Honda LaHonda

Μόλις ολοκλήρωσα ένα ταξίδι-αστραπή των 1.750 χιλιομέτρων, σχεδόν συνεχόμενων 20 ωρών στο δρόμο, 18 ωρών στη θάλασσα, 340 ευρώ βενζίνης και 125 ευρώ διοδίων: μετά από έξι μήνες που έκανε το «αγροτικό» του στη ξενυχτιά, αποφάσισα να κάνω τη χάρη στο πολυαγαπημένο μου S2000 και να το αφήσω να επιστρέψει μόνιμα στα πάτρια εδάφη. Για να συμβεί αυτό, αντί να κάνω το Στουτγάρδη-Αθήνα με Airbus όπως συνήθως, προτίμησα το παλαβό, δηλαδή να επιλέξω «Honda». Το άξιζε και το κέρδισε με το σπαθί του. Γιατί? Γιατί παρόλο που το κουβάλησα σε συνθήκες εντελώς εκτός των νερών του, αυτό με έβγαλε 100% ασπροπρόσωπο. Ας δούμε τα κατορθώματα του τα οποία, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, του απέφεραν εφεξής μία μόνιμη και ακλόνητη θέση στο γκαράζ μου.

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πόσα μπαγκάζια μπορεί να χωρέσει ένα διθέσιο roadster τύπου S2000? Εγώ προσωπικά δεν είχε χρειαστεί ποτέ να απαντήσω στην κρίσιμη αυτή ερώτηση, μέχρι τα μέσα Οκτωβρίου του ’13 όταν και άρχισα να φορτώνω το Honda στην Αθήνα με τα «απαραίτητα» που έπρεπε να πάρω οδεύοντας οδικώς προς Γερμανία μεριά. Ε λοιπόν, τύφλα να χουν τα βανάκια: το «πράμα» χώρεσε τρεις μεγάλες βαλίτσες, άλλες τόσες μικρότερες και ένα κάρο μικρότερα «μπιχλιμπίδια». Φυσικά, εκτός από το συμπαθές πορτ-παγκάζ, για όλα αυτά έπρεπε να επιστρατευτεί και η θέση το συνοδηγού, η οποία γέμισε τόσο, ώστε αφενός δεν φαινόταν ίχνος τζαμιού παραθύρου ή καθρέπτη προς στα δεξιά, αφετέρου με δυσκολία άνοιγε ακόμα και το ντουλαπάκι του ηχοσυστήματος της κεντρικής κονσόλας... Επικίνδυνο, αλλά δεν υπήρχε εναλλακτική. Φανταστείτε πως στα ελβετικά σύνορα, οι τύποι όταν τσεκάρανε το αμάξι αφού τους είπα πως «παιδιά έτσι όπως το βλέπετε ξεκίνησε από Ελλάδα και πάω μόνιμα Γερμανία», δεν πιστεύαν ότι υπάρχει κάποιος αρκετά τρελός για κάτι τέτοιο και φωνάξανε να το ψάξουν για ναρκωτικά! Γαϊδουρινά φορτωμένο, αλλά χωρίς κιχ, το Honda κατέφτασε τελικά Στουτγάρδη, έτοιμο να ξεφορτωθεί “από το βιος μου”.

Σύντομα έγινε απολύτως ξεκάθαρο πως ήταν το λάθος αυτοκίνητο στη λάθος χώρα, το αυτοκίνητο υπέφερε σε χειμερινές συνθήκες κεντρικής Ευρώπης και εγώ από την πλευρά μου κατάλαβα γιατί ήμουν ο μόνος που κυκλοφορούσε έξω με roadster εκεί (σε αντίθεση με τους φωστήρες εδώ, στη Γερμανία σου επιτρέπουν να πληρώνεις τέλη, ασφάλειες κτλ. μόνο για την καλοκαιρινή σεζόν, οπότε τον υπόλοιπο χρόνο απλά τα κλείνουν στα γκαράζ). Ακόμα και μέρες που δεν είχε χιονίσει, τα παρ-μπριζ είχαν στρώμα σκληρού πάγου και ήθελες δέκα λεπτά το πρωί να τα καθαρίσεις (φυσικά εγώ έμαθα, αφού είχε περάσει ένας μήνας, ότι πουλάνε ειδικό για αυτό το σκοπό ξυστήρι στα βενζινάδικα...), οι υαλοκαθαριστήρες μένανε ακίνητοι με «συγκολλημένη»  την λεπίδα τους στο γυαλί και το μοτέρ τους να ζορίζεται τσάμπα, ενώ η τάπα της βενζίνης για να ανοίξει έπρεπε να καθαρίσεις τον αρμό της περιφερειακά από πάγο (δωσ’ του ρεζίλι ο Παύλου στο βενζινάδικο). Ακόμα και οι πόρτες για να ανοίξουν το πρωί, ήθελε ζόρι συνοδευόμενο από «κρακ» επιπέδου παγοθραυστικού. Λόγω υφασμάτινης οροφής, οι απώλειες θερμότητας από τη καμπίνα ήταν φυσικά τέτοιες που το καλοριφέρ δούλευε υπερωρίες, ο κινητήρας ήθελε δέκα χιλιόμετρα για να έρθει σε θερμοκρασία λειτουργίας και άντε να πληρώσεις χειμερινά λαστιχά 245/40ZR17 απλά για να το παίξεις «συνειδητοποιημένος». Για παντιλίκια, η πεμπτουσία δηλαδή του Torsenάτου Honda, ούτε λόγος, σε γερμανική άσφαλτο (ακόμα και βρεγμένη) και με την γενικότερη νοοτροπία εκεί, απλά το ξέχναγες από τα αποδυτήρια...

