Bad Luck

Αν και δεν είναι ωραίος τίτλος για το πρώτο τεύχος του 2012, αλλά και το πρώτο μου Overboost μετά από καιρό, δεν μασάω. Η αλήθεια είναι πως η ιστορία που ακολουθεί, είναι γαμάτη απλά πάντοτε, σε όλα τα ωραία, γίνεται και μια στραβή. Καλά να’ μαστε… Την άνοιξη που μας πέρασε, βρέθηκα να οδηγώ ένα πολύ γρήγορο track day car σε αγώνες GTCC αλλά και σε διάφορα track day event. Αναφέρομαι στο ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ Honda Civic EG K20 της B16A Workshop, ένα γκρι Civic με γιαπωνέζικο Κ20 κινητήρα, βαρβάτο μπλοκέ, σοβαρή ανάρτηση και φρένα που δεν κουράζονταν ποτέ. Καταρχήν να ευχαριστήσω την B16A Workshop και τον Σπύρο Φλωράτο που βρίσκεται πίσω από αυτήν, καθώς φυσικά και τον Βασίλη Περιστερίδη, ιδιοκτήτη του Civic, άνθρωπο που έχει ρίξει άπειρες ώρες δουλειάς στο αυτοκίνητό του και χωρίς δισταγμό μου το εμπιστεύτηκε να το οδηγήσω σε τόσους αγώνες και event. Δεν είναι και λίγο… Με κόφτη στις 9 παρά, και έχοντας δαπανήσει χοντρά-χοντρά 25.000 ευρώ σε ένα Civic, δεν το δίνεις να το οδηγήσει κάποιος για πλάκα. Οι στιγμές που έζησα με αυτό το αυτοκίνητο και την ομάδα της B16A Workshop θα μου μείνουν αξέχαστες και αποτελούν ένα μεγάλο μάθημα για πολλά επίπεδα στην ζωή μου. Πρώτον, έζησα από κοντά το πόσες ώρες δουλειάς χρειάζονται μόνο και μόνο για να βρεθείς σε έναν αγώνα. Είδα πόσα χρήματα χρειάζονται για να ακολουθήσεις ένα πρωτάθλημα, είδα πως είναι να χαίρεσαι και να στεναχωριέσαι για ένα αυτοκίνητο και φυσικά πόσο περισσότερο εκτίμησα οδηγούς και μηχανικούς που τόσα χρόνια δίνουν χρήματα και χρόνο, απλά για να κάνουν το hobby τους. Ο Βασίλης μου έμαθε αρκετά πράγματα για το πώς δουλεύουν τα ελαστικά μέσα στην πίστα, με βοήθησε στο να νιώθω ακόμα περισσότερο το αυτοκίνητο και την συμπεριφορά του και θα έλεγα πως είναι ένας «μάγος», καθώς οτιδήποτε και να συνέβαινε, έβρισκε πάντοτε τον τρόπο να το διορθώσει. Πάμε λοιπόν στην άσχημη φάση, που θα έλεγα πως θα μπορούσε να τύχει στον καθένα. Η τελευταία φορά που θα οδηγούσα το Civic, ήταν σε ένα track day στην πίστα των Μεγάρων. Αφού έχουμε περάσει όμορφα και έχουμε γράψει 5-6 γύρους ο καθένας, σιγά-σιγά λέγαμε να φεύγουμε. Είχα δει ήδη 01:07.ΧΧ sec (δεν θυμάμαι ακριβώς…) με πολύ μέτρια ελαστικά. Τελικά, τελευταία στιγμή, μας δόθηκε χρόνος να κάνουμε λίγους γύρους ακόμα. Έπρεπε όλα να γίνουν πολύ γρήγορα. Σχεδόν πήδηξα για να μπω στο αυτοκίνητο, να δεθώ με τις ζώνες πολλαπλών σημείων και φυσικά, να φτιάξω το κάθισμα. Σταθερό μπάκετ της Sparco ήταν. Το θέμα είναι πως ο Βασίλης είναι αρκετά πιο ψηλός από εμένα (όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι στον κόσμο, μιας και που οριακά περνάω το 1,70m…) οπότε οδηγεί με το κάθισμα τέρμα πίσω. Εγώ, με τις ζώνες σφιγμένες για τον Βασίλη, απλά της κούμπωνα, έκανα το κάθισμα τέρμα μπροστά και ερχόταν στα μέτρα μου. Το ίδιο έκανα και τώρα λοιπόν. Βάζω