Από μηχανής ψυχές

Ψυχές: τίνος είναι?

Δεχόμενοι, ως ψυχροί ρεαλιστές και εχέφρονες τύποι (για να μην μπλέξουμε με θρησκείες κ.λπ. τώρα…), ότι η ψυχή είναι αποκλειστικό προνόμιο του ανθρώπου,  μήπως πρέπει ν’ αλλάξει θέμα η στήλη και να μιλήσουμε για κάνα μπιελοπίστονο? Όχι, όχι, όχι! Τα προσωπικά μου βιώματα με κάνουν να πιστεύω ότι ακόμη και “άψυχα” πράγματα μπορούν να γίνουν φορείς της ψυχής του ιδιοκτήτη/χρήστη/φροντιστή τους. Αρα, ακόμη κι αν ένα αυτοκίνητο δεν έχει δική του ψυχή, μπορούμε πολλές φορές να παίξουμε με τις συμπτώσεις για να προσάψουμε στη συμπεριφορά του κάποια στοιχεία από την ψυχή εκείνου που το φορτώνει χιλιόμετρα ή που το ανακουφίζει από το φορτίο της χρήσης σε κάποιο Service. Κατ’ αναλογία των όσων θα δούμε παρακάτω, ψυχή μπορεί να έχει το laptop, το μπλέντερ, το ψυγείο, η μηχανή του γκαζόν, το γερμανοπολύγωνο, βάλε-το-αντικείμενό-σου-εδώ τέλοσπάντων. Εν προκειμένω μας ενδιαφέρουν πρωτίστως τα αυτοκίνητα, τα εργαλεία και τα μηχανήματα που τα περιστοιχίζουν, οπότε και εξηγούμαι:

Ψυχές αυτοκινήτων

Τα αυτοκίνητα έχουν τη συνήθεια να αντιδρούν “εμψύχως” κάθε φορά που τσιγκλιούνται τα… “συναισθήματά” τους. Χαρακτηριστικά παραδείγματα που έχω ζήσει στον στενό κύκλο φίλων και γνωριμιών περιλαμβάνουν:

1. Ολική καταστροφή στα χέρια του πρώτου ιδιοκτήτη την παραμονή της μεταβίβασής τους, μετά από δέκα, είκοσι ή και παραπάνω χρόνια στα χέρια του. Τυχαίο? Μόνο η οικογένεια του κουμπάρου μου, έχει δύο στα δύο!
2. Απίστευτα κακό ριζικό αυτοκινήτων που άλλαξαν χέρια για λόγους ανωτέρας βίας, με βαριά καρδιά ή με σκληρό παζάρι. Από κουλές και πολυδάπανες ζημιές σε μέχρι πρότινος 100% αξιόπιστα αυτοκίνητα, μέχρι εμπλοκή σε αλλεπάλληλα ατυχήματα λες και το αυτοκίνητο απόκτησε μια μέρα… καραμπολομαγνήτη. Μπορώ να γεμίσω ολόκληρα τεύχη με παραδείγματα, απεναντίας θα σας δώσω μια συμβουλή: φροντίστε το αυτοκίνητο που αγοράζετε να φεύγει από τα χέρια του πωλητή με καλή καρδιά και πραγματικές ευχές! Η περίφημη κινηματογραφική Christine μπορεί και να μην ανήκει 100% στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας…
3. Φιλότιμα αυτοκίνητα που, λες και καταλαβαίνουν τις συνθήκες και την κατάντια του ιδιοκτήτη τους, τα βγάζουν πέρα με μηδαμινή συντήρηση και βάναυση χρήση. Όταν, κάποια στιγμή, ο ιδιοκτήτης τους αποφασίζει να τα πάει στο συνεργείο για κανένα σουλουπωματάκι εκείνα, λες και την παίρνουν χαμπάρι τη δουλειά, κυριολεκτικά καταρρέουν και σκάνε αναδρομικά στα μούτρα του μάστορα όλα τους τα απωθημένα. Σαν να σου λένε, “Τώρα που μπήκες στο χορό θα χορέψεις, γιατί εγώ συνεργείο θα ξαναδώ μετά από πέντε χρόνια”!
4. Αυτοκίνητα με χρόνιες παθήσεις, που κανείς δεν έχει καταφέρει να αιτιολογήσει. Μέχρι που κάποιος φιλότιμος και καπάτσος μάστορας τα καλοπιάνει, τα κοιτάζει με συμπάθεια κι όχι σαν τετράτροχο μπελά, αποφασίζει να πάει με τα νερά τους και να τα… ψυχαναλύσει. Δια μαγείας, η ρίζα του κακού αποκαλύπτεται φόρα παρτίδα, ο μάστορας τσιμπάει το γαλόνι και το αυτοκίνητο επιστρέφει ανανεωμένο στον ιδιοκτήτη του.

