Plymouth Roadrunner 1972

Πάμε μερικά χρόνια πίσω. Σε μια τυχαία αραιοκατοικημένη πολιτεία της Αμερικής, με ερημικό και άγριο τοπίο, ατελείωτες ευθείες των interstate να απλώνονται από την Ανατολή προς την Δύση και το μόνο πράγμα που διακόπτει αυτό το αχανές τοπίο ένα βενζινάδικο που συχνάζουν νταλίκες γεμάτες χρώμιο και έντονα χρώματα, σκονισμένα station wagons με ξύλινες επενδύσεις στο πλάι, γεμάτα αποσκευές και οικογένειες που πηγαίνουν διακοπές, ενώ την εικόνα ανάμεσα στα Peterbilt, τα Mack και τα Kenworth συμπληρώνει ένα Dodge Diplomat σε ρόλο περιπολικού, με ένα βαριεστημένο μπάτσο πίσω από το τιμόνι που ακούει παράσιτα στον ασύρματο και τρώει ένα ζουμερό burger. Έχουμε ένα παράνομο φορτίο και ήδη το σήμα που περιγράφει το χαρακτηριστικό μας αυτοκίνητο έχει δοθεί σε όλη την πολιτεία. Με την χαμηλωμένη μούρη και τον σηκωμένο κώλο, η σιλουέτα του Plymouth Roadrunner είναι άκρως επιθετική και επιβλητική στο δρόμο. Ειδικά όταν το δεις από πίσω με τα φουσκωμένα του φτερά και το τεράστιο διαφορικό που ξεπροβάλλει ανάμεσα από τα δύο -επίσης μεγάλα σε μέγεθος- λάστιχα. Είναι ένα χαρακτηριστικό muscle car, βγαλμένο από τις βιομηχανίες του Detroit, με έναν αδηφάγο και τεράστιο V8 κάτω από το μακρύ καπό. Οι Αμερικάνοι το χαρακτηρίζουν ως mid-sized, ο υπόλοιπος πλανήτης μπορεί να το παρομοιάσει με οτιδήποτε μεγάλο σε μέγεθος του έρθει στο μυαλό. Σκεφτείτε ότι το μήκος του φτάνει τα 5,2m, το πλάτος τα 2,05m και το βάρος του τα 1.650kg. Σίγουρα, πάντως, όλοι το λένε muscle car και αυτό μας αρκεί. Και σίγουρα είναι, αφού μόλις ο μπάτσος σηκώνει το βλέμμα του πίσω από τα Rayban, αναγνωρίζει το όχημα και ανάβει αμέσως τους φάρους. Και ξεκινάει η καταδίωξη μέσα σε ένα σύννεφο σκόνης και μουγκρητού από τον έτερο V8. Βέβαια, ο δικός μας είναι ένας Mopar των 440c.i., οπότε το περιπολικό σταματάει την καταδίωξη μερικά μόλις χιλιόμετρα μετά από την επεισοδιακή εκκίνηση...

Θέλω και εγώ!

Και πώς βρίσκει κανείς ένα muscle car; Μα φυσικά ψάχνοντας. Ανελέητα όμως. Χάρη στις ταινίες και τις τηλεοπτικές σειρές των δεκαετιών του '60, του '70 και του '80, τα muscle cars απέκτησαν χιλιάδες φανατικούς οπαδούς σε όλον τον πλανήτη, οπότε θα συναντήσει κανείς αρκετά από αυτά ακόμα και στην Ελλάδα. Τελικά όμως στο e-bay μπορεί κανείς να βρει στην κυριολεξία τα πάντα. Από ρούχα, εξοπλισμό κάθε είδους και ανταλλακτικά για κάθε όχημα, μέχρι και αυτοκίνητα. Το 2013, ο Steve έψαχνε να αγοράσει ένα Dodge Challenger του 1971, του οποίου όμως η τιμή εκτοξεύθηκε σε ένα δυσθεώρητο ποσό. Αντ' αυτού, εντόπισε ένα Plymouth Roadrunner του 1972, το οποίο βρισκόταν στον Καναδά. Αυτό κατάφερε και το αγόρασε και από εκεί και μετά ξεκίνησε ένας μικρός Γολγοθάς για να έρθει το αυτοκίνητο στην Ελλάδα. Η γραφειοκρατία της χώρας μας γονάτισε ακόμα και τον Steve που είναι Ελληνοαμερικανός διπλωμάτης και οι διαδικασίες που έπρεπε να κάνει για να καταφέρει να το οδηγεί νόμιμα εδώ πέρα ήταν αρκετά δύσκολες και χρονοβόρες. Ο Steve έχει ήδη στην κατοχή του ένα Dodge Charger Mopar του 2011 και πρόσφατα αγόρασε και ένα Dodge Challenger Hellcat, με τα οποία κυκλοφορεί στη Νέα Υόρκη. Όταν είχε έρθει σε τριετή αποστολή στη χώρα μας με το Charger, έψαξε να βρει ένα club με αμερικάνικα αυτοκίνητα και συναντήθηκε με τους Detroit Cruisers και φυσικά τον Μάνο Μπαράτση. Τι είπατε; Ποιος είναι ο Μάνος; Αν ανατρέξετε στο πρώτο τεύχος του Classic Automotive Magazine, θα δείτε στο εξώφυλλο μία εξαιρετική replica της Christine, του θρυλικού αυτοκινήτου από την ομώνυμη ταινία του Stephen King, το οποίο ανήκει στον Μάνο. Ο Μάνος σήκωσε τα μανίκια ψηλά, αγόρασε εξοπλισμό και έφτιαξε σχεδόν μόνος του όλη την φαναρτζοδουλειά στο δικό του αυτοκίνητο, αφού πρώτα είχε αλλάξει δύο επαγγελματίες, που -λόγω του όγκου της δουλειάς- τα βρήκαν λίγο μπαστούνια. Βλέποντας το εντυπωσιακό αποτέλεσμα των εργασιών του Μάνου, ο Steve τον εμπιστεύτηκε τυφλά για να αναλάβει το φρεσκάρισμα του σπάνιου και πανέμορφου Plymouth Roadrunner του.

