Pikes Peak Hill Climb Race

Στην Ελλάδα, ο τόπος μας φιλοξενεί περήφανα εδώ και δεκαετίες αγώνες αναβάσεων, χωρίς να υστερεί σε τίποτα απέναντι στους αντίστοιχους ευρωπαϊκούς αγώνες, έχοντας μάλιστα θέσει υψηλά τον πήχη τόσο ως προς το αγωνιστικό επίπεδο των συμμετεχόντων όσο και ως προς το επίπεδο των απαιτήσεων για την κατάκτηση του επάθλου. Από ποια κύρια πηγή όμως αντλεί ιστορικά την έμπνευσή της η διοργάνωση των αναβάσεων; Θα πρέπει να μεταφερθούμε πίσω στο 1916, όταν γεννήθηκε ο εμβληματικός «Αγώνας Προς Τα Σύννεφα» ή αλλιώς... Pikes Peak Hillclimb - “The Race To The Clouds”. Ο αγώνας που θα χάραζε τη δική του πορεία μέσα από τις αχαρτογράφητες πτυχές του θεόρατου βουνού Pikes Peak, στο Κολοράντο.

Η κορυφή του όρους Pikes Peak βρίσκεται σε υψόμετρο 4.302m από την επιφάνεια της θάλασσας και είναι η υψηλότερη της νότιας μετωπικής σειράς των Βραχωδών Όρων στη Βόρεια Αμερική, σε απόσταση 12 μιλίων από το κέντρο του Κολοράντο Σπρινγκς. Με την πάροδο των χρόνων, η διάσημη βουνοκορφή αποκαλέστηκε με διάφορες ονομασίες για να καθιερωθεί τελικά με την, γνωστή έως και σήμερα, ονομασία “Pikes Peak”, προς τιμήν του Αμερικανού στρατηγού και εξερευνητή Zebulon Montgomery Pike. Στα ξεχωριστά γεωμορφολογικά χαρακτηριστικά του όρους εντάσσεται το ιδιαίτερο ροζ-μπορντώ χρώμα του εδάφους του, αποτέλεσμα της σύνθεσής του από ένα χαρακτηριστικό ροζ γρανίτη με μεγάλη περιεκτικότητα σε άστριο καλίου, στο οποίο οφείλεται το χρώμα του. Με τη θερμοκρασία να κάνει ελεύθερη πτώση από τους 25-30°C, που συναντάς στην αφετηρία, μέχρι και τους -5°C που συναντάς στην κορυφή, αντιλαμβάνεσαι ότι οι αγωνιστικές προκλήσεις σε αυτό το τερέν ξεπερνούν τις προβλεπόμενες οδηγικές και ανταγωνιστικές απαιτήσεις.

