Πρόσωπα Power: Παναγιώτης «spinnerakos» Γρηγορίου

Ο Παναγιώτης είναι Α.Με.Α., δηλαδή Άνθρωπος με Αναπηρία. Το ξέρει, έχει παλέψει με τους προσωπικούς του δαίμονες, έχει μάθει να ζει με αυτό και δεν τον πειράζει η λέξη αυτή. Η λέξη «ανάπηρος» είναι ασυνήθιστη για πολλούς και, μόνο το άκουσμά της, φέρνει τους περισσότερους σε δύσκολη θέση. Ο Παναγιώτης όμως, με τη στάση ζωής που έχει επιλέξει και ακολουθεί, μας αποδεικνύει περίτρανα ότι το «ανάπηρος» είναι απλά μία λέξη. Τον παρακολουθώ αρκετό καιρό στα social media και με αφορμή την κατάκτηση του τίτλου του πρωταθλητή, βρήκα την ευκαιρία να τον ανακρίνω για τα πάντα! Από κοντά γνώρισα ένα χαρούμενο άνθρωπο, γεμάτο ζωή, αισιόδοξο και με στόχους, με μία ιδιαίτερα ώριμη όσο και τολμηρή στάση ζωής. Ο Παναγιώτης, όντας ανάπηρος, το μόνο που θέλει, είναι ισότητα. Να τον αντιμετωπίζουν όλοι σαν άνθρωπο και όχι σαν ανάπηρο. Πράγμα που το έχει καταφέρει και μάλιστα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Power Automotive Magazine: Πόσα χρόνια οδηγείς?

Spinnerakos: Οδηγώ από τα 18 μου, δεν μπορούσα νωρίτερα λόγω της αναπηρίας μου. Είμαι κινητικά ανάπηρος από τα 13 μου λόγω ενός χειρουργείου που έγινε στη μέση μου για μία σχετικά απλή αφαίρεση ενός λιπώματος. Το τι ακριβώς έγινε, δεν το έμαθα ποτέ, το μόνο που ξέρω είναι ότι μπήκα όρθιος και βγήκα ξάπλα. Οπότε, δεν είχα τη δυνατότητα να μάθω να οδηγώ, όπως τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας μου. Στην ουσία, έμαθα να οδηγώ στο πρώτο αυτοκίνητο που αγόρασα, ένα Honda Civic 1.6ESI, το οποίο ήταν αυτόματο, με μοχλικό σύστημα, όπως έχω και στο BMW μου. Αυτό που είχα από μικρός, όταν με μετέφερε ο πατέρας μου με το αυτοκίνητο, ήταν ότι καθόμουν και παρατηρούσα τις κινήσεις που έκανε και πώς οδηγούσε. Οπότε, όταν ήρθε η ώρα και πήρα το αυτοκίνητο στα χέρια μου, μία νύχτα που το φέραμε από την Αθήνα, ήθελα ντε και καλά να το πάρω βόλτα. Το αυτοκίνητο ήταν αγορασμένο από ανάπηρο, οπότε ήταν έτοιμο και δεν χρειαζόταν μετατροπή για να το οδηγήσω. Μόλις λοιπόν φτάνουμε σπίτι, λέω στον πατέρα μου, έλα, θέλω να σε πάω βόλτα. Είχα τόση λαχτάρα, που ήθελα να δω τη διαδικασία που θα ακολουθώ για να μπαίνω με την καρέκλα μέσα στο αυτοκίνητο, το πώς θα κάθομαι και κατάφερα και έπεισα τον πατέρα μου και βγήκαμε βόλτα στα στενά γύρω από το σπίτι μου. Ξεκινάω, λοιπόν, και τον πηγαίνω βόλτα λες και οδηγούσα χρόνια!

Ρ.Α.Μ.: Πώς μαθαίνει ένας ανάπηρος να οδηγεί αυτοκίνητο? Απευθύνεται σε κοινή σχολή οδηγών?

