Power Tests

Lancia Delta HF Integrale Martini 5 Gr.A

Αλέξανδρος Βούρβαχης
03 Φεβ 2014
Lancia Delta HF Integrale 2.0lt Turbo 16V
Τεύχος 174

Θα μπορούσα να γράψω ατελείωτες σειρές και παραγράφους για την χιλιοειπωμένη ιστορία της Lancia στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ράλι, για τους πέντε στη σειρά παγκόσμιους τίτλους, για τα μοναδικά αυτοκίνητα που παρουσίασε στο αυτοκινητιστικό στερέωμα, όπως η Stratos, η 037 και φυσικά η Delta HF Integrale, όμως πιστεύω πως κάτι τέτοιο θα ήταν περιττό. Όλοι γνωρίζουμε την ιστορία, τα έχουμε γράψει ξανά άλλωστε σε αυτές τις σελίδες, αλλά όπως και να έχει όταν βλέπεις μία Martini 5, βαμμένη με τα -κατά εμένα- ομορφότερα χρώματα που φορέθηκαν ποτέ από αγωνιστικό αυτοκίνητο, τότε αξίζει να αφιερώσουμε μερικές ακόμα σελίδες. Πόσο μάλλον όταν η συγκεκριμένη σπάνια και συλλεκτική έκδοση έχει μετατραπεί σε αγωνιστικό.

Πέντε στη σειρά!

Θέλοντας να χαρίσει κάτι στους οπαδούς της και παράλληλα να γιορτάσει τον 5^ο συνεχόμενο τίτλο (1991) στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι, η Lancia παρουσίασε μία επετειακή έκδοση της Delta HF Integrale, την Martini 5, η οποία παράχθηκε σε μόλις 400 κομμάτια. Οι διαφορές σε σχέση με την απλή EVO 1 στην οποία βασίστηκε, εντοπίζονται στις ρίγες στα χρώματα της Martini Racing, στους μαύρους αεραγωγούς, στην μαύρη αεροτομή, στις λευκές ζάντες των 15”, στο σήμα «Integrale» στην θύρα του χώρου αποσκευών, καθώς και το σήμα «5 World Rally Champion». Στο εσωτερικό το σαλόνι έχει επένδυση με alcantara και κόκκινες ραφές, κόκκινες ζώνες ασφαλείας, ταμπελάκι με αύξοντα αριθμό στον επιλογέα ταχυτήτων και τέλος, κόκκινο ψευτοκάπακο κινητήρα. Δυστυχώς η Lancia αποσύρθηκε από το WRC, αφήνοντας χώρο στην Subaru και στην Mitsubishi και πλέον δεν έχει κάτι αντίστοιχο με την τότε ένδοξη ιστορία της. Τουλάχιστον υπάρχουν άνθρωποι όπως ο Σπύρος Π. που αγαπάνε τα κλασικά ιταλικά αυτοκίνητα και τα συντηρούν στη ζωή.

