Πυρ, γυνή και θάλασσα: από 911 Turbo σε Twingo

Δεδομένου πως η Γερμανία, ανάμεσα στα μύρια κακά που έχει, αποτελεί από την άλλη και τον παράδεισο των πολλών αλόγων από πλευράς φορολογίας και διαθεσιμότητας, είπα μέσα στον Ιούλιο να κάνω ένα μικρό δωράκι στον εαυτό μου εδώ στην ξενιτιά και αποφάσισα να κάνω κάτι που ήθελα καιρό, αλλά ήταν αδύνατο πίσω στη πατρίδα: να τσιμπήσω μία να τόση δα, τοσοδούλα, 997 Turbo. Το κόστος του να πάρεις και να διατηρήσεις ολόκληρη εδώ μία τέτοια δεν είναι φυσικά αμελητέο, είπαμε, αλλά τηρουμένων των μισθολογικών-φορολογικών αναλογιών είναι σαν να πήγαινες να πάρεις μία κανούργια π.χ. SLK στον απόλυτο σαδιστή επί των κυβικών, το ελληνικό ιδιοφυές κράτος μας. Με άλλα λόγια αν είσαι άρρωστος, που είσαι, αργά ή γρήγορα εδώ θα βρεις τρόπο να την πάρεις χωρίς να πουλήσεις νεφρό ή αμφιβληστροειδή.

Πήρα λοιπόν σβάρνα όλα τα γνωστές online σχετικές πηγές ανεύρεσης τύπου mobile.de, Porsche Zentrum Gebrauchtwagen κτλ. και ξεκίνησα την αναζήτηση. Φιλτράροντας εκτός ψαξίματος όλα τα «κόβεσαι για Σεπτέμβριο» χαρακτηριστικά, δηλαδή ως ξεχόνδρισμα όλα τα ασημί, κάμπριο ή αυτόματα κομμάτια, εμφανίστηκε μπροστά μου η Θεά, ήταν ακριβώς όπως έπρεπε και στο φινίρισμα των εξτρά της: μαμά, μαύρη, coupe, χειροκίνητη, χωρίς κεραμικά και με Sport Chrono. 2006 μοντέλο, με 80.000km και μόλις 20km μακριά από το σπίτι μου, μου φώναζε «έλα να με δεις και να με πάρεις στα τέσσερα (Michelin μου)». Αμέσως αποστολή μηνύματος για ραντεβού, ο πωλητής του Porsche Zentrum τηλέφωνο στον γράφοντα την αμέσως επόμενη μέρα χρησιμοποιώντας, ο άτιμος, και κτητική αντωνυμία απευθυνόμενος («σας παίρνω για το νέο 911 Turbo ΣΑΣ!»). Σκάει ο δικός σας με νοικιάρικο Up! το αμέσως επόμενο Σάββατο, το καβαλάει, το τσεκάρει, όλα ΟΚ τα βρίσκει και στα οικονομικά με μία σούπερ χρηματοδότηση της ίδιας της Porsche που θα καταπινόταν η μηνιαία δόση «νεράκι» αναίμακτο, χωρίς δηλαδή να φτάνεις σε σημείο να λες ότι δουλεύεις για το αμάξι, ΟΛΑ ΤΕΛΕΙΑ. Μέχρι και τι πρόγραμμα / εξάτμιση θα έπεφτε στο εργαλείο είχα καταλήξει, τέτοια σιγουριά.

Και μετά, δυστυχώς πριν προλάβω να τελέσω το «αμάρτημα», χτύπησε το τηλέφωνο. Και η οθόνη έγραφε “Marianna UK Kin” (ναι, αυτή που της χρωστάω πλυντήριο ρούχων από το Power 180). Tο σήκωσα, που να μην το σήκωνα...

