Το Menu του Autorep, μέρος 3ο

Τελικά δεν άντεξα και είπα να το κάνω τριλογία!

Έτσι θα μοιραστώ μαζί σας μερικά ακόμα μυστικά στεγανοποίησης, και κάποια χημικά που μπορεί να σώσουν καταστάσεις στη δύσκολη στιγμή.

Το “ρευστό μέταλλο” δύο συστατικών είναι πολύ χρήσιμο στο συνεργείο. Το πουλάνε διάφορες εταιρείες χημικών, μοιάζει στην ουσία με κλασική 2-Κ εποξική κόλλα (τύπου Araldit κ.λπ.), αλλά περιέχει μεγάλο ποσοστό μεταλλικών ρινισμάτων. Όταν σκληρύνει κανονικά, αποκτά μηχανικές ιδιότητες παραπλήσιες με του αλουμινίου, και μάλιστα μπορεί κανείς να το κατεργαστεί! Μπορείς να του ανοίξεις τρύπες, σπειρώματα, ακόμα και να το πλανίσεις!

Όπως έχω ξαναγράψει, είναι ιδανική εναλλακτική μέθοδος επισκευής νεροφαγωμάτων σε κυλινδροκεφαλές και μπλοκ, αν θες να γλιτώσεις τη συγκόλληση -η οποία, πολύ συχνά γίνεται η μάνα του ρήγματος, καθώς ενδέχεται να ακυρώσει τη θερμική κατεργασία των περισσότερων κραμάτων αλουμινίου.

Προετοιμάζεις το νεροφάγωμα σωστά, με καλό τρόχισμα μέχρι να φέρεις στην επιφάνεια υγιές μέταλλο, καλό καθάρισμα με ασετόν ή ξηρό καθαριστικό σπρέι και στέγνωμα με πεπιεσμένο αέρα. Στη συνέχεια εφαρμόζεις το καλοανακατεμένο μίγμα δύο συστατικών, με προσοχή ώστε να μη σου εγκλωβίσει αέρα.

Αφήνεις το μπάλωμα να σκληρύνει για τουλάχιστον 24 ώρες σε θερμοκρασία δωματίου (έτσι ώστε να αποκτήσει και τον τελικό του όγκο, αφού όσο σκληραίνει συστέλλεται), και η κυλινδροκεφαλή είναι έτοιμη για πλάνισμα. Αν τυχόν το μπάλωμα δεν σου έρθει πρόσωπο, μπορείς να το τρίψεις με γυαλόχαρτο και να ρίξεις άλλο ένα χέρι από πάνω, μετά την παρέλευση του πρώτου εικοσιτετραώρου.

Καλό είναι να μην κάνεις μπάνιο το πλανισμένο μπάλωμα με πολλά διαλυτικά – καθαριστικά, γιατί δεν είναι όλα τους κατάλληλα για υδρογονάνθρακες και μπορεί να μαλακώσει ή να ξεκολλήσει. Όταν είσαι έτοιμος, μοντάρεις το μοτέρ κανονικά και φρόντισε αυτήν τη φορά να βάλεις σωστό παραφλού, για να μην αποκτήσεις νέα νεροφαγώματα. Βέβαια, αν χρησιμοποιείς εποξικό μέταλλο ανθεκτικό σε καύσιμα, μπορείς να επισκευάσεις ακόμα και ραγισμένα ρεζερβουάρ, είτε είναι πλαστικά είτε μεταλλικά.

Πού είναι η βάρκα?

Τα συνεργεία σκαφών (και τα μαγαζιά που τους προμηθεύουν πρώτες ύλες) διαθέτουν κάποια πολύ ζόρικα μίγματα ρητίνης πολυεστέρα, που επιτυγχάνουν μαγικά πράγματα στο κύκλωμα τροφοδοσίας και εισαγωγής αέρα. Με πολυεστερική ρητίνη ανθεκτική σε καύσιμα και φύλλο υαλονήματος έχω επισκευάσει από ραγισμένες πλαστικές πολλαπλές εισαγωγής μέχρι κελύφη αντλίας βενζίνης (π.χ. Fiat & Alfa Romeo που ραγίζουν στο “σταυρό” που συγκρατεί το ρυθμιστή πίεσης) και βεβαίως ρεζερβουάρ! Αρκεί να έχεις πλύνει πάρα πολύ καλά τις επιφάνειες και να έχεις αδειάσει το ρεζερβουάρ ή να εν πάση περιπτώσει να έχεις στεγνό το εξάρτημα στον πάγκο. Την επόμενη μέρα είσαι κομπλέ, σε κάποιες περιπτώσεις (λ.χ. αντλίες βενζίνης, όπου το μπάλωμα μέσα στο “σταυρό” έχει πάχος 1+cm) καλύτερος κι από καινούριος!

