Power Classic: Dodge Challenger 383 Magnum Convertible 300Ps

Το αυτοκίνητο αυτό ξεκινάει την ιστορία του στις αρχές της δεκαετίας του 70, όταν το έφερε ο πρώτος ιδιοκτήτης του από την Αμερική, ανέλαβε όλα τα έξοδα μεταφοράς, το πέρασε από ΟΔΔΥ, εκτελωνισμό και έκδοση πινακίδων. Όταν ήρθε στην Ελλάδα, το αυτοκίνητο ήταν κόκκινο, με μηχανικό κιβώτιο τεσσάρων σχέσεων, ο προηγούμενος, όμως, ιδιοκτήτης του το έβαψε μαύρο γκρι και άλλαξε το σασμάν με ένα αυτόματο, καθαρά για λόγους ευκολίας στην οδήγηση. Όταν ο πατέρας του Νίκου το αγόρασε, πήρε και το χειροκίνητο σασμάν μαζί με μερικά ακόμα ανταλλακτικά. Την εποχή, που ήρθε το αυτοκίνητο στην Ελλάδα, οι ιδιοκτήτες αμερικάνικων αυτοκινήτων ήταν ελάχιστοι και λίγο-πολύ όλοι γνωρίζονταν μεταξύ τους, αφού πολλές φορές συναντιόντουσαν σε συγκεκριμένα συνεργεία.

Το βρήκα στο γκαράζ μου…

Αυτή την απάντηση μου έδωσε ο Νίκος, όταν τον ρώτησα, πως ήρθε στα χέρια του το convertibleDodge Challenger. Το 1990, ο πατέρας του το αγόρασε από τον προηγούμενο ιδιοκτήτη και έτσι βρέθηκε στο γκαράζ της οικογένειας. Τις πρώτες βόλτες με το Challengerο Νίκος τις έκανε, όταν ήταν 16 χρονών, θέλοντας να δοκιμάσει τον κινητήρα μετά από έναν καθαρισμό του καρμπυρατέρ, που φόραγε. Ο Νίκος ήταν τυχερός, γιατί ο πατέρας του, εκτός από την αγορά του Challenger, ήθελε να τον μάθει να οδηγεί πριν ακόμα φτάσει καλά-καλά τα πετάλια. Από τότε, το μόνο που έκανε, ήταν υπομονή μέχρι να βγάλει το δίπλωμα και να περάσει στα δικά του χέρια το Challenger. Αυτό έγινε το 2000 και από τότε ο Νίκος ανέλαβε και τη συντήρησή του, αρχικά μόνος του, ενώ τα τελευταία δέκα χρόνια με την πολύτιμη βοήθεια του φίλου του, Πέτρου. Ο Πέτρος, για να φρεσκάρω τη μνήμη σας, είναι ο ιδιοκτήτης του σκούρου πράσινου DodgeChargerR/T 440, που είχαμε παρουσιάσει στο τεύχος 174. Ο Πέτρος, μεγαλωμένος στην Αμερική, είναι ένας άνθρωπος, που, όταν εδώ στην Ελλάδα οι δεκαπεντάχρονοι έφτιαχναν 50άρια παπάκια, εκείνος σκάλιζε V8. Όπως καταλαβαίνετε, τους κινητήρες αυτούς τους ξέρει απ’ έξω και έτσι, λοιπόν, βοήθησε πάρα πολύ τον Νίκο στη συντήρηση του Challenger του.

Φίλε, το αμάξι των Dukes δεν είναι αυτό?

