Eurotrip!

Στα μέσα του Απρίλη, χρειάστηκε να πάω οδικώς από την Αθήνα στο Mosonmagyarovar. Αυτή η πόλη με την ονομασία γλωσσοδέτη, βρίσκεται στα βόρεια σύνορα της Ουγγαρίας με την Αυστρία και την Σλοβακία. Εκεί λοιπόν γινόταν μία έκθεση και με την δεύτερη δουλειά μου, είχαμε περίπτερο οπότε έπρεπε να μεταφέρουμε με κάποιο τρόπο εμπορεύματα και εμάς, εκεί. Η λύση αεροπλάνο και μεταφορική για τα εμπορεύματα δεν ήταν συμφέρουσα, οπότε νοικιάσαμε ένα Nissan Evalia 1.5 diesel, το φορτώσαμε μέχρι τα μπούνια με εμπορεύματα, αποσκευές και εμάς και ξεκινήσαμε το μακρύ ταξίδι για το χωριό αυτό. Η αρχική διαδρομή των 1.850km, περιελάμβανε τα Σκόπια και την Σερβία, όπου στο Βελιγράδι θα διανυκτερεύαμε σε ένα ξενοδοχείο και την επόμενη μέρα, θα περνάγαμε τα σύνορα με την Ουγγαρία και θα ανεβαίναμε στον προορισμό μας.

Όλα καλά και όλα ωραία και με φορτωμένο το Evalia, ξεκινάμε το μακρύ ταξίδι που όπως αποδείχθηκε στην πορεία έγινε ακόμα πιο μακρύ, μία Πέμπτη πρωί. Το μεσημέρι λοιπόν, γύρω στις 12:30, φτάσαμε στα σύνορα με τα Σκόπια. Δείχνουμε τα διαβατήρια στον Έλληνα φύλακα, κάνει έναν τυπικό έλεγχο στο αυτοκίνητο και μας ανοίγει την μπάρα, προκειμένου να περάσουμε στην ουδέτερη ζώνη. Στο επόμενο φυλάκιο όμως, δεχθήκαμε ένα σοκ. Καταρχήν ο χρόνος έχει παγώσει στην εποχή του Σοβιέτ, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 60. Γκρι τσιμεντένια κτήρια, πιο τετράγωνα και από άσκηση γεωμετρίας και ένας φουσκωτός φύλακας με ξυρισμένο κεφάλι και δερμάτινο μπουφάν που σίγουρα το φόραγε ο παππούς του όταν πέταγε με Mig-15 στην Κορέα, μας υποδέχθηκαν με ψυχρότητα. Δείχνουμε τα διαβατήρια και μας λέει μία πρόταση στη γλώσσα του, από την οποία ξεχωρίσαμε την λέξη μπορμπαγκάζ. Παρκάρουμε λίγο στην άκρη και έρχεται ένας δεύτερος φύλακας, ο οποίος αν κρίνω από την ηλικία του, μάλλον ήταν ο πιλότος του Mig, οποίος βγάζει μία αρμαθιά κλειδιά και από εκεί ξεχωρίζει έναν σουγιά με μήκος λάμας 2cm και αρχίζει να ανοίγει δυο-τρία κουτιά προκειμένου να δει τι είχαν μέσα. Μας απαντάει λοιπόν σε άπταιστα γιουγκοσλάβικα έναν χείμαρρο λέξεων από τον οποίο ξεχωρίζουμε και πάλι μία λέξη, η οποία ήταν ντογκάν. Δηλαδή, τελωνείο. Στο τελωνείο λοιπόν, πληροφορηθήκαμε πως θα έπρεπε να πληρώσουμε 150€ προκειμένου να μας συνοδέψει όση ώρα θα διασχίζαμε την χώρα ένας αστυνομικός, ο οποίος θα διασφάλιζε πως δεν θα πουλάγαμε το εμπόρευμα στα Σκόπια. Κάτι αντίστοιχο θα γινόταν και στα σύνορα μεταξύ Σκοπίων-Σερβίας, με την διαφορά ότι εκεί θα έπρεπε να πληρώσουμε 350€. Ευτυχώς στο ντογκάν μιλάγανε έστω και σε υποτυπώδη μορφή αγγλικά, οπότε μας συμβούλεψαν να πάμε καλύτερα μέσω Βουλγαρίας-Ρουμανίας, παρά να διασχίσουμε Σκόπια και Σερβία.

Μετά λοιπόν από ένα σύντομο συμβούλιο μεταξύ μας, το οποίο κράτησε 15sec, αποφασίσαμε να διασχίσουμε την Βουλγαρία και στη συνέχεια την χώρα του Κόμη Δράκουλα, που παραλίγο να συναντήσουμε.

STAY TUNED, TO BE CONTINUED…!