Power Tests

Peugeot 106 Rallye 1.6Turbo 440Ps

I am this old

Αυτή είναι μία έκφραση που χρησιμοποιεί κάποιος μπάρμπας -σαν εμένα- στο internet, για να δείξει στους νεότερους την ηλικία του, χρησιμοποιώντας συνήθως εικόνες από παλιά πράγματα που αυτός τα πρόλαβε στα φόρτε τους. Έτσι κι εγώ, είμαι αρκετά μεγάλος για να έχω προλάβει αυτό το αυτοκίνητο στις δόξες του. Μάλιστα, είχαμε και στην οικογένεια, το ετεροθαλές αδερφάκι του, το Citroen Saxo VTS, το οποίο τύλιξε ένα βράδυ ο αδερφός μου σε μια κολώνα. Αυτή ήταν -δυστυχώς- η κατάληξη πολλών τέτοιων αυτοκινήτων και γι' αυτό είχαν και την κακή φήμη ότι είναι σκοτώστρες, η οποία -σε μεγάλο βαθμό- δεν ήταν άδικη. Αυτό γιατί είναι ένα από τα τελευταία αυτοκίνητα που ήταν ρυθμισμένα να «γυρίζουν» την ουρά τους με το φρένο τόσο πολύ. Ήταν έτσι για να μην βγάζουν εύκολα «μούτρα» και να στρίβουν με το γκάζι, αλλά και για να μπορείς να τα τοποθετήσεις πιο γρήγορα στην είσοδο της στροφής με το φρένο. Πολύ βολικό και διασκεδαστικό όταν το έκανες επίτηδες και για να κερδίσεις χρόνο μέσα σε κάποια πίστα ή κλειστή διαδρομή, αλλά σε δημόσιους δρόμους, δυστυχώς, κάποιες φορές χρειάζεται να φρενάρεις στρίβοντας χωρίς να θέλεις να γυρίσει η ουρά και εκεί δεν βολεύει... Πάντως είναι ένα αυτοκίνητο που έχει αφήσει το στίγμα του στους δρόμους, αλλά και τις πίστες της χώρας μας, αγαπητό από πάρα πολύ κόσμο και ευτυχώς υπάρχουν ακόμα μερικά, τα οποία, όποτε τα συναντώ στο δρόμο, χαμογελάω και θυμάμαι τον ήχο από την Group N εξάτμιση να γουργουρίζει άρρυθμα στο ρελαντί, προσπαθώντας να ξυπνήσει όσο το δυνατόν λιγότερους γείτονες γίνεται.

Φουρτουνάτσηδες και Βροντάτσηδες!

Ο μεγάλος του αντίπαλος εκείνη την εποχή ήταν το Fiat Punto GT και οι καυγάδες μεταξύ «ραλλάκηδων» και «πουντάκηδων» ήταν ομηρικοί. Μόνο εγώ είχα ξεφύγει από αυτό, γιατί τα είχα και τα δύο ταυτόχρονα και δεν μου κολλούσαν, ήμουν και με τα δύο στρατόπεδα σύμμαχος. Οι μεν έλεγαν ότι το ένα «δεν πάει» και οι δε ότι το άλλο «δεν στρίβει» και φυσικά είχαν άδικο όλοι. Εξαιρετικά, μικρά, τίμια, φτηνά και διασκεδαστικά αυτοκίνητα και τα δύο, με κόστος αγοράς 13-14.000 ευρώ καινούρια, σε μία οικονομία τότε που μεγάλωνε αντί να μικραίνει και πολλά παιδιά τα πήραν ως δώρο για την επιτυχία τους σε πανεπιστήμια, σχολεία ή μόνοι τους από τη δουλειά τους.

Κάτι που σήμερα είναι πολύ πιο δύσκολο να συμβεί, γιατί και λεφτά οι γονείς δεν έχουν όπως τότε και τα hot hatch έχουν όλα πάνω από €20.000. Μπορείς όμως να κάνεις αυτό που έκανε ο φίλος μας εδώ, ο Βαγγέλης από τα Χανιά, που πήρε ένα καλό ραλλάκι και το βελτίωσε έτσι που να μην έχει και πολλά να ζηλέψει ούτε από την τότε εποχή, ούτε από την τώρα.