21 χρόνια πριν…

Στα παράλια της Πορτογαλίας, πουλήθηκε μία 16βάλβιδη μη καταλυτική Martini 5, με ημερομηνία παραγωγής το τελευταίο εξάμηνο του 1992. Ο επόμενος ιδιοκτήτης της, ήταν ένας Βρετανός που μένει μόνιμα στην Μαδρίτη, απέκτησε το αυτοκίνητο το οποίο ήταν δυστυχώς σε άθλια κατάσταση. Από εκεί, πήγε στην χώρα του, στον SteveSmith, ιδιοκτήτη της διάσημης στους κύκλους των οπαδών της Lancia, Walkers Garage, όπου και αποφάσισε να την μετατρέψει σε αγωνιστικό της κατηγορίας Group A. Για τον λόγο αυτό, αγόρασε ότι μηχανικό μέρος χρειαζόταν από την Abarth, από τον Preglasco της Astra Racing και ξεκίνησε η μετατροπή σε αγωνιστικό. Ο κινητήρας συναρμολογήθηκε και περιελάμβανε οτιδήποτε είχε ένα αγωνιστικό του GroupA, δηλαδή σφυρήλατα πιστόνια, ενισχυμένες μπιέλες, μεγαλύτερες βαλβίδες εισαγωγής και εξαγωγής, ενισχυμένη μίζα, μεγαλύτερη αντλία λαδιού, μεγαλύτερα μπεκ, εκκεντροφόρους της Abarth με διάρκεια για τον εισαγωγής στις 258^ο και στις 255^ο για τον εξαγωγής, μεγαλύτερη αντλία βενζίνης, κολάρα σιλικόνης, ζυγοσταθμισμένο στροφαλοφόρο, όλα με ανταλλακτικά της Abarth. Το turbo που φόραγε τότε ήταν της Turbo Dynamincs και απέδιδε περίπου 260Ps. Το αυτοκίνητο στο μεταξύ επέστρεψε στην Ισπανία, όπου και το ανέλαβε ο πρώην μηχανικός του Carlos Sainz, όταν ο παγκόσμιος οδηγός έτρεχε με Deltona Gr Α.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η μετάδοση, η οποία αποτελείται από εξαρτήματα της Colotti, μιας εταιρείας με ιστορία στον χώρο από το 1958, τα οποία περιλαμβάνουν σχέσεις σασμάν τύπου «κασέτας» για ταχεία αντικατάσταση, οι σχέσεις έχουν ελικοειδή γρανάζια και περιλαμβάνεται πλάκα ενίσχυσης του σασμάν. Το πίσω διαφορικό έχει κωδικό T.579 το οποίο ουσιαστικά είναι το αντίστοιχο “Torsen” της Colotti. Το μεσαίο διαφορικό έχει κωδικό T.511, είναι μπλοκέ, με ποσοστό εμπλοκής 44% εμπρός και 56% πίσω, τέλος, το μπροστά διαφορικό έχει κωδικό T.510, επίσης από την Colotti. Ένας δίδισκος συμπλέκτης προδιαγραφών GrA, συμπληρώνει τις επεμβάσεις στην μετάδοση και πλέον μαζί με κεντρικό άξονα, συνδέσμους, ημιαξόνια και ρουλεμάν τροχών, προδιαγραφών GroupA, είχαν ολοκληρωθεί οι επεμβάσεις στα μηχανικά μέρη. Σχεδόν, μιας και στα παραπάνω συμπεριλαμβάνονται αγωνιστική ECU προγραμματισμένη από τον SteveSmith, ένα φίλτρο αέρα GrA, διάτρητοι αεριζόμενοι δίσκοι της Brembo, που συνδυάζονται με τακάκια της Pagid, μία πολλαπλή εξαγωγής της Supersprint, με την υπόλοιπη εξάτμιση να είναι OMP. Στο εσωτερικό, εκτός από το full rollcage της Safety Devices το οποίο δένει από τους εμπρός θόλους μέχρι τους πίσω, τοποθετήθηκε αυτόματο σύστημα πυρόσβεσης της Lifeline fire στον χώρο του μηχανοστασίου και δύο πυροσβεστήρες στην καμπίνα του πληρώματος, δύο καθίσματα bucket, με ζώνες 4 σημείων της Sparco, foot rest συνοδηγού, πεταλιέρα, καθώς και αποσπώμενο τιμόνι επίσης Sparco. Στο ταμπλό συναντάμε ένα προειδοποιητικό φως για τυχόν πτώση πίεσης του λαδιού και ένα shift-light, ένα kill-switch, ενώ μπροστά από τον συνοδηγό βρίσκονται οι ασφάλειες και τα ρελέ του αυτοκινήτου. Σε αυτή την κατάσταση και με αυτό το setup η Lancia έτρεχε σε πρωταθλήματα αναβάσεων στην Ισπανία, μέχρι που τον Νοέμβριο του 2004 περιήλθε στα χέρια του Σπύρου Π.

The Greek way!

Ο Σπύρος επέλεξε τον Βασίλη Γεροβασίλη της Gerovasilis Motori Italianiγια την βελτίωση και την συντήρηση της αγαπημένης του Lancia. Οι εργασίες ξεκίνησαν με την τοποθέτηση των coil-overs της Leda, τα οποία περιλάμβαναν ελατήρια για χωμάτινους αγώνες και είναι ρυθμιζόμενα τόσο ως προς το ύψος, όσο και ως προς το bound-rebound. Παράλληλα τοποθετήθηκαν σινεμπλόκ πολυουρεθάνης της Powerflex σε όλους τους συνδέσμους, ενώ ενισχύθηκε το σασί με την τοποθέτηση κάτω μπάρας και με διαγώνιες μπάρες στις πίσω αναρτήσεις και στα διαφορικά από τιτάνιο, προδιαγραφών GroupA. Στο μπροστά μέρος, και συγκεκριμένα κάτω από το μηχανοστάσιο, τοποθετήθηκε μία προστατευτική ποδιά από ανθρακονήματα. Αλλάχθηκε στη συνέχεια το δοχείο καυσίμου και τοποθετήθηκε ένα ασφαλείας της ATL, των 100lt, μέσα στο οποίο τοποθετήθηκαν δύο αντλίες της Bosch, με παροχή στα 250lt/hr, καθώς και δύο αντλίες χαμηλής πίεσης μέσα σε ένα συλλέκτη καυσίμου, με όλες τις σωληνώσεις καυσίμου πλέον να είναι αεροπορικού τύπου. Στον προφυλακτήρα εμπρός ανοίχτηκαν αεραγωγοί για την καλύτερη ψύξη των εμπρός φρένων. Στον κινητήρα τοποθετήθηκε φιλτροκούτι της Abarth προδιαγραφών GroupA, καθώς και τα κόκκινα μπουζοκαλώδια της Magnecor, των 8,5mm. Τον αγωνιστικό εξοπλισμό του αυτοκινήτου συμπλήρωσε μία προβολιέρα με τέσσερις έξτρα προβολείς για νυχτερινή οδήγηση, καθώς και σύστημα ασυρμάτου UHF.

