Easy Driver

Πριν από λίγες μέρες οδήγησα για πρώτη φορά στη ζωή μου στις ΗΠΑ, τόσο μέσα σε αστικό περιβάλλον φουλ κίνησης, αλλά και σε “highways“, όπως λένε οι Αμερικανοί τις «Εθνικές». Το μενού, συγκεκριμένα, είχε προσγείωση στο Λος Άντζελες, παραλαβή νοικιαζόμενου τετράτροχου, παραμονή στο LA τρεις μέρες, τριήμερο παραλιακό road trip 700-750 χιλιομέτρων κατά μήκος της ακτογραμμής του Ειρηνικού από LA μέχρι Σαν Φρανσίσκο, παραμονή εκεί άλλες τρεις μέρες και επιστροφή του τουτού στο αεροδρόμιο κατά την αναχώρηση. Όταν για 30 χρόνια ακούς από φίλους, γνωστούς και το... σινεμά για τους απέραντους αμερικάνικους δρόμους, τις ατέλειωτες ευθείες, τα γελοία όρια ταχύτητας και τους παλαβούς μπάτσους τους, έχεις όσο να ’ναι μια «χ» περιέργεια για όλο αυτό το πράγμα: έτσι κι εγώ περίμενα πώς και πώς την εμπειρία της οδήγησης στη χώρα των υπερβολών κάθε είδους!

Το πρώτο «ανέκδοτο» ξεκίνησε ήδη από την παραλαβή του αυτοκινήτου. Είχε κλείσει το έτερον ήμισυ από το site της εταιρείας rent-a-car ένα από την «compact» κατηγορία: ακούγοντας «compact», φοβόταν η δικιά μου μην τυχόν μας δώσουν κανένα Matiz, όπως δηλαδή θα σήμαινε όντως το compact στην Ευρώπη, αλλά όταν της εξήγησα ότι οι Αμερικάνοι έχουν άλλα μέτρα σύγκρισης, την έπεισα. Και φυσικά έπεσα μέσα: το “compact” αποδείχτηκε ένα Toyota Camry, 2.500 κυβικών και 4,8 μέτρων μήκους, αυτοματίλα, φυσικά! Με άλλα λόγια, το «μικρό» τους ήταν πολύ πιο μεγάλο από το «μεσαίο» ευρωπαϊκό Toyota sedan, που είναι το Avensis... Η οδήγηση μέσα στην πόλη είναι λίγο περίεργη υπόθεση στις ΗΠΑ. Προσωπικά δύο πράγματα με ζόρισαν περισσότερο, στην Καλιφόρνια τουλάχιστον: το ένα είναι ότι τα φανάρια βρίσκονται μετά τον εμπρός κάθετο δρόμο, στην απέναντι γωνία και όχι στη γωνία που σταματάς, με άλλα λόγια βλέποντας π.χ. κόκκινο από μακρυά, αν δεν έχεις άλλον μπροστά σου δεν σταματάς «πάνω» στο κόκκινο αλλά 20 μέτρα πιο πίσω. Επίσης, υπάρχει πολύ μυστήρια σηματοδότηση όσον αφορά την προτεραιότητα όταν θες να στρίψεις, είτε από στενό προς κεντρικό είτε το αντίστροφo: με κάποια σήματα στρίβεις ελεύθερα, με κάποια στρίβεις χωρίς προτεραιότητα, με κάποια καθόλου, με εντελώς διαφορετική σήμανση από ό,τι εδώ. Έχει νόημα αν το συνηθίσεις, αλλά θέλει περίοδο προσαρμογής. Το άλλο που με δυσκόλεψε πολύ ήταν το γεγονός ότι επειδή, όπως ξέρετε, εκεί οι αντίστοιχες «Κηφισίας» ή «Συγγρού» έχουν καμιά δεκαριά λωρίδες, αν την αράξεις αριστέρα, για να βγεις μετά στην έξοδο που θες χρειάζεσαι έναν αιώνα σε χρόνο και ενάμιση μίλι σε απόσταση μέχρι να διασχίσεις όλες τις λωρίδες μία-μία με το φλασάκι σου: αφού, λοιπόν, έχασα 5-6 φορές εξόδους (και φυσικά αφού έπεσε το αντίστοιχο highway τσόκαρο!) την έμαθα τη δουλειά και δεν καθόμουν πιο αριστερά από τη μεσαία λωρίδα, δηλαδή για να βγω στην έξοδο έπρεπε να διασχίσω μόνο 3-4 λωρίδες! Το LA ως πόλη, όπως με είχαν προειδοποιήσει φίλοι και γνωστοί, δεν λέει πολλά. Beverly Hills / Bel Air είναι ένα κιτσαριό μπροστά στα αντίστοιχα δικά μας καλά προάστια τύπου Φιλοθέη, Εκάλη, Καβούρι κ.