Power Classic

Dodge Charger R/T 440 515PS

Ήταν καλοκαίρι του 1980, αν θυμάμαι καλά, όταν ο παππούς μου είπε ότι η τηλεόραση θα δείξει μία καινούργια σειρά με την ονομασία The Dukes of Hazzard, με πρωταγωνιστές δύο ξαδέρφια που οδηγούν ένα πορτοκαλί αυτοκίνητο που κάνει άλματα και ξεφεύγουν από την αστυνομία. Αυτό ήταν, το πορτοκαλί αυτοκίνητο με τα δύο παλαβά ξαδέρφια πίσω από το τιμόνι και την χαρακτηριστική κόρνα με τις 12 πρώτες νότες από το Dixie, κέρδισε μία θέση στην καρδιά μου. Αργότερα, όταν μεγάλωσα, έμαθα πως στην σειρά καταστράφηκαν σχεδόν 400 Chargers, ενώ άλλα 20 στην ταινία που ακολούθησε το 2005. Σειρά είχε ο κινηματογράφος: ένα μαύρο ChargerR/T κυνηγούσε η Mustang του Steve McQueen στην ταινία Bullitt στους δρόμους του SanFrancisco, σε μία από τις καλύτερες καταδιώξεις στην ιστορία του κινηματογράφου.

Το Dodge Charger όμως, είναι ένα αυτοκίνητο που δεν χρειαζόταν την σειρά ή την ταινία για να γίνει διάσημο. Φτιαγμένο σε μια εποχή που το πετρέλαιο ήταν πιο φτηνό και από το νερό, η έννοια «οικονομική οδήγηση» απλά δεν υπήρχε. Φορούσε έναν βενζινοβόρο V8 των 7.200cc, ξεπερνούσε σε μήκος τα 5 μέτρα και φώναζε Detroit από μίλια μακριά. Ήταν ένα muscle car, φτιαγμένο από Αμερικάνους, για Αμερικάνους. Ανήκε μάλιστα στην μεσαία κατηγορία των οχημάτων, παρά το κτηνώδες για τα ευρωπαϊκά δεδομένα μήκος του. Ένα τέτοιο κτήνος έχει στην κατοχή του από τότε που γεννήθηκε ο PeterK., μέλος των Detroit Cruisers και χάρη στον Μάνο Μ., τον ιδιοκτήτη της Christine, ήρθαμε σε επαφή και κανονίσαμε άμεσα την φωτογράφιση.

