Plymouth -Christine- Fury 1957

Ίσως δεν έχετε δει την ταινία που αναφέρθηκα προηγουμένως, ίσως και να την αγνοείτε εντελώς, oπότε διαβάστε μία σύντομη περιγραφή: Η Christine είναι ένα στοιχειωμένο αυτοκίνητο, από το φάντασμα του προηγούμενου ιδιοκτήτη σύμφωνα με το βιβλίο, από μόνη της σύμφωνα με την ταινία, την οποία αγοράζει ένας nerd-ουλας όταν την βρίσκει παρατημένη σε ένα χωράφι σε κακά χάλια. Μία σχέση πάθους δημιουργείται ανάμεσά τους και ότι πάει να τους εμποδίσει απλά σκοτώνεται μέσω της Christine, η οποία τα βράδια βγαίνει μόνη της στους δρόμους και παίρνει εκδίκηση.   Η ταινία αυτή λοιπόν, έγινε αφορμή να αποκτήσουν ξαφνικά αξία τα Plymouth Fury, ένα μοντέλο που έβγαινε μεταξύ 1956 και 1958, όταν διάφοροι fun της ταινίας άρχισαν να κατασκευάζουν ομοιώματα της Christine. Ένας από αυτούς είναι και ο Μάνος, όπου ξεκίνησε να μαζεύει ανταλλακτικά από το 2001, ενώ απέκτησε το αυτοκίνητο το 2007 και το ολοκλήρωσε πριν λίγες μέρες!

Το μεγάλο μπέρδεμα!

Ο Steven King στο βιβλίο του περιγράφει το αυτοκίνητο ως τετράπορτο, κόκκινο, με ασημί λωρίδα στο πλάι. Στην αρχή την περιγράφει σαν sedan, ενώ προς το τέλος αυτό που περιγράφει είναι hard-top. Εκεί που ρίχνει το τελειωτικό χτύπημα είναι η ονομασία του μοντέλου, ως Plymouth Fury. Οι πραγματικές Fury, είχαν διπλά φανάρια, ήταν όλες δίπορτες hard-top, ήταν μπεζ και είχαν χρυσαφί λωρίδα στο πλάι, χρυσή μάσκα και χρυσά διακοσμητικά. Εκεί τώρα που γίνεται το πραγματικό μπάχαλο, είναι στην ταινία! Ο Carpenter παρουσιάζει στην σκηνή έναρξης την γραμμή παραγωγής, όπου τα αυτοκίνητα που εμφανίζονται είναι Plymouth Fury, ενώ η Christine, Belvedere! Ξεχωρίζει από τους διαφορετικούς καθρέπτες, καθώς και από δύο πτερύγια στην κορυφή των δύο εμπρός φτερών. Η Christine της ταινίας λοιπόν, είναι κατ' όνομα Plymouth Fury, αλλά στην ουσία Belvedere. Η Christine του Μάνου όμως, είναι Plymouth Fury, μοντέλο του 1957 και μάλιστα από τις τελευταίες που βγήκαν από το εργοστάσιο, με αριθμό σειράς 4407392. Το 440 δηλώνει πως είναι Fury, ενώ το 7.392 είναι ο αύξοντας αριθμός. Για την ιστορία, κατασκευάστηκαν 7.438 μονάδες.

Do it once, and do it right...