Από τότε ο Σπύρος ξεκίνησε να αξιοποιεί με τον καλύτερο τρόπο την Lancia, δηλαδή συμμετέχοντας σε διάφορα track-days και events. Όμως τον Απρίλιο του 2012, στο track-day “The Italian Job” που έγινε στην πίστα των Σερρών, ο κινητήρας παρουσίασε αστοχία σε τρεις από τους τέσσερις κυλίνδρους. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να επιστρέψει στην GerovasilisMotoriItaliani για επισκευή. Εκεί έγινε ρεκτιφιέ στο μπλοκ, τοποθετήθηκαν σφυρήλατα πιστόνια της JE με διάμετρο στα 84mm, μπιέλες Arrow και επί της ευκαιρίας αλλάχθηκε το turbo με ένα Garrett GT35 προδιαγραφών GroupA, παρόμοια με αυτή που φόραγαν τα Sierra, αλλάχθηκε η πολλαπλή εξαγωγής με μία τύπου Holzer, κατασκευασμένη από τον Σταύρο Σκριβάνο. Στην κυλινδροκεφαλή έγινε ροϊκή εξέλιξη και τοποθετήθηκε μία χειροποίητη φλάντζα κεφαλής με μεταλλικά δαχτυλίδια. Για την ώρα, το αυτοκίνητο στρώνεται και παράλληλα αναμένει τον αναπρογραμματισμό της ECU με τα νέα πλέον δεδομένα.

Alive and kicking!

Μία βόλτα με μία Integrale, πόσο μάλλον με ένα αγωνιστικό Group A, ακόμα και κατά την προσεκτική διαδικασία του στρωσίματος, είναι κάτι το οποίο οποιοσδήποτε petrolhead δεν μπορεί να αρνηθεί στον εαυτό του, όταν αυτό του προσφερθεί! Το πρώτο πράγμα που πρόσεξα είναι πως ένιωθα περικυκλωμένος από roll-cage, ασφάλειες, ρελέδες και γυμνό μέταλλο. Το bucket έκανε σωστά την δουλειά του, δηλαδή αγκάλιασε το σώμα μου χωρίς να με αφήνει να μετακινούμαι αριστερά-δεξιά σε κάθε στροφή. Σε αυτό βοήθησαν και οι Sparco των τεσσάρων σημείων, που αυτή την φορά πρόλαβα και τις φόρεσα με την άνεσή μου. Όση ώρα δενόμουν ο κινητήρας δούλευε στο ρελαντί, μεταφέροντας κραδασμούς και τριγμούς που περιμένεις να ακούσεις και να νιώσεις σε ένα καθαρόαιμο αγωνιστικό. Κροταλίσματα, ψιλομπερδέματα στο ρελαντί, τριξίματα από τα πλαστικά του ταμπλό και η χαρακτηριστική μυρωδιά ενός αγωνιστικού: βενζίνη με λιπαντικά και μέταλλο. Δυνατό κοκτέιλ, που πίνεται κατά προτίμηση σε βουνό. Η διαδρομή που ανεβαίνει στο καζίνο της Πάρνηθας μοιάζει και είναι ιδανική. Παλιά ανάβαση για άντρες, με μοναδική προστασία από τον χαοτικό γκρεμό το χαρακτηριστικό πέτρινο τοιχάκι του μισού μέτρου και τον τραχύ βράχο στην άλλη πλευρά του δρόμου. Και όλα αυτά μέσα σε ένα αυτοκίνητο απόγονο των θρύλων του Group B, από την χώρα που, αν μη τι άλλο, ξέρει ίσως καλύτερα από τον καθένα να φτιάχνει σπορ αυτοκίνητα. Ξεκινάμε σε αρκετά χαλαρούς ρυθμούς, με τον κινητήρα να μην ξεπερνάει τις 3.000rpm και το μπαρόμετρο όχι παραπάνω από τα 0,5bar. Αυτό βέβαια δεν μας εμπόδιζε να είμαστε με 4^η και φόρα σε στροφή των 90^ο διαπιστώνοντας τον λόγο για τον οποίο η Lancia είχε κατακτήσει έξι παγκόσμια πρωταθλήματα στην σειρά. Αυτό το πρησμένο κτήνος με τα φουσκωτά φτερά και το roll-cage στρίβει σαν διάολος. Σαν λυσσασμένος διάολος, που απλά περιμένει να περάσουν οι ενοχλητικές ευθείες που χρειάζονται μόνο για να επιταχύνει μέχρι την επόμενη στροφή. Νιώθω το αμάξωμα μονοκόμματο και εντελώς άκαμπτο. Στον αντίποδα, η ανάρτηση είναι άνετη αλλά όσο σκληρή χρειάζεται προκειμένου να σε κρατήσει στην στροφή. Ισορροπεί στην εντέλεια μεταξύ άνεσης και υπερκρατήματος και σε συνδυασμό με το άκαμπτο πλαίσιο, τον ζωντανό και ροπάτο κινητήρα και την διαστημική για την εποχή της μετάδοση, έχεις στα χέρια σου ένα όπλο που κάποτε έγραφε ιστορία στις ειδικές διαδρομές των αγώνων ράλι. Είτε στην άσφαλτο, είτε στο χώμα.