S: Η ιδιαιτερότητα που υπάρχει εδώ είναι ότι συνήθως ο ανάπηρος δίνει εξετάσεις με το δικό του αυτοκίνητο. Υπάρχει το κέντρο πιστοποίησης Ηνίοχος, το οποίο υπάγεται στο σύστημα αναπήρων στο Ίλιον. Η επιτροπή αυτή εξετάζει τη φύση της αναπηρίας σου και, αν κρίνουν ότι είσαι ικανός να οδηγήσεις και με τι είδους μετατροπή στο εκάστοτε αυτοκίνητο, σου δίνουν μία πιστοποίηση και από εκεί και πέρα, η διαδικασία είναι κοινή με αυτή ενός αρτιμελούς ανθρώπου. Η διαφορά είναι ότι, ανά πέντε χρόνια, κάθε ανάπηρος περνάει από αυτήν την επιτροπή για να ανανεώσει το πιστοποιητικό οδήγησης.

Ρ.Α.Μ.: Ας μην πιάσουμε ακόμα τους αγώνες, θέλω να μου πεις πόσο εύκολο είναι για έναν ανάπηρο να κινείται στην πόλη του?

S: Είναι δύσκολο. Αντικειμενικά ένας άνθρωπος που κινείται με αναπηρικό αμαξίδιο, κινείται με δυσκολία. Η κατάσταση βελτιώθηκε από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, οπότε το κράτος δέχθηκε μια τεράστια πίεση, μιας και θα φιλοξενούσε στις πόλεις ανάπηρους από άλλες χώρες. Εκεί άρχισε να φαίνεται μια αλλαγή, με την κατασκευή ραμπών πρόσβασης στα πεζοδρόμια και με διάφορες άλλες υποδομές. Στην επαρχία, τα πράγματα είναι διαφορετικά, εμείς οι πιο μάχιμοι, ας πούμε, προσπαθούμε και δίνουμε έναν τοπικό αγώνα για να βελτιωθεί η κατάσταση στην πόλη μας. Γι’ αυτό το λόγο, στα 24 μου είχα εμπλακεί ήδη με τα κοινά. Είχα εκλεγεί δημοτικός σύμβουλος, με την τότε αντιπολίτευση, αλλά τους είχα ξεκαθαρίσει από την αρχή ότι δεν μπορώ την πολιτική και ότι ο μόνος λόγος που επέλεξα να ασχοληθώ με τα κοινά ήταν για να βελτιώσω τις υποδομές για τους ανάπηρους. Νιώθω ιδιαίτερα περήφανος γιατί έχω βάλει το λιθαράκι μου, προκειμένου να γίνει η Χαλκίδα μια λίγο πιο ανθρώπινη πόλη. Βέβαια, για να γίνει μια πόλη 100% προσβάσιμη, θέλει πολλή δουλειά ακόμα. Για παράδειγμα, εδώ στο καφέ που ήρθαμε είδες ότι έξω υπάρχει μεν ράμπα, αλλά δεν είναι σωστών προδιαγραφών, έχει απότομη κλίση και, για να την ανέβω, χρειάστηκε να κρατηθώ από τα κάγκελα. Πολλά καταστήματα δεν έχουν καν τουαλέτα για ανάπηρους, γενικά υπάρχουν προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσει ένας ανάπηρος, που ένας αρτιμελής δεν τα συναντά. Στον πεζόδρομο της Χαλκίδας, οι περισσότερες καφετέριες έχουν υπερυψωμένο πάτωμα και δεν μπορείς να καθίσεις και θα πρέπει να περιμένεις το καλοκαίρι για να βγάλουν τραπέζια στο πεζοδρόμιο, ώστε να είναι προσβάσιμα. Πόσο μάλλον σε ένα χωριό, που η μετακίνηση είναι σχεδόν αδύνατη. Γι’ αυτόν το λόγο είμαι και φαν της μεγαλούπολης. Αγαπάω πχ τα mall παρότι είναι Αμερικανιές και ξενόφερτα, γιατί μου κάνουν τη ζωή πιο εύκολη. Έχουν εύκολη πρόσβαση, προδιαγραφές για ανάπηρους, τουαλέτες, ράμπες κ.α. Αυτός είναι ο κύριος λόγος που θέλω να μείνω στην Αθήνα και αυτός είναι και ο λόγος που θα ήθελα να μείνω στη Γερμανία. Ο ανάπηρος μπορεί να χρησιμοποιήσει με άνεση τα μέσα μαζικής μεταφοράς, ενώ στην Αθήνα στην ουσία μόνο το μετρό είναι προσβάσιμο και αυτό σε μερικούς σταθμούς έχει ασανσέρ που δεν λειτουργούν.

