ΟΚ, Λάμπει, Χρυσάφι είναι?

Η φτήνεια τρώει τον παρά...

...'Ή, αν το δεις αλλιώς, όλοι μας (έχοντες και μη) είμαστε πολύ φτωχοί για να αγοράζουμε φθηνά πράγματα. Σήμερα, είναι βέβαιο ότι το “οικονομικό” ανταλλακτικό, αν ποτέ υπήρξε, έχει πεθάνει. Το έχει φάει η κρίση από τη μια και η ανάλγητη αγορά από την άλλη. Μείναμε μόνο με το “ακριβό” (όχι απαραίτητα κάλλιστο, και συχνά υπερτιμημένο, αφού ο ανταγωνισμός είναι για κλωτσιές) και με το “φτηνό”, που δεν είναι ούτε για τα μπάζα. Να σοβαρευτούμε και λίγο, δεν είναι δυνατόν να προσπαθούμε να κάνουμε tuning με τα ψέμματα. Δεν μπορεί να αλλάζεις την εργοστασιακή σπορ ανάρτηση με μια coilover, που κοστίζει λιγότερα λεφτά ακόμα κι από τα εργοστασιακά αμορτισέρ & ελατήρια,  περιμένοντας να δουλέψει κιόλας! Δεν γίνεται, όταν τα γνήσια τακάκια σου να κάνουν 100 Ευρώ, να ψωνίζεις “ΟΕΜ ποιότητας” από το internet με 30 Ευρώ, περιμένοντας και να φρενάρουν, και να μην τρώγονται, και να μη ζεσταίνονται, και να μην τρώνε δίσκους, και να μη σφυράνε! Τώρα με το internet, γίναμε όλοι και πονηροί και έξυπνοι. Σωστά? Τρίχες! Τώρα ο κάθε κουτοπόνηρος βγήκε παγανιά στην πιάτσα και ψάχνει θύματα!

Coilover για παλούκωμα

Ενας γείτονας που έχει πάρει χαμπάρι τι παίζει στη σπηλιά, θέλει να βάλει coilover στην 159 TBi του, την οποία μάλιστα έχει αγοράσει με σπορ ανάρτηση, αλλά έχει κάνει αισίως 170.000km. Βρήκε τη “διαστημική” ανάρτηση, η οποία έχει και αντιπρόσωπο, και service, και εγγύηση και κάνει μόλις 900 Ευρώ. Μάλιστα. Του λέω να κόψει τις εξυπνάδες, γιατί δεν βάφονται έτσι τα αυγά. Αυτός την παραγγέλνει, και με ρωτάει πού να πάει να την τοποθετήσει, κι αν μετά θα μπορέσω να τον βοηθήσω με τις ρυθμίσεις. Του λέω να στείλει το αυτοκίνητο στον παλιόφιλο αλφαρομεάκια αρχιμάστορα και μαιτρ των custom αναρτήσεων παντός τύπου, για να μετρήσουμε τα εργοστασιακά εξαρτήματα και να τα συγκρίνουμε με τις φανταιζί αρλούμπες που αγόρασε. Οντως, τα παιδιά του συνεργείου ξηλώνουν από ένα πακέτο αμορτισέρ – ελατήριο εμπρός και πίσω, και τα βάζουμε στο δυναμόμετρο.

Τα ελατήρια της coilover ήταν κάπου 15% μαλακότερα εμπρός και 22% μαλακότερα πίσω από τα εργοστασιακά, τα οποία - υπενθυμίζω – είχαν στην πλάτη τους 170.000km. Οσο για τα αμορτισέρ, η μέρα με τη νύχτα. Ενώ είχαν αρκετή απόσβεση συμπίεσης (bump), η απόσβεση επαναφοράς ήταν σχεδόν 20% λιγότερη από των εργοστασιακών, κουρασμένων αμορτισέρ! Και λογικό, αφού φοράει μαλακότερα ελατήρια!