...λένε οι Αμερικάνοι και μας βρίσκουν τόσο εμάς, όσο και τον Μάνο, απόλυτα σύμφωνους. Με αυτό το motto ο Μάνος ξεκίνησε το ολοκληρωτικό rebuilt της Christine του. Η ιστορία βέβαια ξεκινάει αρκετά πιο πίσω από την ημερομηνία αγοράς του αυτοκινήτου. Όλα ουσιαστικά ξεκίνησαν όταν ο Μάνος είδε την ταινία και στη συνέχεια όταν διάβασε το βιβλίο. Από τότε του μπήκε στο μυαλό η ιδέα να φτιάξει την δική του Christine. Ξεκίνησε λοιπόν το ψάξιμο, για μία οποιαδήποτε δίπορτη Plymouth που θα μπορούσε να μετατραπεί σε Christine. Υποψήφια μοντέλα ήταν η Savoy, η Belvedere, η Plazza και φυσικά η Fury. Ήδη από το 2001 είχε ξεκινήσει να αγοράζει ότι ανταλλακτικό μπορούσε να βρει. Όργωσε ότι site και forum υπήρχαν με αγγελίες, τα club αμερικάνικων αυτοκινήτων και fun-clubs της ταινίας και τελικά δικαιώθηκε, όταν το 2007 απέκτησε μία αυθεντική Plymouth Fury του 1957, η οποία μάλιστα βρισκόταν στην Αγγλία! Αυτό ήταν κάτι τρομερά σπάνιο, μιας και από ότι υπολογίζεται έχουν μείνει περίπου 100 με 120 Fury αυτή τη στιγμή στον πλανήτη.  Η έκπληξη του Μάνου ήταν μεγάλη, όταν την ημέρα που παρέλαβε την Fury, ανακάλυψε ότι αντί για τον κινητήρα των 318cu.i., ή των 351cu.i. ο προηγούμενος ιδιοκτήτης την είχε εφοδιάσει με τον ανδρικό 440 R/T! Μάλιστα, αντί για ταμπούρα είχε τετραπίστονα δισκόφρενα, άξονα μετάδοσης από Challenger, ενισχύσεις με εγκάρσιους βραχίονες στο πίσω τμήμα και μπλοκέ διαφορικό! Η τελική μορφή του αυτοκινήτου ήταν ήδη στο μυαλό του, οπότε το μόνο που έμενε ήταν η υλοποίηση.

OK, Show me...

Το αυτοκίνητο για να φτάσει στην εικόνα που βλέπετε στις φωτογραφίες, χρειάστηκε πάρα πολύ δουλειά. Πολύ περισσότερη από ότι αρχικά φαινόταν όταν βγήκε από το container με το οποίο έκανε το ταξίδι Manchester-Πειραιάς. Ο Γολγοθάς ξεκίνησε από την ημέρα που η Christine μπήκε το γκαράζ του Μάνου. Αφαιρέθηκε ο κινητήρας, τα μπροστινά φτερά, οι θόλοι, το καπό, οι προφυλακτήρες, τα φώτα, καθώς και όλα τα διακοσμητικά νίκελ που είχε το αυτοκίνητο. Σκοπός ήταν να χρωμιωθούν ξανά οι προφυλακτήρες και τα διακοσμητικά, να γυαλιστούν τα αλουμινένια και τα ανοξείδωτα μέρη και φυσικά να βαφτεί εκ νέου όλο το αμάξωμα. Για να γίνει αυτό, καταναλώθηκαν τεράστιες ποσότητες paint-remover, με το οποίο λούστηκαν τα βαμμένα κομμάτια για να αφαιρεθεί το χρώμα. Στη συνέχεια επιστρατεύτηκαν σιδερόβουρτσες και θερμοπίστολα, για να αποκαλυφθεί γυμνή η λαμαρίνα. Όπου υπήρχε επιφανειακή σκουριά, καθαρίστηκε με το αντίστοιχο καθαριστικό, ξεπλύθηκε με άφθονο νερό, στη συνέχεια περάστηκε με διαλυτικό νίτρου και ένα χέρι wash-primer της Sikkens που προετοίμασε τις επιφάνειες για αστάρωμα και βάψιμο. Το wash-primer είναι ένα υγρό το οποίο βοηθάει την πρόσφυση του ασταριού πάνω στο γυμνό μέταλλο και φυσικά το περνάμε πριν από οτιδήποτε πάνω στην λαμαρίνα που θέλουμε να ασταρώσουμε. Με τον χώρο του κινητήρα άδειο, το πεδίο ήταν ελεύθερο για να καθαριστεί και να βαφτεί εκ νέου όλη η περιοχή. Το firewall βάφτηκε με μαύρο χρώμα, αφού πρώτα καθαρίστηκε επιμελώς και ασταρώθηκε.

Στη συνέχεια τροποποιήθηκαν τα εμπρός φτερά για να τοποθετηθούν επάνω τους διπλά φανάρια. Μέχρι το 1957 τα αμερικάνικα αυτοκίνητα είχαν στην πλειοψηφία τους μονά φανάρια, από το 1958 όμως όλα απέκτησαν διπλά. Σειρά είχε το εσωτερικό και πιο συγκεκριμένα, το ταμπλό. Το original χρώμα της Fury ήταν σκούρο καφέ, ενώ στην ταινία της Christine, ήταν κόκκινο. Επίσης, διαφορετικός ήταν ο πίνακας οργάνων. Ο Μάνος χρησιμοποίησε έναν από Belvedere, στο οποίο μηδένισε τον μετρητή μιλίων, τοποθέτησε νέο καντράν ενδείξεων και έβαψε με κόκκινο χρώμα τις βελόνες. Παράλληλα καθάρισε όλα τα όργανα και αφού τα τοποθέτησε στη θέση τους, άλλαξε τον φωτισμό του πίνακα σε πράσινο, όπως στην ταινία.

