Η αναπάντεχη επανένωση

Ο Άλκης, η Νίκη, η Γιάννα και το διαζύγιο

Κάπου κάπου με ρωτάτε γιατί η Ms. P., την οποία έχω αναφέρει κάμποσες φορές σ’ αυτή τη σελίδα, δεν είναι Mrs P. Το δις εξαμαρτάνειν κ.λπ., ως εκ τούτου κάλλιο έτσι και μαζί, παρά αλλιώς και σκοτωμένοι. Ξέρει κι η ίδια, άλλωστε, από πρώτο χέρι.  Ας όψεται η Γιάννα, που είχε την ατυχία να με στεφθεί και μετά από λίγα χρόνια να επιστραφεί κακήν κακώς στην κυρά-Νίκη (την κάρια πεθερά) με συνοπτικές διαδικασίες. Εν ολίγοις, η μανία της Νίκης να φυτρώνει σαν τσουκνίδα μόνο εκεί που δεν την έσπερναν, η απροθυμία της Γιάννας να θέσει όρια στη Νίκη, τα @@ μου που δεν χωρούσαν πλέον ούτε σε κελεμπία και μια κασέτα που μου χάρισε ο πολυαγαπημένος Πεθερός μου Άλκης, έκλεισαν για πάντα την ιστορία “γάμος”.

Τέλος πάντων, παρότι αρχιτέκτονας στο επάγγελμα, ο Άλκης είχε μεγάλη ψώρα με τα αυτοκίνητα, πράγμα που δεν άργησε να βγει στην επιφάνεια. Μέσα σε λίγες μόνο Κυριακές φάνηκε πως είχαμε ταιριαστά χνώτα, κοινά ενδιαφέροντα, τα ίδια αγαπημένα οινοπνευματώδη και το ίδιο πάθος για κάθε είδους μηχανοκίνητο. Οσο για τη σχέση μου με την κόρη του, είχε μόνο να πει τα εξής: “Οσο είστε ευτυχισμένοι, κάντε ό,τι και όπως θέλετε. Μεγάλα παιδιά είστε!” Πολύ σύντομα τον Άλκη τον σεβάστηκα και τον αγάπησα σαν πατέρα, όπως έκανε και ο ίδιος. Αποκτήσαμε μια σπάνια σχέση. 

Το αυτοκίνητο, που λέγαμε...

Πίσω στο θέμα μας, το 1971 στο Μόναχο ο Άλκης αγόρασε μια ολοκαίνουρια BMW 2000Tii. Φυσικά χρειάστηκε να εξαργυρώσει πάμπολλες οικογενειακές χάρες για να την εισάγει και να την εκτελωνίσει στην Ελλάδα με το τότε καθεστώς. Mην μπερδεύεστε με την 2002 ή με τις Touring, η 2000 ήταν ένα μακρουλό τετράπορτο μπαούλο, και στη δίλιτρη ψεκαστή έκδοση ένας λύκος με προβιά αρνιού: 130 άλογα και 190km/h σε μια κατά τα άλλα ξενέρωτη οικογενειακή μαούνα δεν ήταν λίγη υπόθεση, πριν από 45 χρόνια! Περάσαμε πολλά Σαββατοκύριακα μαζί, μερεμετίζοντας και ζωηρεύοντας τη 2000, είτε στο πεζοδρόμιο φρικάροντας τους γείτονες είτε, αφότου γνωριστήκαμε και μ’ αυτόν, στην Autorep πρήζοντας τον Λαυρέντη.

Πάμε Ολλανδία?