Φυσικά, δεν μπορείς να βελτιώσεις μια νορμάλ ανάρτηση μαλακώνοντας και τα ελατήρια και τα αμορτισέρ! Ο δε Ηλίας, ο αλφαρομεάκιας που λέγαμε, με διαβεβαίωσε ότι αυτά τα αυτοκίνητα (όπως και τα περισσότερα, άλλωστε), έχουν από κατασκευής λίγο rebound αναλογικά με τα ελατήρια που φοράνε, και πως όταν τούς κάνει revalving στα αμορτισέρ, αυξάνει το rebound κατά 70% περίπου!! Παίξαμε με το ρυθμιστικό της απόσβεσης, για να δούμε τι γίνεται. Για να φέρουμε το rebound σε ένα “αξιοπρεπές” επίπεδο (κάπου 25% πάνω από το stock), το bump ανέβηκε σε βαθμό που, αν φοράγαμε την ανάρτηση στο αυτοκίνητο, δεν θα έμενε όχι top mount, ούτε θόλος! Η απάντηση? ΔΕΝ πειράζουμε ελατήρια στην σπορ ανάρτηση της 159 (πόσο να τη χαμηλώσεις πια, δεν θα περνάει ούτε πάνω από γόπα!), αν θέλουμε κάνουμε revalving στα εργοστασιακά αμορτισέρ, και μας μένουν κάνα 300άρι Ευρώ ρέστα για να κάψουμε βενζίνη! Αλλιώς, παίρνουμε μια έτοιμη επώνυμη coilover, την οποία κάνουμε ειδική παραγγελία με ελατήρια σκληρότερα των εργοστασιακών , και πριν τη βάλουμε στο αυτοκίνητο της κάνουμε custom revalving για να αποκτήσουμε τις τιμές απόσβεσης που θέλουμε εμείς, για ελληνικό δρόμο. Δηλαδή το διχίλιαρο δεν φτάνει!

Και δίσκοι σερβιρίσματος!

Η 159 έχει τετραπίστονα φρένα εμπρός, πακέτο με τη σπορ ανάρτηση. Ο ίδιος τύπος, λοιπόν, πριν από κάνα εξάμηνο έβαλε ένα ζευγάρι “οικονομικά” δισκάκια, χαρακτά μάλιστα , πακέτο με τακάκια της ίδιας εταιρείας, πληρώνοντας κάπου στα δύομισι κατοστάρικα με τα μεταφορικά. Ουδέποτε παραδέχθηκε ότι το αυτοκίνητο στις υψηλές ταχύτητες δεν φρενάρει όπως παλιά, ούτε ότι μετά από δύο “καλά” φρεναρίσματα το μεσαίο πεντάλ δεν κάνει ούτε για foot rest. Ομως δεν μπορούσε να μην παραδεχθεί ότι μέσα σε 20.000km οι δίσκοι του είχαν χάσει πάνω από 1mm πάχους! Για πλάκα, μιας και το αυτοκίνητο ήταν λυμένο, ξηλώνουμε μια μπροστινή δισκόπλακα – μάπα και μια πισινή εργοστασιακή (και καταφαγωμένη) ομόλογό τηςσ. Πεταγόμαστε σ' έναν άλλο φίλο, μηχανουργείο στην Ακαδημία Πλάτωνος, και ρίχνουμε τις δισκόπλακες στο ντουρόμετρο για σκληρομέτρηση! Στην μπροστινή “οικονομική” κάναμε από δέκα “πονταρισιές” σε κάθε πλευρά, παίρνοντας τιμές από 171 μέχρι 182 βαθμούς Brinell, τη στιγμή που η πισινή (εργοστασιακή) έπαιζε 196 – 202 βαθμούς! Οχι ότι την εργοστασιακή τη λες σκληρή δισκόπλακα (από τους 220 βαθμούς και πάνω μιλάμε για καθαρόαιμη σπορ κατασκευή), αλλά είναι προφανές ότι η “οικονομική” δεν έχει ούτε κράμα της προσκοπής, ούτε σωστή θερμική κατεργασία. Σιγά μην την έχουν βάλει στο φούρνο για δώδεκα ώρες Minimum, σε θερμοκρασία 500-650oC, για να τη σκληρύνουν όπως πρέπει και να ξεφορτωθούν τις παραμένουσες τάσεις της χύτευσης!