Ρ.Α.Μ.: Ο όρος Α.Με.Α. τι σημαίνει? Έχουμε ακούσει το «Άνθρωπος με ειδικές ανάγκες», «άνθρωπος με αναπηρία», τι ισχύει τελικά? Τι πιστεύεις εσύ ο ίδιος?

S: Όπως και το «άνθρωπος με ειδικές ικανότητες», το οποίο μάλιστα το έχουμε ακούσει ακόμα και από ανάπηρους. Να το πάρουμε όμως λίγο ρεαλιστικά? Ειδική ικανότητα είναι να περνάς μέσα από τοίχους, να διαβάζεις τη σκέψη κτλ. Ειδική ανάγκη, από την άλλη, για εμένα δεν υπάρχει. Αν θέλει κάποιος να πει ότι ειδική ανάγκη είναι το να θέλω να ανέβω ένα πεζοδρόμιο ή το να χρειαστώ βοήθεια για να το ανέβω από τη στιγμή που υπάρχει ράμπα, προσωπικά δεν έχω κάποια ανάγκη. Τις ίδιες ανάγκες που έχω εγώ, τις έχεις και εσύ και όλοι μας. Να ξυπνήσεις το πρωί, να πας στη δουλειά σου, να ζήσεις, να μάθεις, να ερωτευτείς, να τσακωθείς, τα πάντα. Οπότε, ρεαλιστικά και όντας άνθρωπος σε αυτή τη θέση επί πολλά χρόνια, είμαστε άνθρωποι με αναπηρία. Οπότε, ναι, είμαι ο Spinnerakos, ένας άνθρωπος με κινητική αναπηρία και το να είμαι καλά, από εμένα εξαρτάται!

Ρ.Α.Μ.: Φαντάζομαι ότι όταν σου συμβαίνει κάτι τέτοιο, απαιτείς από τον εαυτό σου να μην αλλάξει, έτσι?

S: Είναι ένα μεγάλο στοίχημα αυτό. Θα αλλάξεις, δεν γίνεται να μην αλλάξεις, τώρα από εκεί και πέρα έχεις δύο επιλογές στην επίκτητη αναπηρία. Ή αυτοκτονείς εγκεφαλικά, πράγμα που σημαίνει ότι θα κλειστείς στο σπίτι και δεν θα έχεις ζωή, που μπορεί να φτάσει ακόμη και μέχρι το σημείο να γίνεις ένας «κακός ανάπηρος», έχοντας τη νοοτροπία ότι σου χρωστάει η ζωή, σου χρωστάει ο Θεός, δεν κάνω τίποτα γιατί με χτύπησε η μοίρα κτλ. Αυτή είναι η μία επιλογή. Η άλλη είναι να βάλεις κάτω τα δεδομένα και να πεις, έχω δύο ατροφικά πόδια, δεν τα αισθάνομαι, αλλά έχω δύο καλά χέρια και ένα μυαλό και θα πρέπει να βρω έναν τρόπο να τα αξιοποιήσω για να συνεχίσω τη ζωή μου. Ο βασικότερος στόχος είναι να έχεις όσο το δυνατόν περισσότερο φυσιολογική ζωή. Όλοι οι άνθρωποι πρέπει να έχουμε ένα στόχο ή ένα κίνητρο, είναι ό,τι καλύτερο είτε είσαι σε καθεστώς αναπηρίας είτε όχι. Να προσθέσω εδώ ότι υπάρχει και το φυσιολογικό, αλλά υπάρχει και το συνηθισμένο. Ένας ανάπηρος είναι φυσιολογικός, απλά δεν είναι συνηθισμένη εικόνα. Αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι δεν είμαι περήφανος που είμαι ανάπηρος, αλλά είμαι περήφανος με τον τρόπο που το αντιμετωπίζω καθημερινά.

