Α, αυτό είναι στην άκρη για να το φτιάξω κάποια στιγμή. Δεν γίνεται να το φτιάξουμε τώρα? Ρώτησε η Ελένη, γεμάτη σιγουριά. Αν στρωθείς στην δουλειά και ξημεροβραδιαστείς εδώ, ίσως να προλάβουμε. Δεν έχω και άλλη δουλειά, οπότε θα το παλέψουμε, είπε ο Νίκος. Λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο όμως. Την Porsche 911 την βλέπετε στις φωτογραφίες? Την επόμενη μέρα από την στιχομυθία που διαβάσατε, έσκασε στην Ελλάδα από το εξωτερικό, υποτίθεται έτοιμη για να τρέξει στο Ιστορικό Ακρόπολις. Μόνο που το αυτοκίνητο ήταν φτιαγμένο για πίστες. Επίσης, είχε ένα σωρό λάθος πράγματα πάνω του και ήθελε μέρες δουλειάς για να στρώσει. Το μαγαζί θα έπαιρνε φωτιά: στην μία άκρη «πόλεμος» με την 911 και στην άλλη, τρέξιμο για τον Ποκοπίκο, όπως ονομάζει η Ελένη το Autobianchi. Τώρα, το πώς έτυχε την ημέρα της φωτογράφισης για το POWER, δύο χρόνια μετά, να πετύχουμε και τα δύο αυτοκίνητα μαζί, μην με ρωτάτε: απλή σύμπτωση!

Ε Α=Αγώνες For Ever!

Η Ελένη με την καλή της φίλη και συνοδηγό, Αγγελική Βαρουξή, πήραν στα χέρια το τριβείο, τα γυαλόχαρτα και πάσης φύσεως εργαλεία και ξεκίνησαν να ετοιμάσουν την καρότσα του Abarth. Ο Νίκος ξέρει ότι στην αποθήκη του, τότε, άφησε στην άκρη έναν μικρό θησαυρό. Ήρθε η ώρα να ανοίξει το σεντούκι και να φροντίσει να έρθουν όλα τα εξαρτήματα στο συνεργείο. Όλα γίνονταν τόσο γρήγορα: η καρότσα ήταν έτοιμη για βάψιμο από την Perakis Bodyworks, στο μοτέρ έγινε ένα σωστό rebuilt διατηρώντας τα εργοστασιακά εξαρτήματα και σιγά-σιγά το project έπαιρνε σάρκα και οστά. Η Ελένη και η Αγγελική δεν κρατιόντουσαν για να χωθούν στις ειδικές και ο Νίκος Χρυσάφης, ανυπομονούσε να ακούσει πάλι το ήχο του μοτέρ του. Του είχε λείψει εκείνο το 127 και τώρα, θα γινόταν αυτό που ονειρευόταν τότε: ένα σωστό Autobianchi A112 Abarth και μάλιστα, αγωνιστικό! Μια χαρά τα κατάφεραν οι κοπέλες: κατέκτησαν την 33η θέση από τις 78 συμμετοχές που εκκίνησαν και μάλιστα μετά από έναν τρομερό αγώνα δρόμου προετοιμασίας ενός αυτοκινήτου που δεν ήταν καν αυτοκίνητο λίγες μέρες πριν.

Το ξανακάνω σε Autobianchi!

Εννοώ την φωτογράφιση και το θέμα γενικότερα. Σκοπός μας με τα Classic αυτοκίνητα είναι να θυμίζουμε στις παλιότερες γενιές τα αυτοκίνητα που άφησαν εποχή, έφτιαξαν τους Ελληνικούς αγώνες και ξεσήκωναν τον κόσμο, δεκαετίες πίσω. Θέλουμε επίσης να μαθαίνουμε στην νέα γενιά την ιστορία αυτών των αυτοκινήτων που οδηγώντας τα σκέφτεσαι πόσο πιο γνήσια ήταν τα πράγματα τότε, ακόμα και αν -δυστυχώς- δεν τα έχεις ζήσει. Αυτοκίνητα που σε έκαναν να νιώθεις ότι οδηγείς, αυτοκίνητα που σχεδόν σου μιλούσαν μέσω του τιμονιού τους. Καλά και τα καινούργια, αλλά η αίσθηση ενός αυτοκινήτου σαν το A112 Abarth δεν υπάρχει σε κανένα μικρό σβέλτο σημερινό αυτοκίνητο. Ευχόμαστε καλή συνέχεια στον Ποκοπίκο και ελπίζουμε να τον ξαναδούμε σύντομα στους αγώνες!