Insidethelegend
Άνοιξα την τεράστια πόρτα και χώθηκα μέσα το κάθισμα που κάποτε βρισκόταν μέσα σε μία Porsche 944 Turbo. Κράτησα για λίγες στιγμές στα χέρια μου το μικρό σε διάμετρο ξύλινο τιμόνι και έβαλα το κλειδί στην μίζα. Βεβαιώθηκα ότι ο επιλογέας του αυτόματου κιβωτίου ήταν στην θέση Park και γύρισα τον διακόπτη ξυπνώντας τον 440. Ένα μπάσο κροτάλισμα, που συνεχίστηκε σε ένα τραχύ γουργουρητό μεταδίδοντας κραδασμούς σε όλο το αμάξωμα, ακούστηκε από μπροστά και πίσω μου. Το ρελαντί είναι αυτό που λέμε fast-idle, με την βελόνα από το στροφόμετρο της AutoMeter να παίζει στις 1.100rpm. Ο βαρύς στροφαλοφόρος μου μετέφερε κάθε περιστροφή του και κάθε μπιέλα μου μετέδιδε τον χρόνο καύσης. Μπροστά μου απλωνόταν ένα τεράστιο καπό, ενώ κάπου στο βάθος πίσω μου βρισκόντουσαν οι δύο διπλές απολήξεις των εξατμίσεων που έχουν από ένα τελικό καζανάκι. Πατάω φρένο και σπρώχνω τον επιλογέα στη θέση D. Το θηρίο πετάγεται μπροστά πριν αφήσω καλά - καλά το φρένο και ο κινητήρας μουγκρίζει, μεταδίδοντας συνέχεια κραδασμούς στην μέση μου. Φωτογραφίζαμε paning εκείνη την ώρα, οπότε ήμουν αναγκασμένος να κάνω μπρος-πίσω σε 50 μέτρα απόσταση. Στην τρίτη φορά με σταματάει ο Peter και μου είπε να ανοίξω το μεσαίο ντουλαπάκι και να βγάλω ένα τετράγωνο κουτάκι που είχε δύο κουμπιά επάνω του. Το έβγαλα και μου είπε, όταν θα μου κάνει νόημα, να πατήσω το αριστερό κουμπί, χωρίς να μου εξηγήσει τι κάνει ακριβώς αυτό το αριστερό κουμπί... Μόλις πάτησα το κουμπί τρόμαξα αρκετά, μιας κα ο ήχος του κινητήρα αγρίεψε και δυνάμωσε απότομα. Πλέον ένιωθα το σώμα μου να τραντάζεται στο ρελαντί και ο κινητήρας έβγαζε έναν ξεδιάντροπο ήχο, έτοιμο να προσβάλει κάθε φυσιολάτρη και οικολόγο. Γρήγορα ανακάλυψα πως μόλις είχα ανοίξει μία ηλεκτροβάνα η οποία οδηγούσε πλέον τα καυσαέρια σε δύο πλαϊνά straight pipes ακριβώς στο κέντρο του σασί, λίγα εκατοστά κάτω από το κάθισμά μου. Βροντερός και δυνατός ήχος που τάραζε την ησυχία στο πάρκινγκ του Σχοινιά. Ένιωθα λες και ήμουνα μέσα σε Mustang και δεν εννοώ το αυτοκίνητο, αλλά το P51D...

A long way back in time…
Η ιστορία αυτού του Charger ξεκινάει το 1969 στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, στην Georgia των ΗΠΑ, όταν ο πατέρας του Peter το αγόρασε ως καθημερινό αυτοκίνητο από την αντιπροσωπία της Dodge. Χρησιμοποιήθηκε για να μεταφέρει τους γονείς του Peter από την Georgia στην Oklahoma και τέλος στην California, ακολουθώντας τις μεταθέσεις του πατέρα του. Στην συνέχεια ήταν το αυτοκίνητο με το οποίο πήγαιναν για ψώνια και τα παιδιά στο σχολείο, αλλά έκαναν και διάφορες εκδρομές. Όταν στα τέλη της δεκαετίας του ’70 χτύπησε η κρίση του πετρελαίου, ακινητοποιήθηκε μπροστά από το σπίτι τους περιμένοντας καλύτερες μέρες. Η μοίρα του όμως δεν ήταν και τόσο καλή, μιας και έπεσε πάνω στην πίσω αριστερή πλευρά μία κυρία με το αμάξι της. Εκείνη την εποχή είχαν ξεκινήσει μάλιστα τα γυρίσματα της γνωστής σειράς και οι συντελεστές από στα studio της Warner Bros, προσέγγισαν την οικογένεια για να αγοράσουν το αυτοκίνητο. Ευτυχώς ο πατέρας τους το αρνήθηκε, μιας και είχε καλύτερα σχέδια για αυτό. Τα χρόνια περνούσαν και φτάσαμε στο 1988, όπου ο μεγάλος αδερφός του Peter, o Chris, έγινε 16 και απέκτησε δίπλωμα οδήγησης. Ο Chris έλυσε το αυτοκίνητο, επισκεύασε το πίσω αριστερό φτερό έβαψε με μαύρο αστάρι το αμάξωμα και τοποθέτησε έναν V8 των 400c.u.i., με 12:1 συμπίεση, μετά έναν άλλο στις 383c.u.i. παρέα με ένα κιτ nitro που ψέκαζε +150Ps. Τον Σεπτέμβρη του 1997 ο Peter έγινε 18 και η «Gracie», όπως ονόμασε το Charger, ήρθε στα χέρια του. Ο Chris την είχε αφήσει σε ένα φαναρτζίδικο όπου θα βαφόταν εκ νέου και θα διορθωνόταν κάθε ζημιά που είχε. Από εκεί όμως πήραν σκέτο το αμάξωμα μιας και η εταιρεία φαλίρισε και μυστηριωδώς «χάθηκαν» μερικά εξαρτήματα, όπως ο κινητήρας, το κιβώτιο ταχυτήτων και διάφορα άλλα…

