Μέσο Ελευθερίας (?)

Αν και το ταξίδι στο χρόνο θα αργήσει να γίνει πραγματικότητα (για όλα φταίει ο Αϊνστάιν), η εποχή μας δίνει τα κατάλληλα εφόδια για να έχουμε μια καλή εικόνα του πρόσφατου παρελθόντος, ειδικά όσον αφορά το δικό μας τετράτροχο παρελθόν που δεν πάει και πολύ μακριά είναι η αλήθεια. Λίγο το Google, λίγο η Wikipedia, λίγο παραπάνω τα πιο ειδικευμένα sites, αρκούν για να έχεις μια εικόνα του πως ήταν οι δρόμοι και οι πόλεις από την αρχή του αιώνα μέχρι και μετά τον Β’ Π.Π., όπου το αυτοκίνητο από εκκεντρική εφεύρεση αναδείχθηκε σε πρωταγωνιστή του καθημερινού βίου. Μια ματιά στις φωτογραφίες των αρχών του αιώνα δείχνει πραγματικά μια άλλη εποχή, απλά άγνωστη σε όλους εμάς τους «σύγχρονους». Περνώντας στην δεκαετία του ’50 και πολύ περισσότερο σε αυτή του ’60 τα πράγματα αλλάζουν δραστικά, το αυτοκίνητο είναι το κυρίαρχο «ον» σε κάθε αστική εικόνα, είτε πρόκειται για το τρίκυκλο φορτηγό του βιοπαλαιστή, είτε για τις γυαλιστερές λαμαρίνες του «εύπορου» που άρχισε να υπάρχει σαν είδος στην Ελλάδα κάπου αυτή την περίοδο. Συνεχίζοντας το χρονικό slideshow προς την δεκαετία του ’70 και του ’80 βλέπουμε το σκηνικό να αλλάζει προς το ακόμη πιο άγριο, με τους δρόμους πλέον να αποκτούν… μποτιλιάρισμα. Οι παλαιότεροι ξέρουν πολύ καλά πόσο δύσκολο ήταν να αποκτήσεις στην Ελλάδα του ’70 και του ’80 αυτοκίνητο, οπότε ακούγεται περίεργη αυτή η έκρηξη. Και όμως, μπορεί να μην ήταν τόσο εύκολο το τετράτροχο όνειρο εκείνη την εποχή, όσο τουλάχιστον σήμερα, ή ακόμα καλύτερα πριν από… μερικά χρόνια, αλλά η δίψα του Έλληνα για αυτοκίνηση ήταν αρκετή για να κάνει τον άθλο και να αποκτήσει ένα… 1300άρι που αυτομάτως τον απάλλασσε από τον βραχνά των προβληματικών ΜΜΜ, του έδινε την δυνατότητα να πάει για μπάνιο με την οικογένειά του κουβαλώντας και τις ομπρέλες του ή οτιδήποτε άλλο τέλος πάντως ήθελε να κάνει που απαιτούσε αυτό-κίνηση.

Ναι, το αυτοκίνητο έκανε την πραγματική επανάσταση σαν μέσο ελευθερίας, και δεν χρειαζόταν καθόλου να πρόκειται για Ferrari 250 για να καταφέρει κάτι τέτοιο. Ένα απλό Lada 1300 ήταν υπέρ αρκετό, όπως είμαι σίγουρος ότι ανακαλύψατε πολλοί από εσάς στα εφηβικά σας χρόνια όταν «το δίπλωμα» σας άνοιγε την πόρτα στο οικογενειακό αυτοκίνητο και λίγο αργότερα τα πρώτα κερδισμένα χρήματα σε ένα πραγματικό ΙΧ. Αυτή ακριβώς είναι η μαγεία της αυτοκίνησης, την αυτονομίας και της ανεξαρτησίας που μπορεί να χαρίσει ακόμη και ένα απλό τετράτροχο, χωρίς απαραίτητα μερικές εκατοντάδες άλογα κάτω από το καπό του. Ξέρετε ότι κατά καιρούς που αρέσει να υμνώ αυτή την ελευθερία που χαρίζει ένα αυτοκίνητο μέσα από αυτή τη στήλη, αλλά οφείλω να παραδεχτώ ότι δεν είναι και λίγες οι φορές που… αμφιβάλω για την πραγματική κατάληξη και αναρωτιέμαι πως γίνεται τελικά να χάνεται το νόημα σε κάτι τόσο απλό.

Σχεδόν πάντοτε έχω έντονη αυτή την αίσθηση αμφιβολίας οδεύοντας προς το κέντρο Σάββατο βράδυ με ψιλόβροχο, όπου η μέση ωριαία δεν ξεπερνάει αυτή ενός πεζού με σοβαρή αναπηρία. Αμέσως μετά πρέπει να αντιμετωπίσεις τον γολγοθά του παρκαρίσματος, ο οποίος είναι μερικές φορές πολλαπλάσιος του χρόνου που χρειάζεσαι για να ολοκληρώσεις την δουλειά που ξεκίνησες για να κάνεις και χρειάζεται να παρκάρεις. Σε τέτοιες καταστάσεις το αυτοκίνητο μάλλον σε άγκυρα μετατρέπεται και μόνο με μέσο ελευθερίας δεν μοιάζει. Ας μην γελιόμαστε, δεν φταίει καθόλου η ελληνική πραγματικότητα, τέτοιες καταστάσεις συναντάς σε όλες τις σύγχρονες μεγαλουπόλεις και βασικός υπεύθυνος είναι η άνιση αύξηση των πωλήσεων ΙΧ σε σχέση με τον βαθμό βελτίωσης του οδικού δικτύου. Με άλλα λόγια, μέχρι να φτιάξουμε την Αττική Οδό έχουμε ήδη ξεπεράσει την χωρητικότητά της.

Να μπούμε όμως λίγο και στα δικά μας? Έχετε αναρωτηθεί πόσες βόλτες με το αγαπημένο σας αυτοκίνητο έχετε στερηθεί περιμένοντας τον εξωτικό after market από την Αμερική ή απλά επειδή προσπαθείτε να μαζέψετε τα χρήματα για εκείνο το πρώτο στάδιο? Έχετε πιάσει τον εαυτό σας να αναρωτιέται μήπως χάνει τελικά περισσότερα από αυτά που θέλει να κερδίσει? Τα πάντα είναι θέμα προτεραιοτήτων σε αυτή την περίπτωση, αλλά τουλάχιστον αυτές τις προτεραιότητες τις θέτουμε μόνοι μας και εξίσου εύκολα μπορούμε να τις ανατρέψουμε. Ίσως να μην μπορούμε να κάνουμε κάτι για το 1,7 ευρώ του λίτρου της βενζίνης, αλλά ακόμη και με αυτή την τιμή μπορούμε να κάνουμε μια όμορφη ανάβαση Ριτσώνας ή Φυλής ένα απογευματάκι, δεν είναι και τόσο μακριά εν τέλει! Την επόμενη φορά λοιπόν που θα νιώσετε εγκλωβισμένοι, ξανασκεφτείτε το. Το αυτοκίνητο παραμένει το μέσο ελευθερίας που μας υποσχέθηκε, αν οι ανάγκες μας διαφέρουν τελικά, κάποιες φορές αρκεί να αναθεωρήσουμε.