Do not log!

Mια προσωπική ιστορία

Πριν από καμιά δεκαριά χρόνια, εποχές της αλήστου μνήμης ελληνικής έκδοσης του περιοδικού evo, στο Fast Fleetείχαμε και ένα Seat Leon Cupra Rμε φιλτροχοάνη και πρόγραμμα, courtesy of Seat Force. Κάποια στιγμή άρχισε να κάνει κάτι τρέλες η πίεση με 5η-6η πάνω από τις 5.000rpmκαι, αφού δεν ήθελαν να μού αλλάξουν MAF στην αντιπροσωπεία, αποφάσισα να λογκάρω μια Κυριακή, για να τους εξηγήσω καλύτερα την κατάσταση. Εκείνη την Κυριακή όμως είχα μείνει από... οδηγούς! Ο ένας δεν μπορούσε, ο δεύτερος έλειπε, ο τρίτος άρρωστος, με τον τέταρτο είχαμε πιεί δυο μπουκάλια πριν από λίγες ώρες... Ποιος θα μου τελειώνει τώρα 5ες-6ες, όσο θα παίζω με το PC?

-Πατέρααα!!! Ελα να πάμε μια... βόλτα!

-Ασε με ήσυχο, θέλω να πάω στο Autorep να μοντάρω μια κεφαλή

-Ελα, αντίκας είναι, τη φτιάχνεις άλλη μέρα, θα κεράσω και καφέ στη Χαλκίδα!

-ΠΟΥ?? Τρελός είσαι? Τι δουλειά έχουμ' εκεί πάνω?

-Ελα τώρα, μπες στο αμάξι, και μη λες πολλά!

-Με της δουλειάς θα πάμε?

-Ναι ρε άνθρωπε, έλα που σου λέω, σε δυο ώρες θα είμαστε πίσω! Ελα και δεν βρίσκω τι πρόβλημα έχει!

 

-Πόσα άλογα είπες ότι είναι?

-Κόφ' τις εξυπνάδες, πάρε το δίπλωμά σου και μπες μέσα!

Στην αρχή τον είχα βάλει συνοδηγό, του είχα φορτώσει το laptop και του έλεγα πότε να πατάει space για να αρχίζει το log. Στην Κηφισιά σταματάμε να τσεκάρω τα αρχεία, αλλά με την ταχύτητα δειγματοληψίας που είχες τότε, με Pentium II και VCDS Ver. 3-λάσπη, δεν έβγαινε κάτι. Ετσι αλλάζουμε θέσεις, μπας και τσακώσει κάτι το μάτι μου real timeσε κάποιο πάτημα.

Μέχρι τα Κιούρκα τον έχω να μου κάνει κάτι ρεπριζάκια στις στροφές του overboost. Φεύγοντας από τα διόδια, του ζητάω να πάει την τρίτη μέχρι κόφτη. Οντως, το Leonπάει κάπου στις εφτά. Και μένει εκεί. Και παραμένει εκεί...

-Θα κάνεις τίποτε?

-Σαν τι?

-Ξέρω 'γω, ν' ανεβάσεις καμιά ταχύτητα, ν' αφήσεις γκάζι?

-Μα, εσύ δεν είπες να πάω κόφτη?

-Ναι, αλλά όχι να μας προσπεράσουν οι μπιέλες με 140km/h! Ευτυχώς που είναι 20VT. Βάλε τέταρτη!

Οπερ πραγματοποιεί, και ξανασανιδώνει, και καθόμαστε πάλι κοφταρισμένοι, αυτή τη φορά με κάνα 180άρι.

-Τι κάνεις?

-Εσύ δεν ήθελες κόφτη? Πού να ξέρω τι προσπαθείς να διαβάσεις?

-Κόφτη ήθελα πριν, με τρίτη, κι αυτό ήταν. Σου είπα ν' ανεβάσεις μια για να μην το σπάσουμε. Δεν σου είπα να επιταχύνεις ή να κάνεις κάτι άλλο τελοσπάντων!

-Καλά, καλά! Λέγε τι θες τώρα.

-Τώρα οδήγα κανονικά, να το κρυώσουμε λίγο, και βλέπουμε!

