Eurotrip part II!

Η λογική σκέψη πρόσταζε να ακολουθήσουμε την εθνική οδό από τα σύνορα των Σκοπίων, μέχρι τον Προμαχώνα, από όπου και θα περνούσαμε στη Βουλγαρία. Η λογική του GPS, όμως, μας έδειξε έναν συντομότερο δρόμο, ο οποίος υποτίθεται πως θα μας γλίτωνε από αρκετά παραπάνω χιλιόμετρα και φυσικά από αρκετό χρόνο. Αυτό το «υποτίθεται» κάνει και τη διαφορά.

Ο δρόμος, λοιπόν, ήταν μια βαρετή ευθεία ανάμεσα σε κάτι αχανή χωράφια στη μέση του πουθενά, με φόντο τις κορυφές της Ροδόπης και κάπου στο βάθος τη Βουλγαρία. Επειδή, όμως, είχαμε ήδη κάνει καμιά 650άρα χιλιόμετρα, θεωρήσαμε πως ήταν καλό να σταματήσουμε στο πρώτο βενζινάδικο που βρήκαμε μπροστά μας. Εκεί ο ιδιοκτήτης μας πληροφόρησε πως λίγο παρακάτω έχει ανατραπεί μια νταλίκα, αλλά μην ανησυχείτε, έχει έρθει η αστυνομία και θα σας πάει σε παράκαμψη μέσα από την Κάτω Πηγή και από εκεί θα βγείτε όλο ευθεία στο χωριό που βλέπετε εκεί κάτω στα δεξιά.

Όντως, λίγο παρακάτω ένας αστυνομικός μας έστειλε αριστερά μέσα από την Κάτω Πηγή, με τη διαφορά όμως πως ο δρόμος που μας υπέδειξε, μετά από 600 μέτρα, σταματούσε μέσα στην αυλή ενός σπιτιού. Αναγκαστικά, λοιπόν, κάναμε αναστροφή. Εμείς και τα υπόλοιπα έξι αυτοκίνητα που μας ακολουθούσαν. Τελικά τον δρόμο τον βρήκαμε στην τύχη και γρήγορα, δηλαδή μετά από δυο ώρες περίπου φτάσαμε στα σύνορα με τη Βουλγαρία. Κάπου εκεί παρέδωσα το τιμόνι και δοκίμασα την ανύπαρκτη άνεση του πίσω καθίσματος. Λέω ανύπαρκτη γιατί αν δοκιμάσεις να ξαπλώσεις εκεί, βγαίνεις στο τέλος σαν σίγμα τελικό που το πάτησε νταλίκα. Μέχρι να με πάρει ο ύπνος, η πρώτη διαπίστωση που έκανα για τη Βουλγαρία είναι ότι πρόκειται για προάστιο της Ελλάδας, μιας και όλες οι ταμπέλες είναι στα ελληνικά, όπως και το 90% των αυτοκινήτων που συναντήσαμε. Το πρώτο προβληματάκι με το GPS και τις ευχάριστες πρωτοβουλίες του το διαπιστώσαμε όταν ο δρόμος που μας είχε υποδείξει απλά τελείωνε. Σταματούσε μπροστά σε ένα βουναλάκι χώμα, χωρίς καμία ταμπέλα νωρίτερα. Μετά από μερικές αναστροφές και λίγες παραπάνω λάθος στροφές με πήρε ο ύπνος. Διακόσια και κάτι παραπάνω χιλιόμετρα ξύπνησα και ανακάλυψα πως βρισκόμασταν μέσα σε μια χαράδρα, όπου αριστερά υπήρχε ένα απέραντο δάσος και δεξιά ένα ποτάμι. Η απάντηση πως αυτό το ποτάμι ήταν ο Δούναβης, μάλλον έδειχνε πως οι συνεπιβάτες μου δεν πρόσεχαν ιδιαίτερα στο μάθημα της γεωγραφίας, μιας και σύμφωνα με τα λεγόμενά τους, τον Δούναβη τον συναντήσαμε τουλάχιστον άλλες 25 φορές στη διαδρομή. Με τελευταία φορά λίγο μετά τη Λάρισα. Στην ίδια λογική ήταν και η απάντηση πως όποιο μεγάλο κτήριο βλέπαμε στις πόλεις της Βουλγαρίας, ήταν η Όπερα…

TO BE CONTINUED…!