Πρόσωπα Power:Χρήστος Κολοβός

Προσιτός και προσγειωμένος, εύκολα προσβάσιμος και με αστείρευτη αγάπη για το κλασσικό και όμορφο αυτοκίνητο. Επισκεφτήκαμε το μοναδικό χώρο που διατηρεί, με την ιδιωτική συλλογή σπάνιων οχημάτων και μοτοσικλετών. Η εικόνα που αντικρίσαμε θυμίζει το λιγότερο μουσείο με σπάνια εκθέματα, σε κατάσταση κυριολεκτικά εργοστασίου. Ας αφήσουμε όμως, τον ίδιο το Χρήστο, να μας τα πει καλύτερα.

PowerAutomotiveMagazine: Ξεκίνησες ως μοντέλο, στη συνέχεια ασχολήθηκες με τη μόδα και τώρα διοργανώνεις πάρτυ και δεξιώσεις. Τα αυτοκίνητα πώς προέκυψαν?

Χρήστος Κολοβός: Το αυτοκίνητο προέκυψε μέσα από τη δουλειά μου ως εξής, είχα ένα φίλο που ασχολούταν πάρα πολύ ενεργητικά με το χώρο αυτό, μιας και ήταν σε μία λέσχη γραμματέας και είχα πάει κάποια στιγμή σε μία εκδήλωση μαζί του, σε έναν αγώνα συγκεκριμένα, που διοργάνωνε η λέσχη ΣΙΣΑ, το 1994. Γενικά μου άρεσε το κλασσικό αυτοκίνητο, παρακολουθούσα το χώρο και από τότε μπορώ να πω ότι κόλλησα. Ο φίλος μου αυτός είχε σχέση και με τις μοτοσικλέτες και η πρώτη μου αγορά είχε δύο τροχούς. Είχε στο σαλόνι του μία Vespa, μοντέλο του 1954, η οποία ήταν πραγματικά καινούργια και προσπάθησα να τον πείσω να μου την πουλήσει, για το δικό μου σαλόνι, όπως και έγινε. Με αυτόν τον άνθρωπο έχουμε ακόμα πάρα πολύ καλές σχέσεις. Από τότε έχω συμμετάσχει σε πάρα πολλούς αγώνες, έχω εμπλακεί ενεργά σε πάρα πολλές λέσχες και κατόπιν ξεκίνησα σιγά-σιγά τη δική μου συλλογή όσον αφορά την κλασσική Vespa και φυσικά το κλασσικό αυτοκίνητο. Μάλιστα είχα ήδη γραφτεί σε λέσχη κλασσικού αυτοκινήτου πριν ακόμα αποκτήσω το δικό μου, όντας απλά θεατής. Γενικά μου άρεσε πάρα πολύ η ενασχόληση με το παρελθόν, ξυπνούσε μέσα μου μια νοσταλγία, ειδικά για τις δεκαετίες του ‘60 και του ‘70 και ήθελα να τις ζήσω ξανά από τη δική μου οπτική. Έτσι ξεκίνησε θα έλεγα το «μικρόβιο» του κλασσικού αυτοκινήτου, γιατί στην ουσία μικρόβιο είναι. Και το λέω μικρόβιο, γιατί, όταν μπεις σε αυτόν το χώρο, ποτέ δεν σταματάς, πάντα θέλεις ακόμα περισσότερα. Τα θέλεις όλα.

Ρ.Α.Μ.: Ουσιαστικά δεν έχει ταβάνι, σωστά? Το μόνο ταβάνι που θα μπορούσαμε να ορίσουμε είναι ο οικονομικός παράγοντας.

