Της πίστας το κάγκελο

Για τους κάτω των 30 ετών, η «χωρίς πίστα» εποχή της Ελλάδας πρέπει να ανήκει στο βαθύ και άγνωστο παρελθόν, δεδομένου ότι είχαν την τύχη (ή έστω την δυνατότητα) να μάθουν να οδηγούν (γρήγορα) σε ένα κλειστό και ελεγχόμενο περιβάλλον. Δυστυχώς, οι μεγαλύτεροι, αυτοί που είχαν την ατυχία να είναι κάτοχοι διπλώματος πριν το 1998, ήταν αναγκασμένοι να κάνουν «πίστες» γνωστές διαδρομές όπως τα Λιμανάκια της Βουλιαγμένης, η Επίδαυρος, η ανάβαση Δομοκού και άλλες, καθόλου κλειστές και ελεγχόμενες διαδρομές, με συχνά τραγικά αποτελέσματα. Δύσκολα μπορώ να θυμηθώ όλους τους φίλους/γνωστούς που έχασαν την ζωή τους ή έστω κάποιο μέλος τους στις φονικές μπαριέρες. Οι παλιότεροι θα θυμούνται το έντονο μικροπολιτικό παρασκήνιο που κατέπνιγε οποιαδήποτε ιδιωτική προσπάθεια για την δημιουργία ελληνικού αυτοκινητοδρομίου και το φάντασμα του Αιγινίου παραμένει να μας θυμίζει τις παράλογες αυτές εποχές που δυστυχώς φαίνεται να μην έχουν περάσει ακόμα…

Η άνοιξη του ελληνικού motorsport ήρθε το 1998, όταν μέσα στο πουθενά εγκαινιάστηκαν… δύο πίστες στον Ελλαδικό χώρο, μια σωστή και μία… λάθος, αλλά δεν έχει σημασία το πώς και το γιατί. Σημασία έχει ότι τα πάντα άλλαξαν. Τα πραγματικά οφέλη των έργων μόνο οι παλιότεροι (αυτοί, οι στερημένοι) μπορούν να εκτιμήσουν, αφού η Ελλάδα άρχισε να βλέπει Σχολές Ασφαλούς Οδήγησης, προπονήσεις αγωνιζομένων με ασφάλεια, αγώνες ανάμεσα σε κανονικά κερμπ αντί για κορίνες, θεατές σε κερκίδες αντί κρεμασμένοι στα κάγκελα και φυσικά track days τα οποία τράβηξαν την πλειοψηφία των θερμόαιμων από τους δρόμους και τις παράνομες δοκιμές και προπονήσεις, σε ένα ασφαλές και καθόλα νόμιμο περιβάλλον. Είχα την ευτυχία να βρεθώ και στις δύο πίστες από τις πρώτες ημέρες λειτουργίας τους, ειδικά σε αυτή των Σερρών ήταν ένα χρόνο πριν τα επίσημα εγκαίνιά της, όταν ο πανευτυχής τότε δήμαρχος Σερρών, Ι. Βλάχος, έκανε την ομάδα του τότε Auto Motor Sport μια βόλτα στην… χωμάτινη διαδρομή της πίστας, αφού ακόμα δεν είχε στρωθεί η άσφαλτος. Ακόμη και σε αυτή την πρώιμη κατάσταση, η σύγκριση με την ολίγον μεταγενέστερη (αθηναϊκή) πίστα των Μεγάρων ήταν συντριπτική, κάτι που αποδείχθηκε μόλις άρχισε η κανονική τους λειτουργία. Ακόμη θυμάμαι τους Άγγλους συναδέρφους του California Superbike School να τρίβουν την άσφαλτο των Σερρών με το τακούνι, μη πιστεύοντας την πρόσφυση που παρείχε ο ασφαλτοτάπητας. Αντίθετα, η άσφαλτος των Μεγάρων άντεξε μόλις… ένα μήνα, δηλαδή όσο χρειάστηκε για να γίνει ο πρώτος αγώνας αυτοκινήτων οπότε και άρχισε να ξηλώνεται από την πρόσφυση των αγωνιστικών ελαστικών. Διορθώθηκε όπως-όπως, αφήνοντας μέχρι σήμερα τα μπαλώματα στο εσωτερικό των στροφών, σήμα… κατατεθέν των Μεγάρων.

Βέβαια, ούτε για τις Σέρρες το τοπίο ήταν στρωμένο με ροδοπέταλα, αφού οι ντόπιοι αντιμετώπισαν με έντονη δυσπιστία το έργο, το οποίο χρειάστηκε αρκετά χρόνια για να αποδείξει την πραγματική του αξία για την πόλη. Από την άλλη, ούτε η ποιότητα κατασκευής της πίστας των Μεγάρων, ούτε το… περίεργο ιδιοκτησιακό της καθεστώς της στάθηκαν εμπόδιο (πολλά τμήματα της διαδρομής είναι χωράφια καταπατημένα), καθώς η μικρή απόσταση από την Αθήνα ήταν καταλυτική για την επιτυχία της. Παρά το γεγονός ότι συχνά – πυκνά η πίστα διέκοπτε την λειτουργία της για διάφορους λόγους, πάντοτε επανερχόταν δριμύτερη. Κάπως έτσι φτάσαμε εν έτη 2014, να γιορτάζουμε δεκαέξι ολόκληρα χρόνια ελληνικών πιστών… χωρίς πίστες.

