Power Tests

Toyota JZX100 Chaser 1JZ 400Ps

JDM

Αυτό, κύριοι, είναι πραγματικό JDM αυτοκίνητο, όχι με την έννοια που χρησιμοποιούν τον όρο όλοι οι άσχετοι. Τα αρχικά JDM σημαίνουν Japanese Domestic Market, άρα αφορά μόνο τα αυτοκίνητα προδιαγραφών Ιαπωνίας και όχι όλα όσα κατασκευάζονται εκεί. Αναφέρεται δηλαδή σε μοντέλα που δεν εξάγονται, αλλά προορίζονται αποκλειστικά για την τοπική αγορά. Αυτό εδώ όμως το Toyota JZX100 Chaser «δραπέτευσε» από τα σύνορα της χώρας του ανατέλλοντος ηλίου και ταξίδεψε μέχρι την Αμερική, για να καταλήξει στα χέρια ενός «δικού μας» και βάσει εθνικότητας, αλλά και βάσει τρέλας. Ο Νίκος Αντωνίου δραστηριοποιούνταν στο χώρο της βελτίωσης και των αγώνων στην Ελλάδα μέχρι πριν μερικά χρόνια και πολλοί από τους πιο παλιούς θα τον θυμάστε να driftαρει με ένα κόκκινο πισωκίνητο Toyota Strarlet, το οποίο αγαπούσε τόσο πολύ που το πήρε και αυτό μαζί του στην Αμερική. Δεν του έφτανε όμως μόνο ένα Toyota που θα το κοιτούν οι Αμερικάνοι σαν εξωγήινο, έπρεπε να πάρει και άλλο ένα, το αγαπημένο του από τους αγώνες drift της Ιαπωνίας, Chaser. Είναι το τελευταίο μοντέλο της σειράς του, που παραγόταν από το 1996 μέχρι το 2001 και -κατά τον Νίκο- το πιο όμορφο Toyota ever. Μοιράζεται το ίδιο πάτωμα με το Toyota Crown και το Lexus IS300, σε μια πιο sport εκδοχή και με λίγο μικρότερες διαστάσεις. Η έκδοση Tourer, όπως είναι αυτό, είναι και η πιο γρήγορη, όπως είναι για παράδειγμα οι AMG εκδόσεις των μοντέλων της Mercedes ή οι σειρές Μ της BMW και εξοπλίζεται με τον εξακύλινδρο 1JZ-GTE, πιο σφιχτή ανάρτηση, μηχανικό κιβώτιο και μπλοκέ διαφορικό. Ο Νίκος μάλιστα του έχει τοποθετήσει και ένα wide-bodykit με φαρδύτερα φτερά και προφυλακτήρες της BN Sports Japan, το οποίο έχει τροποποιήσει ελαφρώς για να τοποθετηθεί το front mount intercooler και έχει ανοίξει και μία τρύπα στον πίσω προφυλακτήρα για να βγαίνει από εκεί η εξάτμιση. Με αυτό το bodykit υπάρχει ο διαθέσιμος «αέρας» στα φτερά για τη χρήση πολύ φαρδιάς ζάντας, όπως είναι αυτές οι custom διαιρούμενες Blitz των 18in, με πλάτος 9,5in εμπρός και 11in πίσω. Όταν τελείωσε με την τοποθέτηση και την προσαρμογή όλων αυτών, το έβαψε σε αυτό το κατάλευκο χρώμα που βασίζεται σε ένα λευκό από snowmobile της Kawasaki, εξού και το όνομα που του έχει δώσει, το “Snowhite”, δηλαδή Χιονάτη! Τσαμπουκαλεμένη Χιονάτη όμως, που δεν δέχεται μαγκιές από κανέναν!

