Πρόσωπα Power: Ηλίας Βαθειάς

Πλέον, διατηρεί ένα από τα πιο ενημερωμένα site του χώρου, αλλά και συμμετέχει ενεργά στους αγώνες ως μέλος της επιτροπής dragster της ΟΜΑΕ. Οι ιστορίες και οι γνώσεις του πάνω στους αγώνες είναι πολύτιμες και τις χρησιμοποιεί ως εφόδιο στην πορεία του, προκειμένου να μπορέσει να βάλει και αυτός το λιθαράκι του στο θεσμό των αγώνων dragster.

PowerAutomotiveMagazine: Ηλία, πώς ξεκίνησε η εμπλοκή σου με τους αγώνες dragster?

Ηλίας Βαθειάς: Άρχισα να παρακολουθώ τους αγώνες dragster σαν απλός θεατής, με μία κάμερα στο χέρι, από τον πρώτο αγώνα, στην Τρίπολη. Μετά, το 2001, πέθανε ο πατέρας μου και για να απασχολήσω τον εαυτό μου δημιουργικά, αγόρασα ένα domain, το dragster.gr, και άρχισα να ανεβάζω φωτογραφίες. Τότε δεν ήξερα σχεδόν κανένα, γνώρισα τον κ. Παύλο και τον ΗλίαΛάκη Ντέβελη από το motorsite.gr και ξεκίνησα τα πρώτα μου βήματα. Τότε, μάλιστα, άρχισα να μαθαίνω και html και ανέβαζα λίγες φωτογραφίες, κανένα μικρό άρθρο και σιγά-σιγά άρχισε να αποκτά περιεχόμενο το site.

Ρ.Α.Μ.: Γιατί dragster και όχι κάποιο διαφορετικό είδους αγώνα?

Η.Β.: Γιατί πριν τους αγώνες ήμασταν στη Βούτα. Οπότε ήταν η φυσική εξέλιξη, με τη διαφορά ότι σε έναν αγώνα dragster δεν υπάρχουν περιπολικά να σε κυνηγάνε. Αν και παλαιότερα πήγαινα και σε κάποιες αναβάσεις, ήταν και ένας ξάδερφος μου στην ΠΑΛΑΣ και είχα πάει και σε ένα Ράλι Ακρόπολις και σε ένα Χαλκιδικής και μάλιστα είχα δουλέψει στο ΣΕΧ και η όλη εμπειρία ήταν εντυπωσιακή. Μου άρεσε το χώμα και γενικά μου αρέσει το motorsport, αλλά το θέμα είναι ότι σε ένα ράλι βλέπεις ένα πέρασμα, μετά έχει κενό, περνάει ο επόμενος και μετά έχει πάλι κενό, ενώ σε έναν αγώνα dragster βλέπεις όλο το θέαμα μπροστά σου, από την αρχή μέχρι το τέλος.

Ρ.Α.Μ.: Η τωρινή σου εμπλοκή με τους αγώνες ποια είναι?

Η.Β.: Τα τελευταία τέσσερα χρόνια είμαι μέλος της επιτροπής dragster της ΟΜΑΕ και παράλληλα έχω βοηθήσει μερικές φορές τον Γιάννη Ζαχαρή στη χρονομέτρηση. Μάλιστα, εκπαιδεύω και έναν νέο χρονομέτρη, μιας και δεν είναι μία απλή διαδικασία. Δεν πατάς δηλαδή ένα κουμπάκι και ξεκινάνε να δουλεύουν όλα, αν γίνει κάποιο λάθος, θα πρέπει να ξέρεις πού οφείλεται και πώς να το διορθώσεις. Θα πρέπει, για παράδειγμα, να ακυρώσεις ένα πέρασμα, αν ο αγωνιζόμενος έχει αλλάξει λωρίδα, οπότε η χρονομέτρηση χρειάζεται και άριστη γνώση των κανονισμών.

 

Ρ.Α.Μ.: Είσαι ευχαριστημένος από τη μέχρι τώρα πορεία που έχουν οι αγώνες? Από την αρχή τους μέχρι τις μέρες μας, αναλογιζόμενος βέβαια και την παρούσα οικονομική κατάσταση της χώρας μας.