Και πολλά ακόμη παραδείγματα, μην μακρηγορήσουμε άλλο, ο καθένας έχει τα δικά του. Όμως, ακόμη περισσότερο θα ήθελα να εστιάσω στα…

Εργαλεία με ψυχή!

Και μάλιστα παληκαρίσια! Ομολογουμένως έχω πολύ ιδιαίτερη, ως και διαστροφική, σχέση με τα εργαλεία μου. Τα αγαπώ μεν σαν παιδιά μου, αλλά όταν δουλεύουμε, δουλεύουμε! Μπορεί να τα καθαρίζω σχολαστικά, να τα περιποιούμαι, να τα συντηρώ καθώς πρέπει με τα λαδάκια τους και τα συντηρητικά τους και τα κιτάκια σέρβις τους και τα λοιπά δέοντα, αλλά όταν το επιβάλλουν οι συνθήκες, δεν τους χαρίζομαι καθόλου. Βασικά, είναι πιστοί στρατιώτες. Καλή η βάρδια και η περιπολία, αλλά στον πόλεμο τα δίνουν όλα! Και πότε έχουμε πόλεμο?

Πόλεμος, κάθε φορά που αναγκάζω κάποιο εργαλείο να κάνει κάτι για το οποίο ουδέποτε προορίστηκε. Εύλογα θα αναρωτηθείτε πώς κάνει τέτοια πράγματα εκείνος που, πριν από κάνα εξάμηνο, σάς τα έπρηζε με τη σωστή χρήση των εργαλείων, τους κανόνες ασφαλείας κ.λπ. Ας πούμε ότι, με ατομική μου ευθύνη και πλήρη επίγνωση τυχόν συνεπειών, πολλές φορές προτιμώ να κάνω κάτι “αδύνατο” μ’ ένα εργαλείο, παρά να λύνω δύο ώρες παραπάνω. Σε παλιά ή ταλαίπωρα αυτοκίνητα σαν αυτά που γεμίζουν τη σπηλιά μου, αυτό το δίωρο extra (by the book) λυσίματος ενέχει τον κίνδυνο να βγουν off κάμποσα εξαρτήματα που δεν θες να χάσεις. Και όταν λ.χ. μιλάς για μια Lotus, μια BMW, ένα Audi, φυσικά το Trabant και κάμποσα ακόμη που στην καλύτερη περίπτωση έχουν την ηλικία ειδικευμένου γιατρού, η πλάστιγγα γέρνει πάντα υπέρ του επίφοβου εξαρτήματος. Πού να έρθει κι εκείνο το Unimog, που σας έλεγα πέρσι!

“Ή ταν ή επί τας”

Σε τέτοιες καταστάσεις είναι που τα εργαλεία μου βγάζουν όλη τους της ψυχή, ανταποδίδοντας όλη τη στοργή που τα έχει περιβάλλει από τη στιγμή που τα μπάνισα σε μια βιτρίνα. Ξέρουν για πιο λόγο σφυρηλατήθηκαν, και ξέρουν επίσης ότι δεν θα τα υπέβαλλα ποτέ σε άσκοπο κίνδυνο. Σαν να μου μιλάνε εκείνη την ώρα, ξέρουν ότι μπορεί να μην επιστρέψουν ποτέ στο συρτάρι τους ή στο ταμπλό πάνω από τον πάγκο. Όμως υπόσχονται να μην με μπλέξουν σε μπελάδες, ακόμη κι αν εγώ τα ξεκάνω. Ισως επειδή πάνω απ’ όλα ξέρουν ότι, πάμπολλες φορές έχω βγει βόλτα σ’ εργαλειάδικο ν’ αγοράσω εργαλείο με προορισμό τη μία χρήση, προκειμένου να μην εκθέσω κάποιο από τα μέλη της μόνιμης παρέας μου σε κίνδυνο. Όμως δεν είναι πάντα δυνατό.