Ρ.Α.Μ.: Έχεις νιώσει ποτέ ότι σε βλέπουν άνθρωποι στο δρόμο και σε λυπούνται? Πώς το διαχειρίζεσαι αυτό πλέον?

S: Ναι, το έχω νιώσει άπειρες φορές. Πλέον, δεν του δίνω σημασία, ώστε να μπορεί αυτό να με επηρεάσει. Θα πρέπει να είμαι σε κακή ψυχολογική κατάσταση, αλλά επειδή δεν είμαι φρέσκος, είμαι 24 χρόνια ανάπηρος και έχω βιώσει άπειρες καταστάσεις, οπότε, ναι, δεν δίνω σημασία. Μία φορά, στα 18 μου, περίμενα στην παραλία της Χαλκίδας ένα φίλο μου για να πάμε για καφέ. Είχα βγάλει το καπέλο που συνήθως φοράω και το έπαιζα στα χέρια μου. Κάποια στιγμή το ακούμπησα στο πόδι μου ανάποδα για να απαντήσω σε ένα μήνυμα στο κινητό και πέρασε ένα ζευγαράκι και, βλέποντάς με, μου έριξε κέρματα μέσα! Προσπέρασαν το γεγονός ότι ήμουν καλοντυμένος, με καθαρά ρούχα και έμειναν μόνο στην εικόνα της καρέκλας. Η εικόνα της καρέκλας πολλές φορές, αν όχι τις περισσότερες, σοκάρει. Όταν είμαι στη δουλειά μου, στο ΚΕΠ, κάθομαι πίσω από ένα γραφείο και εξυπηρετώ τον κόσμο. Συνομιλώ κανονικά μαζί τους, κάνουμε πλάκα κτλ και όταν κάνω πίσω για να φτάσω τον εκτυπωτή, πάντα μου αρέσει να βλέπω τις αντιδράσεις του κόσμου. Πολλές φορές, εξυπηρετώ κόσμο ο οποίος είναι αρνητικά προκατειλημμένος, γιατί έχει τη νοοτροπία ότι πάω να κάνω κάτι στο Δημόσιο, που ξύνονται κτλ και μου μιλάει επιθετικά και μόλις αντιληφθεί ότι κάθομαι σε αναπηρική καρέκλα, τον βλέπεις ότι παγώνει και αμέσως αλλάζει στάση και ξαφνικά γίνεται ευγενικός. Και αυτό είναι λάθος. Γιατί το ζητούμενο για εμάς που βρισκόμαστε σε καθεστώς αναπηρίας είναι να πετύχουμε την ισότητα. Γι’ αυτόν το λόγο έγινε και ερωτική η σχέση μου με το αυτοκίνητο. Όταν είμαι μέσα σε αυτό, οι υπόλοιποι οδηγοί δεν ξέρουν ότι είμαι ανάπηρος και δεν με αντιμετωπίζουν διαφορετικά. Θυμάμαι μια φορά που ένας μεθυσμένος πέρασε ένα στοπ και όταν του έκανα παρατήρηση, κατέβηκε και με χτύπησε. Όσο κι αν με πείραξε, παράλληλα με έκανε να χαρώ, γιατί με αντιμετώπισε ως ίσο! Οπότε φαντάσου τι αντιδράσεις έχω εισπράξει όλα αυτά τα χρόνια, ώστε το γεγονός αυτό να με επηρεάσει θετικά!