Η.Β.: Αν το πάρουμε από την αρχή, θα ξεκινήσουμε με το γεγονός ότι οι μοτοσικλέτες ήταν πάντα περισσότερες και με αρκετά ανεβασμένο το επίπεδο των επιδόσεων. Τα αυτοκίνητα ξεκίνησαν από χαμηλότερο επίπεδο και αυτή τη στιγμή έχουν φτάσει σε πολύ αξιόλογα και δυνατά αποτελέσματα. Από πλευράς μηχανικών και προγραμματιστών πιστεύω ότι είμαστε σε πολύ υψηλό επίπεδο, όπως και από θέμα συμμετοχών, οι οποίες έχουν και αυτές ανέβει. Στο θέμα των πιστών είμαστε λίγο καλύτερα από παλιά, γιατί υπάρχει και πάλι η πίστα των Σερρών, δυστυχώς χάσαμε το Πολύκαστρο λόγω των γνωστών γεγονότων με τους μετανάστες, αλλά τουλάχιστον ξεκίνησαν οι εργασίες στην ευθεία των Σερρών, όπου υπάρχει και το μεγάλο πλεονέκτημα, αυτό της ύπαρξης των αντίστοιχων υποδομών σε κτήρια. Υπάρχει η πίστα στο Τυμπάκι στην Κρήτη, η οποία όμως δεν έχει πολύ εύκολη πρόσβαση για τους θεατές, ενώ υπάρχει και το πρόβλημα της μετακίνησης των αγωνιζομένων. Δεν είναι εύκολο για κάποιον που μένει προς το βορρά να κατέβει στην Κρήτη για έναν αγώνα. Υπάρχει η Θήβα, η οποία είναι σε πιο κεντρικό σημείο και έδωσε μεγάλη ώθηση στους αγώνες, μιας και η απόσταση ήταν μοιρασμένη. Είναι μία πίστα που βελτιώνεται και θα πρέπει να βελτιωθεί και άλλο σε θέματα ασφαλείας, όπως άλλωστε και όλες οι πίστες και φέτος μάλιστα βάλαμε και εμείς και η ΑΜΟΤΟΕ κάποιους νέους κανονισμούς. Υπάρχει τώρα και η πίστα στο Αγρίνιο, όπου ο κ. Διακάκης έκανε κάποια προεργασία εκεί και έχει το πλεονέκτημα, όπως και το Τυμπάκι, του μεγάλου μήκους του διαδρόμου. 

 

Ρ.Α.Μ.: Ένα Roll-event πώς γίνεται στο εξωτερικό και πώς θα μπορούσε να γίνει εδώ?

Η.Β.: Όπως θα το σχεδιάζαμε και εδώ κατά βάση. Απ’ ό,τι έχουμε δει σε video στο εξωτερικό, τα δύο οχήματα κινούνται παράλληλα σε αργή ταχύτητα και μόλις περάσουν από ένα συγκεκριμένο σημείο, επιταχύνουν. Από εκεί και πέρα, δεν ξέρουμε αν έχουν κάποια τροποποίηση στους αισθητήρες ή αν χρησιμοποιούν κάποια εξειδικευμένα μηχανήματα και μετρούν είτε τη διαφορά χρόνου είτε τη διαφορά σε ταχύτητα, ώστε να ανάβει ένα φανάρι, το οποίο θα ακυρώνει το όχημα που δεν έχει σωστή ταχύτητα. Εδώ δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ένα ραντάρ ταχύτητας σαν αυτό της τροχαίας, γιατί έχει αργή αντίδραση. Είναι διαφορετικό να σου δείχνει απλά την ταχύτητά σου από το να σου δείχνει αν το πέρασμα, που πρόκειται να κάνεις, είναι έγκυρο. Σίγουρα υπάρχει ανάλογος εξοπλισμός και μάλιστα είναι διαθέσιμος προς πώληση. Θέλουμε να κάνουμε κάποια δοκιμαστικά event και αν δούμε ότι έχει επιτυχία και ανταπόκριση, τότε θα μπορέσει να ενταχθεί στη διάρκεια ενός κανονικού αγώνα. Όπως για παράδειγμα έχει γίνει με τις κατηγορίες Index, οι οποίες ουσιαστικά εντάχθηκαν στους αγώνες και φέρνουν περισσότερο κόσμο στην πίστα.