Ζώνη Θανάτου

Το τοπίο συνθέτουν τεράστιες, επιβλητικές, ροζ βραχώδεις μάζες, σε συνδυασμό με βλάστηση που εξασθενεί στην πορεία ανόδου προς την κορυφή, στα 4.302m, εκεί όπου τα επίπεδα οξυγόνου είναι τόσο χαμηλά, σχεδόν ανεπαρκή για τη διατήρηση ζωής. «Ζώνη θανάτου», έτσι αποκαλούν το υψόμετρο στο οποίο η περιεκτικότητα του αέρα σε οξυγόνο είναι τόσο χαμηλή, τόσο αφιλόξενη, για τις ζωτικές λειτουργίες της έμβιας φύσης. Σε μία διαδρομή 12,42 μιλίων (19,99km) από τα pits έως τη γραμμή του τερματισμού, οι αγωνιζόμενοι έχουν να διασχίσουν 156 στροφές ακραίας επικινδυνότητας, σε διαφορά υψομέτρου 1.440μ. από την αφετηρία. Το μέγεθος της πρόκλησης που έχουν να αντιμετωπίσουν είναι ασύλληπτο, καθώς ενώ έχουν να τα δώσουν όλα, με το στροφόμετρο κολλημένο στις κόκκινες ενδείξεις, η μεταβολή των συνθηκών με τις οποίες πρέπει να αναμετρηθούν στα διαφορετικά επίπεδα της ανάβασης είναι εξίσου ακραία. Με τις καιρικές συνθήκες να εναλλάσσονται από ηλιοφάνεια, σε σφοδρή βροχόπτωση, χαλάζι, πάγο και μετά σε πυκνό χιόνι στα υψηλότερα επίπεδα της διαδρομής, οι οδηγοί πρέπει να ανταποκριθούν άμεσα, αποτελεσματικά και «μαχητικά» σε κάθε διαφορετική συνθήκη, αν θέλουν να έχουν μία ελπίδα κατάκτησης της κορυφής. Δεν είναι μόνο τα αντανακλαστικά και οι ικανότητες των οδηγών όμως το εισιτήριο προς την κορυφή. Είναι και ο ίδιος ο σχεδιασμός, η μελέτη και οι κατάλληλες μετατροπές που πρέπει να έχουν επιμεληθεί πολύ νωρίτερα του αγώνα οι ομάδες των συμμετεχόντων, ώστε τα αγωνιστικά να καταφέρουν να αντέξουν την ακρότητα και την πίεση των συνεχώς μεταβαλλόμενων συνθηκών. Σκεφτείτε μόνο ότι σε τέτοιο υψόμετρο, η ιπποδύναμη του κάθε οχήματος μειώνεται στο μισό, την ίδια στιγμή που το χαμηλό οξυγόνο δεν είναι αρκετό για να ψύξει τον κινητήρα και τα φρένα. Γι' αυτό και ο αγώνας αυτός έχει καθιερωθεί ως το απόλυτο τεστ κατασκευαστικής ευφυΐας, με τις εταιρείες που έχουν καταφέρει να σπάσουν το ρεκόρ ταχύτητας κατάκτησης της κορυφής του Pikes Peak δικαίως να θεωρούνται ηγέτες στην παγκόσμια αυτοκινητοβιομηχανία.

Μία γεύση ιστορίας

Το 2022 θα είναι η 100η επέτειος διεξαγωγής του, έχοντας περάσει στην πραγματικότητα 106 χρόνια από τη διενέργεια του πρώτου αγώνα, καθώς η διεξαγωγή του διεκόπη μόνο τα χρόνια του Β’ΠΠ. Για πολλές δεκαετίες, το έδαφος του «τερέν» της ανάβασης αποτελούνταν μόνο από χώμα, χωρίς να υπάρχουν καν μπαριέρες για να σηματοδοτούν τα όρια πλάτους της πίστας, πέρα από τα οποία υπάρχει μόνο...πτώση σε κάθετο γκρεμό! Αυτό άλλαξε το 2011, όταν πραγματοποιήθηκε μία συντονισμένη κίνηση ασφαλτόστρωσης της διαδρομής, αλλάζοντας έκτοτε κομβικά τις συνθήκες οδήγησης και αναβαθμίζοντας σημαντικά τα μέτρα ασφαλείας του αγώνα. Πριν όμως συμβεί αυτό, υπήρξε μία χρονιά-ορόσημο στην ιστορία του αγώνα και αυτή δεν ήταν άλλη από το 1988, όταν ο διάσημος Φιλανδός οδηγός αγώνων, Ari Vatanen, με το θρυλικό Peugeot 405 T16 GR, κατέκτησε την κορυφή του Pikes Peak σε μόλις 10 λεπτά και 47,22 δευτερόλεπτα, κόβοντας την ανάσα των θεατών και καταρρίπτοντας κάθε προηγούμενο ρεκόρ. Ήταν η χρονιά που η -πασίγνωστη και βραβευμένη- ταινία μικρού μήκους του Jean Louis Mourney, “Climb Dance”, αιχμαλώτισε στην κάμερα λεπτό προς λεπτό την ανάβαση του Vatanen, με ανατριχιαστικές εικόνες τόσο του ίδιου να αφήνει το ένα χέρι από το τιμόνι για να περιορίσει τις ακτίνες του ήλιου που του έκοβαν την όραση όσο και του πίσω μέρους του αγωνιστικού να γλιστράει αρκετές φορές στο χώμα προς το χείλος του γκρεμού. Το βίντεο αυτό με την «αφιλτράριστη», ακραία αλήθεια των εικόνων του, σύντομα απέσπασε την προσοχή και την κριτική της δημοσιότητας, κάνοντας τον κόσμο να παραμιλά γι’ αυτόν τον άνευ ορίων... “Αγώνα Προς Τα Σύννεφα”, γεγονός που σύντομα οδήγησε στην παγκόσμια αναγνωρισιμότητα και φήμη του αγώνα.