Χ.Κ.: Ακριβώς, ο οικονομικός παράγοντας είναι το μοναδικό τροχοπέδη. Από τότε που αγόρασα το πρώτο μου αυτοκίνητο, νοίκιασα και το πρώτο μου γκαράζ. Όταν αγόρασα τα τρία πρώτα αυτοκίνητά μου και έχοντας και τις μοτοσικλέτες, που είχα ήδη αγοράσει, αναγκάστηκα να θυσιάσω το σαλόνι του σπιτιού μου και να τοποθετήσω τις Vespa εκεί, γιατί δεν χωρούσαν πλέον στο γκαράζ. Δεν είχα που να τις βάλω. Αναγκάστηκα να βρω ένα χώρο και ήμουν τυχερός, γιατί στη διπλανή πολυκατοικία στο πατρικό μου σπίτι υπήρχε ένα μεγάλο γκαράζ, το οποίο κατάφερα και το πήρα, μιας και η εν λόγω πολυκατοικία είχε μόνο καταστήματα. Είχαν πλέον δημιουργηθεί ανάγκες για χώρο και επένδυσα ένα αρκετά μεγάλο κεφάλαιο, αλλά εν συνεχεία χρειάστηκε και επιπλέον χώρος, με αποτέλεσμα αυτήν τη στιγμή να έχω φτάσει στο σημείο να έχω εκτός από αυτό και άλλα τρία γκαράζ. Αυτό, όπως καταλαβαίνεις, δεν σταματάει ποτέ, όπως επίσης και τα έξοδα, αφού η ενασχόληση με το κλασσικό αυτοκίνητο και τη μοτοσικλέτα συνεπάγεται έξοδα αφενός μεν για ΕΝΦΙΑ, λογαριασμούς ΔΕΗ, ενοίκιο, συντηρήσεις των γκαράζ όπου αυτά φυλάσσονται, αφετέρου για αμοιβές μηχανικών, συμμετοχή σε εκδηλώσεις, για συνδρομές σε λέσχες κλπ και κάπου εκεί τα έξοδα ανεβαίνουν επικίνδυνα.

Ρ.Α.Μ.: Φαντάζομαι ότι όλα σου τα αυτοκίνητα έχουν πινακίδες και κυκλοφορούν κανονικά στο δρόμο, γεγονός που αυξάνει ακόμη περισσότερο τα έξοδά σου.

Χ.Κ.: Πινακίδες έχουν όλα κανονικά, αφού είμαι μέλος στην ΕΟΦΙΛΠΑ και παλιότερα ιδρυτής και μέλος στην ΟΡΚΑ, που είναι από τις πιο παλιές λέσχες στην Ελλάδα, υπάρχει βέβαια και η ΕΛΠΑ και η ΕΟΟΕ. Υπήρξα πρόεδρος στην ΟΡΚΑ και ξέρω εκ των έσω πόσο δύσκολη θέση είναι αυτή και τι έργο χρειάζεται να κάνεις, γιατί στην ουσία το 2% των μελών ασχολούνται με τις δραστηριότητες και την οργάνωση και το υπόλοιπο 98% στην ουσία απολαμβάνει αυτά που κάνουν οι υπόλοιποι.

Είναι ένας χώρος που αντικατοπτρίζει μία κοινωνία. Είναι ένας χώρος που δημιουργεί φίλους, αντιπαραθέσεις, εχθρούς, εμπάθειες, αφού δεν γίνεται να ταιριάξουν όλοι με όλους, ο κοινός, όμως, στόχος ενώνει όλους τους ανθρώπους και μας φέρνει λίγο πιο κοντά. Κάποτε σκέψου ότι ήμουν μέλος σε 22 λέσχες κλασσικών αυτοκινήτων, μαζί με αυτές του εξωτερικού.

Ρ.Α.Μ.: Υπάρχει σύγκριση μεταξύ κλασσικού και καινούργιου αυτοκινήτου?