Ρ.Α.Μ.: Ένα πλεονέκτημα σε ένα roll-event είναι ότι ένας αγωνιζόμενος θα συμμετείχε πιο εύκολα, μιας και έτσι προστατεύει τη μετάδοσή του. Όταν κάνει μία κανονική εκκίνηση στην κόλλα, κάπου έχει στην άκρη του μυαλού του ότι μπορεί να γίνει η στραβή και κάτι αντίστοιχο βλέπουμε και στις κόντρες στο δρόμο, που πλέον οι περισσότεροι ανοίγουν ρολλαριστά και όχι από στάση.

Η.Β.: Σίγουρα ναι, συμφωνώ, είναι μεγάλο πλεονέκτημα. Επιπλέον, όταν κάτσεις δίπλα στο φανάρι σε κάποιον, ο οποίος έχει πολύ μεγαλύτερη εμπειρία, μπορείς να φας στο κεφάλι μερικά δέκατα μόνο και μόνο από την εκκίνηση ή ακόμα και να ξεκινήσει με deep-stage και να περάσει μπροστά. Εμείς γενικά παρακολουθούμε τι γίνεται στο εξωτερικό και αντίστοιχα προσπαθούμε να φέρουμε στην Ελλάδα κάτι το οποίο φυσικά να είναι προσαρμοσμένο στα δικά μας δεδομένα και πάντα τηρουμένων των απαραίτητων θεμάτων ασφαλείας. Να σου δώσω ένα παράδειγμα. Έχουμε, ας πούμε, την Index 11 και όποιος κάνει καλύτερο χρόνο όσο το δυνατό πιο κοντά στα 11sec, κερδίζει. Στο εξωτερικό υπάρχει κάτι που μπορούμε να το κάνουμε και εδώ και θα έχει και αρκετό ενδιαφέρον, να κερδίζει όποιος είναι πιο κοντά στα 11sec, είτε τα σπάσει είτε όχι. Δηλαδή, αν ο αγωνιζόμενος Α κάνει 10,917 και ο αγωνιζόμενος Β κάνει 11,150, να μπορεί να κερδίσει ο Α, μιας και η διαφορά που έχει από τα 11sec είναι μικρότερη. Αυτό είναι κάτι που το συζητάμε για τη νέα χρονιά, όπως και την περίπτωση Pro ET και Super Pro ET, που είναι με δηλωμένο χρόνο οδηγού. Σε αυτές τις κατηγορίες, τα δύο οχήματα ξεκινάνε με χρονική διαφορά στο φανάρι, το πιο αργό όχημα φεύγει πρώτο και ακολουθεί το πιο γρήγορο με στόχο να φτάσουν και οι δύο ταυτόχρονα στον τερματισμό.

Ρ.Α.Μ.: Με ποια κριτήρια βγαίνουν οι κανονισμοί?