Κορυφαία στιγμή στη μεταγενέστερη ιστορία του Pikes Peak ήταν και η χρονιά του 2013, όταν ο διάσημος Γάλλος οδηγός-ήρωας των ράλλυ, Sebastien Loeb, με το θηριώδες Peugeot 208 T16 Pikes Peak Edition, πραγματοποίησε ένα νέο συγκλονιστικό ρεκόρ, τερματίζοντας σε χρόνο 8 λεπτών και 13.878 δευτερολέπτων, με μέση ταχύτητα ανάβασης τα 145km/h! Το ρεκόρ αυτό σηματοδότησε την αρχή μίας νέας εποχής για την παγκόσμια αυτοκινητοβιομηχανία, ανεβάζοντας τον πήχη των κατασκευαστικών προσδοκιών πάρα πολύ ψηλά, με τις εταιρείες να ανταγωνίζονται η μία την άλλη για τον σχεδιασμό και την κατασκευή του επόμενου αγωνιστικού που θα έβαζε τη δική του σφραγίδα στην ιστορία αυτού του θρυλικού αγώνα. Και η στιγμή αυτή έφτασε το 2018, με την ιδιόμορφη συμμετοχή του ηλεκτρικού VW I.D. R στα χέρια του Romain Dumas, ο οποίος συνέτριψε το ρεκόρ του Sebastien Loeb κατά 15 ολόκληρα δευτερόλεπτα, πραγματοποιώντας το εξωπραγματικό ρεκόρ των 7 λεπτών και 57.148 δευτερολέπτων, με μέση ταχύτητα ανάβασης τα 145,71km/h! Το νέο αυτό ρεκόρ ταρακούνησε τον χάρτη της αυτοκίνησης, σηματοδοτώντας τη μετάβαση στην ηλεκτρική εποχή, αποδεικνύοντας έμπρακτα ότι η εποχή αυτή μπορεί να είναι εξίσου ανταγωνιστική.

Fan Fest

Αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας του Pikes Peak είναι και το επονομαζόμενο “Fan Fest”, ορόσημο της πόλης του Κολοράντο Σπρινγκς. Πρόκειται για ένα φεστιβάλ που πραγματοποιείται μέσα στο κέντρο της πόλης, με ελεύθερη είσοδο για όποιον θέλει να παρευρεθεί σε αυτό και να αποτελέσει μέρος της μαγικής κουλτούρας του Pikes Peak. Γιατί την αφοπλιστική ενέργεια του Pikes Peak την εκπέμπουν οι άνθρωποι που γίνονται μέρος της. Άλλωστε είναι ένα φεστιβάλ χαράς, μία γιορτή για τον αθλητισμό, αφιερωμένη στους ανθρώπους του. Κατά μέσο όρο 35.000 άτομα συγκεντρώνονται εκεί, έχοντας τη δυνατότητα να θαυμάσουν από κοντά τα «ονειρικά» αγωνιστικά οχήματα, να γνωρίσουν κάποιους από τους αγαπημένους τους αθλητές και ήρωες όλων των εποχών, ακόμη και να αποσπάσουν το δικό τους, προσωπικό αυτόγραφο, μία μέρα πριν όλα κριθούν και μαθευτεί ποιος θα ανέβει στο πολυπόθητο βάθρο του νικητή. Με freestyle motocross επιδείξεις, αστείρευτο show και περίτεχνα εναέρια κόλπα από τους καλύτερους αθλητές του χώρου, καντίνες με ζεστό φαγητό, κρύες μπύρες και πολλαπλά κύματα αναμεταδιδόμενης θετικής ενέργειας παντού στην ατμόσφαιρα, έρχεται να πέσει η αυλαία μίας άκρως απαιτητικής και εξαντλητικής εβδομάδας διαρκούς προετοιμασίας. Από την πλευρά των συμμετεχόντων, είναι η μόνη στιγμή αποφόρτισης του άγχους και της έντασης, ένα μικρό διάλειμμα διασκέδασης και ξεγνοιασιάς μέσα σε μία εβδομάδα παθών ή αλλιώς...“Hell Week”, όπως την αποκαλούν οι διαγωνιζόμενοι μεταξύ τους. Το τελευταίο σκαλοπάτι στην αναρρίχηση προς τη κορυφή, σε μία αναλαμπή αποθέωσης στο βάθρο του “King of The Peak”.  

