Power Classic: Plymouth P8 Deluxe Sedan 1939

Η σπάνια PlymouthP8 DeluxeSedan κατασκευάστηκε το 1939 και κυκλοφορούσε στους δρόμους της Νέας Υόρκης για αρκετά χρόνια. Είχε αγοραστεί καινούργια και γυαλισμένη από μία Ελληνίδα, που ζούσε εκεί και όταν αποφάσισε να επιστρέψει στην Ελλάδα, την έφερε μαζί της. Το αυτοκίνητο κυκλοφορούσε μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του ‘60, μέχρι που στάθμευσε σε ένα οικόπεδο στο Διόνυσο και έμεινε εκεί για 30 χρόνια ακίνητο. Η υγρασία από το χώμα είχε κάνει ανεπανόρθωτες ζημιές στους τροχούς, αλλά και σε αρκετά τμήματα του αμαξώματος. Η οξείδωση ήταν τέτοια, που οι ζάντες είχαν διαβρωθεί σε τέτοιο βαθμό, με αποτέλεσμα να έχουν μείνει κυριολεκτικά οι μισές. Αντίστοιχη οξείδωση είχαν υποστεί τα δύο πλαϊνά μαρσπιέ, όπως επίσης και η μπροστά γέφυρα, το κάτω μέρος των θυρών, οι μεντεσέδες από αυτές και φυσικά τα φτερά. Το αυτοκίνητο το εντόπισε ο αείμνηστος Γιάννης Αργυρός, ένα από τα πρώτα μέλη της ΦΙΛΠΑ και αφού ήρθε σε επαφή με τον τότε ιδιοκτήτη, αποφάσισε να δώσει μία δεύτερη ευκαιρία στο γερασμένο σασί…

 

Η εταιρεία μέσα στην εταιρεία!

Μετά την ίδρυση του Chrysler Corporation, ο Walter Chrysler αποφάσισε να ιδρύσει την Plymouth Motor Corporation, μία θυγατρική εταιρεία της μαμάς Chrysler. Στόχος ήταν το λανσάρισμα οικονομικών μοντέλων, με το πρώτο τους αυτοκίνητο να στοιχίζει $725. Η Plymouth βρισκόταν στις δόξες της από τις αρχές της δεκαετίας του ‘30 μέχρι και τα μέσα του ‘50, με δυνατή παρουσία στην αγορά και πολλά και εντυπωσιακά μοντέλα. Ένα από αυτά ήταν και το Ρ8 DeluxeSedan, που βγήκε από τις γραμμές παραγωγής του Detroit το 1939 και μάλιστα ήταν το πρώτο μοντέλο της εταιρείας, το οποίο ήταν διαθέσιμο και ως convertible. Το κινούσε ο γνωστός εξακύλινδρος flathead six, που στην προκείμενη περίπτωση απέδιδε 82Ps από 3.299cc και συνδυαζόταν με μηχανικό κιβώτιο ταχυτήτων τριών σχέσεων, του οποίου ο επιλογέας ήταν στην κολώνα του τιμονιού. Η κίνηση μεταδιδόταν στους πίσω τροχούς, χρησιμοποιούσε ένα σασί τύπου σκάλας, παρόμοιο με των φορτηγών της Dodge, ενώ στο αχανές εσωτερικό μπορούσαν να μεταφερθούν μέχρι και επτά επιβάτες. Μοναδικό ήταν το εξωτερικό design του αυτοκινήτου, που ήταν σαφώς επηρεασμένο από την εποχή της ArtDeco. Το στυλ αυτό συνδύαζε στα αυτοκίνητα δυναμικές καμπύλες και αυστηρές γραμμές, εμπλουτισμένες με άφθονο χρώμιο και ποικιλία υλικών.

 

Ξανά στη ζωή!