Δεν υπάρχει φθηνό κρέας

Υπάρχει μόνο μάπα, που δεν τρώνε ούτε οι σκύλοι, όμως για κάποιο λόγο το σερβίρουν οι ανταλλακτικατζίδες και το... απολαμβάνουν οι καταναλωτές. Η έρευνα αγοράς με μοναδικό κριτήριο την τιμή οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε φόλα. Το έχω ζήσει δεκαετίες τώρα, κι επειδή ουδείς αναμάρτητος, δεν σας κρύβω ότι κι εγώ έχω μπει πολλές φορές στον πειρασμό να αγοράσω κάτι που φαινόταν “ευκαιρία”, μόνο και μόνο για να πετάξω τα λεφτά μου με φανταχτερό τρόπο. Τώρα που “Money is too tight to mention” (κατά τους Simply Red και όχι μόνο), κατά πόσο υπάρχει έστω και σέντσι για πειραματισμούς?

Το κόλπο με το ντουρόμετρο το έμαθα πολύ παλιά, όταν μια ομάδα F2 στην οποία έκανα μπανιστήρι, κουβάλαγε πάντα ένα ντουρόμετρο στο φορτηγό για να τσεκάρει πότε οι δίσκοι πάνε για Scrap, ανεξαρτήτως πάχους. Εκεί, στη Formula 2, οι δίσκοι μαλάκωναν από τις υπερβολικές θερμοκρασίες! Μέσα στη συζήτηση με έναν γάτο από το Pit Crew, μου έβαλε στοίχημα (το οποίο και έχασα) ότι αν πάρουμε όλες τις afetrmarket δισκόπλακες της αγοράς για ένα οποιοδήποτε αυτοκίνητο (που δεν ήταν και τόσες πολλές το 1983), είναι ζήτημα να βρίσκαμε 2-3 που να πλησιάζουν σε σκληρότητα τις καινούριες εργοστασιακές. Πράγματι, έχασα το στοίχημα όταν την άλλη μέρα με πήγε στα τρία μεγαλύτερα ανταλλακτικατζίδικα της Νυρεμβέργης, οδηγώντας το φορτηγό με το ντουρόμετρο, και μετρήσαμε εφτά διαφορετικά γερμανικά Set και τέσσερα διαφορετικά εγχώρια, για Escort 1.3, που ήταν από τα πιο δημοφιλή τότε μοντέλα. Μετά πήγαμε κατευθείαν στην αντιπροσωπεία της Ford, μίλησε μ' έναν κολλητό του στα ανταλλακτικά, και μας έδωσαν μια ολοκαίνουρια γνήσια δισκόπλακα για δέκα λεπτά! Ομολογουμένως, εκείνο το δείπνο (που κέρασα) το απόλαυσα όσο λίγα στη ζωή μου!

Εσύ, τι τρώς?

Ιδού η απορία. Μήπως θα πρέπει κάποτε οι opinion leaders των απανταχού forum και λεσχών, να σταματήσουν τη γκρίζα διαφήμιση για το Χ μαγαζί και το Υ προϊόν, εφόσον δεν διαθέτουν πραγματικά στοιχεία για το ρόλο που βαράει ο κάθε επαγγελματίας και το εκάστοτε ανταλλακτικό? Οι απόψεις, κατά τον Κάλαχαν πρωτευόντως και τον Αρχοντίτση εν συνεχεία, είναι σε αφθονία και ο καθένας μας έχει από μια. Το να επηρεάζουμε την “κοινή γνώμη” με κριτήριο το ποιος μας κάνει μια extra έκπτωση ή το πόσα καβούρια μας δαγκώνουν το χέρι τη συγκεκριμένη μέρα, είναι τουλάχιστον επιπόλαιο (αν όχι πονηρό και ποινικά κολάσιμο...).

Φιλικά,

Dr. Power