Κάπου εκεί θυμήθηκα γιατί ο Λαυρέντης αποφεύγει εδώ και χρόνια να βγει έστω και στο Ποτάμι. Αφηνιάζει όταν ο προπορευόμενος στην Εθνική και πηγαίνει έστω με 1m/secλιγότερο απ' όσο θέλει να πάει ο Λαυρέντης! Είναι ικανός να τον προσπεράσει ακόμα και με χαρταετό. Από οποιαδήποτε λωρίδα. Σε οποιοδήποτε σημείο. Κυριακή πρωί γαρ, στην αριστερή της εθνικής έβοσκαν ένα κάρο οικογενειάρχες με βαρυφορτωμένα μικρομεσαία ασιατικά σερνάμενα. Κόκκινο πανί! Ο πατήρ Fonso, χωρίς να του έχει ζητηθεί κάτι τέτοιο, έχει πάρει φόρα και στην κυριολεξία σουβλίζει ότι υπάρχει μπροστά του. Με KΚΚ στο δεξί και Bremboστο μεσαίο, οδηγεί λες και τον πότισα αμφεταμίνες πρωινιάτικα! Περιμένω στωικά να δω πού θα τραβήξει αυτή η ιστορία. Και πότε θα ξεχειλίσει ο κουβάς με τα φάσκελα, που μαζεύω αφειδώς μέχρι τη Μαλακάσα! Την οποία ο μεγάλος στρίβει με κάτι 180άρια σαν να μην τρέχει τίποτε, αλλάζοντας ταυτόχρονα λωρίδες σαν να παίζει Gran Tourismo, γιατί κανείς δεν έβλεπε τα φρενήρη σινιάλα του. Μα πότε να προλάβει? Κομψή λεπτομέρεια, έχουμε 41 χρονάκια διαφορά, οπότε go figure! Ευτυχώς μετά τη Μαλακάσα η κίνηση σπάει, και επιτέλους επανερχόμαστε στο έργο:

-Μόλις πιάσουμε το στήθωμα στα Οινόφυτα, κατέβασε Πέμπτη και πάτα τέρμα, να δούμε τι θα κάνει. Μην κάτσεις πάλι στον κόφτη, ε? Και μετά κάνε το ίδιο μετά το Σχηματάρι.

-ΟΚ, δεν μπορεί, με τόσο φορτίο κάτι θα δεις. Θα πάρει και ώρα.

-Εκεί ποντάρω, και σε κάθε τι Θείο, να φάμε και σήμερα το ρολό της Σεβαστής...

Αυτή τη φορά δεν έκατσε στον κόφτη. Εβαλε μυαλό? Εν τω μεταξύ έχω ήδη δει τις βλακείες του MAF... Στην επόμενη ευθεία κόβει, βάζει πέμπτη, ξαναπατάει από τα 140km/h. Την τελειώνει, βάζει έκτη, ξανασανιδώνει επειδή έτσι ήθελε, και περιμένω να δω τι θα κάνει. Εχουμε κάνα 220άρι και η αριστερή για τον Σείριο πλησιάζει τάχιστα.

-Κόψε αμέσως, πολύ! Θα σου πω μετά!

-Ο Λαυρέντης υπακούει, γιατί φοβήθηκε μην είδα τίποτε επικίνδυνο.

-Γιατί κόψαμε?

-Δεν θα έκοβες, δηλαδή?

-Σιγά, ένα “άσε” και στρίβαμε!

-Και τι θα κάναμε μετά, τον κιμά στα μακαρόνια των φορτηγατζήδων, ανάσκελα στη σάλα του Σείριου?

-Πάλι υπερβολικός είσαι, με πόσα πηγαίναμε?

-Ειχες καλή έκτη με διακόσια βάλε στο κοντέρ κι εξηντατόσα στην πλάτη σου, έχεις να οδηγήσεις γρήγορο αμάξι στην εθνική απ' όταν είχες εσύ μακρύ μαλλί και, τελοσπάντων, δεν είναι το αμάξι σου! Ξέρεις τα χούγια του κι από χθες? Το έχεις ξαναστρίψει?

-Οχι αλλά... έστριβε μωρέ! Πώς κάνεις έτσι?

-Καλά, οδήγα τώρα μέχρι τι Θήβα και θα τα πούμε σε λίγο.

Υποτίθεται ότι κοιτάζω τα logs, όσο ο Λαυρέντης, μουλωχτά, ανοίγει πάλι την έκτη του.

-208 είναι, μη χαίρεσαι, και κόψε επιτέλους! Κάνεις σαν μικρό παιδί!

-Κλέβει τόσο, ε? Μα, καινούριο αμάξι, ηλεκτρονικό κοντέρ! Ντροπή τους!

-Ρε, αυτό δεν πάει καλά. Εσύ, πας καλά? Βγάλε φλας να βγούμε στην έξοδο. Ευθεία και δεξιά να πιάσουμε παράδρομο. Μετά σταμάτα.

Ωρα να μπουν κάποια πραματάκια στη θέση τους...