Πάντα φρέσκο

Η αλήθεια είναι ότι σχεδιαστικά -τουλάχιστον στα δικά μου μάτια- δεν δείχνει και τόσο παλιό, αλλά μάλλον δεν είμαι και πολύ αντικειμενικός. Σίγουρα πάντως όταν το βλέπεις δίπλα σε ένα καινούριο αυτοκίνητο της κατηγορίας, δείχνει πολύ μικρό και χαμηλό. Τι είναι αυτό όμως που πάει χέρι-χέρι με το μικρό και χαμηλό; Το ελαφρύ! Και το 106 Rallye είναι πολύ ελαφρύ. Κανονικά είναι λίγο πάνω από τα 900kg, αλλά αυτό εδώ το χρυσό πρέπει να έχει ακουμπήσει τον τόνο με όλα αυτά τα extras που του έχει βάλει ο Βάγγος, τα οποία όμως, όπως θα δούμε και στη συνέχεια, αντισταθμίζουν το βάρος τους και με το παραπάνω.

Το συγκεκριμένο, λοιπόν, αυτοκίνητο, αφού πέρασε από διάφορα στάδια βελτίωσης και ως ατμοσφαιρικό και ως turbo, κατέληξε σε αυτό εδώ το εντυπωσιακό αποτέλεσμα, να αποδίδει 440Ps στο 1,7bar πίεσης και 475Ps στα 2,0bar. Εμείς κρατάμε περισσότερο το πρώτο νούμερο, καθώς είναι αυτό με το οποίο έγιναν και οι μετρήσεις. Φοράει μεγάλη -για τα κυβικά του- τουρμπίνα, την Garrett GT3071R, βελτιωμένη μάλιστα με φτερωτή από GTX GenI, η οποία δουλεύει μεν αρκετά ψηλά, αλλά βγάζει και δύναμη. Την αναπνοή εκτός από το turbo τη βοηθά και η μεγαλύτερη εισαγωγή από Citroen C2 VTS και η πεταλούδα της Peugeot Sport. Το μοτέρ για να αντέξει την πίεση από τη «μεγαλούτσικη» τουρμπίνα είναι ενισχυμένο με σφυρήλατες μπιέλες της ZRP και με έμβολα Wossner, ενώ τα μέταλλα του στροφάλου είναι της ACL. Στο καπάκι, οι εκκεντροφόροι είναι με custom προφίλ από την Boubis Cams και οι εργοστασιακές βαλβίδες έχουν διπλά ελατήρια της Piper με custom μηχανικά ωστήρια. Η τουρμπίνα είναι τοποθετημένη σε ένα χειροποίητο χταπόδι από την Fotaras Exhaust με external της Tial, διαμέτρου 38mm και η υπόλοιπη εξάτμιση είναι αλουμινένια, διαμέτρου 80mm. Για την τροφοδοσία φροντίζει μία αντλία βενζίνης της Walbro, με παροχή 450lt/h και μία τετράδα μπεκ της Bosch 900cc/min. Οι πολλαπλασιαστές είναι της NGK, ίδιου τύπου με αυτούς του Audi R8, του αυτοκινήτου που θα μείνει στην ιστορία της αυτοκίνησης ως ο μεγαλύτερος δωρητής πολλαπλασιαστών όλων των εποχών. Ο εγκέφαλος που τα διαχειρίζεται όλα αυτά είναι ο G4 Storm της Link, τον οποίο έχει προγραμματίσει άψογα ο Λευτέρης Καρδαμάκης. Την επιμέλεια και τη βελτίωση του αυτοκινήτου την έκαναν οι μηχανικοί Αλέκος και Αντώνης Τζιάκος, στα Χανιά.