Sight unseen

Στις φωτογραφίες και σύμφωνα με την περιγραφή του ιδιοκτήτη, το αυτοκίνητο ήταν σε άψογη κατάσταση. Φαινόταν ένα ολοκληρωμένο σύνολο, χωρίς ελλείψεις, αλλά η πραγματικότητα ήταν δυστυχώς αρκετά διαφορετική. Ο προηγούμενος ιδιοκτήτης είχε απλά σκοπό να το πουλήσει, οπότε είχε προσέξει ώστε στις φωτογραφίες να φαίνεται άψογο, αλλά στην πράξη ήθελε αρκετή δουλειά και, το βασικότερο, αρκετά χρήματα ώστε να επανέλθει στη σωστή του μορφή. Οι δύο βασικότερες δυσκολίες για κάποιον που θέλει να ανακατασκευάσει ένα muscle car ή γενικότερα ένα αμερικάνικο αυτοκίνητο στη χώρα μας είναι το να βρει ένα σωστό μηχανικό που να ξέρει τα μοτέρ αυτά και να έχει το μεράκι και την όρεξη να ασχοληθεί μαζί τους και δεύτερον, τα ανταλλακτικά. Τα ανταλλακτικά υπάρχουν, ειδικά για δημοφιλή μοντέλα όπως της Ford και της GM, ενώ τα Mopar έχουν λίγο παραπάνω τσιμπημένες τιμές και είναι λίγο πιο δυσεύρετα, αλλά το βασικό πρόβλημα είναι ότι υπάρχουν στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού ωκεανού και για να έρθουν στην Ελλάδα, θα φας στο κεφάλι δασμούς, τελωνεία και τρομακτικά μεταφορικά κόστη. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ο Steve χρειάστηκε να πληρώσει μέχρι και πέντε φορές παραπάνω από την αξία ενός ανταλλακτικού λόγω των μεταφορικών και των τελωνειακών εξόδων.

The party begins!

Σε πρώτη φάση αγοράστηκε όλο το μπροστινό σύστημα, δηλαδή κρεμαγιέρα, σύνδεσμοι και αναρτήσεις, αφού τα δικά του ήταν σε άθλια κατάσταση, ενώ επιπρόσθετα αντικαταστάθηκε και η πλεξούδα. Το αμάξωμα πάντως ήταν σε πάρα πολύ καλή κατάσταση, χωρίς να έχει σαπίσματα και σκουριές, πράγμα περίεργο γιατί το συγκεκριμένο Roadrunner πέρασε όλη του τη ζωή στον Καναδά. Δυστυχώς όμως η ποιότητα της βαφής ήταν οριακά καλύτερη από το αν είχε βαφτεί το αυτοκίνητο με νερομπογιές, οπότε το βάψιμο από την αρχή ήταν μονόδρομος. Εδώ επιστράτευσε ο Μάνος όλες τις τεχνικές που έμαθε πάνω στο δικό του αυτοκίνητο και ξεκίνησε το τρίψιμο, προκειμένου να αφαιρέσει όλη τη μπογιά, καθώς και το αρχικό αστάρι. Το νέο αστάρι που χρησιμοποίησε προέρχεται από την Spies Hecker, το οποίο έχει εξαιρετική αντοχή και αφού στεγνώσει, τρίβεται εκ νέου και είναι έτοιμο να δεχθεί το εργοστασιακό χρώμα σε μια κίτρινη απόχρωση με την ονομασία Top Banana. Μέσα στα επόμενα ανταλλακτικά που έφτασαν ήταν το εργοστασιακό air condition, καθώς και η αντικατάσταση των οργάνων στο ταμπλό με τα αντίστοιχα της Auto Meter. Αλλάχθηκαν επίσης τα καθίσματα με bucket, αλλά επειδή είναι άβολα, θα μπουν ξανά τα δικά του, τα εργοστασιακά, όταν θα γίνει και μία πλήρης ανακατασκευή σε όλο το εσωτερικό, που θα γίνει τελείως μαύρο. Ο λεβιές ταχυτήτων της Hurst Performance με το περιβόητο pistol grip μάκρυνε μερικά εκατοστά για να βολέψει τον ψηλό ιδιοκτήτη στις αλλαγές. Το κιβώτιο που χρησιμοποιεί είναι το εργοστασιακό των τεσσάρων σχέσεων, το οποίο συνδυάστηκε με μπλοκέ διαφορικό της Dana. Μία όμορφη restomod προσθήκη είναι τα φώτα angel eyes μπροστά. Την εικόνα στο εξωτερικό look την συμπληρώνει το μαύρο σατινέ καπό με το hood scoop, το οποίο ονομάζεται air grabber και ανοίγει με υποπίεση μία θυρίδα, που στέλνει κρύο αέρα απευθείας στον «παπά». Άμεση παραπομπή στους αγώνες NASCAR είναι το λογότυπο της Plymouth στα πίσω φτερά, αφού αυτό φορούσε και η Plymouth Superbird το 1970. Σε αναμονή για τοποθέτηση είναι και τέσσερις μαύρες σιδερένιες ζάντες American Racing με Μ/Τ ελαστικά για να ολοκληρωθεί η εξωτερική εμφάνιση. Όλες οι παραπάνω εργασίες κράτησαν ένα χρόνο συνολικά και επόμενο βήμα θα είναι να γίνει μια πλήρης ανακατασκευή του Big Block V8 των 440c.i. ή των 7.2lt, καθώς και του κιβωτίου ταχυτήτων. Ένα σχέδιο για το μέλλον, επίσης, είναι να μπει μοτέρ από Hellcat…