Η.Β.: Θα σε πάω λίγο ανάποδα, οι κανονισμοί υπήρχαν πάντα από την ΕΛΠΑ και πατούσαν επάνω στους αντίστοιχους κανονισμούς της FIA. Οπότε πάντα πρέπει να λαμβάνει κανείς υπόψη του τους κανονισμούς της FIA. Από εκεί και πέρα, η ομοσπονδία μπορεί να κάνει κάποια τροποποίηση και να φέρει στα δικά της μέτρα έναν κανονισμό, αφού, όμως, πρώτα πάρει την έγκριση της FIA. Μπορεί, για παράδειγμα, ένα κράνος να πάρει παράταση για δύο χρόνια, εφόσον πληροί τις προδιαγραφές ασφαλείας του εκάστοτε αγώνα. Όσον αφορά τώρα τις κατηγορίες, αν θυμάσαι, παλιά είχαμε την Τ1, Τ2 και Τ3 για τα turbo και τις αντίστοιχες Α1, Α2 και Α3, οι οποίες ήταν χωρισμένες ανάλογα με τα κυβικά. Μετέπειτα άλλαξαν και οι κατηγορίες χωρίστηκαν ανάλογα με το αν τα αυτοκίνητα έχουν τέσσερις κυλίνδρους και κίνηση εμπρός ή κίνηση πίσω ή τετρακίνηση. Τα αυτοκίνητα με τα λίγα κυβικά στην ουσία βγήκαν εκτός. Αυτό που ισχύει πάντως είναι ότι ισχύουν οι γνωστές διεθνείς κατηγορίες, όπως η Top Fuel, Funny Car, Pro Mod, κτλ και υπάρχουν και οι αντίστοιχες τοπικές κατηγορίες για τα αυτοκίνητα που δεν συμμετέχουν σε διεθνείς αγώνες. Από τότε που μπήκα στην επιτροπή των αγώνων dragster, έκανα μία πρόταση και δημιουργήσαμε κάποιες υποκατηγορίες μέσα στις κατηγορίες. Για παράδειγμα, στην ΒΤ1 φτιάξαμε την ΒΤ1 1.600, την ΒΤ1 2.000 και την ΒΤ1 max, ώστε να χωρίσουμε τα αυτοκίνητα ανάλογα με τον κυβισμό τους, οπότε μπορεί να έχεις εφτά αυτοκίνητα στην ΒΤ1, που παίρνουν όλα κατάταξη ανάλογα με το χρόνο τους και τα αποτελέσματα στις μεταξύ τους κόντρες και μετά, χωρίς να έχουν κάνει κάτι παραπάνω στον αγώνα, παίρνουν και μία δεύτερη βαθμολόγηση, η οποία βγαίνει μόνο από τα προκριματικά. Δηλαδή, αν στην ΒΤ1 υπάρχουν δύο αυτοκίνητα των 1.600cc, βάσει των προκριματικών, παίρνουν μεταξύ τους μία βαθμολογία, χωρίς να χρειαστεί να κάνουν κάποιο επιπλέον πέρασμα και μάλιστα μπορείς να θεσμοθετήσεις και ένα μικρό έπαθλο γι’ αυτές τις υποκατηγορίες. Με αυτόν τον τρόπο δίνεις μία αφορμή στον οδηγό να έρθει να τρέξει. Αν μία μέρα, για παράδειγμα, δούμε ότι υπάρχουν 5 Smart σε έναν αγώνα, μπορούμε να φτιάξουμε μία υποκατηγορία μέσα στην ΒΤ2 (λόγω πίσω κίνησης) μόνο γι’ αυτά. Το βασικό είναι ότι όλη η παραπάνω διαδικασία δεν επιβαρύνει τον εκάστοτε διοργανωτή, αφού στην ουσία έχει απλά να βγάλει μία παραπάνω κατάταξη για τις υποκατηγορίες.

Επιστρέφουμε πάλι όμως στο θέμα της ασφάλειας. Από τώρα υπάρχει πλέον η οδηγία για το σύστημα HANS και ενδεχομένως από του χρόνου να γίνει υποχρεωτικό και για τις πολύ δυνατές κατηγορίες, όπως επίσης και το roll-cage περισσότερων σημείων. Γενικά, πάντως, ό,τι βγαίνει σαν γνώση από την FIA, εφαρμόζεται και σε εμάς, με κάποιες ίσως προσαρμογές στα δικά μας δεδομένα. Επιπλέον, υπάρχει και μία δεύτερη επιτροπή, η Τεχνική Επιτροπή, η οποία κοιτάζει συνολικά τα αθλήματα και ξέρουμε ότι με τον έλεγχο, που κάνουν, θα είμαστε ακόμα πιο ασφαλείς με τους κανονισμούς που φτιάχνουμε.

Ρ.Α.Μ.: Είσαι ευχαριστημένος από την μέχρι τώρα εξέλιξη που έχουν οι αγώνες?

