Αμαρτίες εξομολογημένες…

Τα αυτοκίνητα υπήρξαν πάντα το επίκεντρο και του χιούμορ αλλά και του εκδικητικού μου μένους, σε βάρος είτε των ιδίων είτε των ιδιοκτητών τους. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, θα μπορούσα να καώ στην κόλαση για κάποιες απ’ αυτές τις «πλάκες» που έκανα κατά καιρούς, κι επειδή τελευταία στιγμή ο Παπάς μόνο για αμάξια δεν θα προλαβαίνει να ακούσει, ευκαιρία για μια μικρή εξομολόγηση…  Δεν ξέρω πώς θα σας φανούν αυτές οι κασκαρίκες, αλλά όταν τις έκανα ένοιωθα άπειρη ευχαρίστηση.

Ο Σκαραβαίος του Λυκειάρχη

Ποτέ δεν συμπάθησα αυτό το αυτοκίνητο, παρότι το σέβομαι σαν ένα από τα διαχρονικότερα επιτεύγματα του Dr. Porsche.  Όμως σε καμία περίπτωση δεν σεβόμουν το συγκεκριμένο λευκό VW 1200 του προ δεκαετιών λυκειάρχη μου. Ο «Λύκος», από την άλλη, είχε κάθε λόγο να με μισεί: όχι μόνο του κάναμε τη ζωή μαύρη, εγώ κι η παρέα μου, με είχε κάνει και τσακωτό έξω από ένα σινεμαδάκι με την κόρη του, για την οποία έτρεφα ιδιαίτερη… συμπάθεια. Αυτή η σταγόνα (ασχέτως του ότι δεν μ’ άφησε να την πιτσιλίσω) ξεχείλισε το ποτήρι, ο Λύκος τα πήρε κρανίο και με κατήγγειλε για τεντιμποϊσμό στο οικείο Αστυνομικό Τμήμα.  Οσο βολτάριζα την Κυψέλη με χειροπέδες, μαλλί γουλί και σκισμένο παντελόνι, με τους Αστυνομικούς να σπρώχνουν, να βρίζουν και να καρπαζώνουν,  το μυαλό μου κατακλυζόταν από μοχθηρές ιδέες. Οι φίλοι μου απορούσαν πώς μπορούσα να χαμογελώ εν μέσω τέτοιας ξεφτίλας, αλλά τα καλύτερα έρχονταν!

Πρώτο θύμα του τεντιμποϊσμου μου, τα μπροστινά φρένα του σκαραβαίου. Όχι, δεν θα έκοβα ποτέ τα σωληνάκια. Οι ταμπουράκλες του σκαραβαίου ρυθμίζονταν χωρίς να τις ξεμοντάρεις από τα μουαγιέ, δηλαδή ακόμη και με το αυτοκίνητο παρκαρισμένο. «Λίγο» παραπάνω σφίξιμο στις σιαγόνες λοιπόν, έκανε το Λύκο να ιδρώνει κάθε φορά που προσπαθούσε να σταματήσει στο τελείωμα της Γαλατσίου,  χωρίς να διασχίσει ασάλιωτος την Πατησίων: Οι σφιγμένες σιαγώνες άναβαν από μόνες  τους πολύ πριν ο Λύκος πιάσει Κυπριάδου. Μέχρι ν’ αποφασίσει να πάει συνεργείο, ο καρμίρης Λυκειάρχης είχε εξοντώσει και τα ταμπούρα και το συμπλέκτη – πού να ξεκινήσει στις ανηφόρες της Κυψέλης! Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό. Δεν είναι δύσκολο να παραβιάσεις την κλειδαριά του καπό σ’ ένα σκαθάρι. Ούτε και να του κόψεις τόσο αβάνς ώστε να παίρνει με το ζόρι μπροστά, και μην μπορεί ν’ ανέβει ανηφόρα με δευτέρα. Και πάλι, Ο Λύκος δεν αποφάσισε να πάει συνεργείο προτού κάψει και τις βαλβίδες εξαγωγής! Job done!

Το Moskvich του Λοχαγού

Η original «Λούφα και Παραλλαγή» του ’84 είναι από τις αγαπημένες μου ταινίες, όχι τόσο για λόγους φρονηματικούς, αλλά για την εξής γλυκιά ανάμνηση: το 412 του Λοχαγού. Ο συγκεκριμένος Λοχαγός λοιπόν με είχε ρημάξει, όταν θητούσα στο ΚΕΒΟΠ στο Χαϊδάρι. Εψαχνε κάθε αφορμή να μου κόψει άδειες, να με χώσει σε υπηρεσίες όπου αντικαθιστούσα ευνοούμενους φαντάρους που έπαιρναν τις δικές μου άδειες κ.λπ. Μια μέρα είχε τη φαεινή ιδέα να ζητήσει τη βοήθειά μου. To Moskvich δεν έπαιρνε μπροστά.  Μαζί με τον καμμένο πυκνωτή του ντιστριμπιτέρ, αντικατέστησα και το νερό των υαλοκαθαριστήρων με ολόφρεσκο υγρό φρένων και «ρύθμισα» τα πιτσιλιστήρια ώστε το υγρό να λούσει τουλάχιστον ολόκληρο τον ουρανό. Ο Λοχαγός πρέπει ακόμα να αναρωτιέται, αν ζει, γιατί ένα πρωί βρήκε τη μισή Σοβιετική μπογιά φουσκωμένη σαν έγκαυμα πρώτου βαθμού, και γιατί το ξανάπαθε άλλες δυο φορές, έχοντας ξαναβάψει, εννοείται, το κακόμοιρο Ρωσάκι! «Μην τα πλένεις πολύ τα Ρώσικα, ξεβάφουν!». Χαχαχα!