Χ.Κ.: Το κλασσικό αυτοκίνητο δεν έχει σχέση με το καινούργιο. Στο κλασσικό αυτοκίνητο κουμπώνεις επάνω του, το οδηγείς, δεν σε οδηγεί. Έχει ξύλινα ταμπλό, ξύλινα τιμόνια, νίκελ καθρέφτες, προφυλακτήρες και γενικότερα προέρχεται από μία εποχή που οι άνθρωποι είχαν περισσότερο χρόνο. Όσο πέρναγαν τα χρόνια έπρεπε να βγουν πιο οικονομικά αυτοκίνητα, με πλαστικά μέρη, πιο προσιτά στον κόσμο, πιο σύγχρονα, για να καλύψουν άλλες απαιτήσεις. Όση όμως τεχνολογία και να έχει ένα καινούργιο αυτοκίνητο, όσες κάμερες, αισθητήρες, και ανέσεις γενικότερα, όταν οδηγήσεις ένα κλασσικό αυτοκίνητο, θα νιώσεις ότι είσαι ένας άλλος άνθρωπος. Υπήρξε μία κάμψη είναι η αλήθεια και τώρα χαίρομαι πραγματικά που βλέπω νέα παιδιά να ασχολούνται ξανά με τα κλασσικά αυτοκίνητα. Υπάρχει μία θετική έξαρση αυτόν τον καιρό, ίσως το βλέπουν σαν μόδα, ίσως τους αρέσει γενικά η vintage ζωή, την οποία «βλέπουμε» σήμερα σε πολλά πράγματα στα σύγχρονα σπίτια, όπως σε παλιάς σχεδίασης αντικείμενα, τα οποία όμως έχουν μέσα τους σύγχρονα κυκλώματα κτλ. Το κλασσικό αυτοκίνητο όμως δεν είναι έτσι. Το αυτοκίνητο έχει ένα δικό του ρυθμό, έχει το δικό του τρόπο χειρισμού, γιατί δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στο σύγχρονο τρόπο ζωής, δεν μπορείς να το χρησιμοποιείς ως το καθημερινό σου όχημα, έχει τις δικές του απαιτήσεις, ενώ θα σου λείψουν από αυτό και πράγματα, όπως για παράδειγμα οι αισθητήρες παρκαρίσματος.

Ρ.Α.Μ.: Πώς νιώθεις όταν παίρνεις ένα από τα αυτοκίνητά σου και βγαίνεις για μία βόλτα?

Χ.Κ.: Γίνομαι άλλος άνθρωπος, πίστεψέ με, ειλικρινά γίνομαι άλλος άνθρωπος. Νιώθω ξανά παιδί. Είναι μοναδικό το συναίσθημα.

Ρ.Α.Μ.: Πόσο εύκολο είναι να έχει στην κατοχή του ένας άνθρωπος ένα κλασσικό αυτοκίνητο? Και δεν μιλάω σε επίπεδο συλλέκτη, αλλά ως ένας απλός ιδιώτης.

Χ.Κ.: Οι περισσότεροι ιδιώτες, που έχουν κλασσικό αυτοκίνητο και δεν μιλάω για συλλέκτες, μιλάω για κάτοχους, είναι επειδή υπήρχε στην οικογένεια, γιατί αυτό ήταν το αυτοκίνητο του πατέρα τους, του παππού τους κτλ και προσπαθούν να το συντηρήσουν κι έτσι έρχονται στις λέσχες προκειμένου να βρουν βοήθεια για να το κάνουν σωστά. Για να επιλέξεις ένα κλασσικό αυτοκίνητο, αν δεν έχεις ζήσει εκείνη την εποχή, θα πρέπει να γνωρίζεις τι ανταλλακτικά υπάρχουν διαθέσιμα για το αυτοκίνητο αυτό, τι χρήση θέλεις να του κάνεις, πόσα χρήματα θα θελήσεις να επενδύσεις και πώς σε εκφράζει ως όχημα. Όλες οι εταιρείες είναι διαφορετικές, ανάλογα με το δυναμισμό του καθενός υπάρχει και το αντίστοιχο μοντέλο. Για παράδειγμα, αν κάποιος είναι λάτρης της πίσω κίνησης, πιθανώς να προτιμήσει μία Alfa Romeo, κάποιος πιο trendy θα προτιμούσε κάτι με μπροστινή κίνηση, όπως η Fulvia, που προσωπικά εμένα είναι το αγαπημένο μου coupe. Αυτά τα αυτοκίνητα έχουν ιδιαίτερους ρυθμούς συντήρησης θα έλεγα, έχουν καρμπυρατέρ, θέλουν συχνότερη ρύθμιση, θέλουν ειδικούς μηχανικούς που να τα ξέρουν καλά και φυσικά να αγαπάνε αυτό που κάνουν, γιατί δυστυχώς στην Ελλάδα υπάρχουν λίγοι πραγματικά καλοί μηχανικοί. Όλα αυτά δυσκολεύουν έναν άνθρωπο με τους σύγχρονους γρήγορους ρυθμούς ζωής που έχουμε να έχει στην κατοχή του ένα κλασσικό αυτοκίνητο και να το συντηρεί όπως πρέπει. Χρειάζονται αυτό που λέμε τα τρία Χ, χώρος, χρόνος και χρήμα.