Στις αρχές του ’85 ο φίλος μου ο Geert (θα σας πω γι’ αυτόν μια άλλη φορά) μου τηλεγράφησε ότι είχε στα χέρια του μια αγωνιστική δεκαεξαβάλβιδη Schnitzer 2002Tii μαζί με τεράστια προίκα. Για την ακρίβεια, είχε εξαγοράσει έναν χρεοκοπημένο βελτιωτή και η 2002 ήταν ένα από τα αγωνιστικά που αποτελούσαν μέρος της συμφωνίας. Ο Geert τότε το έπαιζε επενδυτής και η 2002 ποσώς τον ενδιέφερε σ’ εκείνη τη φάση, έτσι σκέφτηκε εμένα. Εγώ πάλι, που ποτέ δεν ενέδωσα στον πειρασμό του κράνους, ρώτησα τον Άλκη μήπως ήθελε κάνα διαφορικό, φρένο ή ζαντολάστιχο. Κι ο Πεθερός μού ’σκασε τη βόμβα: “Θέλω να κάνεις την 2000 μου δεκαεξαβάλβιδη, να σπάμε πλάκα! Ραλιτζίδικο μοτέρ είναι, άμα το κόψεις λίγο από εκκεντροφόρους θα δουλεύει κάπως και στο δρόμο!”

Την επόμενη εβδομάδα, πήρα τον Άλκη και πήγαμε Αμβέρσα. Με λίγο παζάρι, ο Geert κράτησε την 2002 αλλά μας έδωσε σχεδόν όλη της την προίκα: ένα ολόκληρο μοτέρ μαζί με τα παρελκόμενα του ξηρού κάρτερ, τρία σετ εκκεντροφόρους κι δύο σετ 48άρια Weber, δύο καινούρια σετ έμβολα κι ένα σετ βαλβίδες, σασμάν, δισκάτο 75άρι ZF με βήμα 4,9:1, ένα ζευγάρι γέφυρες κομπλέ με τις ασφάλτινες Bilstein και τα φρένα τους, κοντό ατέρμονα τιμονιού, κάμποσα ζαντολάστιχα κι άλλες δύο παλέτες ανταλλακτικά. Πήραμε επίσης όλη τη βιβλιογραφία του Schnitzer και κάμποσα ειδικά εργαλεία. Ο Άλκης έδωσε δύο εκατομμύρια δραχμές του ’85, χωρίς τα μεταφορικά και το τελωνείο!

Η πρώτη ανάσταση της 2000

Η λευκή τετράπορτη BMW έδειχνε από καιρό τα χρόνια της, οπότε πριν από τη μεταμόσχευση έπεσε ολοκληρωτικό λύσιμο, ξεσάπισμα, ράψιμο και βάψιμο. Όσο για το μοτέρ, τη δεκαετία του ’70 οι τετραβάλβιδες κεφαλές ήταν το αποκορύφωμα της βελτιωτικής μαεστρίας. Στην Ευρώπη ο Schnitzer και η Alpina κατασκεύαζαν για τα τετρακύλινδρα και εξακύλινδρα BMW, ο Oettinger για τα VW, η Abarth για Fiat, ενώ κάποιες άλλες απόπειρες δεν ήταν τόσο πετυχημένες. Το μοτέρ του Schnitzer απέδιδε από 240 άλογα με καρμπιρατέρ για χρήση Rally μέχρι 320Ps την τελευταία χρονιά που έτρεξε ατμοσφαιρικό με μηχανικό ψεκασμό Kugelfischer στην F2. Δεν πήρε λίγες νίκες και πρωταθλήματα...

Το Νοέμβρη του ’86 βγήκαμε την πρώτη βόλτα στη Σουνίου, για να πατήσουν τα ελατήρια του φρεσκαρισμένου μοτέρ. Ο Άλκης δεν πίστευε ότι το πράμα τραβούσε σαν φορτηγό από τις 4.000rpm, και ότι εφεξής θα άλλαζε ταχύτητα στις 8.500! Είχαμε βάλει τους μικρότερους διαθέσιμους εκκεντροφόρους και 41mm venturi στα καρμπιρατέρ, εκτιμούσαμε το setup “δρόμου” κάπου 220Ps@7.900rpm! Στην Αθηνών – Λαμίας, μια Ferrari 308GTB έφαγε μία κολόνα στο χιλιόμετρο, με αφετηρία τα (τότε) φανάρια της Κηφισιάς και κατεύθυνση προς Άγιο Στέφανο!