“Τhe Mountain Decides”

Όμως πίσω από την αυλαία των άθλων, των εορτασμών και των πανηγυρισμών κρύβεται και η σκοτεινή, σκληρή πλευρά της πραγματικότητας. Αυτή που για κάποιους ακούει στο όνομα του «τραγικού θανάτου» και για άλλους στο όνομα του «ηρωικού τέλους μιας ευτυχισμένης ζωής... στα άκρα». Είναι δύσκολο να αποδώσει κανείς με λόγια τα αντιφατικά συναισθήματα και την ενέργεια που εκπέμπει αυτό το βουνό. Ένα χρόνο πριν, την ημέρα του αγώνα, βρισκόμενοι εκεί ψηλά, μέσα στην παγωνιά και την απόλυτη σιωπή, θυμάμαι χαρακτηριστικά τον εκκωφαντικό ήχο του κινητήρα μίας μηχανής να διαγράφει αχνά από μακριά τη διαδρομή προς την κορυφή. Μίας μηχανής που σήμερα θα έκανε τον γύρο του κόσμου ως η τελευταία μηχανή που έτρεξε στο Pikes Peak, διεκδικώντας ένα νέο ρεκόρ χρόνου. Ο λόγος για τη Ducati Streetfighter V4 Prototype, του 36χρονου Αμερικανού οδηγού Carlin Dunne, του πρώτου μοτοσικλετιστή στην ιστορία του αγώνα που, το 2012, κατάφερε να τερματίσει σε χρόνο μικρότερο των 10 λεπτών. Κατακτητής πολλών τίτλων και τετράκις νικητής του Pikes Peak στην κατηγορία των μηχανών, στόχευε τώρα στην κατάκτηση ενός νέου ρεκόρ χρόνου που θα έμενε στην ιστορία. Το βουνό όμως είχε άλλα πλάνα για εκείνον. Και για όσους έχουν παρευρεθεί ή έχουν ακούσει για το Pikes Peak, ξέρουν πολύ καλά ότι σε αυτό το τερέν... “Τhe Mountain Decides” (…το Βουνό αποφασίζει).

Αλλαγή Κεφαλαίου

Μία ανάσα πριν τον τερματισμό και πιέζοντας τη μηχανή του στα όρια, ξαφνικά «χάθηκε» σε μία στροφή, μπροστά στα μάτια των παρευρισκομένων, σε απόσταση μικρότερη των 400 μέτρων από τη γραμμή του τερματισμού. Με καταγεγραμμένο χρόνο 9:32 (κατά 12 δευτερόλεπτα μειωμένο από το προηγούμενό του ρεκόρ), κρατούσε ήδη στο χέρι το έπαθλο του νικητή, ένα έπαθλο που δεν θα παραλάμβανε ποτέ. Αυτή ήταν η πένα που έγραψε την ιστορία που ήθελε ο ίδιος να γράψει. Ένα τραγικό γεγονός που οδήγησε σε μία μεγάλη απώλεια για την παγκόσμια ένωση μοτοσικλετιστών, ωστόσο για εκείνον... ο πιο γλυκός επίλογος σε μία καριέρα γεμάτη πάθος, τρέλα, στόχους και όνειρα που ο ίδιος κατέκτησε ένα προς ένα, δημιουργώντας ιστορία για όσους έμειναν πίσω.