Τα πράγματα δεν βελτιώθηκαν ιδιαίτερα όταν έφτιαξε ο καιρός, αφού κάποιες θεμελιώδεις δυσκολίες παντρέματος του F20C με την οδήγηση στη Γερμανία συνέχιζαν να υφίστανται: το αυτοκίνητο εντός πόλης, με την νοοτροπία οδήγησης και τα όρια ταχύτητας που έχουν εκεί, απλά δεν δούλευε ποτέ μέσα στο VTEC: συνήθιζα και μπορούσα να το ξεμπουκώνω μόνο αν έπρεπε να πάρω κάποιον ή κάποια από το αεροδρόμιο (πηγαίνοντας επίτηδες με δύο σχέσεις κάτω), αλλά όταν έτυχε για βδομάδες να μην βγει σε μεγάλο δρόμο, που και που άφηνα πρώτη στο σασμάν μπας και ξε-αραχνιάσει το έκκεντρο του VTEC… Όση κάπνα, λόγω αδυναμίας ξεσκίσματος (βλ. Impeller τεύχους 166), είχε μαζέψει το αυτοκίνητο στα πρώτα του 60.000 «πυροβολημένα» χιλιόμετρα στην Ελλάδα, πρέπει να έφαγε στα 2.000 χιλιόμετρα που έκανε όλο το περασμένο χειμώνα στη Γερμανία. Και στις, χωρίς όριο, Autobahn θα πει κάποιος? Πόσο συχνά θα βγεις σε, ελεύθερη από κίνηση και χωρίς συνοδηγό που φοβάται, Autobahn όταν είσαι στη Γερμανία μόνιμα για δουλειά και όχι σε ταξίδι, είναι η απάντηση... Το συγκεκριμένο αυτοκίνητο  αισθανόμουν, και τελικά κατέληξα, ότι έχει φτιαχτεί για πολύ συγκεκριμένα «πεδία βολής»: παραλιακή Ποσειδώνος μέχρι το Σούνιο, South Beach και Κυανή Ακτή, όχι για Ludwigsburg, Γενεύη και Baden-Baden.

Και παρόλα αυτά, το γ@μημένο δεν έβγαλε άχνα έξι μήνες, δεν δυσανασχέτησε στιγμή. Ήταν εκεί δίπλα μου, να υποστηρίζει και να παρηγορεί το αφεντικό του. Τον δύσκολο  πρώτο καιρό που δεν ήξερα άνθρωπο εκεί, που δεν έβρισκα σπίτι και μεσίτες πήγαιναν να με ξεγελάσουν, που το βράδυ δεν έβρισκα ανοιχτό μαγαζί να φάω και όλη μέρα ήμουν βουτηγμένος στην γραφειοκρατία, το Honda μου έφτιαχνε τη διάθεση όταν με έβλεπε down: καθώς το πλησιάζα για να μεταφέρει το ξενερωμένο κορμί μου στην επόμενη υποχρέωση, με το κλασικό σαρδόνιο ιαπωνικό χαμόγελο που σχηματίζει τόσο η μούρη, όσο και ο κώλος του S2000, μου ψιθύριζε «μην ασχολείσαι με τους μ@λ@κες όλους και μην μασάς με τίποτα, είμαι εγώ εδώ μαζί σου». Και εδώ επανέρχομαι σε αυτά που έγραφα πριν τρεις μήνες περί «ζωντανών αντικειμένων» και «πραγμάτων με ψυχή»: θα ορκιζόμουν ότι άκουγα το Honda να μιλάει και ότι, αντί να πέφτω εγώ στο μπάκετ του, ήταν εκείνο που με χτύπαγε συγκαταβατικά στον ώμο. Έχει καμία σημασία στο τέλος-τέλος αν όντως το αυτοκίνητο μίλαγε ή αν απλά ο εγκέφαλος μου προφανώς το νόμιζε αυτό, επειδή αυτό ήθελε να «ακούσει» εκείνη τη στιγμή? Καμία απολύτως, το γεγονός ότι έστω και εμμέσως το αυτοκίνητο κατάφερε να το αναπτύξει είναι αυτό που τελικά μετράει και το καθιστά ενεργή ύπαρξη.

Μόλις το αυτοκίνητο πάτησε Πάτρα, ξεκίνησα να κάνω σβούρες και πάντες, γελώντας σαν να με γαργαλάνε: αυτοκίνητο και οδηγός κάνανε τέτοιες χαρές, όπως κάνει ο σκύλος με το αφεντικό του που έχει να δει μήνες. Και μετά από λίγο έπεσα στην πρώτη λακούβα που βρήκα μετά από έξι μήνες, ποτέ δεν μπορείς να τα ‘χεις όλα...