Let's show those shitters what we can do

Κάπου εδώ την σκυτάλη την πήρε ο φανοποιός, όπου και μεταφέρθηκε εκεί το αυτοκίνητο για περαιτέρω εργασίες. Αρχικά φαινόταν πως έπασχε μόνο στα χαμηλά σημεία, όπως όλα τα αυτοκίνητα. Όταν όμως ξεκίνησε η εξερεύνηση με σφυρί και κατσαβίδι, ανακαλύφθηκαν πολλά περισσότερα σημεία που χρειαζόντουσαν φροντίδα. Ένα μεγάλο πρόβλημα που είχαν όλα τα αμαξώματα της Chrysler, ήταν ότι σαπίζανε μετά από τα 3 χρόνια ζωής τους. Η Plymouth ως θυγατρική της Chrysler, δεν αποτελούσε εξαίρεση του κανόνα και αν βάλετε στην εξίσωση πως η συγκεκριμένη Fury βρισκόταν για πολλά χρόνια στην χώρα της βροχής, γνωστή και ως Αγγλία, μπορείτε να φανταστείτε για το πόσες διορθώσεις θα ήθελε. Ευτυχώς όμως, τα πράγματα δεν ήταν τόσο χάλια και δεδομένων των 54 χρόνων του αμαξώματος, η κατάστασή του ήταν αρκετά καλή.

Στα σημεία που υπήρχαν σαπίσματα, κοβόταν το κομμάτι και γινόταν αντικατάσταση με καινούργια λαμαρίνα, πάχους 2mm. Όλες οι κοπές στο αμάξωμα, γίνονται με οξυγόνο. Με οξυγόνο γίνονται και οι κολλήσεις μόνο στα εσωτερικά σημεία του αυτοκινήτου. Αυτό, γιατί το οξυγόνο αντιδρά με το μέταλλο και μακρόχρονα προκαλεί οξείδωση. Οπότε οι εξωτερικές κολλήσεις γίνονται με argon. Μετά από όλα τα μπαλώματα, τα πάντα βάφτηκαν με εποξικά αστάρια, ενώ σε επιλεγμένα σημεία ψεκάστηκε σταθεροποιητής σκουριάς της Loctite. Ο καθαρισμός του αμαξώματος συνεχίστηκε με τον χώρο αποσκευών,  στον οποίο αντικαταστάθηκε όλο το πάτωμα, ενώ στη συνέχεια ανακαλύφθηκε πως η δεξιά πλευρά, αυτή του συνοδηγού δηλαδή, είχε εκτεταμένο σάπισμα, μιας και δεν είχε επισκευαστεί σωστά μετά από τρακάρισμα.

Τον παλιό καιρό, όταν χρειαζόταν να κάνουν γεμίσματα σε λαμαρίνες, χρησιμοποιούσαν καλάι αντί για στόκο. Το καλάι έχει το τεράστιο πλεονέκτημα πως είναι πολύ πιο ανθεκτικό από τον στόκο, ως μέταλλο και έτσι δεν ραγίζει, αντέχει σε καταπονήσεις και φυσικά στο πέρασμα του χρόνου. Το καλάι απαιτεί ιδιαίτερη προεργασία στην λαμαρίνα και η εργασία με αυτό είναι χρονοβόρα, για αυτό άλλωστε και οι περισσότεροι φαναρτζήδες χρησιμοποιούν στόκο. Στόκος χρησιμοποιήθηκε μόνο για να έρθει «πρόσωπο» η επιφάνεια της λαμαρίνας, το λεγόμενο «σιδέρωμα». Ένα από τα δυσκολότερα σημεία των Plymouth είναι, τόσο το πίσω φτερό, το οποίο έχει περίπλοκες καμπύλες και καθαρίζεται πολύ δύσκολα, όσο και το εμπρός, το οποίο αποτελείται από αρκετά κομμάτια λαμαρίνας κολλημένα μεταξύ τους. Είναι σχεδόν 100% σίγουρο πως θα βρεις σκουριά σε αυτά τα δύο σημεία.