Δυστυχώς το ελληνικό αλαλούμ δεν θα άφηνε σε ησυχία τις πίστες, κάτι που έγινε προφανές πέρσι, όταν πάρθηκε η απόφαση να ανανεωθεί ο ασφαλτοτάπητας της πίστας των Σερρών. Η απόφαση ήρθε ομολογουμένως με μεγάλη καθυστέρηση, αφού έπειτα από δεκαπέντε αγωνιστικά έτη ο τάπητας απαιτούσε άμεσα αντικατάσταση, αλλά η καθυστέρηση ήταν και πολύ δικαιολογημένη όπως αποδείχθηκε, αφού κανένας δεν έπαιρνε το ρίσκο να πειράξει τον τάπητα-αναφοράς των Σερρών. Όταν τελικά έγινε αυτό, το έργο δεν ανατέθηκε στην εταιρεία που είχε αναλάβει το έργο το 1997, αλλά σε άλλη που πλειοψήφησε, η οποία προφανώς θεώρησε ότι πρόκειται για έναν κοινό ασφαλτοτάπητα δρόμου. Μάλιστα αποφασίστηκε το ξήλωμα και του υποστρώματος, λες και κάποιος ήθελε να είναι σίγουρος ότι ο τάπητας δεν θα επανέρθει ποτέ στην αρχική του κατάσταση! Τα αποτελέσματα φάνηκαν από τις πρώτες ώρες χρήσης της πίστας, όπου ο άλλοτε αλεξίσφαιρος τάπητας άρχισε να διαλύεται, τρυπώντας ψυγεία από τα χαλίκια που εκσφενδονίζονταν παντού. Η πίστα έκλεισε εσπευσμένα για επιδιορθώσεις, αλλά η γελοιότητα ξεπέρασε κάθε προηγούμενο, με μπαλώματα που επίσης διαλύονταν και στην συνέχεια… στένεμα της διαδρομής με μπογιά για να μην πατάνε τα οχήματα στην χαλασμένη άσφαλτο! Κάπως έτσι, ένα έργο αναφοράς για το ελληνική αγωνιστική σκηνή παραπαίει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας με μέλλον πολύ αβέβαιο. Το ποιος φταίει πραγματικά χάνεται ανάμεσα στους τσακωμούς του Δημοτικού Συμβουλίου των Σερρών, αλλά δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία για εμάς, τους απλούς χρήστες και φίλους του motorsport. Σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες πληροφορίες η πίστα θα ξαναστρωθεί την άνοιξη που μας έρχεται, αλλά μόνο αισιόδοξες δεν είναι οι  προβλέψεις.

Όπως είπα και παραπάνω, η πίστα των Μεγάρων έχει διανύσει διαφορετικό δρόμο και δεν είναι λίγες οι φορές που έχει διακόψει την λειτουργία της, συνήθως με την δικαιολογία ότι δεν έχει άδεια. Πράγματι δεν έχει άδεια, για την ακρίβεια έχει άδεια «πίστας καρτ», δηλαδή για την μικρή πίστα καρτ που  λειτουργεί στο εσωτερικό της. Δυστυχώς ήρθε ένα μοιραίο γεγονός να το υπενθυμίσει και μιλάω για τον θάνατο ενός μοτοσυκλετιστή κατά την διάρκεια track day, ο οποίος ανέσυρε για άλλη μια φορά ερωτηματικά σχετικά με προδιαγραφές ασφαλείας, προκαλώντας την εμπλοκή εισαγγελέα αυτή τη φορά. Δεν ξέρω τι πρόκειται να γίνει στο άμεσο μέλλον, οι φήμες λένε για επαναλειτουργία της πίστας από Μάρτιο με διαφορετική διαδικασία συμμετοχής και η ιστορία έχει δείξει ότι η πίστα των Μεγάρων μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς την δόξα τραβά. Μόνο που αυτή τη φορά το φάντασμα του Δ. Μίσχου θα αιωρείται πάνω από την αμφιλεγόμενη πίστα, θέτοντας τα δικά του ερωτηματικά που τείνουμε να «ξεχνάμε» όλοι μας στο πρώτο track day:

• Ποιος δίνει άδειες λειτουργίας αυτοκινητοδρομίων στην Ελλάδα?
• Με ποιο νομικό καθεστώς?
• Σύμφωνα με ποιες προδιαγραφές ασφαλείας?
• Ποιος ελέγχει αν τηρούνται αυτές οι προδιαγραφές σε κάθε διοργάνωση?
• Τι κυρώσεις υπάρχουν αν δεν τηρούνται?
• Αποζημιώνεται κάποιος για ατύχημα εντός ελληνικού αυτοκινητοδρομίου εάν οφείλεται σε ελλιπή μέτρα ασφαλείας?

Καλό είναι να απαντήσει κάποιος σύντομα σε αυτά, γιατί οι ανθρώπινες ζωές είναι πολύ ακριβές για να αφήνονται στην τύχη τους