Ρ.Α.Μ.: Πόσο εύκολο ή μάλλον πόσο δύσκολο είναι να έχεις μία συλλογή από αυτοκίνητα? Υπάρχει κάποιο rotation, ώστε να τα συντηρήσεις όλα και να είναι σε άριστη κατάσταση?

Χ.Κ.: Η βασική δυσκολία είναι το γεγονός ότι έχω διαφορετικές μάρκες αυτοκινήτων, με αποτέλεσμα η εύρεση μηχανικού να είναι πραγματικά δύσκολη. Δεν υπάρχει ένας μηχανικός που να ξέρει όλα τα μοντέλα, κάθε αυτοκίνητο έχει και το δικό του μηχανικό. Ο μηχανικός έχει να κάνει με τη μάρκα, με την εποχή που τα δούλευε και με το αν ο γιος του θα θέλει να ασχοληθεί με αυτά και του έχει μεταδώσει τις γνώσεις του. Όπως είπα και πάλι, δεν είναι εύκολο να έχεις ένα κλασσικό αυτοκίνητο, γιατί αυτό γίνεται, τρόπος ζωής. Πρέπει να του αφιερώσεις χρόνο, πρέπει να το έχεις πάντα σε ετοιμότητα και πάντα στην εντέλεια, αλλιώς θα σε προδώσει. Αυτό βέβαια θα πρέπει να το περιμένεις και λίγο από ένα κλασσικό αυτοκίνητο. Είναι σαν να βγάλεις βόλτα τη γιαγιά σου και μετά από ένα τετράγωνο να κουραστεί και να σου πει θέλω να κάτσω λίγο, το ίδιο μπορεί να πάθει και ένα αυτοκίνητο. Ο χρόνος είναι τιμωρός για όλους, ειδικά όταν αφήνεις κάτι, θα σε αφήσει. Δεν μπορείς να έχεις ένα αυτοκίνητο ακίνητο για ένα χρόνο και να πας να το βγάλεις βόλτα, είναι πολύ πιθανό να σε έχει αφήσει από κάτι. Το αυτοκίνητο πρέπει να βγαίνει έξω και να το χαίρεσαι και να το συντηρείς σωστά. Υπάρχουν καλές μέρες που είναι ευνοϊκές για τη συντήρηση ενός κλασσικού αυτοκινήτου, όπως μέρες που δεν έχει βροχές, που δεν έχει δυνατή ζέστη και μπορείς να βγεις μια βόλτα και να τα χαρείς. Τα παλιά αυτοκίνητα θέλουν μία ιδιαίτερη προσοχή.

Ρ.Α.Μ.: Πόσο δύσκολη είναι η ανακατασκευή ενός κλασσικού αυτοκινήτου?

Χ.Κ.: Όταν αναζητούμε ένα αυτοκίνητο, προσέχουμε πάντα να έχει όλα τα πράγματά του και γενικά να μην έχει ιδιαίτερα πολλές σκουριές. Αν και οι σκουριές φτιάχνονται, αν είναι ολοκληρωμένο το αυτοκίνητο και το θέλεις πραγματικά, μπορείς να το αναπαλαιώσεις. Μην ξεχνάμε όμως ότι μία πραγματική αναπαλαίωση δεν είναι μόνο η φανοποιεία, το αυτοκίνητο περνάει από πολλά στάδια, από ηλεκτρολόγους, μηχανικούς, ταπετσέριδες, έχει ένα δρόμο. Βάλε και τα ανταλλακτικά, που πρέπει να φέρεις από το εξωτερικό, να περιμένεις να έρθουν και -κυρίως- όλα αυτά χρειάζονται ψάξιμο. Θα πρέπει να αφιερώσεις χρόνο και αρκετό μάλιστα. Θα πρέπει να υπολογίσεις ότι θα χρειαστείς μέχρι και πέντε χρόνια για να φέρεις το αυτοκίνητο στην κατάσταση που θέλεις. Αν προσθέσεις το γεγονός ότι μπορεί να έχεις άλλα 10 ή 20 αυτοκίνητα, θα πρέπει αντίστοιχα να ψάξεις άλλους μηχανικούς, άλλους ηλεκτρολόγους και πάει λέγοντας. Θα πρέπει να έχεις άλλο οικονομικό βεληνεκές. Εγώ επειδή δεν έχω το οικονομικό βεληνεκές που απαιτείται, προσπαθώ να είμαι επάνω από κάθε ανακατασκευή μου και να μαθαίνω τι πληρώνω, γιατί το πληρώνω και προσπαθώ να κάνω το αυτοκίνητο να βγει όπως ακριβώς θέλω να το δω, όταν θα έρθει η ώρα να το βγάλω βόλτα.