Η Junior  του αντίζηλου

Ενα φεγγάρι ενσωματώθηκε στην εργενοπαρέα μας ένας κολλητός κολλητού, που ουδέποτε είδα με καλό μάτι. Ιδίως από τη στιγμή που άρχισε να επιβουλεύεται μια δευτεροετή Φυσικό επί της οποίας είχα «κατοχυρώσει» πρώτος… κυριαρχικό δικαίωμα. Στην παρέα μας σεβόμασταν απόλυτα τον κανόνα «οποιος τη δει πρώτος, την καμακώνει πρώτος», εκτός από τον φλώρο με την Junior. Ο φλώρος, γιος λεφτίδη, είχε φέρει τη 1600άρια GT Junior μαζί του από το Milano, όπου τον είχαν στείλει για σπουδές, φορτωμένη 45άρια καρμπυρατέρ, μπλοκέ διαφορικό και άλλα καλούδια. Κάθε φορά που πηγαίναμε στου Ζωγράφου να πάρουμε τα «κορίτσα», ο φλώρος έδινε ρεσιτάλ Showoff με (ομολογουμένως, αξιοζήλευτα) ντριφταρίσματα εντός και πέριξ της Πανεπιστημιούπολης. Ένα βράδυ όμως, το πράγμα στράβωσε, λίγο.  Εχοντας πάει το απόγευμα για καφέ όλη μαζί η παρέα, φρόντισα να εξαφανιστώ για κανένα μισάωρο.  Κατά τη διάρκεια της απουσίας μου, η Junior πρέπει να απέκτησε τουλάχιστον 2 cm σύγκλιση στους μπροστινούς τροχούς. Αυτό δεν φάνηκε να βοηθάει καθόλου τα βραδινά πλασαρίσματα και ξεκολλήμματα του φλώρου, ο οποίος σε μια κατηφορική δεξιά, μπροστά από την είσοδο της εστίας όπου κατοικοέδρευαν τα «κορίτσα», έφυγε ευθεία παίρνοντας παραμάζωμα κάμποσους σκουπιδοτενεκέδες. Το «εγώ» του τσαλακώθηκε πολύ περισσότερο από τον προφυλακτήρα και το φτερό του, κι έκτοτε ξέκοψε σιγά – σιγά απ’ την παρέα.  Στο καλό!

Η Αμαζόνα του πεθερού

Ο πρώην πεθερός μου ήταν η βασική αιτία που έγινε πρώην και η πρώτη γυναίκα μου.  Όταν ακόμα ήμασταν οικογένεια, μού είχε ζητήσει να ζωηρέψω λίγο το Volvo Amazon του. Μεταξύ άλλων, του είχα φτιάξει μια ελεύθερη εξάτμιση, με τεράστια καζάνια για να είναι ήσυχη. Πολύ βολική η ελεύθερη εξάτμιση, όταν έρθει η ώρα της εκδίκησης. Λίγο πριν το διαζύγιο, όταν οι μαλακίες του είχαν φτάσει στο απροχώρητο, ένα βράδυ κάποιο «κωλόπαιδο» του έκανε μια βρώμικη φάρσα: γέμισε ολόκληρη την εξάτμιση με αφρό πολυουρεθάνης, και φρόντισε να την ταπώσει κιόλας! Καθώς διαστελλόταν, ο αφρός έφτασε μέχρι τις βαλβίδες εξαγωγής, μια από τις οποίες πέτυχε ανοιχτή με αποτέλεσμα να πνίξει και τον κύλινδρο! Η αντικατάσταση της εξάτμισης δεν ήταν αρκετή για να σώσει το Volvo. Ο κωλόγερος δεν είχε πάρει χαμπάρι τίποτα για την εξάτμιση, και όταν η Σουδέζα δεν μπόρεσε να μιζάρει το επόμενο πρωί, τα ‘ριξε στην μπαταρία. Έβαλε καλώδια στη Fulvia της πεθεράς, και επέμεινε να μιζάρει. Τζίφος, κι έτσι είπε να την βάλει μπροστά σπρωχτή στην κατηφόρα. Εκτός από καραμαλάκας, ο πρώην πεθερός ήταν και ξερόλας και ξεροκέφαλος. Το μόνο που κατάφερε, ήταν να στραβώσει και μια μπιέλα. Και λίγα έπαθε!

Και διάφορες άλλες «πλακίτσες».

Όταν κάποιος σου τη σπάει, είναι πολύ εύκολο να ξεσπάσεις πάνω στ’ αμάξι του για ν’ αποφύγεις να ξεσπάσεις απευθείας επάνω του. Αυτό το κατάλαβαν πολύ καλά όλοι όσοι, κατά καιρούς, βρέθηκαν με καθίσματα ποτισμένα με καμμένα λάδια μηχανής, ιμάντες πασαλειμένους με γράσο, ηλεκτρικές αντλίες βενζίνης με αντεστραμμένη πολικότητα, φίλτρα αέρα ποτισμένα με σιρόπι καραμέλας, καρμπυρατέρ πνιγμένα στη σαντιγύ, πετρέλαιο στο ρεζερβουάρ και πολλά ακόμη. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ίσως κάπου – κάπου να το παράκανα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν νομίζω ότι έβλαψα περισσότερο απ’ όσο μ’ έβλαψαν. Το γέλιο που έριξα, από την άλλη, ήταν αρκετά καλή αποζημίωση. Μιας και τα περασμένα είναι ξεχασμένα, να ζητήσω συγγνώμη απ’ όσα θύματά μου ζουν ακόμα. Εύχομαι να με συγχωρήσουν κάποτε κι εκείνοι. Τα αυτοκίνητά τους, είναι σίγουρο ότι δεν θα με συγχωρήσουν ποτέ!