CSI: MIami Kagouri

Πριν λίγες ημέρες γύρισα από ταξίδι αναψυχής στο Μαϊάμι: δεν είχε τύχει να ξαναεπισκευτώ τις ΗΠΑ και ομολογώ πως, πριν το εν λόγω ταξίδι, είχα μία φοβερή περιέργεια να δω τι στο καλό πια είναι αυτή η «Αμερική» και τι καπνό φουμάρουν πάνω κάτω τα «Αμερικανάκια». Ισχύουν όλα τα παλαβά και κουφά που ακούς από φίλους και γνωστούς έχουν πάει εκεί και γύρισαν από ενθουσιασμένοι και γουρλωμένοι, μέχρι αγανακτισμένοι και προβληματισμένοι? Όσα φοβερά και τρομερά βλέπουμε στις ταινίες του Hollywood, είναι έστω και στοιχειωδώς ρεαλιστικά ή μας βάζουν και βλέπουμε ότι να ‘ναι και ότι αυτοί γουστάρουν να πασάρουν, όπως γουστάρουν να το πασάρουν? Όχι πως βλέποντας κανείς το Μαϊάμι μπορεί να πει πως είναι χαρακτηριστικό του τι εστί ΗΠΑ γενικώς, με την ίδια έννοια πως δεν βλέπει κανείς όλη την Ελλάδα αν επισκεφτεί μόνο τη Μύκονο, αλλά βρε παιδί μου, όσο να ‘ναι ακόμα κι από αυτήν την «καλοκαιρινή παιδική χαρά» μόνο, μία βασική εικόνα των ΗΠΑ την παίρνεις.

Σε γενικές γραμμές λοιπόν, θα έλεγα πως τουλάχιστον σαν παραθαλάσσιο μέρος διακοπών, το Μαϊάμι για έναν Έλληνα δεν έχει να πει και πολλά, είναι υπερεκτιμημένο φουλ. Προφανώς και αν είσαι Φινλανδός ή Εσθονός μπορεί να το δεις σαν επί γης παράδεισο, αλλά αν έχεις μεγαλώσει με τις ελληνικές θάλασσες και ακτές ως στάνταρντ σου, δεν έχεις να ζηλέψεις απολύτως τίποτα από το παγκοσμίως φημισμένο και πολυδιαφημισμένο Miami Beach: νερά θολά και εντελώς κάτουρο σε θερμοκρασία (σε σημείο που λες βγαίνω από τη θάλασσα να δροσιστώ, και από ότι μου είπαν, λόγω ρευματών Μεξικού, υποτροπικού κλίματος κτλ., είναι όλο το χρόνο έτσι), υγρασία κοντα στο 100% που σε κάνει να κολλάς και να αισθάνεσαι βρώμικος δεκά λεπτά αφού βγεις από το μπάνιο και με τις ταμπέλες στην πλαζ να προειδοποιούν για «ενδεχόμενο κίνδυνο από θαλάσσια πανίδα» (βλ. καρχαρίνια), δεν παίρνεις και πολύ θάρρος να βγεις στα άπατα να το παίξεις Έλληνας Θορπ. Εκεί που όμως το μέρος ξέπερασε τις προσδοκίες μου ήταν στον, πάντα κρίσιμο, «θηλυκό παράγοντα»: ότι ξέρετε από τα ελαφρώς ντυμένα και πρόθυμα κοριτσάκια με πεπονίσια προσόντα του Miami Beach από τις ταινίες, πολλαπλασιάστε το επί τρία και ίσως έτσι πάρετε μία ιδέα του τι γίνεται εκεί. Μιλάμε ότι και ο πιο ατζαμής πλαστικός χειρουργός εκεί πέρα, όχι απλά πρέπει να είναι βαθύπλουτος, αλλά να μην προλαβαίνει να τις ανοίγει: χωρίς καμία δόση υπερβολής, πρακτικά ΟΛΕΣ εδώ είναι λίγο ως πολύ τούμπανα και μάλιστα με το θέμα του στήθους να είναι ήδη προ πολλού κορεσμένο, μας λέγανε εκεί πως πλέον «όλο το ψωμί» έχει πέσει στα big turbo χείλη και στα οπίσθια τρίτου σταδίου. Οι άντρες δεν πάνε πίσω σε νοοτροπία επίσης, αφού κρεατίνη και λιποδιαλυτικά πάνε τόσο σύννεφο, που περπατάς στο δρόμο και νομίζεις ότι είσαι σε αποδυτήρια διαγωνισμού bodybuilding.

