Eurotrip part IV!

Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα η ορατότητα περιοριζόταν στα τέσσερα μέτρα. Η σήμανση του δρόμου απλά δεν υπήρχε και το μόνο που έβλεπα ήταν τον στρωμένο με χιόνι δρόμο και το τοιχάκι που υπήρχε μερικές φορές στην άκρη του. Με την ταχύτητά μου να μην ξεπερνάει τα 10km/h και την ορατότητα να μειώνεται λίγο ακόμα, ξεκίνησα να απαγγέλω ό,τι προσευχή ήξερα, σε όλες σχεδόν τις θρησκείες. Το καπό, όπως και όλο το υπόλοιπο αυτοκίνητο, είχε σκεπαστεί ήδη με ένα αρκετά παχύ στρώμα χιονιού και οι υαλοκαθαριστήρες με το ζόρι έδιωχναν το χιόνι από το τζάμι. Για καλή μας τύχη, μας προσπέρασε ένα Golf, του οποίου ο οδηγός ή ναρκωτικά μετέφερε ή όπλα, αφήνοντας στην άσφαλτο ίχνη από τους τροχούς του και έτσι κατάφερα να βρω πού είναι ο δρόμος! Μετά από αυτήν τη δοκιμασία, η διάσχιση της Ρουμανίας που ακολούθησε, ήταν παιχνίδι. Είχαμε φτάσει πλέον στα σύνορα και κάπου εκεί παρέδωσα το τιμόνι για να αναλάβω πάλι δράση 300km παρακάτω.

Το πρώτο πράγμα που διαπίστωσα, αφού κατάφερα να ξυπνήσω, ήταν πως η Ρουμανία είναι επίπεδη. Με εξαίρεση τα Καρπάθια όρη στο βάθος, όλη η υπόλοιπη ήταν πιο επίπεδη και από ταψί γαλακτομπούρεκου. Το επόμενο ήταν οι δρόμοι τους, που σε σχέση με της Βουλγαρίας, νόμιζα ότι βρισκόμουνα στην Αγγλία. Τέλος, εντύπωση μου έκαναν τα γραφικά σπιτάκια που έβλεπα αριστερά και δεξιά. Η εντύπωση αυτή διαλύθηκε όταν στο γυρισμό περάσαμε μέρα από εκεί και διαπίστωσα πως τα γραφικά αυτά σπιτάκια ήταν κατοικίες Ρομά, με διακόσμηση που περιελάμβανε από αγάλματα αμφιβόλου αισθητικής και κατάρτια πλοίων, μέχρι λαχανί πλακάκια μπάνιου. 

Επόμενη χώρα, η Ουγγαρία, η οποία και αυτή ήταν το ίδιο επίπεδη με τη Ρουμανία και καταπράσινη. Τεράστια σε έκταση λιβάδια με κοπάδια από μπριζόλες, με συγχωρείτε, αγελάδες ήθελα να πω, και ένας ατελείωτος δρόμος που μας οδηγούσε στην πρωτεύουσα και στη συνέχεια στον προορισμό μας.

Μπορώ να πω με άνεση πως τρόμαξα με την αισθητική του πρώην ανατολικού μπλοκ. Οι πολυκατοικίες ήταν απλά τετράγωνα κατασκευάσματα, με παράθυρα γύρω γύρω και ήταν ίδιες σε όλες τις χώρες που περάσαμε.

Το ταξίδι συνεχίστηκε χωρίς απρόοπτα και μετά από μόλις 25 ώρες συνεχόμενης οδήγησης, φτάσαμε στο Mosonmagyarovar. Το απίστευτα όμορφο χωριό με το όνομα γλωσσοδέτη, είχε κάτι τρομερά εστιατόρια με φαΐ ικανό να σε στείλει για μπαλονάκι, by-pass και sten, αλλά παράλληλα είχε και ένα απαίσιο ξενοδοχείο, στο οποίο είχαμε κλείσει δωμάτιο. Εντάξει, δεν είχε ένα ξενοδοχείο, είχε πολλά, απλά εμείς πετύχαμε αυτό με το self-service room service, μιας και πετσέτες και σεντόνια αλλάζαμε μόνοι μας, ενώ το πρωινό ήταν ανέκδοτο.

Το ταξίδι αυτό ήταν τρομερή εμπειρία και σίγουρα θα το κάνω ξανά, αλλά όχι με Nissan Evalia. Και σίγουρα με καλύτερο χάρτη! Οι υπόλοιποι της παρέας πάντως, αποφάσισαν πως την επόμενη φορά θα πάμε με αεροπλάνο. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί…