Eurotrip part III!

Ήταν η σειρά μου να οδηγήσω και να διαπιστώσω πως το οδικό δίκτυο της Βουλγαρίας έμοιαζε πάρα πολύ με αυτό της Βαγδάτης. Μετά από επιδρομή της αμερικανικής αεροπορίας. Παρακάτω τα πράγματα χειροτέρεψαν αρκετά όσον αφορά την ποιότητα της ασφάλτου, ακόμα και στα προάστια της Σόφιας, όπου ο δρόμος που μας είχε υποδείξει το GPS ήταν μια τεράστια παράκαμψη μέσα από σκαμμένο χωματόδρομο με μερικά κομμάτια ασφάλτου. Ευτυχώς περάσαμε γρήγορα από εκείνο το σημείο και βρεθήκαμε δίπλα σε κάτι πολυκατοικίες χτισμένες από το Σοβιέτ, της δεκαετίας του ’60. Τεράστια τετράγωνα κατασκευάσματα, με παράθυρα γύρω γύρω και, το βασικό, ίδια και απαράλλαχτα σε όλες τις χώρες του Σοβιέτ. Κάπου εκεί κατάλαβα ότι αρχιτεκτονική και χώρες του ανατολικού μπλοκ είχαν πάρει διαζύγιο προ πολλού. Η ώρα περνούσε, τα χιλιόμετρα παρέμεναν ατελείωτα και η διαδρομή πλέον είχε γίνει ορεινή μέσα από ένα τεράστιο δάσος. Ήδη είχε νυχτώσει και είχαμε ως προορισμό ένα χωριό στην άκρη των συνόρων με τη Ρουμανία, που λεγόταν Βιντίν. Το πρόβλημα ήταν μπροστά μας και λεγόταν οδικό δίκτυο. Ο δρόμος πλέον είχε μία λωρίδα ανά κατεύθυνση, με μια διαχωριστική λωρίδα στο κέντρο που δεν υπήρχε πάντα, ανύπαρκτη σήμανση και φυσικά ο μοναδικός φωτισμός ήταν τα φώτα του Evalia. Χειρότερα δεν μπορούσαν να γίνουν τα πράγματα, σκεφτόμουν, κοιτάζοντας την οθόνη του κινητού μου, το οποίο πλέον δεν είχε σήμα. Λογικό μου φάνηκε, μιας και το μόνο σημείο πολιτισμού που είδαμε ήταν μερικά χιλιόμετρα πίσω μας, όταν περάσαμε ένα περίφρακτο οίκημα στη μέση του πουθενά, όπου στην αυλή ήταν παρκαρισμένα δύο Hummer και τρεις αμερικάνικες Limo. Ναι, αυτές που βλέπετε στις ταινίες και έχουν μήκος όσο μια νταλίκα σχεδόν. Έλα, όμως, που τα πράγματα έγιναν χειρότερα, όταν μια απαλή πάχνη άρχισε να κάνει την εμφάνισή της χαμηλά στο οδόστρωμα, κάνοντας το τοπίο ακόμα πιο άγριο και εμένα σίγουρο ότι από στιγμή σε στιγμή θα πεταγόταν μπροστά μας είτε ένας Λυκάνθρωπος είτε ακόμα και ο Κόμης Δράκουλας, έστω και αν δεν ήμασταν στα Καρπάθια. Και μετά από μερικές ανηφορικές στροφές τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα, όταν μπροστά μου αντίκρισα την πιο πυκνή ομίχλη που έχω δει ποτέ μου! Η ορατότητα περιοριζόταν κυριολεκτικά στα 3-4 μέτρα και πάνω που έλεγα «ΟΚ, τι άλλο θα συμβεί?»… Ε, ξεκίνησε μια χιονοθύελλα!

TO BE CONTINUED…!