 

Ρ.Α.Μ.: Η Γερμανία, που ανέφερες παραπάνω, πώς προέκυψε?

S: Όταν ήμουν 17 και βλέπαμε ότι -παρά τις υποσχέσεις του γιατρού που με είχε χειρουργήσει- ακόμα δεν περπατούσα, αποφασίσαμε να πάμε σε ένα κέντρο αποκατάστασης στη Χαϊδελβέργη της Γερμανίας. Πριν φτάσουμε εκεί, είχαμε ήδη στείλει τις εξετάσεις μου και την πρώτη μέρα που με είδαν οι γιατροί, μου έκαναν κάποιες επιπλέον εξετάσεις και μου είπαν ότι μου μένουν τρεις μήνες ζωής. Εκεί αγάπησα τους Γερμανούς, γιατί ό,τι είναι να στο πουν, θα στο πουν άμεσα, χωρίς υπεκφυγές. Ο λόγος που μου έδωσαν τρεις μήνες ζωής ήταν ότι από την κατάκλιση που είχα, η μόλυνση ήταν οριακά στο να περάσει σε ζωτικά όργανα. Έμεινα ξαπλωμένος μπρούμυτα για δύο μήνες και τελικά την ξεπέρασα και θεραπεύτηκα από τη μόλυνση και τότε ξεκίνησε η μαγική εποχή μου. Οι Γερμανοί γιατροί ξεκίνησαν τότε να με εκπαιδεύουν, αφού πρώτα μου είπαν ότι δεν θα περπατούσα ποτέ ξανά λόγω της σοβαρής ζημιάς που είχε γίνει στο χειρουργείο. Με εκπαίδευσαν έτσι που να μπορώ πλέον να ζω αυτόνομα. Από το πώς θα σηκώνομαι το πρωί, πώς θα πηγαίνω στην τουαλέτα, πώς θα κάνω μπάνιο, πώς θα βγαίνω βόλτα, ακόμα και το πώς θα φέρομαι σε γκόμενες. Σκέψου ότι στα πρώτα χρόνια της εφηβείας μου, η ζωή μου ήταν σπίτι-σχολείο-σπίτι και ξαφνικά άρχισα να ζω πραγματικά! Και το βασικότερο, μου έφτιαξαν μία καρέκλα ακριβώς στα μέτρα μου. Μάλιστα, την παλιά μου την καρέκλα με παρακάλεσαν οι γιατροί να την κρατήσουν, γιατί εκεί που ήμουν ήταν πανεπιστημιακή κλινική και την χρησιμοποίησαν ως παράδειγμα αποφυγής!

Ρ.Α.Μ.: Το Spinnerakos πώς προέκυψε?

S: Προέκυψεόταν ξεκίνησα να ζω ξανά τη ζωή μου, στα 17 μου. Ήμουν στην ουσία ένας τρελαμένος νέος άνθρωπος, που ήθελε να ζήσει στο 100%. Ήταν λες και ήμουν τυφλός και βρήκα το φως μου, ήθελα πραγματικά να κάνω τα πάντα! Τότε είχα λοιπόν μια κοπέλα, που με φώναζε Spinner Grieche, τρελό Έλληνα δηλαδή, το οποίο είχαν μάθει όλοι στο κέντρο αποκατάστασης. Είχαν μάθει ότι κυκλοφορούσε ένας τρελός Έλληνας. Der Spinner Grieche με φώναζαν όλοι, σε σημείο που ήρθε και με βρήκε ένας Έλληνας φοιτητής που είχε ακούσει για εμένα και ήθελε απλά να με γνωρίσει! Στα γερμανικά προφέρεται σπίνα γκρίχε και επειδή δεν είναι εύηχο έγινε σπίνερ και εξελίχθηκε σε Σπινεράκος!

 

Ρ.Α.Μ.: Και η πάπια στο καπό?