Η.Β.: Θα έλεγα ναι, συγκρατημένα, αλλά ναι. Αν σκεφτεί κανείς την κρίση που υπάρχει, τα πράγματα είναι θετικά. Αν αναλογιστεί μάλιστα κάποιος ότι υπάρχει η πραγματική οικονομική κρίση, αλλά και η κρίση που μας παρουσιάζουν τα κανάλια, η οποία είναι διπλάσια σε μέγεθος από το πραγματικό και αυτή είναι που επηρεάζει και το πώς θα κινηθεί κάποιος οικονομικά. Οπότε και εγώ αρχικά περίμενα τα πράγματα αρκετά χειρότερα, ευτυχώς όμως βλέπουμε ότι κινείται χρήμα και σίγουρα τα πράγματα θα πάνε αρκετά καλύτερα στο μέλλον και μάλιστα σε όλα τα αθλήματα.

Ρ.Α.Μ.: Αν μπορούσες να αλλάξεις κάτι στους αγώνες, τι θα ήταν αυτό?

Η.Β.: Θα ήθελα μία μόνιμη πίστα, που να έχει μήκος τουλάχιστον 1.300 μέτρα και να είναι ιδανικά στο κέντρο της Ελλάδας, έτσι ώστε να είναι προσβάσιμη απ’ όλους. Το ιδανικό θα ήταν να είναι μόνιμη πίστα και μάλιστα να μην είναι αεροδρόμιο. Υπήρξε μία κίνηση παλιότερα να γίνει κάτι τέτοιο στη Λαμία, αλλά δυστυχώς δεν προχώρησε για ένα πραγματικά μικρό οικονομικό κονδύλι, το οποίο δεν πήραμε ποτέ.

Ρ.Α.Μ.: Από τους αγώνες που έχεις παρακολουθήσει στο εξωτερικό, ποιον θα ξεχώριζες περισσότερο?

Η.Β.: Έχω πάει σε τρεις αγώνες, ο πρώτος μου ήταν στην Santa Pod, τότε που ένα Top Fuel είχε σηκωθεί στον αέρα και είχε κοπεί σχεδόν στη μέση και θυμάμαι τον οδηγό που του έδωσαν το μικρόφωνο και μίλησε λέγοντάς μας ότι απλά πάει στο νοσοκομείο για έναν τυπικό έλεγχο. Ήταν τρομερά εντυπωσιακός αγώνας, δεν είχα νιώσει ξανά από κοντά το τι εστί Top Fuel, θυμάμαι ότι κρατούσα τον καφέ και σε κάθε πέρασμα χυνότανε! Στην Κύπρο πάλι είχα περάσει καλά, γιατί είδα ξανά φίλους μου από εκεί, αν και ο αγώνας δεν ήταν εύκολος, είχε και πολλή ζέστη κιόλας. Και μετά φυσικά στη Μάλτα, όπου εκεί πραγματικά ευχαριστήθηκα αγώνα, απίστευτα περάσματα, δυνατός ανταγωνισμός και πάρα πολύ καλή πίστα.

Ρ.Α.Μ.: Ποια θα χαρακτήριζες ως την πιο χαρούμενη στιγμή που έχεις βιώσει μέσα από τους αγώνες?

Η.Β.: Κοίταξε, έχω ταλαιπωρηθεί πολύ είναι η αλήθεια, είτε παλιότερα με κάποιες προστριβές λόγω του site είτε την περίοδο που ήμουν πρόεδρος του DRC, οπότε, όταν σταμάτησα να ασχολούμαι με όλα αυτά και απλά πήγα στην πίστα και είδα ανθρώπους, που είχα να τους δω έξι μήνες, ήταν σαν να μην είχε περάσει ούτε μία μέρα. Οπότε, ναι, οι πιο χαρούμενες στιγμές μου είναι όταν βλέπω ανθρώπους που έχω να τους δω καιρό. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση. Άλλωστε αυτό ήταν κάτι που ποτέ δεν το έκανα επαγγελματικά, ήταν καθαρά το χόμπι μου και επένδυα χρήματα στο να κάνω ταξίδια για να περάσω καλά και δεν μπορώ να το φανταστώ αυτό χωρίς παρέα και φίλους.