Escape machine

Είτε θέλετε να ξεφύγετε από ένα αμερικάνικο περιπολικό είτε απλά θέλετε να έχετε ένα αγνό και τσαμπουκαλεμένο muscle car, το Plymouth Roadrunner με τα 4 διπλά καρμπυρατέρ της Edelbrock, τα σχεδόν 50kgm ροπής και τις διπλές εξατμίσεις είναι το ιδανικό όχημα. Οι μέχρι τώρα εργασίες που έχουν γίνει πάνω στο αυτοκίνητο αγγίζουν το τέλειο και αυτό θα το καταλάβει κανείς όταν δει την αψεγάδιαστη ποιότητα βαφής του αυτοκινήτου. Από εκεί και πέρα, αρκεί να γυρίσει το κλειδί και να ξυπνήσει το αδηφάγο τέρας που κρύβεται κάτω από το καπό…

BOX ON

Fun fact!

Η Chrysler είχε πληρώσει $50.000 στην Warner Brothers για τα δικαιώματα χρήσης της ονομασίας Roadrunner λόγω του διάσημου cartoon με το διάσημο πουλί και το Coyote. Μάλιστα, ξόδεψε επιπλέον $10.000 για να εξελίξει την κόρνα του αυτοκινήτου για να κάνει ακριβώς τον ίδιο ήχο με το Roadrunner του cartoon. Τα Plymouth Roadrunner που παράχθηκαν από το 1971 μέχρι και το 1973 είναι από τα πιο περιζήτητα muscle cars, γιατί θεωρούνται από πολλούς ως η προσωποποίηση της έννοιας muscle car. Τεράστια σε διαστάσεις, με εντυπωσιακή εμφάνιση, θηριώδη κινητήρα και μοναδικό ήχο. Στην Ελλάδα υπάρχουν τρία τέτοια μοντέλα καταγεγραμμένα και φυσικά οι ιδιοκτήτες τους είναι μέλη της ομάδας Detroit Cruisers. Οι D.C. είναι μία ομάδα που λατρεύει τα αμερικάνικα αυτοκίνητα κάθε εποχής και τα μέλη της, μέσω της σελίδας που διατηρούν στο Facebook, είναι διατεθειμένα να προσφέρουν αφιλοκερδώς βοήθεια και γνώση σε όποιον την χρειάζεται.

BOX OFF

ΤΕΧΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ

ΚΙΝΗΤΗΡΑΣ

Τύπος: Οκτακύλινδρος σε διάταξη V, με δύο βαλβίδες ανά κύλινδρο.

Κυβισμός: 7.206cc

Διάμετρος x Διαδρομή: 109,73mm x 95,25mm

Σχέση Συμπίεσης: 10:1

ΑΝΑΡΤΗΣΗ

Ημιελλειπτικά φύλλα σούστας

Αμορτισέρ αερίου

ΜΕΤΑΔΟΣΗ

Κίνηση πίσω, μηχανικό κιβώτιο 4 σχέσεων

Dana μπλοκέ διαφορικό

ΑΜΑΞΩΜΑ

Τύπου σκάλας

ΦΡΕΝΑ

Εμπρός δισκόφρενα, πίσω ταμπούρα

ΤΡΟΧΟΙ

235/60 R15

Restored by

Manos CQB