Μία από τις κλασικές ερωτήσεις, που δέχεται ο Νίκος σχετικά με το μοντέλο του αυτοκινήτου. Και φυσικά, η απάντηση είναι ένα ξερό, όχι. Το Dodge Challenger έχει σχέση με το Charger όσο έχει ένα Focus με ένα Fiesta! Η παραγωγή του ξεκίνησε το 1970, ενώ παρουσιάστηκε στο κοινό ένα χρόνο νωρίτερα και χρησιμοποίησε για σασί την Ε platform της Chrysler, με μεταξόνιο 2.794mm. Για την ιστορία, το Charger χρησιμοποιούσε την Bplatform. Έχοντας η Dodge  ως στόχο να ανταγωνιστεί το Ford Mustang, παρουσίασε τόσο το Challenger όσο και το Plymouth Barracuda, με μία πληθώρα επιλογών όσον αφορά τους κινητήρες και τον εξοπλισμό. Τόσο το κουπέ όσο και το κάμπριο ήταν διαθέσιμα είτε με έναν εξακύλινδρο σε σειρά κινητήρα των 3.7lt, είτε με έναν V8 των 5.2lt, ενώ από το 1970 και μετά υπήρχε διαθέσιμη έκδοση Magnum με V8 των 6.2lt και απόδοση 330Ps αρχικά και από το 1971 και μετά 300Ps, αφού άλλαξε συμπίεση. Το μοντέλο ήταν αρκετά επιτυχημένο και πουλήθηκαν συνολικά πάνω από 22.485 μοντέλα πρώτης γενιάς, δηλαδή από το 1970 μέχρι και το 1974, ενώ από αυτά μόλις τα 1.774 ήταν convertibleμε V8 κινητήρα. Από τα 1.774 μόλις τα 41 ήταν με μηχανικό κιβώτιο τεσσάρων σχέσεων και κινητήρα των 383c.i. και ναι, όπως καταλαβαίνετε, το Challenger του Νίκου είναι ένα από αυτά τα 41. Στην Ελλάδα υπάρχουν άλλα τρία ή τέσσερα το πολύ Challenger, που κινούνται κανονικά και το ένα από αυτά είναι convertible σαν αυτό, που έχει ο Νίκος. Όταν, μάλιστα, το internet  ξεκίνησε τα πρώτα του δειλά βήματα στην Ελλάδα, με τις αργές dial-up και τα modem της U.SRobotics, ο Νίκος έψαξε σε διάφορα sites και βρήκε τι ακριβώς αυτοκίνητο είχε στην κατοχή του και όλα αυτά μεταξύ 1996 και 1997. Κάτι τελευταίο, που κάνει ακόμα πιο σπάνιο το συγκεκριμένο αυτοκίνητο, είναι το Shaker hood. Το Shaker hood έχει ένα μεγάλο άνοιγμα μέσα από το οποίο προβάλλει η εισαγωγή, που ονομάζεται Shaker, επειδή ουσιαστικά είναι στερεωμένη πάνω στον κινητήρα και τρέμει μαζί με αυτόν. Τα Convertible Challenger με Shaker hood είναι μόλις 11 στον κόσμο και ένα από αυτά είναι το αυτοκίνητο του Νίκου.

Αμερικάνικη παράδοση

Οι Αμερικάνοι ορίζουν ως original ένα αυτοκίνητο, το οποίο διατηρεί την αρχική απόχρωση του χρώματος, που είχε, όταν βγήκε από το εργοστάσιο, καθώς και την ταυτοποίηση αριθμού πλαισίου, κινητήρα και κιβωτίου ταχυτήτων. Στην προκείμενη περίπτωση, ο Νίκος μπορεί να επαναφέρει στην original μορφή του το Challenger, μιας και έχει κρατήσει το αυθεντικό χειροκίνητο κιβώτιο ταχυτήτων, με μοναδική παραφωνία το χρώμα. Αρχικά, το αυτοκίνητο ήταν κόκκινο, αλλά η απόχρωση αυτή δεν αρέσει στον Νίκο και, αν κάποια στιγμή το βάψει, θα διαλέξει μία κοντινή απόχρωση σε αυτό, πάντα, όμως, από την αυθεντική γκάμα χρωμάτων της Dodge. Η βαφή, που έχει τώρα και που ήταν επιλογή του προηγούμενου ιδιοκτήτη, είναι σε αρκετά καλή κατάσταση παρά τα 30 χρόνια, που κουβαλάει στην πλάτη της. Σε αυτό, βέβαια, συντελεί το γεγονός ότι ο Νίκος έχει μόνιμα σκεπασμένο με κουκούλα το αυτοκίνητο, το οποίο βρίσκεται στο κλειστό γκαράζ του σπιτιού του. Ένα χαρακτηριστικό του αυτοκινήτου είναι το τεράστιο βάρος, που έχουν οι πόρτες του. Χαρακτηριστικά, στο manual του κατασκευαστή αναφέρει ότι σε περίπτωση, που χρειάζεται ρύθμιση το ύψος, πρέπει είτε να χρησιμοποιηθεί γρύλος, είτε κάποιος να κρατάει την πόρτα! Ο πατέρας του Νίκου μία φορά, που επιχείρησε να ρυθμίσει την πόρτα, γιατί είχε κρεμάσει, παρέβλεψε αυτήν την οδηγία και το αποτέλεσμα ήταν η πόρτα να πέσει με δύναμη στο έδαφος. Το επίπεδο της άνεσης του αυτοκινήτου είναι πολύ καλό, με τεράστια και άνετα καθίσματα, ηλεκτρικά παράθυρα εμπρός και πίσω, καθώς και με ηλεκτρικά ανοιγόμενη οροφή!

Όταν κάνεις κάτι, να το κάνεις σωστά!

