OPEL ASCONA 400

Θέλουμε τα Classic μας να μην είναι απλά... κλασσικά. Θέλουμε να έχουν και μία POWER νότα, με βελτιώσεις, εξελίξεις... Σχεδόν πάντα, το καταφέρνουμε. Έτσι και τώρα με αυτό το Ascona, το οποίο ξεκίνησε την ζωή του σαν ένα απλό και ταπεινό δίπορτο και η μοίρα του τα έφερε έτσι, που πλέον είναι έτοιμο να τρέξει σε αγώνες και μάλιστα με αξιώσεις! Το αυτοκίνητο ανήκει στον Μανώλη Βουλαλά, τον άνθρωπο πίσω από την Voulalas Performance, βελτιωτή πολλών Opel που έχετε δει κατά καιρούς στις σελίδες μας. Είναι ιδιαίτερη η συμπάθεια που τρέφει για το συγκεκριμένο αυτοκίνητο και πραγματικά καμαρώνει πολύ γι αυτό. Η αλήθεια είναι ότι τον «νιώθουμε» καθώς το Opel Ascona έχει βαριά ιστορία, που αν θυμόμαστε σωστά, δεν έχουμε αναφέρει ποτέ στο POWER. Ευκαιρία λοιπόν! 1970-1988  Το Opel Ascona βγήκε στις αγορές το 1970 και άλλαξε συνολικά τρεις γενιές μέχρι το 1988, όπου σταμάτησε η παραγωγή του. Ξεκίνησε καλά, όντας πισωκίνητο, αλλά κατέληξε ελαφρώς ξενέρωτο, μιας και έγινε μπροστοκίνητο. Στους αγώνες έγινε γνωστό από τον Walter Rohrl, όταν αυτός οδηγούσε το Opel Ascona 400 και κέρδισε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλυ το 1982. Περισσότερα για το 400, παρακάτω. Το όνομα «Ascona» προέρχεται από ένα παραθαλάσσιο θέρετρο στο Ticino της Ελβετίας. Κάτι που οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν, είναι πως το όνομα Ascona χρησιμοποιείται από την Opel ήδη από την δεκαετία του 1950, όταν είχαν ονομάσει έτσι μία ειδική έκδοση του Opel Rekord P1, μιας και αυτό κυκλοφορούσε στην Ελβετία ως Opel Ascona! Η πρώτη έκδοση (Ascona A) ξεκίνησε να πωλείται επίσημα στην Ευρώπη τo 1970, όντας το πρώτο mainstream μοντέλο της εταιρείας. Είχε δύσκολο έργο, καθώς έπρεπε να συναγωνιστεί τα Ford Taunus και Cortina. Μέχρι το 1975, που το Α έμεινε στην παραγωγή, είχε καταφέρει να πουλήσει 692.000 κομμάτια.

Και λίγη βελτίωση τώρα. Ο πιο δυνατός κινητήρας του Ascona A, ήταν o CIH 1.9L. Ο εκκεντροφόρος βρισκόταν δίπλα και όχι πάνω από τις βαλβίδες. Αυτό το μοτέρ απέδιδε 90 άλογα και βρισκόταν στα Ascona SR, με το οποίο ο Walter Rohrl κέρδισε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ράλυ το 1974. Η Steinmetz λοιπόν, βελτιωτικός οίκος για Opel, εξέλιξε μία ειδική έκδοση των SR με δύο διπλά Solex καρμπυρατέρ, ανεβάζοντας την ιπποδύναμη στους 125 ίππους. Το Ascona 1.9 κυκλοφόρησε και στην Αμερικανική αγορά, αλλά με ηλεκτρονικό ψεκασμό Bosch L Jetronic, κάτι που δεν συναντάμε στα Ευρωπαϊκά μοντέλα. Κάπου εκεί, στο 1975, βγήκε στην αγορά το Opel Acona B, κάνοντας το ντεπούτο του στην έκθεση αυτοκινήτου της Φρανκφούρτης. Οι κινητήρες ήταν οι ίδιοι, εκτός από τον 1.9, ο οποίος έγινε πλέον 2λιτρος το 1978 και μάλιστα υπήρξαν εκδόσεις με υψηλότερη συμπίεση, που απαιτούσαν 98 οκτανίων βενζίνη και έφεραν το σήμα «S» στο αμάξωμα. Το Ascona, με διάφορες διαφοροποιήσεις, κυκλοφόρησε τότε στην Αγγλία ως Opel Cavalier και στην Νότιο Αφρική ως Chevrolet Chevair. Δεν τα πήγε άσχημα και η δεύτερη έκδοση, μιας και πούλησε 1,2 εκατομμύρια κομμάτια παγκοσμίως, έως το 1981. Για την τρίτη γενιά λέμε να μην αναφερθούμε εδώ, καθώς τα Ascona έγιναν μπροστοκίνητα και ξεφεύγουν αρκετά από το αυτοκίνητο της παρουσίασης. Αξίζει όμως να μιλήσουμε για το... OpelAscona 400 Η έκδοση B των Ascona έχει χαραχτεί στο μυαλό αρκετών petrolheads λόγω της αγωνιστικής έκδοσής με την ονομασία 400. Εξελίχθηκε μαζί με το Opel Manta 400 και είχε πολλά κοινά στοιχεία με αυτό. Δύο εταιρείες αναμείχθηκαν στην εξέλιξη των αγωνιστικών Ascona, εταιρείες πασίγνωστες έως και σήμερα: η Irmscher και η Cosworth. Η Cosworth φυσικά ασχολήθηκε με την εξέλιξη της κυλινδροκεφαλής και η Irmscher με το αεροδυναμικό κομμάτι. Η κυλινδροκεφαλή ήταν 16βάλβιδη crossflow και φιλοξενούσε εκκεντροφόρους της Schrick. Πως προέκυψε όμως το 400? Η Opel ξεκίνησε να δουλεύει πάνω στο 2λιτρο μοτέρ της το οποίο όμως δεν μπόρεσε ποτέ να αποδώσει ιπποδύναμη τέτοια, που να κάνει το αυτοκίνητο ανταγωνιστικό. Έτσι έκανε τον 2λιτρο κινητήρα, 2.4! Πως? Χρησιμοποιώντας τον στρόφαλο από το 2.3lt diesel μοτέρ και τοποθετώντας μεγαλύτερα πιστόνια, τα οποία ήταν σφυρήλατα της Cosworth. Δύο 48άρια DCOE Weber καρμπυρατέρ τάιζαν τον κινητήρα με καύσιμο και αέρα και όλα αυτά απέδωσαν 240 άλογα στις 7.500 στροφές! Η Irmscher, παράλληλα, φούσκωσε τα φτερά και έκανε προσπάθειες να μειώσει και το βάρος του αμαξώματος. Φυσικά για να πάρει homologation το Ascona 400 και να του επιτραπεί να τρέξει στην κατηγορία Group 4, έπρεπε η Opel να κατασκευάσει 400 «πολιτικά» αυτοκίνητα, πράγμα που έγινε στο εργοστάσιο στο Antwerp.