Και μπορεί, για παράδειγμα, να μη χωράει κάπου ένα οκτάρι καρυδάκι Allen μισής ίντσας παρέα με την καστάνια. Χωράει όμως μια ουρά από κλειδί Allen 8mm την οποία κόψαμε στο δισκοπρίονο, αγκαλιασμένη από ένα οκτάρι γερμανοπολύγωνο. Μα, το οκτάρι γερμανοπολύγωνο δεν έχει δύναμη να λασκάρει την οποιαδήποτε υποτυπωδώς σφιγμένη βίδα Μ10! Την αποκτά όμως, όταν το χώσεις μέσα σε μισό μέτρο σωλήνα! Το φουκαριάρικο το Facom 440 θα την παλέψει? Δεν μας νοιάζει αν έχει εγγύηση ή οτιδήποτε άλλο. Μας νοιάζει ότι είναι κρίμα να πάει χαμένο, το αγαπημένο εργαλείο που μας έχει λύσει τα χέρια τόσες φορές στο παρελθόν. Μια σύντομη επίκληση στον Αγιο Χρωμοβανάδιο τον Εργαλειοφόρο, για να μας σώσει το εργαλείο και να μας φυλάξει τη σωματική μας ακεραιότητα, μαλακές κινήσεις και πολλή προσοχή… Το 440 λυγίζει, αλλά το κεφάλι του δεν σπάει. Λίγες μοίρες ακόμα, και ακούγεται το “κρακ”. Ευτυχώς, αυτή τη φορά από τη βίδα που ξεκόλλησε και που θα καταφέρουμε να λύσουμε δύο ώρες νωρίτερα…

Η ψυχή δεν βγαίνει…

Οσο για το 440, αποστρατεύεται μετά τιμών στον ειδικό φοριαμό με τα SSST (Super Special Service Tools). Είναι το reserve fleet της σπηλιάς μου. Μια μέρα θα βρω κάτι να ξανακάνω με το συγκεκριμένο κλειδί που το κατάντησα σαν αγκίστρι. Μπορεί να του κόψω την ουρά και να το συνδυάσω με κάποιο άλλο “κατεστραμμένο” εργαλείο, φτιάχνοντας έναν Frankenstein με ραφές από χρωμονικελιούχο Castolin, που όμως θα τη λύσει εκείνη την κωλόβιδα που δεν τη βλέπει ούτε ο Ηλιος.

Μέχρι τότε έχει καλή παρέα, μαζί με τα δεκάδες άλλα ένδοξα εργαλεία του συγκεκριμένου φοριαμού. Ξεκαθαρίζω επίσης ότι, από συναίσθημα κι όχι καρμιριά, δεν έχω πετάξει ποτέ κανένα εργαλείο -- ούτε καν τα “μιας χρήσης” που αγοράστηκαν για να θυσιαστούν επί τόπου. Και ακόμη ότι, στο εν λόγω “μουσείο” θα βρεις και πάμπολλα εργαλεία που με υπηρέτησαν από παιδί, και τα οποία κάποτε παρόπλισα για να μην καταστραφούν λόγω υπερβολικής φθοράς.

Πολλές φορές ξαναπιάνω στα χέρια μου κάποιο απ’ αυτά τα εργαλεία, χαϊδεύοντάς το στοργικά ενόσω ανασκοπώ την ένδοξη καριέρα του. Μετά από λίγο το σκουπίζω, το ψεκάζω με Toolguard και το ξαναβάζω στη θέση του. Ισως καμιά μέρα διαλέξω ένα από δαύτα, μόνο και μόνο για να σας εξιστορήσω τα πάντα, από τη μέρα που το διάλεξα μέχρι τη μέρα που το… σκότωσα! 

Προσοχή με τα εργαλεία, έτσι?