Ρ.Α.Μ.: Με ποιο κριτήριο διαλέγεις ένα αυτοκίνητο?

Χ.Κ.: Στην αρχή, που ήμουν άπειρος, αγόραζα ό,τι έβλεπα μπροστά μου, σιγά-σιγά όμως όταν άρχισα να οδηγώ και άλλα μοντέλα και παράλληλα η συλλογή μου μεγάλωνε, προσπαθούσα να αγοράζω αυτοκίνητα που έχουν συναισθηματική αξία για ‘μένα. Βέβαια, πολλά θα ήθελα να έχω στη συλλογή μου, αλλά ο χώρος είναι ένα πρόβλημα. Άλλοι αγοράζουν και πουλάνε και αγοράζουν εν συνεχεία κάτι καλύτερο, γιατί έχουν λίγες θέσεις πάρκινγκ, εγώ δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Από τη στιγμή που έχω φτιάξει κάτι από το μηδέν, δεν μπορώ να το πουλήσω μετά. Είναι ένα κομμάτι της ζωής μου. Το να πουλήσω ένα 500άρακι και να πάρω στη θέση του μία Ferrari, δεν μου λέει κάτι. Για ‘μένα ο κάθε ένας που έχει ένα κλασσικό αυτοκίνητο το έχει αποκτήσει για τον ίδιο λόγο. Για τον ίδιο λόγο που έχουμε όλοι μέσα σε μία λέσχη και τα ίδια δικαιώματα. Ό,τι αυτοκίνητο και να έχεις στην κατοχή σου, πάντα θα εισπράττεις κάτι. Αρκεί να είναι κλασσικό. Κάποτε, όταν ήμουν μικρός, δεν κοίταγα καθόλου τα Wartburg μέχρι που απόκτησα ένα. Ήταν το χειρότερο αυτοκίνητο της γειτονιάς και με κορόιδευαν όλοι, όταν όμως το έβγαζα βόλτα και έβλεπα από τον καθρέφτη την κάπνα που έβγαζε, τα ξεχνούσα όλα. Μου άρεσε οδηγικά και είναι κάτι που, αν δεν έχεις οδηγήσει ένα κλασσικό αυτοκίνητο, δεν μπορείς να το καταλάβεις εύκολα. Επίσης δεν συνηθίζω να αγοράζω αυτοκίνητα που έχουν κολλητοί μου φίλοι. Επειδή υπάρχει εμπιστοσύνη μεταξύ μας, πολλές φορές τους δίνω ή μου δίνουν για βόλτα τα αυτοκίνητά τους. Αυτός είναι και ένας λόγος που δεν έχω, για παράδειγμα, σκαραβαίο.

Ρ.Α.Μ.: Πώς σε αντιμετωπίζουν, όταν κυκλοφορείς στο δρόμο?

Χ.Κ.: Εξαρτάται από το αυτοκίνητο με το οποίο είμαι. Έχει τύχει να κυκλοφορώ με ακριβό κάμπριο και να κοιτάζουν από την άλλη ή να οδηγώ το ροζ 500άρακι και στα φανάρια να με φωτογραφίζουν οι γυναίκες από τα άλλα αυτοκίνητα συνέχεια. Έχω παρατηρήσει ότι όταν κυκλοφορώ με κάποιο micro-car, τότε είναι που με κοιτάνε συνέχεια. Βέβαια, λόγω μεγέθους, είναι πιο επικίνδυνα και θέλουν μεγάλη προσοχή. Αν και εγώ προσωπικά είμαι άνθρωπος που δεν του αρέσει να τραβάει τα βλέμματα, ό,τι έκανα και κάνω, το κάνω καθαρά επειδή αρέσει σ’ εμένα.

Ρ.Α.Μ.: Ποιο είναι το αγαπημένο σου αυτοκίνητο ή μάλλον το αγαπημένο κομμάτι της συλλογής?