Τα «καλά» νεά στην άλλη άκρη της γραμμής με άφησαν με το ηλίθιο χαμόγελο της αμήχανης έκπληξης: η Marianna, έπειτα από 3 μήνες αναζήτησης εργασίας στα «μέρη μου» και έπειτα από ασφυκτική πίεση 3 bar εκ μέρους μου,  αφήνει το UK για να μου ‘ρθει μέσα Οκτώβρη μόνιμα... Με μία μικρή λεπτομέρεια: οι δουλειές μας θα απέχουν 130km μεταξύ τους, οπότε πρέπει να μετακομίσουμε κάπου στο «ενδιάμεσο». Και μαντέψτε ποιος «ιππότης» θα κάνει 100+100=200 χλμ Autobahn κάθε μέρα, με άλλα λόγια αυτομάτως -για την ώρα τουλάχιστον- «αντίο 997Τ»: από εκεί που απλά ήθελα ένα αυτοκίνητο κ@υλας για το σαββατοκύριακο (δεν θα έσκαγα ποτέ με αυτό στη δουλειά για ευνόητους λόγους, θα συνέχιζα να πηγαίνω με ποδαράκια / λεωφορείο όπως πριν, μιας και έμενα δίπλα), ξαφνικά το όλο σχήμα ήρθε τελείως τούμπα. Η ανάγκη για άλογα και flat-6 γουργουρητό μετατράπηκε άμεσα στην ανάγκη ανεύρεσης «μουλαριού» που θα κάνει 1.000χλμ τη βδομάδα / 4.000χλμ το μήνα / 50.000+ χλμ το χρόνο, αφενός χωρίς να καίει «τίποτα» και αφετέρου χωρίς να με νοιάζει η απομείωση της αξίας του, δεδομένου πως θα χτυπάγε 6ψήφιο νούμερο το οδόμετρο πριν κλείσει 2 χρόνια ζωής... Το σενάριο 997 + επιπλέον καθημερινό αυτοκίνητο δεν έβγαινε οικονομικά σε αυτή τη φάση, αφού με το S2000 μου να κάθεται ήδη στην Αθήνα και να μου τραβάει τα γνωστά ελληνικά δίλιτρα ετήσια κόστη, θα κατέληγα όντως να δουλεύω για τα (τρία...) αμάξια. Επίσης, ναι, θα έπεφτε πολύ αεριωθούμενο τσόκαρο αν κατέληγα σε τέτοιου είδους «ανωριμότητα»...

Βάζοντας τα κάτω όλα αυτά, κατέληξα πως αυτό που χρειάζομαι είναι ένα ελαφρώς μεταχειρισμένο Fiat 500 1.2: μου είχε φτιάξει τη διάθεση ένα νοικιάρικο πριν κάνα τρίμηνο που ήταν η πρώτη μου επαφή με το γλυκούλι αυτό αυγό και είπα να «μονιμοποιήσω» την χαρά. Είδα πολλά 500αράκια, και αφού κατάλαβα γιατί είναι τόσο ακριβό καινούργιο, κατέληξα σε ένα που είχε η μάντρα της Renault εδώ έξω από τη Στουτγάρδη. Πάω να το κλείσω και... τζίφος Νο.2: είχε ήδη λογοδοθεί. Γυρνώντας να φύγω ξενερωμένος πέφτει το μάτι μου σε ένα λευκό γλυκούλι μπιχλιμπίδι, μέσα στην έκθεση των καινούργιων: ήταν το τελευταίο κομμάτι που είχε μείνει από το στοκ των facelift Twingo II 1.2, το οπoίο λόγω της έλευσης του νέου (πισωκίνητου και πισωμήχανου παρακαλώ!) Twingo III, το δίνανε με €4.000 σκόντο. Βλέπω κατανάλωση 4,5L/100km, βλέπω διαθέσιμο φουλ συμφέρον πρόγραμμα leasing που ουσιαστικά μου λύνει τα χέρια χωρίς πολλές δεσμεύσεις και δάκρυα απομείωσης αξίας και τσουπ, το μουλάρι επελέγει. Το στρώνω ακόμα, οπότε φουλ report από το κτήνος αυτό της φύσης σε μεταγενέστερη φάση (αν δεν έχει ξεμπαζώσει όλη την Autobahn και μου το κατάσχουν).

Αφού παρέλαβα το Twingo, γύρισα σπίτι ένας συντετριμμένος άνθρωπος. Καλό θα είναι για να παίξει το ρόλο του καθημερινού εργαλείου, αλλά για έναν άρρωστο αρχιPOWERά δεν παύει να είναι ένα «default» αυτοκίνητο για μετακίνηση from A to B. Φέρνω το τηλέφωνο, παίρνω το πιο Dominic Toretto ύφος που μπορούσα να πάρω και ρωτάω την πέτρα του σκανδάλου στην άλλη άκρη της γραμμής: «You know you owe me a 10-second car, right?»...