όπισθεν με δυσκολία. Δεν έφτανα καλά τον συμπλέκτη. Δεν δίνω σημασία. Ή μάλλον δίνω… Ξανατραβάω το κάθισμα τέρμα μπροστά. Τα ίδια. Ε, μπα… ιδέα μου θα ’ναι. Κάτι δεν μου κάθεται καλά όμως… Ξανακάνω την ίδια κίνηση βιαστικά μιας και μου έχουν δώσει το «go» για να μπω στην πίστα. Κάτι δεν μου αρέσει, αλλά δεν θα ασχοληθώ παραπάνω. Τα Civic αυτά, έχουν αρκετά κοντό σασμάν. Κουμπώνω πρώτη, δεύτερη, τρίτη και τέταρτη μέσα σε λίγα μόλις μέτρα. Ούτε 100 δεν είχα κάνει ίσως… Το αυτοκίνητο ήταν κρύο, οπότε άλλαξα τις ταχύτητες κάτω από τις 4.000rpm. Είναι πανάλαφρο… Τι ωραία που επιταχύνει… Πατάω λοιπόν γκάζι με την τέταρτη σχέση κουμπωμένη και αντιλαμβάνομαι πως όντως κάτι δεν πήγαινε καλά… Το κάθισμα δεν είχε κουμπώσει ποτέ στην θέση του. Μόλις λοιπόν πάτησα γκάζι, το κάθισμα έφυγε ακαριαία πίσω, μαζί με εμένα φυσικά. Χαζομάρα τις στιγμής είναι το ότι κρατήθηκα (προσπάθησα να κρατηθώ…) από το τιμόνι. Αποτέλεσμα? Δεν κατάφερα να κρατηθώ, έστριψα το τιμόνι δεξιά τόσο απότομα που είδα την μπαριέρα που έχει τοποθετηθεί πριν την εκκίνηση, να έρχεται κατά πάνω μου (μάλλον εγώ πήγαινα κατά πάνω της αλλά… δε βαριέσαι). Όλα αυτά πρέπει να έγιναν μέσα σε ένα δευτερόλεπτο. Άλλο ένα πέρασε μέχρι να προσπαθήσω να κάνω ανάποδο τιμόνι μπας και μαζέψω τα αμάζευτα, αλλά δεν τα κατάφερα… Μπαααμ! Πήρα και μια πλαστική καρέκλα του κριτή μαζί μου… Εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα κάποιους αγώνες στο αεροδρόμιο της Τρίπολης, όπου ψάχναμε να λύσουμε ένα θέμα με την κατανομή των πίσω φρένων, όπου τύχαινε να γυρνάει το Civic με 130km/h και με ανάποδα, προσευχές και γκάζι, να έρχεται το αυτοκίνητο ξανά στον δρόμο. Πως έγινε αυτό εδώ με σκάρτα 80km/h? Βγαίνω έξω και κοιτάω το αυτοκίνητο. Το εμπρός, χειροποίητο από τον Βασίλη, αεροδυναμικό splitter έγινε κομμάτια καθώς βρήκε στο χώμα. Η πίσω Enkei RPF1 ζάντα, την είχε ακούσει όπως και το πίσω άκρο. Αν και το ανάποδο τιμόνι της τελευταίας στιγμής βοήθησε γιατί δεν ακούμπησε η δεξιά μου μεριά στην μπαριέρα (καθρέφτης, πόρτα, φτερά, σχεδόν δεν ακούμπησαν…) η ζάντα βρήκε στη βάση της μπαριέρας. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ο Βασίλης και ο Σπύρος ήταν απίστευτα ψύχραιμοι. Δεν ξέρω αν εγώ θα ήμουν τόσο ήρεμος στην θέση τους. Εντάξει Γακ’ ! Θα το φτιάξουμε! είπε ο Σπύρος. Πόσο άσχημα ένιωθα… Το αυτοκίνητο γύρισε οδικώς πίσω στην Αθήνα. Δεν είχε πάθει τόσο μεγάλη ζημιά τελικά. Το αυτοκίνητο αυτό πλέον διαθέτει roll cage και έγραψε 01:30.ΧΧ στην πίστα των Σερρών στα χέρια του Βασίλη. Ίσως είναι το αυτοκίνητο που έχω αγαπήσει περισσότερο μετά από τα χρόνια ενασχόλησής μου με αυτά. Το κυριότερο όμως είναι ότι γνώρισα ανθρώπους οι οποίοι είναι πλέον κάτι παραπάνω από φίλοι μου και με τον τρόπο αυτό θέλω να τους πω ευχαριστώ για όσα μου εμπιστεύθηκαν και για όσα έκαναν για μένα. Βασίλη και Σπύρο είστε άψογοι! Πάντα νίκες και χαρές σας εύχομαι!