Γομαλάκα

Ή αλλιώς Shellac. H πιο αρχαία εν χρήσει φλαντζόκολλα, είναι φυσικής προέλευσης και τη βγάζει από τον ποπό του το έντομο Kerria Lacca (της τάξης των Ημίπτερων, της οικογένειας των Κηριιδών, όπως με πληροφορεί η Βικούλα), καθώς σκάβει στον κορμό των δέντρων στα δάση της Ινδίας και την Ταϊλάνδης. Τη χρησιμοποιούν ακόμα και σήμερα οι παραδοσιακοί ξυλουργοί για να λακάρουν έπιπλα και να προστατεύσουν ξύλα, αλλά εδώ και δεκαετίες τη χρησιμοποιούσαν και οι μουτζουρόγατοι. Αν μπορείς να αντισταθμίσεις το γεγονός ότι δεν της αρέσουν οι πολλές διαστασιακές διακυμάνσεις (λ.χ. συστολή/διαστολή), η γομαλάκα είναι ένα εξαιρετικό (και φθηνό) μέσο για απλές στεγανοποιήσεις. Το πρόβλημα είναι ότι τα κάνει χάλια όταν λυθεί και ξαναδεθεί, αφού την αφαιρείς σε σκόνη και φλούδια. Πρόσφατα όμως είδα ένα διαφορικό σε παλιά Corolla που ο μάστορας το είχε στεγανοποιήσει με γομαλάκα, και δεν είχε καν ιδρώσει. Βέβαια στην αρχή δυσκολεύτηκα να αναγνωρίσω την ουσία με την οποία είχαν πασαλείψει σχεδόν τα πάντα (η εφαρμογή γίνεται με πινέλο), και έτσι ζήτησα τη βοήθεια του πολύπειρου κοινού (Λαυρέντης). Ο οποίος, με την ευκαιρία μου, θύμισε ένα άλλο, παλιό, dirtytrick:

Πιάσε τώρα και το μεταξοσκώληκα!

Τελικά τα έντομα (κι ο πισινός τους) μάς είναι πολύ χρήσιμα! Ποιο είναι το απολύτως ανθεκτικότερο στεγανοποιητικό μέσο για περίεργες ανοχές, ειδικά αν είναι εκτεθειμένες σε καύσιμα και λάδια, κι όταν τρώνε συνεχείς παραμορφώσεις? Τη λύση σ’ αυτό το πρόβλημα έδωσε η σοφία του γέροντα πριν από δεκαπέντε χρόνια, όταν νταλαβεριζόμουν με το δίχρονο 180άρι Runner του κουμπάρου μου Διονύση, τον καιρό που είχε αφήσει εποχή στα κοντράδικα στέκια (μέχρι τη Δεύτερη γέφυρα δεν του καθόταν σχεδόν κανένα 1400άρι Uno/Punto!)

Ο στροφαλοθάλαμος του μοτέρ, για όσο καιρό άντεχε πριν σπάσει στη μέση του ψαλιδιού από τη δύναμη (είχαμε αλλάξει 3-4 μέσα σ’ ένα χρόνο!) μονίμως δάκρυζε στην ένωση των δύο μισών τμημάτων του -ό,τι κι αν είχα δοκιμάσει. Μέχρι που ο Λαυρέντης με έστειλε στον πάλαι ποτέ Σούστη στη Νέα Σμύρνη, να πάρω λεπτή μεταξωτή κλωστή. Ναι, μεταξωτή κλωστή! Ο γερο-Σούσης με είδε και νόμιζε ότι είχα πάει να πάρω κλωστές και βελόνες για την κυρα-Σεβαστή. Παρεμπιπτόντως, η μάνα μου επί σειρά ετών διατηρούσε εργαστήριο ραφής ενδυμάτων, οπότε ό,τι θέλετε για κλάπα-γαζωτική-κοπτορράπτη με ρωτάτε ελεύθερα! Τέλος πάντων, όταν εμφανίστηκα με τη φόρμα της μουτζούρας ζητώντας την πιο λεπτή μεταξωτή κλωστή του μαγαζιού, με κοίταξε περίεργα. Του είπα ότι τη θέλω για “άλλη δουλειά”, δεν με νοιάζει το χρώμα, αρκεί να είναι λεπτή και από 100% μετάξι. Πήρα ένα μασουράκι και το έδωσα του Λαυρέντη, να δω τι στην ευχή θα έκανε πάλι (παρένθεση Νο 2, με το γέρο μου τα έχω δει όλα: αν του δώσεις μπετόβεργα, λίμα και καμινέτο, το απόγευμα θα γυρίσει κρατώντας στρόφαλο!).

Κόβει ένα μήκος κλωστής ίσο με το περίγραμμα της στεγανοποίησης και το πετάει σ’ ένα μπρίκι με νερό “για να μαλακώσουν οι ίνες”. Μετά από κανένα μισάωρο, βάζει το μπρίκι στο γκαζάκι και ζεσταίνει το νερό, προσθέτοντας καμιά δεκαριά κουταλιές ζάχαρη, “για να κολλάει η κλωστή και να μην την ψάχνουμε όταν θα μοντάρουμε”. Αφού, λοιπόν, ετοίμασε το... κανταΐφι, το εφαρμόζει το κάρτερ και μου λέει να μοντάρω γρήγορα, όσο ακόμα η κλωστή είναι ζεστή και κολλώδης. Σε πείσμα μου και προς μεγάλη απορία του επόμενου ιδιοκτήτη του Runner, που κάποια στιγμή ξανάλυσε το μηχανάκι για ευνόητους και προφανείς λόγους, η κλωστή παρέμενε ατόφια στη θέση της και τα κάρτερ είχαν παραμείνει θεόστεγνα!

Τώρα που είδαμε και τα τέρατα...

Εκτός από τη χημεία, και καθώς οι περισσότεροι κατεργαραίοι επιστρέφετε στον πάγκο σας, ήρθε η ώρα να την κοπανήσω εγώ για διακοπές! Πάντα την κάνω Σεπτέμβριο με τις Κυράδες μου, καθότι εξόχως αντικοινωνικός στον “ποιοτικό” μου χρόνο. Ευτυχώς για εσάς, είμαι βέβαιος ότι στις εξοχές που θα με τρέχουν θα βρω αμέσως νέο θέμα για τη χειμερινή σεζόν!

Τα τραχτέρια κι οι ντατσούνες έχουν πάντα πολλή πατέντα για ανάλυση! Καλό φθινόπωρο, λοιπόν, με υγεία και φρέσκια διάθεση!