Επιστρέφουμε όμως μερικές δεκαετίες μετά, στις αρχές των 90ies, όταν ξεκίνησε η πλήρης ανακατασκευή του ταλαιπωρημένου αυτοκινήτου, με πάρα πολλή προσωπική εργασία του Γιάννη Αργυρού. Το πρώτο δύσκολο εγχείρημα ήταν η απομάκρυνση του αυτοκινήτου από το χωράφι, στο οποίο ήταν παρατημένο. Μιας και δεν μπορούσε να κυλίσει στους τροχούς, επειδή κατά βάση δεν υπήρχαν, χρειάστηκε να επιστρατευτεί γερανός, αλλά και να γκρεμιστεί ένας τοίχος που εμπόδιζε την πρόσβαση. Από εκεί και πέρα, ξεκίνησε το δύσκολο έργο, το οποίο περιελάμβανε την αφαίρεση όλων των μερών του αμαξώματος. Το καλό με τα μοντέλα αυτά ήταν ότι ήταν κατασκευασμένα με τέτοιο τρόπο, που μπορούσε κανείς να τα λύσει τμηματικά, μέχρι να μείνει σκέτο το σασί και το αμάξωμα γυμνό δίπλα ακριβώς.

Αφού λοιπόν λύθηκε τελείως το αυτοκίνητο στα βασικά του μέρη, κατασκευάστηκε από την αρχή η μπροστινή γέφυρα, μιας και η κατάσταση της εργοστασιακής ήταν πραγματικά κακή. Στη συνέχεια κατασκευάστηκαν από την αρχή όλοι οι μεντεσέδες των θυρών επιβίβασης στο χέρι, όπως και τα πλαϊνά μαρσπιέ, τα οποία και αυτά ήταν οξειδωμένα. Στο εσωτερικό, αλλάχθηκαν οι εσωτερικές μονώσεις των θυρών, αλλάχθηκε ο ουρανός, ντύθηκαν με νέο δέρμα τα καθίσματα και οι επενδύσεις των θυρών, τοποθετήθηκαν καινούργια χερούλια στις πόρτες και στο άνοιγμα των παραθύρων. Τα δε παράθυρα ήταν όλα σπασμένα, επειδή όμως είχαν εσωτερική μεμβράνη, διατηρούσαν το αρχικό τους σχήμα και έτσι κατασκευάστηκαν καινούργια και τοποθετήθηκαν μαζί με νέες τσιμούχες. Τα όργανα του πίνακα επισκευάστηκαν, μιας και οι ενδείξεις τους είχαν χαθεί από το πέρασμα του χρόνου.

 

Δεν τελειώσαμε ακόμα!

Ο κινητήρας αυτός φημίζεται για την απαράμιλλη αντοχή του, παρά το γεγονός αυτό, όμως, ανοίχθηκε και επισκευάστηκε προληπτικά και αλλάχθηκαν μέταλλα στροφάλου, φλάντζες, μίζα και δυναμό, καθώς και ολόκληρο το σύστημα ψύξης και ανάφλεξης. Το αμάξωμα πλέον ήταν παντού καθαρό από σκουριές και ξεκίνησε η διαδικασία βαφής του. Αυτό σημαίνει προσεκτικό αστάρωμα, τρίψιμο του ασταριού και στη συνέχεια βάψιμο στο αρχικό μαύρο χρώμα. Κατόπιν ακολούθησε προσεκτικό γυάλισμα και το αυτοκίνητο έγινε ξανά καινούργιο. Η ανακατασκευή κράτησε περίπου δύο χρόνια και οι κάτοικοι του Διονύσου δεν πίστευαν στα μάτια τους, όταν είδαν ξανά το αυτοκίνητο στο δρόμο!

 

Αλλαγή ιδιοκτησίας

Το αυτοκίνητο μετά από λίγο καιρό πουλήθηκε στην Καλαμάτα, όπου και το εντόπισε ο αντιπρόεδρος του ΣΔΙΟ, ο κ. Ιωάννης Ζήσης. Αμέσως ειδοποίησε τον κ. Ανδρέα Γαλανό, τον τωρινό ιδιοκτήτη του αυτοκινήτου και τον έφερε σε επαφή, προκειμένου να γίνει η αγορά. Ο κ. Ανδρέας ανήκει στον ΣΔΙΟ, το Σύλλογο Διατήρησης Ιστορικών Οχημάτων, ο οποίος σύλλογος αυτός είναι κομμάτι της ΦΙΛΠΑ. Ο ίδιος έχει ένα ιδιαίτερο πάθος για τα κλασσικά αυτοκίνητα, όπως επίσης για τη διατήρηση της ιστορικής μνήμης και του πολιτισμού. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, το αυτοκίνητο πλέον είναι μέρος του πολιτισμού μας. Παράλληλα, αγαπάει τη μεσοπολεμική εποχή, τόσο για τα αυτοκίνητά της όσο και για τη μόδα της.