Χ.Κ.: Είναι σαν να με ρωτάς ποιο είναι το αγαπημένο μου παιδί. Δύσκολη ερώτηση και ακόμα πιο δύσκολη απάντηση. Έχω διάφορα αυτοκίνητα, όπως το πρώτο αυτοκίνητο της συλλογής μου, το οποίο είναι μεν πολύ σπάνιο, αλλά δεν έχει καμία ιδιαίτερη αξία για το μεγάλο κοινό, είναι ένα Panhard P17 και μετά ακολούθησε η BMW Issetta, δεν είναι όμως τα αγαπημένα μου, απλά ήταν τα δύο πρώτα και έχω ζήσει πολλές εμπειρίες μαζί τους. Με το 500αράκι, για παράδειγμα, έχω πάει έξι φορές στην Ιταλία σε διάφορα meeting, με το 2CV έχω κάνει τα μεγαλύτερα ταξίδια της ζωής μου, έχω συμμετάσχει σε παγκόσμια meeting και το μεγαλύτερό μου ταξίδι με αυτό ήταν στη Σουηδία, το 2007, μέσω Πάτρας, Ιταλίας, Γερμανίας, Δανίας, πέρασα τη γέφυρα της Κοπεγχάγης και έφτασα Σουηδία και πάλι πίσω μέσω Στοκχόλμης. Συνολικά ήταν 7.500km μέσα σε 15 μέρες! Με το ίδιο αυτοκίνητο, στην παγκόσμια συνάντηση των Citroen του ICCR, πήρα το παγκόσμιο κύπελλο για custom αυτοκίνητο, κάτι που πραγματικά δεν το περίμενα. Ήταν κάτι τελείως τυχαίο και ήταν μία από τις εμπειρίες που έχω να θυμάμαι.

Ρ.Α.Μ.: Θα σου θέσω τότε λίγο διαφορετικά την ερώτηση, αν σου έλεγαν ότι αύριο θα έπρεπε να δώσεις όλα τα αυτοκίνητά σου και να κρατήσεις ένα, ποιο θα ήταν αυτό?

Χ.Κ.: Αυτή τώρα είναι μία πραγματικά δύσκολη ερώτηση. Δεν θα εξέταζα ποιο αυτοκίνητο είναι πιο ακριβό. Θα έπρεπε να βάλω κάτω τρία κριτήρια, με ποιο είμαι πιο πολύ συναισθηματικά δεμένος, ποιο μου έχει φέρει τις περισσότερες εμπειρίες και ποια λέσχη ήταν αυτή με την οποία πέρασα καλύτερα. Δεν ξέρω να σου πω αν θα επέλεγα το 2CV ή το 500αράκι, θα ήμουν κάπου εκεί ανάμεσα. Θα κοίταζα το θέμα εμπειριών, που είναι διαφορετικές στο κάθε ένα. Από αγωνιστικής πλευράς θα κοίταζα και το Peugeot 504. Από πλευράς τώρα σπανιότητας, θα κοίταζα το Meserchmit, το οποίο είναι τρομερά σπάνιο αλλά μάλλον θα ήμουν μεταξύ 2CV και Fiat 500.

Ρ.Α.Μ.: Σε τι είδους αγώνες  μπορείς να λάβεις μέρος με ένα κλασσικό αυτοκίνητο?

Χ.Κ.: Κατά βάση σε αγώνες regularity. Στους αγώνες αυτούς δεν μπορείς να περάσεις τα 50km/h μέσης ταχύτητας, το οποίο μην σου φαίνεται λίγο, γιατί υπάρχουν ορισμένα κομμάτια που δεν μπορείς να πας με πάνω από 15km/h και πρέπει να κερδίσεις χρόνο στα πιο ανοιχτά κομμάτια. Γενικά γίνονται πολλοί και ωραίοι αγώνες στην Ελλάδα, με την ΣΙΣΑ να είναι πρωτοπόρος σε αυτό το κομμάτι.

Ρ.Α.Μ.: Αυτοκίνητο ή μοτοσικλέτα?

Χ.Κ.: Δεν υπάρχει σύγκριση. Είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα. Όταν είσαι σε μία μοτοσικλέτα πρέπει να έχεις καλύτερη αντίληψη του χώρου, να προσέχεις περισσότερο, να έχεις καλύτερα αντανακλαστικά. Το καλοκαίρι σίγουρα μοτοσικλέτα. Ειδικά καλοκαίρι πάντα πάνω σε μία Vespa!