S: Θυμάσαι τη μόδα των φλαμίνγκο? Ε, κάποια στιγμή θέλησα κι εγώ να μπω στο τριπάκι αυτό αλλά αντιδραστικά, οπότε έστειλα ένα φίλο μου όταν ταξιδεύαμε με το πλοίο, να μου πάρει ένα αντιφλαμίνγκο! Βρήκε λοιπόν ένα παπάκι! Όταν φτάσαμε λοιπόν στον αγώνα, ξεκολλάω το σήμα της BMW από το καπό και βάζω το παπάκι στη θέση του! Το οποίο, μάλιστα, επειδή είμαι κοντός, με βοήθησε απίστευτα στο να βλέπω την άκρη του αυτοκινήτου και να μπορώ να τοποθετήσω το αυτοκίνητο σωστά και κοντά στα clipping points. Οπότε το παπάκι παρέμεινε και θα παραμείνει για πάντα εκεί!

 

Ρ.Α.Μ.: Τι σε έκανε να ασχοληθείς με το drift?

S: Μία από τις πολλές δουλειές που έχω κάνει ήταν ως βοηθός σε συνεργείο. Ένα από τα παιδιά που συνεργαζόμασταν είχε ένα BMW και βγαίναμε βόλτες και έκανε πάντες στους δρόμους. Τότε, ήταν η εποχή που είχαν  ξεκινήσει οι αγώνες στις Αφίδνες, μιλάμε για εποχές Πατσουρέα, Πλουμιστού, Γκούστη κτλ, οπότε μαζί με αυτό το γεγονός, άρχισα να αγαπάω το drift. Μου αρέσει που είναι ένα άθλημα άκρως τεχνικό, πρέπει να έχεις μία καλή αντίληψη στο να ζυγίσεις το αυτοκίνητο και είναι θεαματικό ακόμα και για τον άσχετο παρατηρητή. Πήρα λοιπόν ένα Ε36, ένα αυτοκίνητο που το αγαπάω πραγματικά, γιατί είναι τίμιο και ξεκίνησα έχοντας όμως λάθος ανθρώπους δίπλα μου, από την άποψη ότι ήθελαν να μου φάνε πολλά λεφτά στο να φτιάξω ένα σούπερ αυτοκίνητο, χωρίς καλά-καλά να ξέρω να το οδηγώ, όπως πρέπει.

 

Ρ.Α.Μ.: Και πώς αποφάσισες να ασχοληθείς σε πρωταθληματικό επίπεδο με τους αγώνες drift?