Λόγω του περίπλοκου σχήματος, αλλά και λόγω του τεράστιου μεγέθους της, η Christine είναι ένα από τα δυσκολότερα αυτοκίνητα σε restoring από πλευράς φανοποιείας. Σκεφτείτε πως, με μήκος στα 5,5 μέτρα και πλάτος στα 2, έχουμε ένα αυτοκίνητο που καταλαμβάνει 10 τετραγωνικά μέτρα! Σε αυτό το σημείο, ο φαναρτζής παρέδωσε πνεύμα και ανέλαβε ένας καινούργιος, μια διαδικασία που καθυστέρησε τον Μάνο στο να ολοκληρώσει το project του. Ο καινούργιος φαναρτζής κατασκεύασε εκ νέου τους μαρσπιέδες, μιας και δεν είχαν ταιριάξει σωστά. Είναι σημαντικό, τα σημεία που δέχεται καταπονήσεις το αμάξωμα, να γεμίσουν με καλάι και όχι με στόκο. Σε αντίθετη περίπτωση, ο στόκος θα ράγιζε και το αποτέλεσμα θα ήταν κακό. Ένα άλλο σημείο-κλειδί, είναι η υδρορροή που υπάρχει στο πίσω φτερό, στην ένωση με τον χώρο αποσκευών. Από το εργοστάσιο είναι πολύ μεγάλη, με αποτέλεσμα να περνάει νερό μέσα και να εμφανίζεται σκουριά και σάπισμα. Όταν είχαν τελειώσει οι επισκευές στα σημεία που πατάει το εμπρός τζάμι, το παρμπρίζ τοποθετήθηκε αμέσως στη θέση του για τον εξής λόγο: αν μείνει αρκετό καιρό εκτός αυτοκινήτου, παραμορφώνεται και χάνει το σχήμα του, με αποτέλεσμα να υπάρχει κίνδυνος να σπάσει κατά την εφαρμογή του! Επίσης, θα πρέπει να αποθηκεύεται σε σκιερό μέρος, όσο καιρό βρίσκεται εκτός αυτοκίνητου. Οι  εργασίες συνεχίστηκαν με τις αντικαταστάσεις διαφόρων σημείων με νέα λαμαρίνα, όμως η συνέχεια έγινε στο γκαράζ του σπιτιού του Μάνου, μιας και παρέδωσε πνεύμα και ο δεύτερος φαναρτζής!

...you can't polish a turd

Συνέχεια λοιπόν, με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα, με τον καθαρισμό της οροφής μέχρι γυμνού μετάλλου, όπου και αντικαταστάθηκαν και εκεί, όπως και σε όλες τις κολλήσεις, οι αρμόκολλες με καινούργιες. Στη συνέχεια ξεκίνησε το στοκάρισμα, με την χρήση πολυεστερικού στόκου με ίνες από υαλοβάμβακα. Αυτός ο στόκος είναι τρομερά ανθεκτικός, δεν ραγίζει και αντέχει σε μεγάλες διαστολές και συστολές. Σκεφτείτε πως είναι τόσο γερός που τα γυαλόχαρτα τα βρίσκουν ζόρικα στην επαφή μαζί του. Κάτι σαν τον στόκο του Chuck Norris. Αυτός ο στόκος όμως αφήνει πολλούς πόρους, οι οποίοι θα πρέπει να καλυφθούν με στόκο φινιρίσματος, αλλιώς το αμάξωμα θα θυμίζει πολυεστερική βάρκα και όχι αυτοκίνητο. Ο Μάνος πήρε μία μεγάλη απόφαση, που πολλοί από εμάς θα κάναμε σίγουρα πίσω. Νιώθοντας απογοητευμένος από τους δύο φαναρτζήδες και έχοντας τον φόβο να τριτώσει το κακό, αποφάσισε να βάψει το αυτοκίνητο μόνος του! Για αυτό τον λόγο, επιστράτευσε όλη του την τέχνη, διάβασε βιβλία, έψαξε στο internet, είδε video, αγόρασε πιστόλια βαφής και ξεκίνησε με το αστάρωμα κατά τμήματα του αυτοκινήτου. Μετά από κάθε επιφάνεια που έβαφε, γινόταν προσεκτικός έλεγχος για τυχόν ατέλειες και με τις ανάλογες διορθώσεις να ακολουθούν όπου χρειαζόταν. Πλέον, το αμάξωμα ήταν έτοιμο να δεχθεί χρώμα!

Επιτέλους χρώμα!

