Power Tests

Alfa Romeo Giulia Veloce 320Ps

Ποτέ δεν είναι αργά

Η Alfa Romeo είναι μία εταιρεία με φανατικούς οπαδούς αλλά και φανατικούς εχθρούς. Αυτό φυσικά λέει πολλά για το σήμα με το φίδι, κυρίως ότι μία Alfa δεν περνάει ποτέ απαρατήρητη. Τους οπαδούς της, μέχρι πρότινος, δηλαδή προ Giulia εποχής, για να είμαι ειλικρινής δεν μπορούσα να τους καταλάβω. Δεν έβρισκα κάτι στα μοντέλα της, τουλάχιστον αυτά που πρόλαβα να γνωρίσω εγώ από τη δεκαετία του '90 μέχρι πρόπερσι, που να δικαιολογεί το θαυμασμό, πέραν από την όμορφη εμφάνιση μερικών μοντέλων και τίποτα άλλο. Αυτή η εμφάνιση με έκανε και εμένα βέβαια να αγοράσω μία 159 TBi, την οποία έχω ακόμα. Εντάξει, καλό αυτοκίνητο είναι, κανένα πρόβλημα δεν έχει βγάλει στα 10 χρόνια που την έχω, όμορφη είναι, καλό πάτημα στο δρόμο έχει, αλλά μέχρι εκεί. Δεν υστερεί ιδιαίτερα πουθενά, αλλά ούτε θα έλεγα ότι διακρίνεται κιόλας σε κάτι. Περισσότερο το όνομα έχει παρά τη χάρη. Στο ίδιο μοτίβο ήταν και τα υπόλοιπα μοντέλα της εταιρείας τα τελευταία 20 χρόνια, οπότε οι οπαδοί της πρέπει να προέρχονται από άλλες παλιότερες εποχές, όπου τα Alfa Romeo ήταν πραγματικά ξεχωριστά αυτοκίνητα με sport χαρακτήρα, κορυφαία οδική συμπεριφορά και επιδόσεις. Με λίγα λόγια θα πρέπει τώρα όλοι τους να είναι συνταξιούχοι. Λοιπόν τους έχω καλά νέα, βρήκα τι θα κάνουν με το εφάπαξ, θα πάρουν Giulia!