S: Από τη στιγμή που οδήγησα για πρώτη φορά ήθελα να μπω στο χώρο των αγώνων. Κάποια στιγμή, λοιπόν, ήρθα σε επαφή με το Pilot Club του Τάκη Σκαλτσά, πριν φύγει για Αμερική. Είχα πάει σε ένα event που διοργάνωσε στα Μέγαρα και στη συνέχεια σε ένα επόμενο, στο «Σέσι», στο Κορωπί. Προσπαθούσα να κάνω κάποιες ασκήσεις που μας έδειχνε ο Τάκης, αλλά επειδή δεν μπορούσα να τις κάνω, άρχισα να κάνω σβούρες γύρω από κάτι λάστιχα. Αυτό το τράβηξε βίντεο μια κοπέλα που είχαμε τότε δεσμό και ανέβηκε στα social media. Με κάποιο τρόπο, αυτό το βίντεο το είδε μία δημοσιογράφος που συνεργαζόταν με την Τατιάνα Στεφανίδου, η οποία ήρθε σε επαφή μαζί μου και αφού μου εξήγησε ότι το θέμα μου δεν θα πούλαγε στην εκπομπή της, έδωσε το τηλέφωνό μου στον Μανώλη Σαλούρο των 4Τροχών, ο οποίος μου τηλεφώνησε και μου είπε ότι ήθελε να κάνει ένα θέμα στο περιοδικό. Βρεθήκαμε λοιπόν στο Καρτόδρομο, εκφράστηκα δημόσια για το ποιος είμαι και το τι θέλω να κάνω και ο Μανώλης με σύστησε στο Θωμά Παπαπάσχο. Από εκεί και πέρα, πήγα στις εγκαταστάσεις του Driving Academy και γνώρισα έναν πραγματικά απίστευτο άνθρωπο. Έκανε κάτι που δεν είχε κάνει ποτέ κανένας. Πήρε το αυτοκίνητό μου και το οδήγησε όπως ακριβώς το οδηγώ και εγώ, δηλαδή μόνο με τα χέρια, για να δει πώς είναι να το οδηγείς με αυτόν τον τρόπο, ώστε να διαπιστώσει πώς συμπεριφέρεται. Λίγο μετά, εκεί που δεν το περίμενα, μου έκαναν χορηγία δωρεάν μαθήματα drift! Αυτό ήταν το όνειρό μου. Το ότι βρισκόμαστε εμείς οι δύο εδώ πέρα, το χρωστάω πραγματικά στον Θωμά Παπαπάσχο, στον Νικόλα Παπαπάσχο και στο Driving Academy. Παράλληλα με συμβούλεψαν στο τι αλλαγές να κάνω στο αυτοκίνητο για να γίνει πιο αποδοτικό. Να αλλάξω τις γωνίες στο τιμόνι, το στήσιμο και διάφορα άλλα που με βοήθησαν πραγματικά στο να οδηγώ σωστά και θεαματικά. Οι γονείς μου δεν ήξεραν τι έκανα κάθε Σάββατο, νόμιζαν απλά ότι πήγαινα βόλτα. Κατάλαβαν τι γίνεται, όταν άρχισα να μπαίνω στις πίστες και στους αγώνες και όταν ήρθε ο πατέρας μου σε έναν αγώνα και με είδε, του άρεσε και από τότε έγινε ο πιο φανατικός οπαδός μου και με βοηθάει με κάθε δυνατό τρόπο!

Ρ.Α.Μ.: Τι τροποποιήσεις έχεις κάνει στο Μ3?

S: Το αυτοκίνητο είναι -κατά βάση- τελείως νορμάλ από θέμα κινητήρα, εκτός από ένα custom σύστημα εξάτμισης. Έχω τοποθετήσει ένα coilover kit της HSD, έχω αλλάξει τις μοίρες που στρίβει το τιμόνι, έχω ένα μπλοκέ διαφορικό από Μ5, καθώς και ένα κιβώτιο ταχυτήτων με λίγο πιο κοντές σχέσεις. Από εκεί και πέρα, έχει το μοχλικό για το γκάζι και το φρένο και με τη χρήση ενός κομπρεσέρ αέρα από σχολικό λεωφορείο, μέσω ενός διακόπτη, έχω on-off χειρόφρενο, το οποίο το χρησιμοποιώ για το πρώτο «σπάσιμο» του αυτοκινήτου.

Ρ.Α.Μ.: Έχεις άγχος την ώρα του αγώνα?

S: Ακόμα και τώρα, που είμαι ήδη τέσσερα χρόνια στους αγώνες drift, έχω άγχος πριν από κάθε πέρασμα. Αυτό που με νοιάζει είναι να με αντιμετωπίζουν ως ίσο και όχι να στέκονται στην αναπηρία μου και να είναι ελαστικοί στη βαθμολογία τους. Θέλω να αντιμετωπίζομαι ως ισάξιος σε ικανότητες με τους συναθλητές μου. Αυτό που έχω πάντα στο νου μου είναι να βγάλω ασπροπρόσωπους τους ανθρώπους που με έμαθαν να οδηγώ σωστά. Το γεγονός ότι πήρα το πρωτάθλημα στην κατηγορία μου είναι μια δικαίωση τόσο για εμένα όσο και γι’ αυτούς. Ξέφυγα λίγο από την ερώτησή σου, αλλά ένα ακόμα πράγμα που θέλω να πετύχω είναι να με βλέπουν με την καρέκλα μου στους αγώνες κι έτσι, σιγά-σιγά, να συνηθίζει ο κόσμος την εικόνα ενός ανάπηρου, προκειμένου, όταν μετά θα δει έναν άλλο ανάπηρο στο δρόμο, να μην τον κοιτάξει με βλέμμα που υποδηλώνει λύπηση. Να τον κοιτάξει ως ίσο άνθρωπο. Και αυτό είναι το μεγαλύτερό μου στοίχημα.