Η επιλογή του χρώματος ήταν κάτι που είχε προβληματίσει αρκετά τον Μάνο. Η Christine στην ταινία ήταν κόκκινη. Όχι οποιοδήποτε κόκκινο όμως, το κόκκινο του αίματος, που σε όλες τις συνθήκες φωτισμού έδειχνε κόκκινο και όχι σκούρο καφέ ή πορτοκαλί. Στην ταινία η Christine ήταν βαμμένη με το Camaro Red, ενώ από το εργοστάσιο οι κόκκινες Plymouth ήταν βαμμένες με το Torreador Red. Επίσης, κάτι αντίστοιχο έγινε και με το λευκό της οροφής, που σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελε να κιτρινίζει. Για αυτό τον σκοπό λοιπόν, επιλέχθηκε το Alpine Weiss III της BMW, με κωδικό χρώματος 300 για την οροφή, ενώ για το υπόλοιπο αμάξωμα, το Flame Red της Chrysler, με κωδικό PR4, που δεν είναι άλλο από το χρώμα με το οποίο βαφόταν η πρώτη Dodge Viper.

Το βάψιμο ξεκίνησε από την οροφή, όπου ψεκάστηκε σε τρία χέρια και στη συνέχεια με ακόμα τρία χέρια βερνικιού. Αυτή η διαδικασία ονομάζεται διπλοβέρνικο, κοστίζει αρκετά και είναι χρονοβόρα. Το αποτέλεσμα όμως είναι πως το χρώμα αποκτά βάθος και φυσικά έχει περισσότερη αντοχή. Ο Μάνος επίσης, ήθελε την γυαλάδα που βγάζουν τα χρώματα διπλής, χρησιμοποιώντας αναγκαστικά μονής. Αυτό το αποτέλεσμα όμως, το πέτυχε με το βερνίκι. Χρησιμοποίησε βερνίκι που έχει ίδιο καταλύτη με το χρώμα μονής και έτσι όταν ψέκασε το τελευταίο χέρι χρώματος, πριν σεγνώσει, ψέκασε και τρία χέρια βερνίκι. Ο καταλύτης, τόσο στο βερνίκι, όσο και στο χρώμα, είναι υπεύθυνος για το πόσο σκληρό θα είναι. Όταν λέμε «σκληρό χρώμα», εννοούμε πως θα έχει αντοχή στις εκδορές και γενικότερα στο βάθος του χρόνου. Όταν στέγνωσε καλά το χρώμα και το βερνίκι, τρίφτηκε όλο με ντουκόχαρτο και στη συνέχεια περάστηκε άλλα τρία χέρια βερνικιού. Στη συνέχεια ακολούθησε τρίψιμο με ντουκόχαρτα υψηλότερων βαθμών και κατόπιν γυάλισμα με αλοιφές. Το αποτέλεσμα μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως με εντυπωσίασε ιδιαίτερα! Τέτοιο φινίρισμα δεν υπάρχει σε κανένα καινούργιο εργοστασιακό βάψιμο. Σειρά είχαν οι τελευταίες πινελιές, που είναι το βάψιμο των ζαντών με Titanium Silver, από την γκάμα της BMW, καθώς και το χρώμιο σε διάφορα διακοσμητικά και στους προφυλακτήρες. Μερικά από αυτά απλά γυαλίστηκαν με αλοιφή για χρώμια, αυτά όμως που χρειάστηκαν επινικέλωση ξανά, καθαρίστηκαν και βάφτηκε το εσωτερικό τους τμήμα μαύρο. Αυτό έγινε, γιατί η επινικέλωση γίνεται μόνο από την μία πλευρά, με αποτέλεσμα να υπάρχει οξείδωση στην εσωτερική. Το κακό είναι πως το αποτέλεσμα της επινικέλωσης διαρκεί λίγα χρόνια και παρά τις όποιες προσπάθειες για προστασία με γυαλιστικά, κάποια στιγμή θα χρειαστούν ξανά πέρασμα.

Pure evil...