Alfaσαν άλλοτε

Μπορεί οι Ιταλοί να έκαναν αρκετά χρονάκια να βγάλουν ένα κορυφαίο αυτοκίνητο, αλλά η Giulia είναι η απόδειξη ότι, όταν θέλουν, μπορούν. Λίγο περίεργο βέβαια και οικονομικά επικίνδυνο να βγάλει μία εταιρεία σαν την FCA (που γενικά δυσκολεύεται οικονομικά) ένα μοντέλο το οποίο δεν μοιράζεται το 80% των ανταλλακτικών του με άλλα 15, αλλά μακάρι να τους βγει σε καλό. Μακάρι, γιατί αυτό το αυτοκίνητο, όπως είχα πει και στη δοκιμή που είχαμε κάνει στη δημοσιογραφική Veloce, δεν είναι απλά το καλύτερο στην κατηγορία του, αλλά το καλύτερο οδηγικά αυτοκίνητο μέχρι τις 80.000 ευρώ που κοστίζει το αμέσως καλύτερο BMW M2, το οποίο βέβαια δεν είναι ούτε οικογενειακό, ούτε δίλιτρο, ούτε τετρακίνητο. Δύσκολα θα βρει άμεσα αντίπαλο η Giulia Veloce στα λεφτά που κοστίζει και αν κρίνω από τα πρώτα σχόλια που διαβάζω και ακούω για την καινούρια 3 series, θα αργήσει πολύ ακόμα να φύγει από την κορυφή. Έχει δυνατό κινητήρα, το κορυφαίο 8άρι αυτόματο κιβώτιο με torque converter της ZF, το οποίο δεν έχει να ζηλέψει σχεδόν τίποτε σε ταχύτητα αλλαγών από τα διπλού συμπλέκτη στο πρόγραμμα DNA, όπου οι αλλαγές γίνονται αστραπιαία, με αλουμινένια paddles πίσω από το τιμόνι που είναι πανέμορφα, μεγάλα και σταθερά. Το πλαίσιο του είναι λες και το έχουν κατασκευάσει από ένα κομμάτι μάρμαρο και παραμένει ακλόνητο σε όποια κατάσταση κι αν είναι ο δρόμος, τον οποίο τον σιδερώνει με το φανταστικό της στήσιμο και την ακαμψία. Πραγματικά είναι από τα παραδείγματα αυτά που καταλαβαίνει ακόμα και ένας άσχετος με τα αυτοκίνητα ότι βρίσκεται μέσα σε χρηματοκιβώτιο. Τα διπλά ψαλίδια εμπρός και οι τεσσερισήμισι σύνδεσμοι πίσω με αλουμινένιους βραχίονες κάνουν θαύματα. Είναι ένα αυτοκίνητο που φαίνεται ότι ακόμα και με τη διπλάσια ιπποδύναμη θα ήταν το ίδιο ομοιογενές. Αυτό διαπίστωσε και ο φίλος μας ο Δημήτρης και σκέφτηκε «γιατί να μην το δυναμώσω λίγο»; Έστω και με ένα πρώτο στάδιο και περιφερειακά, να πάρει λίγη δύναμη ακόμα, ποτέ δεν πάει χαμένη. Το πήγε λοιπόν στην Group A - Motorsport Tuning, στη Νέα Ερυθραία, για να τοποθετήσει δυο-τρία πραγματάκια που θα βελτιώσουν την ιπποδύναμη, τον ήχο και την αίσθηση. Για την εμφάνιση, όπως βλέπετε και στις φωτογραφίες, φροντίζει ο ίδιος, που εκτός από την άριστη κατάσταση, στην οποία την διατηρεί, έχει τοποθετήσει ό,τι υπάρχει από aftermarket carbon παγκοσμίως. Ακόμα και από το Κόσοβο έχει βρει κατασκευαστή ανθρακονημάτινων αξεσουάρ, ο οποίος μάλιστα είναι από τους καλύτερους και λέγεται Koshi Group carbon fiber solutions. Αν δεν την έχετε δει, ρίξτε της μια ματιά, γιατί βγάζει ενδιαφέροντα πραγματάκια για πολλά μοντέλα. Η Veloceτου Δημήτρη είναι η πρώτη που ήρθε στην Ελλάδα και είναι φορτωμένη με ό,τι έχει ο τιμοκατάλογος της Alfa Romeo. Πιο full extra δηλαδή δεν γίνεται, αλλά ούτε πιο βαριά γίνεται. Την έχει 2 χρόνια και έχει κάνει 60.000km χωρίς το παραμικρό πρόβλημα. Είναι ένα αυτοκίνητο που δουλεύει κάθε μέρα και δουλεύει σωστά ακόμα και με το παράλληλο εγκεφαλάκι DTE Power control X, που του έχει τοποθετήσει η Group A μαζί με το DTE pedalbox, που βελτιώνει την απόκριση της ηλεκτρικής πεταλούδας στο πάτημα του πεντάλ. Το DTE Powercontrol X υπόσχεται ότι ανεβάζει την ισχύ κατά 32Ρs και την ροπή κατά 9kgmκαι είναι ένας plug and play εγκέφαλος με εναλλαγή προγραμμάτων μέσω εφαρμογής από το smartphone σου. Κατασκευάζεται στην Γερμανία με «εργοστασιακή» ποιότητα υλικών και διαθέτει τελευταίας τεχνολογίας επεξεργαστές και sofware. Κουμπώνει απευθείας στις εργοστασιακές φίσες, προγραμματισμένο από πριν και είναι έτοιμο να λειτουργήσει άμεσα στο εκάστοτε μοντέλο. Μαζί με αυτό μπορείς συμπληρωματικά να πάρεις και το pedalbox, το οποίο είναι και αυτό ρυθμιζόμενο, ώστε να μπορεί ο χρήστης να φέρει την απόκριση του γκαζιού στα δικά του μέτρα και διαθέτει μάλιστα μνήμες για να αποθηκεύει τις προτιμήσεις του κάθε οδηγού. Εκτός από αυτά τα δύο, ο Δημήτρης, για να ολοκληρώσει το πρώτο στάδιο στην Giulia του, έχει αλλάξει την εξάτμιση με μία ολόσωμη 76mm της Supersprint, η οποία βγάζει ωραίο και δυνατό ήχο χωρίς όμως να γίνεται ποτέ ενοχλητική, ενώ για την καλύτερη αναπνοή έχει τοποθετήσει ένα πιο ελεύθερο φίλτρο αέρος της BMC στο εργοστασιακό φιλτροκούτι και ένα κολάρο σιλικόνης μεγάλης διαμέτρου της αμερικάνικης Madness Autoworks. Και αυτή έχει πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα, κυρίως για ιταλικά αυτοκίνητα.