-Γιατί σταματήσαμε?

-Θέλω να πάρω κάτι μετρήσεις ακόμα, μιας και φτάσαμε ως εδώ, κάτσε συνοδηγός... Κομψή λεπτομέρεια No2: παίζει να μην υπάρχει πιο φοβικός συνοδηγός! Απρόθυμα υπακούει, δενόμαστε, κι αρχίζει το ματς. Σημειωτέον ότι τότε ακόμα χρησιμοποιούσαμε κατά κόρον τη Θήβα για μετρήσεις επιδόσεων, ο Σχινιάς δεν είχε γίνει της μόδας. Που σημαίνει, μια λωρίδα ανά κατεύθυνση, άσφαλτος στο... περίπου, κατσαρή φυσικά, και με τα διάφορα χώματα – σβουνιές – πουλιά διάσπαρτα εδώ κι εκεί. Α, πού και πού μπορεί να σου έβγαινε από τα χωράφια και κάνας χαρούμενος αγρότης με το Τζοντήρι του... Βάρδα μην είχες καμιά διακοσάρα στην πλάτη!

Στήνομαι στην αρχή της ευθείας με κατεύθυνση Αθήνα, ώστε να μην περάσουμε το “εσάκι” με πάρα πολλά (κάνα 500άρι μέτρα παρακάτω ο δρόμος μετατοπίζεται κατά μια λωρίδα προς τη μεριά της Εθνικής, που μπορεί υπό Κ.Σ. να μην πολυφαίνεται, αλλά με 160+ σού παραφαίνεται!). Ξεκινάω μετρήσεις από στάση και στις πρώτες τρεις σχέσεις ο Λαυρέντης είναι όσο ψύχραιμος τού επιτρέπει η οθόνη του VBOX 2 (σε beta testing φάση, τότε!), αλλά στο κούμπωμα τέταρτης αρχίζει τα σούξου-μούξου. Κάνω ότι δεν ακούω, φορτώνω και την Πέμπτη και για να έχω σίγουρα αποτελέσματα, περνάω μπροστά από τον “Τσοβόλα” (τον εγκαταλελειμμένο πάλαι ποτέ φούρνο προς τα τελειώματα της Ευθείας) με 200+, πριν πέσω όρθιος πάνω στα Brembo.  Λίγο πριν είχαμε ένα μικρό επεισόδιο σκατολίσθησης με κάνα 180άρι, εικάζω ότι ήταν τα χώματα που είχε αφήσει μέσα στη μέση κάποιο τραχτέρι, αλλά μπορεί να ήταν και τού Λαυρέντη...

 

Ετσι βγάζουμε εμείς το μεροκάματο...

-Κατάλαβες, γριά αλεπού, που βγήκες να ψαρώσεις το αλεπουδάκι? Είσαι καλά? Ζεις? Αναπνέεις? Πάμε τώρα για καφέ, μέσω Ριτσώνας.

-Πάμε σπίτι τώρα, θα μού το πληρώσεις αυτό, να το ξέρεις! Είπε ο πάλλευκος Λαυρέντης.

-Νωρίς είναι ακόμα, θα έχει κίνηση στο κατέβα, πάμε για καφέ! Κι αφού έκανα αυτό που έπρεπε και στη Ριτσώνα, φτάνουμε Χαλκίδα για εκείνον τον ρημάδη...

-Ξέρεις, μάλλον πρέπει ν' αλλάξεις δουλειά... Δεν είναι πράματα αυτά... Δεν σε μεγαλώσαμε για να γίνεις pizza σε καμιά μπαριέρα...

-Μα καλά, τώρα το κατάλαβες? Και καλά εγώ, εδώ λίγο έλειψε να με κάνεις pizza  με τα ίδια σου τα χέρια.

-Δεν είμαστε το ίδιο, εγώ έχω εμπειρία, έχω κάνει εφτά εκατομμύρια χιλιόμετρα, έχω δείξει, έχω μπήξει, όταν εμείς βγαίναμε για παντιλίκια οι μισές πλατείες ήταν χωματόδρομος και δεν περνούσε ούτε γάτα, μπλα, μπλα, μπλα...

Γι' αυτό λοιπόν...

Δεν κάνω logμε κανέναν, ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΟ ΛΑΥΡΕΝΤΗ!!! Κάποια άλλη φορά θα σάς πώ γιατί τα μισά περίπτερα της Καλλιθέας και περιχώρων έχουν ακόμα και σήμερα σιδερένια κολωνάκια γύρω – γύρω... Ποιος να φταίει, άραγε...