Θέλω να γυρίσω στα παλιά...

Για να κάνεις την δουλειά που κάνουμε εμείς εδώ στο POWER, πρέπει να αγαπάς υπερβολικά τα αυτοκίνητα και να έτυχε να βρεθείς την κατάλληλη στιγμή, στο κατάλληλο σημείο. Όλα όμως ξεκινούν από την «αρρώστια» μας για το αυτοκίνητο και όλοι μας, είχαμε ή και έχουμε, sport αυτοκίνητα. Στο γκαράζ του POWER, πάρκαραν κάποτε Honda S2000, Peugeot Rallye, Golf IV GTi, Suzuki Swift GTi, Lancia Integrale, BMW M5, Renault Clio 1.8 16V, Honda Civic Type R και άλλα πολλά. Τα δύο τελευταία λοιπόν ήταν τα δικά μου.

Το Clio έφτασε στα χέρια μου σαν 1.4lt, έκδοση S, η οποία είχε ένα κιβώτιο με κοντές σχέσεις, ημιμπάκετ καθίσματα και διάφορες άλλες sport πινελιές. Για πρώτο αυτοκίνητο ήταν ότι έπρεπε. Δεν άργησα να το βαρεθώ, μέχρι που μπήκα στην διαδικασία να το κάνω μετατροπή σε 1.8 16V καθώς δεν κατάφερα να βρω μια αξιοπρεπή μετατροπή Williams. Αν με ρωτάγατε τώρα, θα σας απαντούσα ότι αυτό δεν θα το ξαναέκανα. Θα πούλαγα το 1.4 και θα αγόραζα ένα έτοιμο 1.8 16V. Η μετατροπή και οι όποιες βελτιώσεις κοστίζουν τελικά ίσως και τα διπλάσια της διαφοράς από την αγορά ενός έτοιμου και γνήσιου «Valver», όπως τα λένε οι Άγγλοι. Το Clio ήταν γκρι και έγινε μπλε παντού, μπήκε άλλο σαλόνι, ουρανός, coilover ανάρτηση, εισαγωγή, εκκεντροφόροι, εξάτμιση και πρόγραμμα. Έβγαζε γύρω στα 160 άλογα, όπως είχε δείξει το δυναμόμετρό μας τότε. Το μόνο που με ξενέρωσε στην πορεία ήταν τα ευαίσθητα σασμάν του. Είχα αλλάξει 4. Τέλος πάντων, με αυτό το αυτοκίνητο δέθηκα πολύ. Μου έκανε όλα τα χατήρια, ειδικά σε γρήγορες διαδρομές. Χωρίς μπλοκέ διαφορικό, δεν χαζοσπινάριζε, δεν γύριζε η ουρά του χωρίς λόγο και στο τιμόνι του έπαιρνες ακριβώς όποια πληροφορία έπρεπε και τίποτα λιγότερο. Χωρίς να είναι πάντοτε προσεγμένο από ελαστικά και ευθυγράμμιση, το Clio έστριβε θεϊκά. Εγώ άρχισα να μεγαλώνω, αποφάσισα να παντρευτώ σιγά-σιγά και οι εκκεντροφόροι με το μεγάλο overlap και η φασαριόζικη εξάτμιση είχαν αρχίσει να με κουράζουν. Το πούλησα στο 1/4 της τιμής που μου είχε φτάσει, στεναχωρήθηκα αλλά δεν με πείραζε, γιατί είχα στόχο. Να πάρω ένα Type R EP3! Ύστερα από λιγότερο από ένα χρόνο, αγόρασα ένα «πένα» Type R εντελώς εργοστασιακό. Λίγο-πολύ, την ξέρετε την ιστορία του. Αυτό που δεν έχω γράψει ποτέ είναι ότι το EP3 δεν το ευχαριστήθηκα καθόλου οδηγικά. Το δεύτερο βράδυ που το είχα, πήγα την γνώριμή μου βόλτα. Αυτή που έκανα και με το Clio όταν ήθελα να κάνω ψυχοθεραπεία στο εαυτό μου. Μετά τις πέντε πρώτες στροφές, αφήνω το γκάζι, βάζω έκτη και σκέφτομαι ξενερωμένος «τι, αυτό είναι?». Μα πόσο ξενέρωτο αυτοκίνητο είναι σε σχέση με το κλιάκι μου! Το τιμόνι του δεν μου έλεγε τίποτα, σπινάριζε σαν χαζό στις κλειστές, η ουρά δεν έλεγε να γυρίσει όπως ήθελα. Ναι, δυνατό, ναι, με τρομερό σασμάν. Όμως, η αίσθηση που πήγε? Τέλος πάντων, η κουβέντα πάει αλλού. Ακόμα και σήμερα, είναι συχνή κουβέντα στο γραφείο αυτή η ιστορία με τα καινούργια sport μοντέλα. Όλα είναι αποτελεσματικά, γρήγορα, στρίβουν, φρενάρουν αλλά... στο τέλος, ψάχνεις αυτό που θα σου ξυπνήσει τις αισθήσεις και θα θέλεις να γεμίσεις και πάλι το ντεπόζιτο και να γράψεις χιλιόμετρα. Δεν αναφέρομαι στα premier sport αυτοκίνητα που κοστίζουν ποσά με πολλά μηδενικά, αλλά για τα μικρά και γρήγορα hatchback που μεγάλωσαν μαζί τους γενιές και γενιές. Όλα πρέπει να βγάζουν χαμηλούς ρύπους, να μην κάνουν φασαρία, να μην είναι σκληρά, να μην βγαίνει το ESP και να έχουν τιμόνι... μπαταρίας! Τι διάολο? Μα να θέλεις να οδηγήσεις και να μην μπορείς? Πως γίνεται εκείνο το Clio με τς 15άρες ζάντες και τα 195/50 ελαστικά, να αφήνει καλύτερες εντυπώσεις από τα σύγχρονα «μικρά» με τις 18άρες και τα 225? Ναι, τα σύγχρονα sport μοντέλα, είναι σίγουρα πιο αποτελεσματικά, είναι ταχύτερα μέσα σε μία πίστα, όμως η άποψή μου είναι ότι είναι πολύ πιο ξενέρωτα. Κάνω λάθος ή όχι, πάντως είναι πολλές οι φορές που θέλω να γυρίσω στα παλιά...