Ο επίλογος του Carlin Dunne ενέπνευσε και συνεχίζει να εμπνέει πολύ κόσμο, ενώ άλλαξε και μια για πάντα την πορεία του ιστορικού αγώνα. Από το 2019, η διοργάνωση αποφάσισε ότι μετά το χαμό του Dunne και με έξι προηγούμενους θανάτους μοτοσικλετιστών στην ιστορία της, θα απαγόρευε πλέον τη δυνατότητα συμμετοχής των μοτοσικλετών στον αγώνα. Μία ριζική αλλαγή και το κλείσιμο ενός μεγάλου κεφαλαίου για την πιο φημισμένη, πιο ακραία και πιο επικίνδυνη ανάβαση στον κόσμο, που έως τότε φιλοξενούσε αυτοκίνητα, φορτηγά, μηχανές, ακόμη και ATV. Μέσα στο παράδοξο των καιρών, κάτω από τη σκιά μιας πανδημίας που ταρακούνησε την υφήλιο και άλλαξε σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο με τον οποίο είχαμε μάθει να λειτουργούμε, φέτος θα είναι άλλη μία χρονιά που θα μείνει στην ιστορία του Pikes Peak. Με σαφώς μειωμένες συμμετοχές, καθώς καμία ευρωπαϊκή ομάδα δεν μπορεί -δεδομένων των συνθηκών- να ταξιδέψει στην Αμερική, χωρίς θεατές και χωρίς το Fan Fest του Σαββάτου, οι διαγωνιζόμενοι στο φετινό αγώνα Pikes Peak Hillclimb 2020 θα αποτελέσουν μέρος μίας νέας, σύγχρονης και άγραφης ακόμη ιστορίας, που κουβαλά στις πλάτες της το μεγαλείο ενός λαμπρού παρελθόντος.

Ένα λαϊκό ρητό λέει ότι «χωρίς την κόλαση, δεν θα υπήρχε παράδεισος». Δεν θα μπορούσα να σκεφτώ κάποια άλλη φράση να συνοψίσει καλύτερα το τι εστί, τι εκπέμπει, τι χαρακτηρίζει τον αγώνα του Pikes Peak. Βρισκόμενος στους πρόποδες ενός θεόρατου όρους αντιλαμβάνεσαι αμέσως ότι σε αυτό το τερέν είσαι μόνο ένας απλός, εφήμερος επισκέπτης. Αποτελείς μέρος μίας νέας, άγραφης ιστορίας που διαρκώς εξελίσσεται, ενώ νιώθεις ευάλωτος, καθώς σε διαπερνά μία έντονη, ηλεκτρική ενέργεια πολλών ασπρόμαυρων δεκαετιών συσσωρευμένης δόξας. Μίας ιστορίας γραμμένης με ιδρώτα, δάκρυα χαράς και λύπης, όλα σε ένα. Όλα κάτω από το ίδιο αυστηρό βλέμμα της ίδιας γηραιάς βουνοκορφής, να σε κοιτά κατάματα από ύψος 1.440m. Στρέφοντας το βλέμμα σου προς τους διαγωνιζομένους, συνειδητοποιείς το μέγεθος της ακραίας αυτής εθιστικής πρόκλησης που έχουν να αντιμετωπίσουν. Κόντρα στο βουνό, μαγνητισμένοι από ένα αίσθημα ολοκλήρωσης, νιώθουν ευάλωτοι στη ροπή προς την κατάκτηση της κορυφής ή την απόσβεση προς την αποδοχή μιας ήττας. Είναι βλέπεις αυτή η ταπεινή φιλοδοξία της ολοκλήρωσης ή της κατάρρευσης, αν δεν καταφέρουν να φτάσουν στον προορισμό τους. Πράσινη σημαία τώρα και με ρίσκο ζωής, όλα για όλα στη μάχη για την κατάκτηση αυτής της πολυπόθητης, αδάμαστης κορυφής, κρυμμένης κάπου μέσα στα σύννεφα.