Το δικό μας Ξεκίνησε την ζωή του σαν ένα απλό Ascona 1.2 με δύο πόρτες, όμως το μέλλον του έμελλε να είναι πολύ διαφορετικό. Το δίλιτρο μοτέρ του είναι το γνωστό C20XE με τα 150 άλογα, το οποίο φορούσαν τα δίλτρα Calibra και Astra (και άλλα...). Όμως σε αυτό το μοτέρ, τοποθετήθηκαν δύο διπλά 50άρια καρμπυρατέρ της Weber τα οποία αγοράστηκαν «κούτα» ώστε να αποδίδουν σωστά και να λειτουργούν απροβλημάτιστα. Οι εκκεντροφόροι είναι τέρατα, της Cat Cams, με τον εισαγωγής να έχει διάρκεια 305° και βύθισμα 13mm, και τον εξαγωγής 301ο και 12,5mm αντίστοιχα. Όπως καταλαβαίνετε, το ρελαντί είναι ιδιαιτέρως τσαμπουκαλεμένο. Το σπάνιο χταπόδι της Piper περνάει πολύ κοντά από την custom βάση του κινητήρα. Βασικά, όλες οι βάσεις είναι ψιλοπειραγμένες ώστε να μεταφέρουν τον κινητήρα αρκετά προς τον καθρέφτη και η κατανομή βάρους να είναι πιο σωστή. Όλα τα λεφτά όμως, είναι το σασμάν. Μιλάμε για σχεσάτο, dog engagement της Quaife, όπως και το διαφορικό, ακούς τις σχέσεις να αλλάζουν η μία μετά την άλλη και πωρώνεσαι. Είναι αρκετά κοντό, μιας και βγάζει τελική περίπου στα 180km/h, έχει μακριά πρώτη, ιδανική για αναβάσεις, μιας και για εκεί προορίζεται το αυτοκίνητο. Όμως, με τα ΔΝΤ και τις Τρόϊκες, οι αγώνες έχουν πάει πίσω για πολλούς. Το Ascona αυτό φυσικά και δεν είναι γνήσιο 400, αλλά σίγουρα είναι πανέμορφο. Διαθέτει ότι χρειάζεται ώστε να μπορεί να τρέξει νόμιμα, όπως homologue καθίσματα, πυρόσβεση, διακόπτες και ασφαλειοθήκες και φυσικά, ένα πολύ καλό roll cage από τους αδερφούς Καραταρούκ της Auto Enishisi. Όμορφες είναι και οι μαγνησίου ζάντες με πατούρα της Braid, που θυμίζουν άλλη εποχή. Κλασσικά ...κι αγαπημένα. Αυτά τα αυτοκίνητα όταν τα χαζεύεις, είτε θυμάσαι, αν είσαι της παλιάς σχολής, είτε ζηλεύεις που δεν γεννήθηκες την κατάλληλη εποχή. Τότε που τα καρμπυρατέρ ρουφούσαν τον αέρα και ψέκαζαν την βενζίνη και άκουγες αυτόν τον ήχο από μακριά στο βουνό και καταλάβαινες αν ανέβαινε Ford, Opel ή Fiat. Τότε που το τιμόνι έστριβε δύσκολα, δεν υπήρχαν σειριακά σασμάν και οι οδηγοί είχαν πολύ πιο δύσκολο έργο να φέρουν σε πέρας. Αυτό το Ascona λοιπόν, μας έκανε κοιτάζοντάς το να φέρουμε τις παραπάνω εικόνες στο μυαλό μας. Ευχόμαστε να τα καταφέρει να κάνει και τον ιδιοκτήτη του να «ιδρώσει» σε κάποια ανάβαση σύντομα. Τέτοια αυτοκίνητα πρέπει να τρέχουν στο Πρωτάθλημά μας!