Το τέλος της εποχής

Το καλοκαίρι του ’88, βλέποντας ότι δεν την πάλευα άλλο με τη Νίκη και τη Γιάννα, ο Άλκης μου χάρισε εκείνη τη μαύρη BASF. Τη φυλάω σαν τα μάτια μου και ακόμα βουρκώνω διαβάζοντας το ιδιόχειρο, καλλιγραφικό “Πράξε τα δέοντα, αγαπητό μου παιδί” που έγραψε ο Άλκης στην ετικέτα. Στην κασέτα είχε αντιγράψει ένα και μοναδικό τραγούδι: τον “Πεθερόπληκτο” του Ζαμπέτα. Το φθινόπωρο έκανα την αίτηση διαζυγίου και μετά από λίγους μήνες τον πηγαίναμε κομβόι στο νεκροταφείο της Καλλιθέας. Η βαρβάτη 2000 έμεινε παρατημένη μπροστά από το σπίτι στο Κουκάκι, μέχρι που στις αρχές του ’90 εξαφανίστηκε και η Νίκη μού έκανε μήνυση για την κλοπή της! Για εκείνο τα’ αμάξι δάκρυσα σχεδόν όσο και για τον Άλκη, για τις αναμνήσεις που χάθηκαν, τις εκατοντάδες ώρες δουλειάς και την τόση πλάκα που σπάγαμε με τον Γέρο...

Αμβέρσα, καλοκαίρι 2014

Το τηλεγράφημα είναι πλέον πασέ, και ο Geert, με τον οποίο διατηρούμε ακόμη επαφές, μού στέλνει mail με συνημμένες φωτογραφίες. “Σου θυμίζει κάτι?” ήταν ο τίτλος. Είχε αγοράσει σε δημοπρασία μια 2000Tii που, παρότι σε τραγική κατάσταση, είχε ακόμα τη δεκαεξαβάλβιδη κυλινδροκεφαλή. Το αυτοκίνητο ήταν κανιβαλισμένο σε μεγάλο βαθμό και έλειπαν πολλά πράγματα από το μηχανοστάσιο και την καρότσα, αλλά για €2.000 που έδωσε ήταν πραγματικό διαμάντι λόγω του μοτέρ (ή ό,τι είχε απομείνει, τέλος πάντων). Δυσκολευόμουν να πιστέψω στα μάτια μου, γιατί ο αριθμός πλαισίου δεν ταίριαζε με τον “δικό μας”, όμως σκεπτόμενος ότι το αυτοκίνητό μας είχε κάποτε κλαπεί, αποφάσισα ότι ήταν η κατάλληλη ευκαιρία να πάω στην Αμβέρσα. Το πρώτο πράγμα που έκανα όταν την είδα, ήταν να ξηλώσω την κεντρική κονσόλα. Πίσω της, πάνω στο τροπέτο, είχαμε περτσινώσει με τον Άλκη ένα χρυσό τάμα στον Άγιο Νεκτάριο. Ο Άγιος ήταν ακόμα εκεί! Ήταν η BMW του Άλκη, παρότι ήταν αλλαγμένα τα νούμερα από τους κλέφτες!

Θα τη φέρω πίσω 

Μόλις καταφέρω να ξεδιαλύνω το δύσκολο νομικό κομμάτι της υπόθεσης, θα τη φορτώσω κατευθείαν και θα τη φέρω πίσω στα λημέρια της. Είχα πάει χθες στο κοιμητήριο και τα λέγαμε με τον Άλκη, τα συμφωνήσαμε, θα περνάω χαράματα απ’ έξω και θα ανασταίνω το μέρος γυρνώντας το στροφαλάκι του Μ10 στις 8.500rpm. Μου λείπεις ακόμα, Γέρο!

Φιλικά,

Dr. Power