 

Δεν σταματάμε ποτέ!

Αφού λοιπόν ήρθε στα δικά του χέρια η Plymouth, ο κ. Ανδρέας άλλαξε τη μπαταρία και το δυναμό αρχικά και στη συνέχεια ασχολήθηκε με την αντλία βενζίνης. Η αντλία βρίσκεται ακριβώς κάτω από την πολλαπλή εξαγωγής, με αποτέλεσμα να ζεσταίνεται και να μην μπορεί να αποδώσει σωστά. Ήδη, από τις υψηλές θερμοκρασίες, η αντλία είχε αρχίσει να παραδίδει πνεύμα, οπότε βρέθηκε μία γνήσια και αντικαταστάθηκε. Κατόπιν, κατασκευάστηκε μία μονωτική πλάκα από αμίαντο και τοποθετήθηκε ανάμεσα στην αντλία και την πολλαπλή, με αποτέλεσμα να λυθεί αυτό το μικρό πρόβλημα. Αν και το αυτοκίνητο ήταν σε πάρα πολύ καλή κατάσταση, όταν ήρθε στα χέρια του, στην ουσία η συντήρησή του, αλλά και το restoration είναι κάτι που δεν σταματάει ποτέ. Επόμενο βήμα είναι η επινικέλωση των προφυλακτήρων, η τοποθέτηση δύο στρογγυλών εξωτερικών καθρεπτών, καθώς και η ανακατασκευή όλων των ηλεκτρικών κυκλωμάτων του αυτοκινήτου.

 

Retrolover

Αγαπημένο στοιχείο του αυτοκινήτου του είναι βασικά τα πάντα, αλλά κυρίως η φουτουριστική του μάσκα όσον αφορά την εμφάνιση. Μάλιστα, έχει δώσει το όνομα της μητέρας του στο αυτοκίνητο, που είναι Αριστέα. Οδηγικά πάντως, είναι ένα δύσκολο αυτοκίνητο. Το κιβώτιο είναι ασυγχρόνιστο και θέλει διπλό πάτημα του συμπλέκτη σε κάθε αλλαγή, ενώ ο επιλογέας, που είναι τοποθετημένος στην κολώνα του τιμονιού, μπορεί να βοηθάει στην εξοικονόμηση χώρου στο μπροστινό μονοκόμματο κάθισμα, δεν είναι όμως και ό,τι πιο πρακτικό στις αλλαγές. Επόμενος πονοκέφαλος είναι οι εξωτερικές διαστάσεις. Το αυτοκίνητο είναι πραγματικά τεράστιο. Και μακρύ. Επίσης το τιμόνι δεν κόβει πολύ, με αποτέλεσμα οι μανούβρες να θέλουν μία ιδιαίτερη δεξιοτεχνία από πλευράς οδηγού. Το σίγουρο πάντως είναι ότι, όπου και να βρεθεί, τραβάει τα βλέμματα, αφού είναι ένα εξαιρετικά σπάνιο αυτοκίνητο για τα ελληνικά δεδομένα. Είναι το μοναδικό στη χώρα μας που κινείται και ένα από τα λίγα που υπάρχουν στην Ευρώπη. Επόμενος στόχος για τον κ. Ανδρέα είναι να αποκτήσει και να ανακατασκευάσει κάποιο αντίστοιχο αμερικάνικο αυτοκίνητο, το οποίο όμως να έχει και ελληνικό ενδιαφέρον. 

ΤΕΧΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ

ΚΙΝΗΤΗΡΑΣ
Κυβισμός: 3.299cc
Διάμετρος x Διαδρομή:  79mm x 111mm

Σχέση Συμπίεσης: 9:1

ΚΙΝΗΤΗΡΑΣ
Εξακύλινδρος εν σειρά, διαμήκη διάταξη

ΑΝΑΡΤΗΣΗ

Ημιελλειπτικά φύλλα σούστας, αμορτισέρ λαδιού

ΜΕΤΑΔΟΣΗ
Μηχανικό κιβώτιο τριών σχέσεων

ΑΜΑΞΩΜΑ
Σασί τύπου σκάλας

 

ΦΡΕΝΑ

Εμπρός και πίσω εργοστασιακά

ΤΡΟΧΟΙ

Εργοστασιακές 6Jx14in ζάντες
Power Master Kenda Radial 6x18in ελαστικά