Ο Νίκος είναι άνθρωπος της λεπτομέρειας και έχει την νοοτροπία ότι, αν κάνεις κάτι, να το κάνεις μία φορά και σωστά. Όσο καιρό ασχολείται με το αυτοκίνητό του, έχει ανακαλύψει διάφορες κακοτεχνίες, που είχαν κάνει προηγούμενοι μηχανικοί στο αυτοκίνητο, τις οποίες διορθώνει ο ίδιος. Μία από αυτές ήταν η τοποθέτηση μικρότερης διατομής σωλήνα βενζίνης στην παροχή καυσίμου, με το λανθασμένο σκεπτικό ότι έτσι θα ήταν οικονομικότερος -στην κατανάλωση- ο κινητήρας. Ο ίδιος ο κινητήρας δεν παρουσιάζει κάτι το ιδιαίτερο τεχνολογικά. Όπως όλοι σχεδόν οι αμερικάνικοι V8, χρησιμοποιεί έναν εκκεντροφόρο στο κέντρο του V και βασίζεται στα πολλά κυβικά για να βγάλει δύναμη. Μεγάλο του πλεονέκτημα είναι η απλότητα της κατασκευής και τα ιδιαίτερα ανθεκτικά του μέταλλα. Νοοτροπία την οποία μετέφεραν οι Αμερικάνοι από τους αεροπορικούς κινητήρες του Β΄ΠΠ. Μία από τις ελάχιστες βλάβες, που μπορεί να παρουσιάσει, είναι να ξεραθεί κάποια από τις φλάντζες στα ψευτοκάπακα, οι οποίες είναι κατασκευασμένες από φελλό και να παρουσιάσει διαρροή λαδιού. Στο συγκεκριμένο κινητήρα είχε γίνει πλήρης ανακατασκευή πριν από 30 χρόνια και από τότε δουλεύει απροβλημάτιστα. Με τη βοήθεια και τις συμβουλές του Πέτρου, ο κινητήρας πλέον χρησιμοποιεί αλουμινένια πολλαπλή εισαγωγής της Edelbrock, καρμπυρατέρ με ηλεκτρικό τσοκ της Edelbrock, ενώ καταργήθηκαν οι πλατίνες και έχει πλέον ηλεκτρονική ανάφλεξη της MSD. Τα αρχικά μπουζοκαλώδια της Champion χρειαζόντουσαν αντικατάσταση και επειδή δεν μπόρεσαν να βρουν τα ίδια, αντιστοίχισαν τον κωδικό με τα αντίστοιχα της Denso. Στη συνέχεια, αλλάχθηκαν οι πολλαπλές εξαγωγής με το set της Headman Headers, ενώ σε λίγο καιρό θα τοποθετηθούν και χωρίσματα με φλάντζες στην εξάτμιση, έτσι ώστε, αν χρειάζεται να αλλάξεις, για παράδειγμα, σασμάν, να αφαιρείς μόνο ένα τμήμα της εξάτμισης και όχι ολόκληρο το σώμα. Από τα παραπάνω, τα ρεύματα και το καρμπυρατέρ ήταν οι πρώτες αναβαθμίσεις στον κινητήρα, με αποτέλεσμα να παίρνει πολύ εύκολα μπρος. Το μόνο πρόβλημα, που μπορεί να εμφανιστεί, αν έχει καιρό να πάρει μπρος το αυτοκίνητο, είναι να στεγνώσει η γραμμή της βενζίνης και να θέλει «κέρασμα».

Σχέδια για το μέλλον

Ο Νίκος, με την βοήθεια και πάλι του Πέτρου, έχει φέρει από την Αμερική ό,τι τσιμούχα και λάστιχο έχει το αυτοκίνητο, προκειμένου να τα αλλάξει, όταν το βάψει, καθώς και αλουμινένιες πολλαπλές εξαγωγής με κεραμική επίστρωση, μία τραβέρσα για τον πίσω προφυλακτήρα, για να τοποθετήσει διπλές μπούκες στις εξατμίσεις, ένα air–dam, το οποίο τοποθετείται κάτω από τη μπροστινή πινακίδα και σκοπό έχει να διοχετεύει περισσότερο αέρα στο ψυγείο. Στην πράξη, όμως, απλά ομορφαίνει το αμάξωμα και βοηθάει περισσότερο στο παρκάρισμα, μιας και θα ξύσεις το πλαστικό και όχι την λαμαρίνα. Όταν ο Πέτρος έφερε στην Ελλάδα το δικό του αυτοκίνητο, έφερε και μία τετράδα πεντάμπρατσες ζάντες Cragar SS. Στο μέλλον, έχει σκοπό να τοποθετήσει το set αμορτισέρ, που έχει φέρει από την Αμερική, αλλά για την ώρα αρκείται σε μια τετράδα ρυθμιζόμενων (σε ύψος και σκληρότητα) Monroe. Παράλληλα, θα τοποθετήσει όλα τα υπόλοιπα ανταλλακτικά, που έχει στο γκαράζ του και περιμένουν και θα το βάψει.

Ένα από τα 11!

Είτε το βάψει, είτε το αφήσει έτσι όπως είναι, το Dodge Challenger 383 Magnum Convertible του Νίκου είναι ένα τρομερά σπάνιο όσο και όμορφο αυτοκίνητο, που μπορεί να ανήκει σε άλλη ήπειρο με τελείως διαφορετική αυτοκινητιστική νοοτροπία, αλλά δεν παύει να ξεχωρίζει, όπου και αν βρεθεί. Είπαμε, ένα από τα 11 στον πλανήτη…