Ρ.Α.Μ.:  Θα δούμε άραγε και άλλους ανάπηρους να ακολουθούν το παράδειγμά σου?

S: Μακάρι να γίνει κάτι τέτοιο. Πρόσεξε, όμως, μπορεί να πέσουμε σε παγίδα, αν μπούμε πολλοί και δεν το λέω ότι θα μου πάρουν τη δόξα, δεν με νοιάζει αυτό, αυτομάτως θα δημιουργηθεί κατηγορία αναπήρων και αυτό δεν θα είναι κάτι σωστό, γιατί «γκετοποιούμαστε». Όπως γίνεται με τους Ολυμπιακούς αγώνες, οι οποίοι διεξάγονται με γεμάτες κερκίδες και με τους Παραολυμπιακούς, που στην ουσία γίνονται με άδειες κερκίδες. Αυτό που θέλουμε είναι η ίση αντιμετώπιση, οπότε το να φτιαχτεί μια κατηγορία μόνο για εμάς, αυτόματα μας βάζει στο περιθώριο.

Ρ.Α.Μ.:  Τι αξία έχει για εσένα το κύπελλο?

S: Τεράστια! Πέρα από την ηθική ικανοποίηση, μου ανοίγει πόρτες που ούτε που τις φανταζόμουν ποτέ μου ότι θα υπήρχαν. Το γεγονός ότι ξεκίνησα τα μαθήματα του drift στα 33 μου και τώρα στα 37 μου πήρα το πρωτάθλημα, είναι κάτι που μου λέει πολλά.

Ρ.Α.Μ.: Τι σχέδια έχεις για το μέλλον?

S: Θέλω να φτιάξω ένα αγωνιστικό για την κατηγορία Pro. Αυτό όμως είναι κάτι δύσκολο, γιατί πέρα από το οικονομικό, θα πρέπει να βρεθεί ένας άνθρωπος που θα ασχοληθεί και θα βρει μια λύση ώστε να έχω συμπλέκτη με το SMG κιβώτιο που έχω. Η χρήση τόσο του συμπλέκτη όσο και του χειρόφρενου είναι βασική στο drift και αυτό για να γίνει πράξη με το δικό μου αυτοκίνητο απαιτεί αρκετό ψάξιμο. Παράλληλα, με το υπάρχον αυτοκίνητό μου θα ήθελα να δείξω και σε άλλους ανθρώπους σαν εμένα πώς είναι ένα πέρασμα drift, αλλά και να τους δείξω πώς μπορούν να το κάνουν και οι ίδιοι. Θέλω να το οδηγήσουν και να πουν στον κύκλο τους, «κοίτα, οδήγησα αγωνιστικό αυτοκίνητο»! Για την ώρα, όμως, θα συνεχίσω να τρέχω στην Street Legal κατηγορία μέχρι να ετοιμάσω καινούριο αγωνιστικό. Επίσης, όνειρο ζωής είναι να τρέξω σε αγώνα στο εξωτερικό. Γενικά, θέλω να παραμείνω στο χώρο, δεν θέλω να είμαι απλά ένα πυροτέχνημα.

Ρ.Α.Μ.: Ποιο είναι το μήνυμα που θα ήθελες  να δώσεις στους αναγνώστες μας?

S: Το μήνυμα που με συνοδεύει και το έχω δημιουργήσει εγώ είναι το Impossible να γίνει Possible και το Unable να γίνει Able.