λπ., οι φημισμένες «Baywatch» παραλίες Malibou, Santa Monica, Venice Beach, όπως σας έλεγα το ίδιο και για το Miami Beach τον Μάιο, είναι μια χαρά αν είσαι Γερμανός ή Σουηδός, αλλά σε σχέση με τις ελληνικές θάλασσες δεν έχουν να πουν τίποτα, φουλ υπερεκτιμημένες από την τηλεόραση. Μιλώντας για θέαμα, το πολυδιαφημισμένο Hollywood είναι μια μπαρούφα και μισή, με τον δρόμο με τα αστέρια κάθε… αστέρα στο πεζοδρόμιο να έχει πιο πολλούς άστεγους παρά αστέρια. Αυτό που μου άρεσε πολύ ήταν η διαδρομή LA - Francisco και συγκεκριμένα έπαθα πλάκα από το Big Sur που είναι ένα τοπίο που όντως δεν το έχουμε στην Ελλάδα: φανταστείτε τεράστια δάση-δρυμούς να φτάνουν μέχρι ένα γκρέμι και από κάτω αμέσως θάλασσα. Τη φάση «Πίνδος», δηλαδή, και αμέσως μαχαίρι 300 μέτρα κάτω αμμουδιά δεν την είχα ξαναδεί. Έχεις δύο επιλογές, να κάνεις τα 450 μίλια της διαδρομής, είτε από τον “Highway 101”, που είναι ο εσωτερικός μεγάλος σύντομος δρόμος, είτε από τον «Highway 1», που είναι ο μικρός, φιδίσιος και πάνω στο γκρέμι πιο γραφικός δρόμος, που φυσικά πρέπει να διαλέξετε αν ποτέ σας βγάλει εκεί η μοίρα. Τα όρια ταχύτητας είναι όντως γελοία χαμηλά (30-40mph στον Highway 1 που είναι σαν την παλιά Ε.Ο. Αθήνων-Κορίνθου), αλλά ο ντόπιος κόσμος δεν δείχνει να τα ακολουθεί πιστά, όπως φανταζόμουν: πάνε σχεδόν όλοι με περισσότερα και καταλήγεις ως πιστός νομοταγής τουρίστας απλά να σε περνάνε όλα τα κτηνώδη SUV κρύβοντας τον ήλιο! Παρεμπιπτόντως, ΟΚ, ναι, υπάρχουν πολλά τέρατα στoυς δρόμους τύπου Suburban, Yukon XL, Escalade κ.λπ., αλλά πλέον είναι πολύ μεγάλο το ποσοστό και των... ανθρώπινων μοντέλων: πολύ MINI, πολύ Fiat 500, πολύ Yaris-Prius, αρκετό Golf. Φοβήθηκαν σιγά σιγά φαίνεται και εκεί από τις αυξήσεις στην τιμή του πετρελαίου (ναι, έφτασε 80-90 ολόκληρα λεπτά το λίτρο! E ρε, ΓΑΠ που χρειάζονται...). Οι μπάτσοι που μας έτυχαν δεν ήταν τύπου “Dirty Harry” ή βλαχαδερά, όπως στις ταινίες, τους πουλάς λίγο «τουριστιλίκι» με το χάρτη αγκαλιά και γλιτώνεις... Οι Αμερικάνοι, πάντως, όντως πρέπει να φοβούνται την αστυνόμευσή τους: σε 750 χιλιόμετρα και στα μεγάλα φαρδιά κομμάτια με διαχωριστικό στη μέση, δεν είδα ούτε έναν στην αριστερή λωρίδα με πάνω από 150-160km/h. Φαίνεται, δηλαδή, ότι με το «άνω» άκρο των ορίων τους δεν παίζουν. Δεν κρύβω πως πολλές φορές είπα μέσα μου να διακοσαρίσω το Camry απλά και μόνο για να δω πόσο γρήγορα θα έβλεπα ελικόπτερα και πυροβόλα να με κυνηγάνε, αλλά για να είμαι εδώ να σας τα γράφω προφανώς κολώσαμε. Το Σαν Φρανσίσκο, τέλος, ως πόλη πραγματικά άξιζε, αλλά ευτυχώς που έχει ανακαλυφθεί το αυτόματο σασμάν: με τόσες ανηφόρες-κατηφόρες (είναι χτισμένη όλη πάνω σε λόφους), θα άλλαζανε τους συμπλέκες μαζί με τα λάδια κάθε φορά. Προσωπικό μου highlight από την πόλη δεν ήταν άλλο από το Αλκατράζ (το ’χα τάμα από μικρός να πάω εκεί): πραγματικά μόνο οι Αμερικάνοι θα μπορούσαν να έχουν μια φυλακή ως Νο.1 αξιοθέατο και να βγάζουν ένα σύμπαν λεφτά από αυτή...