Restoration begins
Η οικογένεια είχε στην κατοχή της διάφορα άλλα αυτοκίνητα, όπως ένα Silverado του 1980, ένα Chevrolet Malibu Convertible του ’68, μία El Camino SS του ’71 καθώς και ένα Dodge Challenger του ’73. Πήραν την απόφαση να τα πουλήσουν προκειμένου τα χρήματα να δοθούν στην αναπαλαίωση της Gracie. Το αυτοκίνητο οδηγήθηκε στο γκαράζ του σπιτιού και λυμένο πλέον, ενισχύθηκε σε όλα τα σημεία που έπασχε και σε όλες τις ραφές, ενώ τοποθετήθηκαν ενισχυτικές ράβδοι στο σασί προκειμένου να αυξηθεί η ακαμψία του. Η οικογένεια ξεκίνησε να αγοράζει ότι εργαλεία χρειάστηκαν για το restoration, μιας και αποφάσισαν πως αν είναι να κάνεις κάτι, καλό θα είναι να το κάνεις σωστά! Περάστηκε με τρία χέρια αστάρι, λειάνθηκε και στη συνέχεια αφού βάφτηκε, γυαλίστηκε προσεκτικά στο χέρι με κερί και πανιά. Το χρώμα που επιλέχθηκε ήταν ένα πολύ σκούρο πράσινο, με την ονομασία Polo Green Metallic, το οποίο φαίνεται σαν μαύρο, αλλά στον ήλιο είναι πράσινο! Ότι αλουμινένιο αντικείμενο υπήρχε στάλθηκε για ανοδείωση, οι προφυλακτήρες στάλθηκαν για χρωμίωση, ενώ όλα τα υπόλοιπα μέρη, όπως χειρολαβές, σήματα, τάπα βενζίνης κτλ, αγοράστηκαν είτε από τοπικά καταστήματα, είτε μέσω eBay. Το καλοκαίρι του 2001, ήταν όλα έτοιμα και τοποθετήθηκαν στο αυτοκίνητο νέα μοκέτα, νέες επενδύσεις στα εμπρός καθίσματα, που όπως έγραψα παραπάνω ήταν από Porsche 944 και το μόνο που είχε μείνει, ήταν ο κινητήρας!

The heart of the beast!
Ο 440 Magnum R/T, των 7.206cc ζει και αναπνέει κάτω από το θηριώδες καπό του Charger. Διατηρεί σχεδόν τα εργοστασιακά του χαρακτηριστικά, με την συμπίεση να έχει φτάσει στο 10:1, να έχει υποστεί ροϊκή εξέλιξη σε αυλούς εισαγωγής και εξαγωγής, ενώ οι κυλινδροκεφαλές είναι από χυτοσίδηρο πλέον. Τοποθετήθηκε πολλαπλή εισαγωγής της Edelbrock, από την σειρά Performer και ένα τετραπλό καρμπυρατέρ των 750cfm της Edelbrock.