Αμαξάρα

Τι να λέμε τώρα, το αυτοκίνητο αυτό είναι από τα λίγα που βγαίνεις από μέσα και λες, αν είχα τα χρήματα που κάνει, αύριο το πρωί θα πήγαινα να το πάρω. Δεν υπάρχει περίπτωση να κάνεις βόλτα μία Giulia Veloce και να μην σου αρέσει, ακόμα κι αν έχεις πολύ ακριβότερο αυτοκίνητο. Το καλό είναι καλό και φαίνεται. Οι επιδόσεις της είναι αρκετά βελτιωμένες με τις προσθήκες που έχουν γίνει από την Group A και, όπως θα δείτε στους πίνακες, συγκριτικά με την εργοστασιακή που είχαμε πριν μερικούς μήνες, σημειώνει ελαφρώς καλύτερους χρόνους. Να σημειωθεί βέβαια εδώ ότι αυτή εδώ έχει πολλά extra σε σχέση με τη δημοσιογραφική (μόνο η γυάλινη ηλιοροφή προσθέτει 25kg), έχει 19in τροχούς αντί για 18in που είχε η μπλε και, το σημαντικότερο, στις μετρήσεις που κάναμε με αυτήν ήμασταν μέσα δύο άτομα, ενώ στη δημοσιογραφική ήμουν μόνος μου. Είναι δηλαδή τουλάχιστον 100kg βαρύτερη συνολικά και πάλι έκανε 5,41secγια το 0-100km/h, έναντι των 5,57sec της εργοστασιακής και 1,6sec λιγότερο για τα 200km/h. Στο τετρακοσάρι βγαίνει με 13,38sec και 168,22km/h έναντι των 13,80sec με 164,01km/h της νορμάλ, 0,4sec νωρίτερα, που μεταφράζεται σε περίπου 18 μέτρα ή τρία αυτοκίνητα μπροστά. Δεν είναι όμως οι επιδόσεις που σε κάνουν να ερωτευτείς αυτό το αυτοκίνητο. Υπάρχουν κουβάδες που είναι πολύ πιο γρήγοροι από αυτό, αλλά θέλεις να βγεις από μέσα και να γυρίσεις σπίτι με τα πόδια. Αυτό το αυτοκίνητο είναι καταπληκτικό οδηγικά, αλλά και συνολικά σαν αμάξι. Είναι αυτό που λέμε αμαξάρακαι το εννοούμε. Είναι ένα γρήγορο άρμα με ατελείωτο κράτημα, φοβερό τιμόνι και πλαίσιο από άλλον πλανήτη. Ό,τι καλύτερο μπορείς να αποκτήσεις σήμερα σε αυτά τα λεφτά, με κλειστά μάτια. Θέλω μια μαύρη κι εγώ επειγόντως, αν και τη μέρα που πήρε ο πατέρας μου το πέμπτο συνεχόμενο Datsun, ορκίστηκα να μην πάρω ποτέ στη ζωή μου ίδια μάρκα αυτοκίνητο με το προηγούμενο.