Η Christine του Μάνου έχει διαβολικό χαρακτήρα, κάτι που το έδειξε τρεις φορές στον ταπετσέρη που κόπηκε πάνω στην προσπάθειά του να ντύσει με κόκκινο δέρμα και μπορντό ύφασμα τα καθίσματα. Τα εμπρός και πίσω καθίσματα, καθώς και οι πόρτες, ντύθηκαν στους δύο προαναφερόμενους χρωματισμούς, ενώ η οροφή με λευκό δέρμα. Οι εργοστασιακές Plymouth, είχαν τρία κομμάτια χαρτόνι στο εσωτερικό της οροφής, τα οποία σηρίζονταν επάνω σε δύο σιδερένιες βέργες. Τα χαρτόνια αυτά όμως, πέρα από το ότι δεν υπάρχουν πλέον σαν ανταλλακτικό, είχαν την κακιά συνήθεια να κρέμονται μετά από λίγο καιρό, κάνοντας το αυτοκίνητο να δείχνει κακοπεριποιημένο. Εδώ, η οροφή επενδύθηκε με μόνωση και στηρίχθηκε με μπανέλες.

Devil's heart...

Κίνηση στην Christine δίνει ένας 440 R/T, των 7.200cc. Φυσικά και εδώ έγινε πλήρης ανακατασκευή, με όλα τα περιφερειακά του αγορασμένα από τον κατάλογο της Summit. Στο μπλοκ έγινε ρεκτιφιέ και στη συνέχεια βάφτηκε χρυσαφί. Επιγραμματικά μόνο να αναφέρω τα μπουζοκαλώδια Mopar, το θηριώδες καρμπυρατέρ της Holley, Street Avenger των 770 cfm, αντλία βενζίνης Holley, πολλαπλές εξαγωγής, ψευτοκάπακα, αλουμινένιο κάρτερ και διάφορες άλλες λεπτομέρειες, όπως χρωμιωμένος λαιμός για την αντλία νερού και άλλα. Μια ανοξείδωτη εξάτμιση κατασκευάστηκε από τα χταπόδια και πίσω, με δύο μεγάλα καζανάκια που καταλήγουν σε δύο χρωμιωμένες μπούκες. Νέο αλουμινένιο ψυγείο, με δύο ανεμιστήρες, ανέλαβε την ψύξη, αν και η αλήθεια είναι πως ο κινητήρας ζορίζεται λίγο όταν λειτουργεί για αρκετή ώρα. Αυτό είναι το επόμενο task του Μάνου, όπου πλέον έχει ξεκινήσει και διαγράφει τα πρώτα μίλια στρωσίματος της Christine.

A dream came true...!

Η Christine ήταν ένα όνειρο ζωής για τον Μάνο, που κατάφερε να το πραγματοποιήσει πέρα από όλες τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, είτε με τους φαναρτζήδες, είτε με τους μηχανικούς, είτε με την εύρεση ανταλλακτικών. Ειδικά το τελευταίο ήταν ιδιαίτερα χρονοβόρο, μιας και για το συγκεκριμένο αυτοκίνητο υπάρχουν μόνο σκουπίδια! Οτιδήποτε χρειαστεί, είτε θα πρέπει να κατασκευαστεί από το μηδέν, είτε να βρεθεί μεταχειρισμένο και σε κακή κατάσταση μάλιστα. Το αποτέλεσμα πάντως, μπορώ να πω με μεγάλη σιγουριά πως με άφησε με το σαγόνι στο πάτωμα. Το αυτοκίνητο είναι κυριολεκτικά αψεγάδιαστο όσον αφορά το φινίρισμά του, αλλά και τις επιμέρους λεπτομέρειές του. Τεράστια και εντυπωσιακή σίγουρα κρύβει κάτι σατανικό μέσα της. Δεν είναι τυχαίο πως την ώρα της φωτογράφισης τα φώτα της έσβησαν ξαφνικά...

Επίλογος...

Για επίλογο θα αφήσω μία παράγραφο που έγραψε ο Μάνος και με βρίσκει 100% σύμφωνο: Άμα δεν λερωθείς, άμα δεν αναπνεύσεις την σκόνη του ίδιου σου του αυτοκινήτου, άμα δεν ονειρευτείς το πότε θα τελειώσει, πιστέψτε με δεν έχει αξία. Καλό το έτοιμο, αλλά τίποτα σαν τον προορισμό στο ταξίδι αυτό. Και η Cadillac που είχα ήταν έτοιμο αμάξι, αλλά δεν μπόρεσα να νιώσω αυτό που νιώθω για αυτήν εδώ την κυρία. Και ξέρεις και κάτι άλλο? Είναι ένα δύσκολο αμάξι, δεν αγοράζω τα ανταλλακτικά της από καταλόγους... Οπότε πρέπει αναγκαστικά να φτιάξεις ότι έχεις, αν δεν το βρίσκεις!