Ο ουρανός του είναι ντυμένος με αυτοκόλλητο βινυλίου “black galaxy” της 3Μ και τα τζάμια είναι φιμέ. Το εσωτερικό του διατηρήθηκε σε εργοστασιακή μορφή, γιατί ο Nick το χρησιμοποιεί σαν κανονικό -daily-αυτοκίνητο και χρειαζόταν τις ανέσεις του, παρόλα αυτά έχει ένα βιδωτό roll cage της Cusco έξι σημείων, το οποίο αυξάνει την ακαμψία της μεγάλης καρότσας αλλά και την ασφάλεια. Το ραδιόφωνο και τα ηχεία έχουν αφαιρεθεί, γιατί όταν έχεις κάτω από το καπό σου έναν straight-six JZ, δεν χρειάζεσαι άλλη μουσική. Μόνο το τιμόνι και ο λεβιές έχουν αλλαχθεί, γιατί μετά από τόσα χρόνια η φθορά τους είναι αρκετή και έχουν προστεθεί διάφορα όργανα ελέγχου. Οι carbon αεραγωγοί παραδόξως είναι εργοστασιακοί.

Μόνο Look;

Υπάρχει βελτιωμένο αυτοκίνητο που να έχει στο μηχανοστάσιο εξακύλινδρο JZ και να είναι μόνο Look; Δεν νομίζω να υπάρχει ούτε ένα. Μόλις ανοίξεις το καπό, εξάλλου, το βλέπεις κατευθείαν. Αφού περιεργαστείς πρώτα τη φοβερή αερογραφία στο καπάκι των εκκεντροφόρων που απεικονίζει έναν γαλαξία, όπως τα ντεπόζιτα των Harley, αμέσως ανακαλύπτεις ότι εδώ μέσα «κάτι» κρύβεται. Το custom χταπόδι είναι το δεύτερο πράγμα που σου τραβάει την προσοχή και είναι κατασκευασμένο έτσι ώστε να λειτουργεί με το εργοστασιακό turbo, το οποίο έχει μεγαλύτερη billet φτερωτή στο συμπιεστή. Ο λόγος που δεν επιλέχτηκε κάποιο άλλο μεγαλύτερο turbo είναι ότι το αυτοκίνητο αυτό δεν προορίζεται ούτε για αγώνες ούτε για drift, αλλά είναι ένα καθημερινό, όμορφο cruiser που δεν του λείπει όμως η δύναμη να κάνει ένα παντιλίκι όποτε χρειαστεί. Τα 400Ps και η ροπή από χαμηλά που του δίνει το εργοστασιακό turbo είναι αρκετά προς το παρόν. Λέω προς το παρόν, γιατί ο Νίκος δεν έχει αφήσει τον 1JZ VVTI 2.5lt εργοστασιακό, που έτσι κι αλλιώς θα άντεχε τα 400Ps, κάτι που σημαίνει ότι μπορεί να έχει και πιο μεγάλα σχέδια για το μέλλον.

Τα έμβολα τα έχει αντικαταστήσει με σφυρήλατα της Wiseco, ο στρόφαλος έχει γυαλιστεί και ζυγιστεί και όλα είναι δεμένα με βίδες της ARP. Η τρόμπα λαδιού είναι μία βελτιωμένη από το 2JZ και το μοτέρ σφραγίζει με μία μεταλλική φλάντζα της Cometic. Το καπάκι με τον μεταβλητό χρονισμό έχει ανοιγμένους και γυαλισμένους αυλούς, καθώς και μεγαλύτερες -κατά 1,0mm- έδρες στην εξαγωγή για τις βαλβίδες της Ferrea και kit ελατηρίων και retainer της Brian Crower, ενώ από την ίδια εταιρεία προέρχονται και οι συμμετρικοί εκκεντροφόροι με διάρκεια 264/272° και lift 8,74/9,52mm σε εισαγωγή και εξαγωγή αντίστοιχα. Η εισαγωγή είναι η εργοστασιακή, χωρίς όμως το κλαπέτο του traction control (μόλις έμαθα πώς έκλεινε το γκάζι στις μηχανικές πεταλούδες...), ενώ η τροφοδοσία σε καύσιμο είναι πλέον δουλειά μιας εμβαπτιζόμενης αντλίας της ΑΕΜ. Τα μπεκ είναι μία εξάδα 1.000cc/min της Fuel Injector Dynamics και την πίεση ρυθμίζει ένας ρυθμιστής της Aeromotive. Το φίλτρο αέρος είναι μία συρμάτινη χοάνη της Blitz και η εξάτμιση με το downpipe είναι της Tomei, με διάμετρο 76mm. Η απόληξη είναι τοποθετημένη σε μία τρύπα που έχει κάνει ο Νίκος στο πλαϊνό μέρος του πίσω προφυλακτήρα, έτσι για να πετάει τα ντουμάνια στο διπλανό που του κολλάει. Για την ψύξη στον καύσωνα του καλοκαιριού που είναι πολύ δυνατός στο Texas που βρίσκεται το αυτοκίνητο, φροντίζει ένα αλουμινένιο ψυγείο της Koyorad, με 3 βεντιλατέρ, ένα μεγάλο και δύο βοηθητικά, καθώς και ένα ψυγείο λαδιού 30 σειρών. Το intercooler kit είναι της GReddy και διαθέτει και μία σκάστρα της Tial.