Ένας καλός φίλος της οικογένειας έφτιαξε το κιβώτιο ταχυτήτων, το οποίο είναι αυτόματο, με τρεις σχέσεις και κωδικό Α727, με αλλαγμένη την τελική σχέση μετάδοσης από 4,1 σε 3,55.
Παράλληλα με την ενίσχυση του σασί που ανέφερα παραπάνω, τοποθετήθηκαν παχύτερες αντιστρεπτικές εμπρός και πίσω, προκειμένου να βελτιωθεί η οδική συμπεριφορά του αυτοκινήτου.
Όλες οι εργασίες του restoration τελείωσαν την άνοιξη του 2002 και από τότε βγήκε ξανά στους δρόμους, συμμετέχοντας σε διάφορα shows και events, αλλά και φιλανθρωπικές εκδηλώσεις.

West coast to Eastcoast
Οι γονείς του Peter αποφάσισαν να επιστρέψουν στην Ελλάδα το 2005 και δύο χρόνια αργότερα τους ακολούθησε και ο ίδιος. Φυσικά πήρε μαζί του την Gracie, το αγαπημένο τους Charger. Για να γίνει αυτό όμως, έπρεπε να αλλάξει λάστιχα, αλλά και να τοποθετήσει μία μονάδα overdrive της GearVendors στο κιβώτιο, το οποίο κατά κάποιο τρόπο προσθέτει μία overdrive εκδοχή σε κάθε μια από τις τρεις σχέσεις, οπότε πρακτικά το Charger έχει πλέον εξάρι κιβώτιο. Η μονάδα αυτή έκανε το ταξίδι πιο άνετο, μιας και με 130km/h ο κινητήρας δουλεύει στις 2.200rpm.

Παράλληλα ρυθμίστηκε ο κινητήρας με στόχο την χαμηλότερη δυνατή κατανάλωση και ο Peter ήταν έτοιμος πλέον να οδηγήσει από την California στην Ανατολική ακτή και συγκεκριμένα στην Βοστόνη, για να φορτώσει στο καράβι το Charger! Για έναν μυστήριο λόγο το αυτοκίνητο έκαψε 22 ασφάλειες μέχρι να καταφέρουν να φτάσουν στην Nevada, λες και έλεγε στον Peter ότι δεν ήθελε να φύγει από την California… Το ταξίδι κράτησε τρεισήμισι μέρες και η απόσταση ήταν 3.540km! Όταν φτάσανε στην Ελλάδα, αλλάχθηκαν οι κυλινδροκεφαλές με αλουμινένιες της Edelbrock και τοποθετήθηκαν δύο διπλά καρμπυρατέρ της Edelbrock με παροχή στα 500cfm το κάθε ένα. Μέχρι τις 2.000rpm δουλεύει το ένα, ενώ από εκεί και πάνω εμπλέκεται και το δεύτερο. Πλέον ο κινητήρας αποδίδει 515Ps και 57kgm ροπής.

Never go faster, than your angel can fly…
Ο Peter δεν έχει σκοπό να βελτιώσει περαιτέρω την Gracie, το μόνο που ήθελε είναι να έχει ένα αντιπροσωπευτικό muscle car εκείνης της ρομαντικής για πολλούς εποχής. Η Gracie είναι ένα muscle car με όλη την σημασία της λέξης και κάθε φορά που πατάει τέρμα το γκάζι ο Peter ξέρει ότι δίπλα του βρίσκεται ο αγαπημένος του αδερφός ο Chris. Αυτό το αυτοκίνητο άλλωστε το έχει αφιερώσει στην μνήμη του.
Το Charger ήταν το make-a-wish αυτοκίνητό του Chris, μιας και έπασχε από Μεσογειακή Αναιμία και οι γιατροί του έδιναν ένα προσδόκιμο ζωής που δεν θα ξεπερνούσε τα 16 χρόνια. Ο δυνατός του χαρακτήρας όμως, τον βοήθησε να φτάσει τα 25 χρόνια και τότε ο μικρότερος αδερφός του ο Peter, θέλοντας να τον τιμήσει έκανε full restoration στο αγαπημένο του Charger.