Φυσικά δεν περιμένει κανείς από το εργοστασιακό σασμάν του Rallye, που ήταν σχεδιασμένο να επιταχύνει με 120Ps, μία καρότσα 930kg να τα βγάλει πέρα με σχεδόν τα τετραπλά, έτσι δεν είναι; Ευτυχώς, η Peugeot εκείνη την εποχή είχε και άλλα μεγαλύτερα μοντέλα που έβαζε την BE σειρά των σασμάν, όπως τα Station και τα Picasso, από τα οποία ο Βαγγέλης έχει πάρει ένα και του έχει αλλάξει και τα γρανάζια της τρίτης και τέταρτης ταχύτητας που τρώνε και περισσότερο φορτίο με ενισχυμένα custom. Οι δύο πρώτες αντέχουν πιο εύκολα, γιατί σπινιάρουν τα λάστιχα και ξεσπάει η δύναμη εκεί και την πέμπτη δεν χρειάζεται να την πατήσεις τέρμα ποτέ, γιατί είναι ήδη πολύ μακριές οι προηγούμενες. Μάλιστα γελούσα όταν είδα το διάγραμμα όπου έχει βγάλει σχεδόν 170km/h η τρίτη σχέση. Ο συμπλέκτης είναι της Sachs performance και τα ημιαξόνια είναι και αυτά από μοντέλο με το BE σασμάν που είναι πιο χοντρά. Το διαφορικό έχει αλλαχτεί με ένα μηχανικό μπλοκέ της Quaife.

Πώς πάει;

Σαν τον διάολο πηγαίνει, σε σημείο που λες ότι αν έβρισκε ακόμα περισσότερη πρόσφυση και δεν τα έκοβε όλα, θα έριχνε το χρόνο στο τετρακοσάρι άλλο ένα δευτερόλεπτο. Είναι μεν καρυδότσουφλο, που το βοηθάει πολύ στο να φύγει καλά από στάση, αλλά τα μικρά ροδάκια του είναι πολύ εύκολο να χάσουν την πρόσφυση παρά την καλή σφιχτή Bilstein και τα μαλακά Toyo R1R. Στο στρίψιμο δεν το δοκιμάσαμε, πρώτον γιατί δεν χρειάζεται και δεύτερον γιατί πλέον έτσι όπως είναι το συγκεκριμένο, θέλει πολύ μέτρο με το γκάζι για να στρίψει «σαν Rallye». Μπορεί να το κάνει, αλλά δεν έχει την αμεσότητα στην απόκριση για να ρυθμίζεις συνεχόμενα την τροχιά σου, ούτε αν γυρίσει, μπορείς με τέρμα γκάζι και το τιμόνι ευθεία να στρίψεις, γιατί θα κάνει τα λάστιχα καπνό και θα φύγει με τη μούρη στο χαντάκι. Πλέον έχει αλλάξει χαρακτήρα και έχει περάσει στο απέναντι στρατόπεδο, αυτό των κοντράκηδων, όπου φυσικά με 12,13sec στο τετρακοσάρι, με έξοδο ακριβώς 190km/h και με 100-200km/h σε μόλις 7,55sec, είναι ένας μικρός πύραυλος, που πολύ δύσκολα θα βρει αντίπαλο στην κατηγορία του, όχι τόσο στην κατηγορία μεγέθους, αλλά στην κατηγορία κόστους. Βλέπεις πλέον μπορείς να βρεις ένα καλό ραλλάκι μεταχειρισμένο, με πολύ λίγα χρήματα και να το κάνεις αυτοκίνητο διασκέδασης (αν σου αρέσουν οι κόντρες), με πολύ λιγότερα χρήματα απ’ όσα χρειάζεται ένα πιο καινούριο και πιο βαρύ μοντέλο για να γράψει αυτούς τους χρόνους. Εμείς πάντως το ευχαριστηθήκαμε το 106 του Βαγγέλη και είμαστε πολύ χαρούμενοι που υπάρχουν ακόμα έστω και λίγα από αυτά τα μικρά διαβολάκια στους δρόμους να μας θυμίζουν τα νιάτα μας.