Driving through Texas

Αυτό το setup το έχει επιλέξει ο Νίκος ώστε το αυτοκίνητο να μπορεί να οδηγηθεί από τον καθένα, χωρίς να είναι επικίνδυνο και χωρίς να χρειάζεται να είσαι ο -Drift King- Keiichi Tsuchiya, αλλά να έχει και αρκετή δύναμη για να μπορείς να το ευχαριστηθείς. Αυτό που τον ενδιέφερε περισσότερο ήταν ο εξακύλινδρος ήχος από το 1JZ και φυσικά ο ήχος του αέρα που βγαίνει από τη σκάστρα, που, όπως σίγουρα έχετε ακούσει σε διάφορα βίντεο από Supra ή ακόμα και από κοντά, είναι από τους πιο χαρακτηριστικούς «τουρμπόηχους» που υπάρχουν. Η μετάδοσή του γίνεται μέσω ενός εξατάχυτου μηχανικού κιβωτίου με κωδική ονομασία R154, που αντέχει μέχρι και ιπποδυνάμεις της τάξης των 600Ps και ο συμπλέκτης είναι ένα ενισχυμένο μονόδισκο set της Ogura Racing Clutch. Με 400Ps και 60kgm ροπής στο 1,45bar δεν θα «κρεμάσει» ποτέ και πουθενά, αλλά δεν θα κάνει και κάποιο υπερβολικό ξέσπασμα που μπορεί να σε τρομάξει. Το να σε τρομάξει αναφέρεται σε εσένα και σε εμένα, γιατί τον Νίκο που ντρίφταρε όλον τον Kartόδρομο με τελειωμένη 3η με λίγο μεγαλύτερο μεταξόνιο από το καροτσάκι των supermarket, δεν μπορεί να τον τρομάξει με τίποτα αμάξι με 400 άλογα και μεταξόνιο 2,730mm. Αυτό και με την 5η το «ξαπλώνει» άνετα! Σε αυτό βοηθάνε και οι βελτιώσεις στο στήσιμο του Chaser, όπως τα ρυθμιζόμενα custom coilovers της Feal με Swift ελατήρια και το custom kit φρένων με τετραπίστονες monoblock δαγκάνες της Αkebono, με τεράστιους δίσκους των 344mm. Τις εργασίες για το όλο “Project Snowhite” τις έχει πραγματοποιήσει αποκλειστικά μόνος του ο Νίκος, με τη βοήθεια της γυναίκας του, που είναι και αυτή μία γνήσια petrolhead. Από την Ελλάδα, στέλνουμε χαιρετίσματα και στους δύο και ελπίζουμε να επιστρέψετε σύντομα, έστω και για διακοπές. Αν μπορείτε να φέρετε και το Chaser, θα χαρούμε πολύ να το δούμε και από κοντά, όπως και εσάς.