Είναι λοιπόν η ματαιοδοξία αυτό που τελικά σου μένει ως η απόλυτη υπερβολή των ανθρώπων εκεί? Όχι, για εμάς τους άρρωστους αυτοκινητόβιους, αυτό που σε τρελαίνει είναι η εξωφρενική καγκουριά που βλέπεις στα αυτοκίνητα κοιτώντας στο δρόμο. Πολύ απλά ΔΕΝ ΦΑΝΤΑΖΕΣΤΕ. Παντού, όπου πας, κυκλοφορούν διάφορα αυτοκινητιστικά τσίρκα, αλλά αν πραγματικά θες να πάθεις σοκ, πρέπει να πας μια βόλτα από το απόλυτο άντρο της καγκουριάς, το «Ocean Drive». Πρόκειται για ένα παραλιακό κομμάτι δρόμου του South Beach, γεμάτο μαγαζιά τύπου «περατζάδας» για πεζούς και αυτοκίνητα, φανταστείτε κάτι σε στυλ Μικρολίμανου ή παραλιακής Πόρτο Ράφτη, αλλά με πολλαπλάσιο μήκος. Εκεί λοιπόν, με αυτά που είδαν τα ματάκια μου, έπαθα την αυτοκινητιστική πλάκα της ζωής μου. Και έχουν δει πολλά τα ματάκια μου: 11 χρόνια ενεργά στο περιοδικό, με αποστολές και εκθέσεις εντός και εκτός Ελλάδας, και ακόμα περισσότερα χρόνια στα ελληνικά στέκια, έχω δει κι αν έχω δει υπερ-καγκουριές, ψωνισμένους, κράκουλα και επιδειξίες που η φιγούρα είναι η πεμπτουσία της νοοτροπίας τους. Κι όμως, τίποτα από όλα αυτά δεν με προετοίμασε για αυτό που αντίκρισα εκεί. Και το χειρότερο είναι πως δεν μιλάμε για μεροκαματιάρηδες κάγκουρες με καθημερινά αυτοκίνητα λογικής τιμής, αλλά για ξεκάθαρα ζάμπλουτους τύπους που έχουν βάλει χέρι σε πανάκριβα οχήματα, ή τέλος πάντων, ακόμα και μαμά να τα έχουν αφήσει, έχουν ανάλογη οδηγική συμπεριφορά. Από που να ξεκινήσω και που να τελειώσω: από τις δεκάδες Ferrari και Lamborghini με χρωμιωμένα bodykit, χρωματιστά ζαντολάστιχα και σαλόνια α λα ζωολογικός κήπος? Τα hydraulics στις αναρτήσεις με τα οποία σηκώναν την μούρη να βλέπει Θεό αλλά ο κώλος να σέρνεται στην άσφαλτο? Δεν είχα ξαναδεί καν τέτοια εγκατάσταση σε αυτοκίνητο από κοντά ομολογώ και πήρα μία ιδέα όταν ένας τύπος με τέτοιο πράγμα σταμάτησε στην άκρη του δρόμου και άνοιξε καπό και πορτ παγκάζ: ένα συνονθύλευμα από σωληνώσεις, βαλβίδες και δεξαμενές που σε κάνει να χάνεις τη μπάλα. Πολύ της μόδας από ότι είδα είναι και η τοποθέτηση ΤΕΡΑΣΤΙΩΝ ζαντολάστιχων, που κανονικά μόνο σε (πολύ καγκουρεμένα) μεγάλα αμερικάνικα SUV τύπου Escalade στα βίντεο κλιπ των ράπερς βλέπεις. Εδώ όμως τα βρίσκουμε σε απλά, παλιά αμερικάνικα sedan και coupe, τα οποία κατά τα άλλα έχουν παραμείνει εργοστασιακά σε look. Ήταν τόσο γελοίο το θέαμα με τα συγκεκριμένα, που δεν άντεξα σε κάποια φάση και έσκυψα στους τροχούς να διαβάσω την διάσταση τους, μπροστά στον ιδιοκτήτη. Τι διάσταση είδα? 275/25R26... Ναι, 26άρα ζάντα σε «κανονικό» σεντάν αυτοκίνητο. Καθώς περιμένανε στην κίνηση, φυσικά όλοι μαρσάρανε σαν βλαμμένοι ακόμα και με μαμά εξατμίσεις, ενώ, όπως θα φαντάζεστε, και από I.C.E. δεν πηγαίνανε πίσω: εκκωφαντικά τσίτα η μαυρομουσική, και είμαι σίγουρος πως εκτός από τους πλαστικούς χειρούργούς, στο Miami κροίσοι πρέπει να είναι και οι ωριλάδες... Είναι απίστευτο το τι μπορεί να κάνει τελικά το απεριόριστο χρήμα στη τσέπη ενός γεννημένου κάγκουρα. Και όταν λέω «χρήμα», σημειώστε πως εκείνη την ημέρα στο Ocean Drive είδα πρώτη φορά στη ζωή μου Veyron στο δρόμο (μαμά ευτυχώς!) και ότι το κάθε μπουκάλι της βότκας σε κάποιο από τα παραλιακά αυτά μαγαζιά ξεπερνάει τα $3.000...

Ορκίζομαι στο Θεό της αυτοκίνησης ότι ποτέ, μα ποτέ, δεν θα ξαναπώ κακιά κουβέντα για ελληνικό σαξόραλλο με λαμπάκια στα πιτσιλιστήρια..!